AKITSA "Credo"

Akitsa

Credo

2018 | Profound Lore Records

Τρία χρόνια είχαμε να ακούσουμε μια νέα ακεφιά του Pierre-Marc Tremblay (aka O.T.). Ο αψίχολος αυτός Καναδός δεν κάνει καμία έκπτωση στο black metal του το οποίο άλλοτε μπολιάζει με ωμό punk, άλλοτε με γραφικό heavy metal κι άλλοτε το ντύνει με ανταριασμένο noise. Το Credo είναι η αποζημίωση των πιστών οπαδών του όσον αφορά το θέμα της συνέπειας και της ηχητικής συγκρότησης. Με μικροαλλαγές (για το ιστορικό των Akitsa) στο ύφος ανάμεσα στα κομμάτια παραδίδει πιθανών τον πιο φουρκισμένο δίσκο της καριέρας του που, πέρα από τα πυγμαία riffs των μικρότερων σε διάρκεια τραγουδιών, ερεθίζεται τόσο από το αίσθημα της μελαγχολίας όσο και από Hvis Lyset Tar Oss τερτίπια. Μούρλια.

HIGH ON FIRE "Electric Messiah"

High on Fire

Electric Messiah

2018 | eOne

O Matt Pike χαιρετάται σαν ιστορική φιγούρα όντας ο κιθαρισταράς των μοναδικών Sleep. Οι High on Fire είναι εδώ και χρόνια το φονιάδικο μουσικό του όχημα όπου ξεθαρρέβει σε πιο θρασομεταλλίδικες καταστάσεις και γενικά πιο τσαμπουκαλεμένους ήχους. Εδώ θα ακούσει κανείς απλά καλή μουσική χωρίς να συγκλονίζει, τίμια και ιδρωμένη. Ξεχάστε την υπερούσια μαστούρα της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ του μπάντας. Όμως από τον Σαβαώθ του riff μην περιμένετε τίποτα λίγοτερο από μελωδίες που θρασομανούν και γιγαντώνονται πάνω από ένα εκκωφαντικό rhythm section. Και εννοείται πως ο παλιός αυτός λέτσος κάνει πολλούς πιτσιρικάδες να ακούγονται θηλυκοί.

DEATHHAMMER "Chained to Hell"

Deathhammer

Chained to Hell

2018 | Hells Headbangers Records

Το ηχητικό συνέπαρμα των Νορβηγών θορυβοποιών δεν έχει προηγούμενο. Δηλαδή έχει αλλά θα πρέπει κανείς να πάει στις απαρχές του thrash metal ως είδος και δη στις ηλεκτρισμένες μέρες των Metallica, Dark Angel (με Don Doty στο line-up) και Slayer των δύο πρώτων δίσκων αυστηρά. Η μπάντα της οποίας patch είχε ο Necro στο F.O.A.D. άλμπουμ, μετά από τρεις δίσκους κυκλοφορεί εμμονικά ακόμα ένα εστιασμένο, μικρό έπος υπό τις δόξες και τις τιμές του τραπάτσαλου αλλά σφριγηλού παρελθόντος. Το fast paced tempo συγκινεί τα μάλα αλλα εδώ θα βρείτε και πιο επικούρες (βλ. Into the Burning Pentagram) και στο ομώνυμο, το Aura Noir-ικό πέρασμα απλά φέρνει δάκρυα στα μάτια.

A FOREST OF STARS "Grave Mounds and Grave Mistakes"

A Forest of Stars

Grave Mounds and Grave Mistakes

2018 | Prophecy Productions

Aυτοί οι πολύζουμοι, ως προς την έκφραση, Βρετανοί συνεχίζουν το σερί κυκλοφοριών που απαιτούν προσεκτικούς ακροατές και επίμονες προσπάθειες για να συλλάβεις το μέγεθος της θεατρικότητας τους. Μια θεατρικότητα ισόποση σε ζόφα και τη folk ορμή που προσφέρει ο lead ρόλος του βιολιού. Η ερμηνεία που σαρκώνει ο Dan Eyre (Mister Curse) παραμένει ίσως το ισχυρό ατού της μπάντας μιας και η φωνή του βρίσκεται πάντα στα όρια της ψύχωσης, πολυχρονεμένη και ηδονική. Κάποια συγκεκριμένα περάσματα όπως π.χ. το τέλος του Precipice Pirouette είναι πιο ατμοσφαιρικά από τα θάμπη ολάκαιρων μουσικών σκηνών. Κλασικά εξαιρετικοί.

AZAGHAL "Valo Pohjoisesta"

Azaghal

Valo Pohjoisesta

2018 | Immortal Frost Productions

Η ακρόαση του δίσκου είναι ο ορισμός της παροιμίας με τη μύγα που τρώει σίδερο. Τόσο αργά ΓΝΩΡΙΖΑ εξαρχής ότι θα κυλήσει το άλμπουμ αυτό. Όχι απαραιτήτως γιατί είναι κακό αλλά κυρίως γιατί είναι κλισέ και κουρτέσικο μόνο ως προς τη mainstream απαίτηση. Κοινώς, καμιά έκπληξη και κανένας τρόμος από κάποιους που τάσσονται στη μαυρομεταλλική ιδέα. Όταν παρωδίες τύπου Ajaton δείχνουν τόσο heavy metal έλεος τότε η πεποίθηση του αμετανόητα mediocre αυτο-ενισχύεται και υπερισχύει. Θυμάμαι το Codex Antitheus άλμπουμ τους και θυμάμαι να περνάω καλά ακούγοντας το. Κάτι πρέπει να αλλάξει στη μπάντα. Ίσως ο Niflungr να σκεφτεί την πιθανότητα ενός κανονικού τραγουδιστή. Ίσως.

