The Raven That Refused to Sing (and Other Stories)
2013 | Kscope
Το Luminol κηρύσσει την έναρξη ενός progressive άσματος όχι από άποψη προοδευτικότητας αλλά κυρίως σύμφωνα με τα όσα έπραττε μια πελώρια σκηνή πίσω στα 70s. Ακούς δηλαδή μουσική για μουσικούς χωρίς ίχνος αδιαφάνειας απ’ την οποία, κατά τη γνώμη μου, απουσιάζει το συναίσθημα. Το Drive Home σώζει λίγο την κατάσταση μιας και, διακοσμημένο απ’ την ψυχή της κύριας μπάντας του Steven Wilson, χαρίζει μια ανώτερη αντίληψη για το πως μπορεί κάποιος να συνθέσει μια hyper-ballad έξω απ’ τα όρια του συνηθισμένου. Το The Holy Drinker επαναφέρει το progressive ύφος του εισαγωγικού Luminol εν μέρει. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι τραγούδι ξεχωριστού επιπέδου γιατί αφήνει την εντύπωση μιας μειωμένης επιτακτικότητας αν και θα μπορούσε άνετα να σταθεί σαν μέρος του tracklist του τελευταίου δίσκου των Opeth. Τα όρια των επιρροών μεταξύ του Wilson και του Mikael Åkerfeldt είναι πλέον δύσκολο να αποσαφηνιστούν. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Η συνέχεια του δίσκου είναι ανάλογη με όλα τα παραπάνω. Οι χορωδιακές φωνητικές γραμμές, τζούρες φλάουτου, solos από σαξόφωνο, πληκτροφόρες πλάτες (King Crimson trademark), έξαλλα τύμπανα, άπταιστες κιθάρες κ.ο.κ. Δεν είναι ότι κρίνω το The Raven That Refused to Sing (and Other Stories) σαν ένα κακό άλμπουμ αλλά ο Steven Wilson μου έχει χαρίσει απείρως καλύτερη μουσική στο παρελθόν. Α!, στο engineering της φάσης συναντούμε τον πολύ Alan Parsons.
No comments:
Post a Comment