CONAN "Existential Void Guardian"

Conan

Existential Void Guardian

2018 | Napalm Records

Λασπωμένο doom προσφέρει το Βρετανικό αυτό τρίο. Κάποιοι θα θυμούνται το σούσουρο που δημιούργησαν με το επικών διαστάσεων ντεμπούτο τους (Monnos) και το ακόμα θεϊκότερο ΕΡ που είχε προηγηθεί της κυκλοφορίας του (Horseback Battle Hammer). Στη φετινή τους προσπάθεια δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα πλην μιας ελάχιστης τάσης να ανεβάσουν λίγο το tempo. Στο Paincantation μάλιστα σαματέβουν το πρώτο τους grind (!) τραγούδι. Κατά τ’ άλλα ο χρόνος βυζαίνει το riff αργά και βασανιστικά τριβαλιάζοντας το συμπαγές της φάσης μόνο και μόνο για να φέρει αναδρομικά στη μνήμη κακόχολο, Melvins-ικό sludge. Κατσούφικος όσο και αρχιδάτος δίσκος.

BLACK VIPER "Hellions of Fire"

Black Viper

Hellions of Fire

2018 | High Roller Records

Θέλει υπομονή για να σμίξεις όλα τα κενά του παρόντος ως το σπουδαίο παρελθόν των Razor ή των Agent Steel. Οι Νορβηγοί Black Viper τιμούν την κληρονομιά του speed/heavy όσο κανείς. Βέβαια στο οπλοστάσιό τους διαθέτουν τον Cato Stormoen (Deathhammer) και τον μικρό θεούλη Arild Myren Torp (Obliteration, Nekromantheon) που είναι υπεύθυνος για την κιθαριστική πανδαισία του ντεμπούτου αυτού άλμπουμ. Χτισμένο εξ’ ολοκλήρου με την τεχνική του riff πάνω στο riff οι Μαύρες Οχιές μοιάζουν αστείρευτες και δημιουργούν επισκοπού ένα full-length εσώβαθο αλλά και με τη βολή του προσδιορισμένου ήχου. Η σύνθεσή τους όμως παραείναι βλογημένη για να κερδίσει ο tribute χαρακτήρας της μπάντας.

BURIAL HORDES "Θάνατος Αιώνιος (The Terminus Thesis)"

Burial Hordes

Θάνατος Αιώνιος (The Terminus Thesis)

2018 | Folter Records

Κάπου στα μέσα του εισαγωγικού Human Condition καταλαβαίνεις τη σκοτεινή διάθεση της μπάντας. Τα βλαβερά leads δανείζονται την τυραννία των επίσης εγχώριων Dead Congregation (σ.σ.: πιθανώς η καλύτερη death metal μπάντα παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια). Διόλου τυχαίο βέβαια μιας και στις κιθάρες θα συναντήσεις τον Τηλέμαχο, μέλος των δεύτερων από το 2004. Οι Burial Hordes φθονούν την απειλή και τη ζόφα εξίσου. Η σερπετιά των ξεσπασμάτων τους είναι συγκινητική και θα φέρει στο νου αλλότινες εποχές του ακραίου metal. Είναι ψυχωμένοι και κενοστάλαχτοι. Οι ελάχιστες απόσιγες στιγμές τους είναι αυτές που θα τους αφαιρέσουν πόντους από την τελειότητα.

ARCHGOAT "The Luciferian Crown"

Archgoat

The Luciferian Crown

2018 | Debemur Morti Productions

Φίνο απόσταγμα της ανίερης death/black σκηνής του σύμπαντος το τελευταίο άλμπουμ των Φινλανδών. Όπως όλοι οι δίσκοι τους δηλαδή. Το The Luciferian Crown όμως είναι πιο μενταρισμένο, πιο στρωτό, με λιγότερες σούφρες. Ο ήχος είναι (καθόλου) αιφνιδίως καθαρότερος και οι αποθεώσεις είναι μέσα σε γήπεδο Β’ Εθνικής (γιατί είμαι σε καλή διάθεση σήμερα). Το μόνο που δεν έχετε ξανακούσει από δαύτους σε τόσες δόσεις είναι κάτι χορωδιακά που φουμίζουν το Κακό φτηνού b-movie. Της εργατιάς παλικάρια βασικά με πενταλφικά κάματα ως ψυχοπαίδια του Μεφιστοφελή και άλλων τέτοιων ανάπαλλων φιγούρων που τα άχρηστα 00s τους χάρισαν τη ρώμη να ξεχωρίσουν ως κάτι.

BOSSE-DE-NAGE "Further Still"

Bosse-de-Nage

Further Still

2018 | The Flenser

“Everyday is the same” είναι ο στίχος με τον οποίο μας καλωσορίζει ο Bryan Manning στο νέο full-length των Καλιφορνέζων. Για όσους ανέπαφους, οι Bosse-de-Nage θα μπορούσαν να είναι η υγιής εκδοχή των Deafheaven όσον αφορά τον τρόπο που προσεγγίζουν το black metal τους. Έχουν βγάλει τουλάχιστον δύο δισκάρες στο παρελθόν και το Further Still συνεχίζει την κληρονομιά αυτής της ηχητικής ηδονοζάλης με (πολύ) ανήσυχες κιθάρες και περιπετειώδες drumming. Το post-hardcore εδώ μπολιάζεται μόνο και μόνο για να συχλιάσει τον ψόφο του black metal σαν είδος μιας και η σύγχρονη εκδοχή των Αμερικανών δεν έχει σαν ζητούμενο ούτε δάση, ούτε trolls.

SPIRITUALIZED "And Nothing Hurt"

Spiritualized

And Nothing Hurt

2018 | Fat Possum, Bella Union

Γενικά ο Jason Pierce έχει δικαιολογημένα λάβει επευφημίες για την εως τώρα καριέρα του που σαφώς δεν χωρούν αμφισβήτηση (ιδιαίτερα οι αείμνηστοι Spacemen 3). Η νέα του (και πιθανών τελευταία) προσπάθεια με το σχήμα των Spiritualized όμως είναι ξέπνοη και αποστράγγι μιας πορείας στην οποία αποστηθίζει τον μελό εαυτό του και επαναλάμβανεται απογοητευτικά, χωρίς βέβαια να ξεπέσει σε μουσικό φαλιμέντο. Το And Nothing Hurt είναι αργόβαδο με λίγες εκρήξεις και σχετικά όμορφα λαλήματα, καλοκαμωμένο και φιλότιμο. Είναι όμως συνάμα δίσκος ασφαλής και νηφάλιος. Κοινώς ανώφελος όσον αφορά τη μουσική του υπόσταση. Μόνο για την πυρωμένη λαχτάρα του οπαδού.

PAUL McCARTNEY "Egypt Station"

Paul McCartney

Egypt Station

2018 | Capitol

Μια πενταετία μετά το τελευταίο του solo άλμπουμ, ο γερόλυκος Paul McCartney ανταμώνει ξανά με τους οπαδούς του ανά τον κόσμο με μια κυκλοφορία που χρησιμοποιεί σαν μόστρα το μουσικό παρελθόν του με τους θεόρατους Beatles αλλά και μια σύγρονης υφής παραγωγή. Αν τσεκάρεις το Fuh You single θα απογοητευτείς οικτρά και δεν θα θες στα αλήθεια να ακούσεις τον δίσκο ο οποίος στον αντίλαλό του δεν έχει να προσφέρει κάτι συνταρακτικό στην τελική. Εντάξει, δεν εναντιώνεσαι εύκολα σε τέτοιον καριερίστα αλλά η δίψα του να βρεθεί στο προσκήνιο πάση θυσία τον οδηγεί σε ανυπόφερτες συνθέσεις και πειθαρχημένες γραφικότητες όταν θα έπρεπε να αποστάξει την εξερεύνηση και να μην δίνει λόγο σε απολύτως κανέναν.

COSTAS VARRAS "Neon-Classical"

Costas Varras

Neon-Classical

2018 | Symmetric Records

Δυνατή επιστροφή του Κώστα Βάρρα στη δισκογραφία σχεδόν μετά από μια δεκαετία και αφού έχει αφήσει πλέον το Overlord’s Perpetual προσωνύμιο. Όπως καταδεικνύει και ο τίτλος του δίσκου εδώ έχουμε να κάνουμε με Malmsteen-ικό υλικό με αρκετές τζούρες σύγχρονου μελωδικού metal. Ο δίσκος έχει 13 τραγούδια στα μισά από τα οποία υπάρχουν guest φωνητικάριοι (με τον Joseph Michael να υπερισχύει όλων). Αν εξαιρέσει κανείς την άρτια αλλά στείρα παραγωγή του σωρού (Bob Katsionis) και τα safe ρυθμικά (άλλοτε Van Halen-ικά, άλλοτε Queensrÿche-ικά κοκ), το performance των μουσικών είναι υψηλό με τον Κώστα να λάμπει με τις παιχτικές του δυνατότητες. 

ALRUNA "Relieving the Altar"

Alruna

Relieving the Altar

2018 | Tour de Garde

Η Καναδέζικη Tour de Garde (στέγη των Drowning the Light, Ash Pool, Diapsiquir, Akitsa κ.α.) κυκλοφόρησε φέτος αυτό το πολύ καλό, Burzum-ικό demo εποχής Hvis Lyset Tar Oss και ανεβάζει τις μετοχές της. Η μόνη διαφορά με το ύφος του μάσκουρου Νορβηγού εξτρεμιστή εντοπίζεται στα φωνητικά καθώς εδώ οι Αυστριακοί Alruna επιλέγουν ένα πιο βαμπυρέ στυλ ή ανά φάσεις ένα υμνικό/επικό ghoulish performance (βλ. Spells Cast Unto the Silver Gleam of the Mountains). Κατά τ’ άλλα οι συνθέσεις είναι προφανώς μινιμαλιστικά στημένες και ότι πρέπει για βόλτες στο δάσος με τα αερικά του τόπου. Για όσους υποφέρουν το φως του ήλιου λοιπόν...

ALICE IN CHAINS "Rainier Fog"

Alice In Chains

Rainier Fog

2018 | BMG

Καθάριο, Cantrell-ικό doom που εγκαινιάστηκε στο (αρχαίο πλέον) Dirt άλμπουμ της μπάντας και που εκτιμάται ως και το σημαντικότερό της από τους περισσότερους οπαδούς. Ο mainman είναι αρκετά θροφανός μες στη νωχελικότητα που τον διακατέχει όσον αφορά το riff. Οι άλλοι ούτως ή άλλως πάντα συνοδευτικοί ήταν, μηδενός εξαιρουμένου, κύριως του μουρμούρη του DuVall που είναι κάτι παραπάνω απο σχολαστικός στον ρόλο του ως υποκατάστατο της πρεζομένης, Staley-ικής χροιάς. Η αλήθεια είναι ότι το Rainier Fog είναι ποιοτικό και καλοπροαίρετα κατεργάρικο. Η αλήθεια επίσης είναι ότι «τα ίδια Καντρελάκη μου, τα ίδια Καντρελή μου».

DARVAZA "Darkness in Turmoil"

Darvaza

Darkness in Turmoil EP

2018 | Terratur Possessions

Ιταλο-Νορβηγική σύμπραξη που ασχολείται προφανώς με το black metal (το όνομα της Terratur Possessions άλλωστε παραείναι κράχτης για να υποθέσεις κάτι διαφορετικό) όσο πιο ξάστερα γίνεται. Αν και η διάρκεια του ΕΡ είναι μικρή (22 λεπτά) οι τρεις συνθέσεις του αρκούν για να δείξουν τις προθέσεις του project. Όσοι αναζητούν ήχους γαλήνης ας προσπεράσουν. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εδώ μέσα θα γευτεί κάποιος την ψύχρα του είδους. Έχει ενδιαφέρον επίσης να ακούσει κανείς κάποια σατυρικά φωνητικά τερτίπια του Wraath (Behexen, Mare, κ.α.) που ζητούν ελέηση από τον μεγάλο Attila Csihar αλλά ως εκεί. Κάτι απόθητα rock lapses δεν είναι και τόσο καλάρεστα στην τελική. Μετριότης.

INNUMERABLE FORMS "Punishment in Flesh"

Innumerable Forms

Punishment in Flesh

2018 | Profound Lore Records

Αυτό το περίμενα όσο τίποτα άλλο. Από το promo του 2016 οι Innumerable Forms ήταν ο πλέον διακαής πόθος για ένα full-length. Αν και στο παρελθόν ήταν πολύ πιο οργίλοι (όλοι τους μέλη της hardcore σκηνής) στο ντεμπούτο πετάνε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου την ταχύτητα στην άκρη και την αντικαθιστούν με θανάσιμο doom/death κυρίως επηρεασμένο από τους Demilich και Demigod. Παλιά Φινλανδική σκηνή δηλαδή. Το ευτυχές είναι ότι η μπίχλα τους δεν ξεμολύνεται. Το ύφος τους δεν είναι αφόρετο και σίγουρα δεν πρωτοτυπούν μες στο μουσικό συναξάρι. Αλλά λίγο το Incantation-like solo με την πρόστυχη χρήση του τρέμολο, λίγο ο ασουλούπωτος (αλλά διαυγής) ήχος τους, λίγο η φωνάρα του DeTore, με έπεισαν στο φουλ.

MOENEN OF XEZBETH "Ancient Spells of Darkness..."

Moenen of Xezbeth

Ancient Spells of Darkness…

2018 | Nuclear War Now! Productions

Αν και ο φίλος που μου πρότεινε αυτό το δισκάκι έλεγε πως μοιάζουν αρκετά με early Samael δεν θα συμφωνήσω ιδιαίτερα. Ναι, το Ancient Spells of Darkness είναι synth-driven black metal και το tempo του δεν βασίζεται σε στανικό blastbeat αλλά ο Morbid Messiah (επίσης στους φανταστικούς Perverted Ceremony) εδώ διαπρέπει τόσο σε όλους τους τομείς που θα ΄ταν κρίμα και άδικο να συγκριθεί με τους Ελβετούς showmen. Στέριο απόθεμα του αυθεντικού αισθήματος, το κακοκάρδισμα του δίσκου πλανεύει σχετικά εύκολα με την κατάμαυρη ψυχή του και τους μισανθρωπιστικούς ήχους του. Η NWN! παραείναι συνεπής σε ότι αφορά την ποιότητα των πραγμάτων.

FAUSTCOVEN "In the Shadow of Doom"

Faustcoven

In the Shadow of Doom

2018 | Nuclear War Now! Productions

Κλασσική υπερμπάντα του υποστρώματος αυτοί οι οραματιστές Νορβηγοί από το Trondheim, οι οποίοι πιλατεύουν το γνήσιο evil πνεύμα με τρόπους ζηλευτούς. Αβάσταχτες συνθέσεις του doom metal υπό το μαυρομεταλλικό πρίσμα με έντονη avant-garde φλέβα και παλμό. Το In the Shadow of Doom είναι ακόμα μια μικρή νίκη απέναντι στο παρζαβλό mainstream και την γενικότερη εμπορικοποίηση του ακραίου ήχου. Ασάπητη η τέχνη του ντουέτου σαλεύει ξέφρενη, μαρτυρικά, πάνω από ταμπέλες και είδη για να μας χαρίσει τον μεστωμένο φόβο που οφείλει και αξίζουμε. Θρηνητικό, μελωδικό, αργό, ερεθιστικό, το άλμπουμ αυτό είναι πετρόψυχο και άστοργο. Ρούφα το ως το μεδούλι.

DRAWN AND QUARTERED "The One Who Lurks"

Drawn and Quartered

The One Who Lurks

2018 | Krucyator Productions

Η τέχνη των Drawn and Quartered δεν καταλύεται. Σφηνώνει εσαεί στις σκοτεινότερες πτυχές του εαυτού σου. Είναι απειλητική και κατάμαυρη. Οι αθρόες ηχητικές απειλές τους τους κατατάσσουν στο βάθρο με τους σημαντικότερους (προσοχή στην λέξη) εκφραστές του είδους. Ναι, οι συγκρίσεις με τους Incantation και Immolation είναι αναπόφευκτες. Οι DaQ όμως δανείζονται την αθυμία των προαναφερθέντων μόνο σαν έμπνευση. Η αποστροφή και η απέχθεια που προκύπτει μέσα από τα τραγούδια τους είναι ολόδικιά τους. Το The Οne Who Lurks είναι το αιτιατό του μαύρου. Ποιος δειλός να βρεθεί να ανακόψει την ορμή τους; Έξι χρόνια θα είναι πάντα πολλά για οτιδήποτε καινούργιο απ’ αυτούς τους θρύλους.

TY SEGALL & WHITE FENCE "Joy"

Ty Segall & White Fence

Joy

2018 | Drag City

Λειψό άλμπουμ αυτή η συνεργασία μεταξύ του Ty Segall και του Tim Presley (White Fence) μιας και δεν προσφέρουν κάτι το συγκλονιστικό. Αν και τα είδη που απασχολούν τους δύο αυτούς καλλιτέχνες βρίσκονται σε αδιάσπαστη ενότητα μεταξύ τους, εδώ δεν παρουσιάζουν κάτι ολοκληρωτικό. Κρίμα γιατί υπάρχουν ιδέες που θα μπορούσαν να είχαν λάμψει υπό διαφορετικές συνθήκες (βλ. Other Way) και να μην ξοδεύονται απλά ως (πολύ) σύντομα ιντερλούδια και συνθέσεις. Ο δίσκος διαρκεί μόλις 30 λεπτά και δεν κουράζει αλλά όλα τα τραγούδια είναι σαν διαφημιστικά spots που δούλεψαν οι The Who ή κάτι τέτοιο. Για οπαδούς των Bass Drum of Death, Jay Reatard και Meatbodies.

DEAFHEAVEN "Ordinary Corrupt Human Love"

Deafheaven

Ordinary Corrupt Human Love

2018 | Anti-

Αυτός ήταν ο δίσκος που χρόνια περίμενα από τους Deafheaven. Οι μάσκες επιτέλους έπεσαν και αυτοί οι Δανδήδες του black metal για χιπστεράδες κυκλοφορούν το άλμπουμ με τα διαδοχικά χτυπήματα. Μην προτρέχεις όμως, αναγνώστη, καθώς αυτό που θέλω να εννοήσω είναι ότι τέτοια μπούρδα δύσκολα θα βρει αντάξια της. Τώρα που γουρμάσαν δισκογραφικά λοιπόν αυτοί οι Αμερικανοί φελλώροι ξεχύνονται στην αγορά με ανέμπνευστη pop, ξεπερασμένα τερτίπια και ανώφελο song writing. Αυτός είναι ο μούστος της τέχνης τους και έχει τη γέυση γλίνας, λάσπης και σκατού. Να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ: τα τριζόνια έχουν πολύ μεγαλύτερη έμπνευση μουσικά από δαύτους. Στον κάδο!

SEWER TRENCH "Optimism"

Sewer Trench

Optimism

2018 | Wooaaargh

Punk χωρίς ίχνος ατασθαλίας προσφέρουν οι Sewer Trench στο, ειρωνικά αποκαλούμενο, Optimism άλμπουμ τους. Αυτό που θέλουν να παίξουν οι Βρετανοί προφανώς είναι πρωτο-grind αλλά επειδή δεν τους βγαίνει και πολύ φυσικά καταλήγουν κάτι μεταξύ αυτού και του crust με άτεγκτα riffs τρίτης διαλογής που δεν φέρνουν κάποιο σπουδαίο αποτέλεσμα. Δεν είναι ότι ανήκουν στα χειρότερα πράγματα που μπορεί να ακούσει κανείς και πολύ πιθανών να είναι επιτηδευμένο μέχρι και το performance αλλά είναι τόσος ο κορεσμός του είδους που η μπάντα χάνεται μες στη μάζα της μετριότητας. Ίσως αν τα έγχορδα (και δη οι κιθάρες) γίνονταν λίγο πιο αυθαίρετα να άλλαζε και το παράστημα του γκρουπ.

FINIS "Visions of Doom"

Finis

Visions of Doom EP

2018 | Iron Bonehead Productions

Όταν ο Euronymous έπαιζε ανχόλι doom στο δεύτερο σκέλος του Freezing Moon, όταν οι Sadistic Intent γράφουν leads, όταν η έννοια του μέτρου ξεπερνά το προσδοκώμενο. Οι Γερμανοί τηρούν υπερβολικά τους κανόνες του minimal και πολύ φοβάμαι ότι αυτό συμβαίνει λόγω έλλειψης έμπνευσης. Το death/black metal τους είναι αρκούντως προκλητικό και αυθάδες αλλά γενικά, αν εξαιρέσεις την ομώνυμη σύνθεση, εκεί που οι συνθέσεις πάνε να δαγκώσουν είναι σα να σε γλείφει φαφούτικο στόμα. Αυτό βέβαια είναι το μειονέκτημα κάθε ΕΡ, ειδικά αν δεν σε λένε Bölzer. Πέρα την πλάκα όμως, οι Finis είναι στο σωστό δρόμο για να κυκλοφορήσουν μια μέρα το δικό τους μικρό διαμαντάκι.

EL KIRPITCH "New Rave"

El Kirpitch

New Rave

2018 | Le Brick

Όπως πληροφορούμαστε από τον Ρώσο δημιουργό του συγκεκριμένου project το New Rave είναι ηχογραφημένο εδώ και μια διετία αλλά μονταρίστηκε, τελειοποιήθηκε και βγήκε τελικά στη δημοσιότητα μόλις φέτος. Το ύφος του είναι synthwave και θυμίζει πολύ ανάλογα projects τύπου Carpenter Brut, Perturbator κτλ. Αν προσπεράσει κανείς την γελοία αισθητική του εξωφύλλου και τα πολύ κακά vibes που λαμβάνει κοιτάζοντας το, το άλμπουμ διαθέτει καλές στιγμές που θα ευχαριστήσουν προφανώς τους οπαδούς αυτής της μουσικής αλλά και όσων έχουν εντρυφήσει, έστω και ελάχιστα, στην electronica. Ανά φάσεις μάλιστα θα βρει κανείς ιδιαίτερα σκοτεινές μελωδίες μες στα τραγούδια που το απαρτίζουν.

BURIAL INVOCATION "Abiogenesis"

Burial Invocation

Abiogenesis

2018 | Dark Descent Records

Αρματωμένοι ξανά με τον Engin Güngör πίσω από το drumkit, μετά από τη φυγή του από τη μπάντα την τριετία 2011-2014, και τον Mustafa Yildiz στα φωνητικά (ο οποίος ξανα-αποχώρησε πρόσφατα) οι Burial Invocation δείχνουν να είναι προσωπική υπόθεση του Cihan Akün στο πρώτο full-length τους. Οι Τούρκοι είχαν προκαλέσει τεράστια αίσθηση στο underground με την κυκλοφορία του Rituals of the Grotesque ΕΡ τους και πολλοί ανέμεναν την ανάλογη συνέχεια. Ξαραχνιάζοντας αισθητά τον ήχο τους, εδώ χρησιμοποιούν το παρελθόν τους σαν σαβαγιάρ για κάτι που τείνει επιδειξιομανές αλλά ποτέ δεν ξεφεύγει από τα όρια του τρού death metal ορεκτικού. Κοινώς, το σάλεμα της ηχητικής σήψης είναι ορατότατο.

IMMORTAL "Northern Chaos Gods"

Immortal

Northern Chaos Gods

2018 | Nuclear Blast

Πολλοί περίμεναν αυτό το νέο άλμπουμ των Νορβηγών superstars. Όχι μόνο γιατί είναι ένα νέο full-length μετά από εννέα χρόνια αλλά περισσότερο γιατί είναι το πρώτο χωρίς τον Abbath στις τάξεις του σχήματος. Στο line-up όμως συνεχίζει να υπάρχει γνήσια φλέβα μιας κι εδώ έχει αναλάβει (όπως στα πρώτα χρόνια) τη σύνθεση ο Demonaz. Το στυλ της μπάντας συνεχίζει την κληρονομιά ενός At the Heart of Winter και μετά δυσκολίας διακρίνεις την απουσία του, επί ετών, βασικού συνθέτη. Παρ’ όλα αυτά εδώ μέσα δεν υπάρχει τίποτα το συγλονιστικό και όσοι περίμεναν τη χρήση βιτριολικών riffs όπως αυτά του Diabolical Fullmoon Mysticism και Pure Holocast καλό θα ήταν να προσπεράσουν.

DISPIRIT "Enantiodromian Birth"

Dispirit

Enantiodromian Birth

2018 | Independent

Το Enantiodromian Birth πρόκειται για άλλη μια demo ηχογράφηση των Dispirit κατά τον Μάϊο της χρονιάς που διανύουμε στο Oboroten studio. Πιστοί στο μοτίβο  κυκλοφοριών τους από το ’10 εως τώρα το συγκεκριμένο demo δεν θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από μια τελειότητα. Εδώ μέσα (πέρα από τη διάνοια που ακούει στο όνομα John Gossard και τον σταθερό συνεργάτη του Todd Meister) συναντάμε για πρώτη φορά τους Harland Burkhart και Greg Brace, αμφότεροι μέλη των Wild Hunt. Ηχητικά το νέο άλμπουμ είναι ίσως η πιο προσιτή τους δουλειά. Συνθετικά, για όποιον τυγχάνει να μην τους γνωρίζει, κινούνται σε μεγαλειώδη black metal άσματα που ξεφτιλίζουν κάθε λογής Watain και λοιπούς καραγκιοζάκους.

NEON CITY MURDER "This Is Space"

Neon City Murder

This is Space

2018 | Independent

Το bio section στην bandcamp σελίδα των Neon City Murder δηλώνει πως πρόκειται για ένα one-man project ενός αγροτόπαιδου από τη Σουηδία που είναι επηρεασμένο από τα όνειρα, το progressive rock των 70s και την ηλεκτρονική μουσική των 80s. Εξερευνώντας λίγο περισσότερο το είδος που άκουσα σχετικά πρόσφατα με τον Carpenter Brut ως αφετηρία κάπως κατέληξα και στο This is Space άλμπουμ. Συγκριτικά με τον προ-αναφερθέντα υστερεί στον τομέα σύνθεσης αλλά γενικά τα μουσικά του πρότυπα είναι παρόμοια. Τα 38 λεπτά που διαρκεί όμως μου φάνηκαν πολλά για μόλις εφτά τραγούδια ενός τέτοιου άλμπουμ. Αρκετά μονότονο και σίγουρα καθόλου ξεχωριστό. 

CRAFT "White Noise and Black Metal"

Craft

White Noise and Black Metal

2018 | Season of Mist Underground Activists

Ένας απλός εγκυκλοπαιδισμός του είδους θα μπορούσε να ξεκινήσει και να σταματήσει στη δισκογραφία των Craft. Οι Σουηδοί έχουν προσηλώσει το ενδιαφέρον τους τόσο πολύ στις δημιουργίες που ξέβρασε το Δεύτερο Κύμα που εγνωσμένα πλέον κυκλοφορούν πάντα κάτι σταθερά ποιοτικό. Το νέο τους άλμπουμ είναι επίσης αδύνατον να κλονιστεί και εγείρει το κυρίαρχο black metal αίσθημα με χαρακτηριστική άνεση. Το Μίσος δηλαδή. Η εναλλαγή των riffs είναι καθηλωτική και περιέργως αναμενόμενη. Η αναλογική τους προσέγγιση δε μπορεί να μην θυμήσει έστω και στο ελάχιστο τους θεούς Darkthrone (ξανά), το rock κάνει και εδώ εμφάνιση, και γενικά ενορχηστρώνουν εύστοχα την ανθρώπινη δυσθυμία.

EMBRACE OF THORNS "Scorn Aesthetics"

Embrace of Thorns

Scorn Aesthetics

2018 | Iron Bonehead Productions

Το black/death γιουρούσι των Embrace of Thorns εδώ χρωματίζεται με καταπληκτική ατμόσφαιρα που όμοια της δεν θα συναντήσεις στις παρελθοντικές προσπάθειες του γκρουπ. Όχι ότι τα προηγούμενα albums ήταν κακά αλλά το Scorn Aesthetics είναι τόσα βήματα μπροστά (όσον αφορά τη σύνθεση αλλά και το πνέυμα) που δεν θα δυσκολευτεί να κερδίσει τον οπαδό είτε του νεκρομεταλλικού είτε του μαυρομεταλλικού ήχου. Πρώτη ηχογράφηση του session-ά παιχταρά Γιάννη Βότση με τη μπάντα και τυγχάνει να πετύχει τραγούδια που όσο σκόπιμα και να είναι αποφεύγουν το γιαλαντζί αποτέλεσμα της πλειοψηφίας του είδους. Οι EoT μόλις χτύπησαν τη σθεναρότερη των φλεβών.

KAMASI WASHINGTON "Heaven and Earth"

Kamasi Washington

Heaven and Earth

2018 | Young Turks

Το Heaven and Earth είναι ένα μεγαλεπήβολο άλμπουμ και θέλει τόλμη όσο και όρεξη (κυρίως) για να το ακούσεις. Κι αυτό γιατί η συνολική του διάρκεια αγγίζει σχεδόν τις δυόμιση ώρες. Πιθανότατα να μην αγγίζει τα επίπεδα του The Epic δίσκου του αλλά η contemporary jazz του Kamasi Washington ως δια μαγείας καταφέρνει με την προοδευτικότητά της να ενθουσιάζει, αντί να βουρλίζει, τον ακροατή λόγω της εκνευριστικά καλής ροής της. Πέρα από το άψογο performance στο background ο σολίστας αυτός καλλιτέχνης διακρίνεται άνετα ως ηγετική φιγούρα δίχως να φλυαρεί, διατηρώντας την απόλυτη ισορροπία μέσα στα πολυσχιδή τραγούδια του, τα οποία εδώ είναι σαφώς πιο ευκολοχώνευτα για τους οπαδούς.

DÉLÉTÈRE "De Horae Leprae"

Délétère

De Horae Leprae

2018 | Sepulchral Productions

Καναδέζικο ντουέτο που παίζει black metal στα πρότυπα των συμπατριωτών τους Forteresse (μάλιστα ο ένας έχει υπάρξει live μέλος των αναφερόμενων) αλλά και άλλων politically oriented (ή καλύτερα ακροδεξίας/εθνικοσοσιαλιστικής αντίληψης) μπαντών όπως οι Satanic Warmaster. Τα αγαπημένα τους θέματα είναι ο λοιμός και το σκοτάδι και αντιστοίχως ντύνουν το μουσικό τους περίβλημα. Το ύφος τους είναι δραματικό και λυσσαλέο συνάμα και η συχνή χρήση πλήκτρων θα φέρει έντονα στο νου την majestic ατμόσφαιρα των early Emperor. Η ροή των κομματιών είναι αδιάκοπη και, ηχητικά μιλώντας, είναι γραφικοί αλλά και πιστοί στις κλασσικές συνταγές. Μαυρομέταλλοι με τα όλα τους δηλαδή.

FUNERAL MIST "Hekatomb"

Funeral Mist

Hekatomb

2018 | Norma Evangelium Diaboli

Μετά από εννέα χρόνια απουσίας ο Arioch επαναφορτίζει τις μπαταρίες των Funeral Mist με ένα άλμπουμ λιγότερα φιλόδοξο από το Maranatha, με καθαρότερη παραγωγή που όμως δεν ευτελίζει το ύφος και οχτώ συνθέσεις που κοχλάζουν την άμεση οργή του υπερ-blastαρισμένου black metal, το οποίο πολλοί θα πουν ότι δανείζεται τα τερτίπια των Marduk του Patrik Niclas Morgan Håkansson. Όσοι ισχυριστούν το τελευταίο δεν θα έχουν και απολύτως άδικο, μόνο όμως όσον αφορά τη δισκογραφία της μπάντας από το 2004 και έπειτα. Κατά τ’ άλλα η φωνή του Hans Daniel Rostén είναι (κι εδώ) αξιοζήλευτη. Θα γευτείτε επίσης γρηγοριανές μελωδίες, rock riffs εως και ambient περάσματα.

UTZALU "Idiot Hell"

Utzalu

Idiot Hell

2018 | Vrasubatlat

Punk-ίζον, μπαούτσικο black metal, απ’ αυτά τα ωραία που ανακαλύπτει κανείς στο αντεγκράου. Οι συγκεκριμένοι Αμερικάνοι είναι ακόμα ένα project στο οποίο συμμετέχει ο Rory Flay και στεγάζονται στην δική του Vrasubatlat. Θα θυμίσουν φυσικά άλλα acts της εταιρίας όπως οι Serum Dreg όπως επίσης και τους Urzeit του Anmoksha δίσκου αλλά το χαρακτηριστικό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ξεκάθαρα ο punk παλμός και το ροκεντρολίδικο riffing. Αυτό σημαίνει πως ξεφεύγουν από τον ελιτισμό του είδους μιας και το ύφος τους είναι απρεπές και η ζέχνα τους προκύπτει από απλυσιά. Το άλμπουμ διαρκεί κάτι λιγότερο από 24 λεπτά οπότε δοκιμάζετε άφοβοι ως προς την πλήξη.

YOB "Our Raw Heart"

Yob

Our Raw Heart

2018 | Relapse Records

Στους Yob ταιριάζει πολύ το άπλωμα στη μουσική. Μάλιστα και στο καινούργιο, Οur Raw Heart, άλμπουμ το χρησιμοποιούν ολόσωστα σε δύο συνθέσεις τους. Την εναρκτήρια (Ablaze) και το ομώνυμο, αποχαιρετιστήριο track. Αυτή η Adrift in the Ocean προσέγγιση τους πάει πολύ και καλύπτει το χάντικαπ της έμπνευσης που αναζητάται λυσσαλέα σε ένα είδος σαν το doom metal. Και εντάξει, μη γελιόμαστε, οι Yob δεν είναι δα και τίποτα Iommi-δες. Είναι κυρίως βαρετοί στο μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους. Ο πανέξυπνος παιχταράς όμως, Travis Foster, όταν θέλει να τους προσδώσει την αίσθηση του ονειρικού, τους περνάει για πλάκα μόνος του στην Α’ Εθνική.

ADDITIONAL SCENE "Symposium"

Additional Scene

Symposium

2018 | Independent

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η μουσική στο ντεμπούτο άλμπουμ των Additional Scene είναι δηκτική αλλά αυτό πάλι θα πρέπει να ισχυριστεί για το 99% των μπαντών του είδους. Οι συγκεκριμένοι δεν κατατάσσονται σε μια πρόσθετη σκηνή όπως δηλώνει το όνομά τους και η απουσία φωνητικών είναι κάτι που δυσκολεύει πολύ τα πράγματα. Αυτά τα αέναα ανοιχτά ρυθμικά σε κάνουν να πλήξεις όπως οτιδήποτε post-rock αλλά λίγο το ότι εναλλάσουν σύντομα τα μέρη τους εμπλουτίζοντας τα με μελωδίες, λίγο το πάντα θελκτικό Tool-ικό στοιχείο, λίγο κάτι καίρια σκοτεινά lapses (βλ. στο δεύτερο λεπτό του Exploit π.χ.) ο δίσκος ακούγεται αρκετά εύκολα για την επίπονη ορχηστρικότητά του.

TOMB MOLD "Manor of Infinite Forms"

Tomb Mold

Manor of Infinite Forms

2018 | 20 Buck Spin

Φανταστικό, υπερ-πορωτικό death metal παίζουν οι Καναδοί Tomb Mold στο νέο άλμπουμ τους. Η έμπνευσή τους είναι νοθευμένη από το ανίερο feeling των Incantation και ηχητικά παραπέμπουν και σε πιο σύγχρονες μπάντες του είδους όπως οι Vastum, οι Disma και οι Funebrarum. Τίγκα μπιχλιάρικο Αμερικανικό death metal δηλαδή. Το ακαταίσχυντο performance τους παραπέμπει σε επίπεδα βετεράνων και είναι απορίας άξιο πως κρατούν τόσο υπέροχα τις ισορροπίες μέσα στα τραγούδια τους. Ενίοτε τα σύντομα leads τους μπορούν να θυμίσουν και παλιά, καλή Σουηδική σκηνή εκ τας Ευρώπας μιας κι αυτά υποστηρίζονται από ένα υπερ-groovy ρυθμικό υπόβαθρο. 40 λεπτά καύλας.

ZEAL AND ARDOR "Stranger Fruit"

Zeal and Ardor

Stranger Fruit

2018 | MKVA

Εντάξει, το πρώτο άλμπουμ ήταν από εκείνα τα περίεργα ιντερνετικά στοιχήματα για το what if της φάσης. Δηλαδή θα έχει και συνέχεια; Τι ρωτάω βασικά, αφού το Stranger Fruit EINAI η συνέχεια του Zeal and Ardor project που τρέχει ο Manuel Gagneux. Το σκηνικό του άλμπουμ είναι πουλουδένιο black metal (που στην καλύτερη μπορεί να θυμήσει Cradle of Filth εποχής Cruelty and the Beast) και νέγρικο Mississippi blues. Στα αυτιά μου αυτό πάντα μου ακουγόταν γελοίο. Αν το ακούσεις δεν είναι τόσο γελοίο. Όταν το ακούω εγώ, συνεχίζει και είναι γελοίο. Μπέρδεμα η φάση του σου λέω. Λοιπόν, για να γίνω ανθρωπεμένος όμως, καλό θα ήταν ο Μανωλάκης να διαλέξει τα blues και να μείνει εκεί.

ONEOHTRIX POINT NEVER "Age of"

Oneohtrix Point Never

Age of

2018 | Warp

Με τους Oneohtrix Point Never (καλλιτεχνικό προσωνύμιο του Daniel Lopatin) ασχολήθηκα το 2015 εξαιτίας των διθυραμβικών κριτικών που έλαβε το Garden of Delete άλμπουμ που κυκλοφόρησε τότε ο Αμερικανός αυτός συνθέτης. Αν και δε μπορώ να πω ότι αντιλήφθηκα την σπουδαιότητα της τέχνης του τότε μπήκα πάλι στον πειρασμό να ακούσω τον καινούργιο δίσκο του μιας και είδα πως έπαιζαν συνεργασίες με Anohni, τον Dominick Fernow και στην παραγωγή συμμετείχε ο James Blake. Το Age of συνεχίζει να μην μου λέει τίποτα πέρα από το γεγονός ότι είναι θεοβάρετο και κουραστικό. Η επιτηδευμένη χρήση δε του auto-tune στα φωνητικά όπου αυτά υπάρχουν είναι κάτι περισσότερο από απλά εκνευριστική.

MR. BOOZE "The Mourning Hypocrites"

Mr. Booze

The Mourning Hypocrites

2018 | Independent

Όταν η ίδια η μπάντα δηλώνει ευθαρσώς πως υμνεί τη δύναμη του Iommi-κου riff, τότε ξέρεις τι να περιμένεις λίγο πολύ. Η προέλευση και η ρίζα καταδεικνύεται αλλά καλό θα ήταν να αναφερθούν και συνεχιστές του ύφους ως σημεία έμπνευσης για τους Καλαματιανούς αυτούς μουσικούς.Οι (σχεδόν συγγενικές) Σουηδικές μπάντες των Spiritual Beggars και Grand Magus (του πρώτου άλμπουμ) είναι σοβαρά πατήματα για τη δημιουργία του The Mourning Hypocrites. Οι πρώτοι για το πιο up-tempo riffing και οι δεύτεροι προφανώς για τον τρόπο που έντυσαν το blues υπό το heavy metal πρίσμα. Είναι άσκοπο να μιλήσουμε για την ανωτερότητα του δίσκου σε σχέση με τα δύο προηγούμενα τους. Αυτό είναι το δικό τους Vol 4.