UADA "Cult of a Dying Sun"

Uada

Cult of a Dying Sun

2018 | Eisenwald Tonschmiede

Χεβιμεταλλάδικο και μελωδικό black metal παίζουν οι Γερμανοί Uada. Ενώ το προηγούμενο άλμπουμ τους, Devoid of Light, ήταν μια σχετικά ευχάριστη ανάσα, στο φετινό πόνημά τους έμεινα ανανόητος με τις συνθέσεις. Χαϊδαναστημένα παιδιά της σύγχρονης εποχής, οι Uada είναι ένα act που εξυπηρετεί άπταιστα τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας ως έχει. Δεν είναι δύσκολο, μήτε ακατόρθωτο, το να προφέρουν όλο και περισσότεροι το όνομά τους σε λίγο καιρό. Αναμασσούν γενικά το standard πρότυπο της εμπορικής καταξίωσης και ουσιαστικά δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα το ουσιαστικό, ιδιαίτερα όταν αφορούν ένα είδος το κάλεσμα του οποίου θα παραμείνει ανάντηχο αν η ψυχή δεν είναι εντελώς μαύρη.

TORTURE RACK "Malefic Humiliation"

Torture Rack

Malefic Humiliation

2018 | Headsplit Records, 20 Buck Spin, Parasitic Records

Λασπερό και old school κοπής death metal προσφέρουν οι Αμερικανοί Torture Rack στο Malefic Humiliation άλμπουμ τους το οποίο είναι μόλις το δεύτερο της καριέρας τους. Τα αρτύματα που χρησιμοποιούν πάνω σ’ αυτή την παραδοσιακή συνταγή είναι Autopsy vibes και τεχνάσματα παλιών Cannibal Corpse, καθώς και μια ριφολογία άρρηκτα συνδεδεμένη με την άσχημη όψη του είδους παρά την επιτηδευμένα αράθυμη πλευρά του. Διαπρέπουν κυρίως στα mid-tempo σημεία τους και τα solos βασίζονται στη χρήση του tremolo φέρνοντας στο νου βετεράνους όπως οι Rick Rozz, Danny Coralles και Richard Brunelle. Τους λείπει φυσικά η ξεχωριστή ταυτότητα αλλά πετυχαίνουν τον tribute σκοπό τους τα μάλα.

NUMINOUS "Bellum in Terris"

Numinous

Bellum in Terris EP

2018 | Northern Heritage Records

Το προ-επταετίας ντεμπούτο του συγκεκριμένου σχήματος με είχε στοιχειώσει ολότελα. Κάθε άκουσμά του ήταν μια πολυέξοδη, συναισθηματικά, εμπειρία. Ο συγκερασμός του παλιού με το νέο. Οι Φινλανδοί επιστρέφουν φέτος ξανά για να μας χαρίσουν δύο καινούργια τραγούδια σε αυτό το ΕΡ. Ο ήχος είναι ελαφρώς καθαρότερος και οι συνθέσεις φλερτάρουν με τη βιτριολική ψυχή των Deathspell Omega. Βέρο black metal με δυσαρμονκές τράμπες κοινώς. Η αλήθεια είναι ότι και το ομώνυμο track και το Rape Nature τα ευχαριστήθηκα. Σαφώς όμως δεν είναι ικανά για να ικανοποιήσουν την όρεξη μου σαν οπαδό. Ας είναι μόνο προπομπός ενός νέου άλμπουμ.

ΜΝΗΜΑ "The Remains of Human Bones" CS

Μνήμα

The Remains of Human Bones (cassette)

2018 | Harvest of Death

Αυτοί οι Έλληνες εμφανίσθηκαν μόλις πέρυσι με μια σύντομη, ομώνυμη κυκλοφορία. Φέτος, με μια μακάρια αδιαφορία του τι συμβαίνει στο mainstream, συνεχίζουν τον black metal οδυρμό τους με μια ωμή κυκλοφορία που καταφέρνει να δελεάσει όσους αρέσκονται σε οτιδήποτε μαυρομεταλλικό και μπουντρουμιακό συνάμα. Το θρηνητικό στοιχειό που έχει αναλάβει τη φωνή σαν όργανο δημηγορεί περί του τέλους και του κενού, αφήνοντας τη δυσωδία αυτών σαν τη μόνη αδιαφιλονίκητη εντύπωση. Με ένα γεμάτο άλμπουμ όμως ίσως να μας έπειθαν για τις πλήρεις προθέσεις του project αυτού. Σίγουρα αξίζει η προσπάθεια να δοκιμάσετε πάντως.

PARQUET COURTS "Wide Awaaaaake!"

Parquet Courts

Wide Awaaaaake!

2018 | Rough Trade

Ότι πιο σημαντικό καλλιτεχνικά κυκλοφόρησε φέτος είναι αδιαμφισβήτητα το νέο άλμπουμ των Parquet Courts. Ίσως αυτό να ισχύει για τα τελευταία χρόνια γενικότερα. Η καρδιά της punk ιδεολογίας είναι εδώ, σε αυτό το Clash-ικό μανιφέστο με το πνεύμα της βελτιοδοξίας διάσπαρτο στους στίχους που βιτριολικά θέτουν το άγχος και την αγωνία που επικρατεί στο σύγχρονο πολιτισμό σε συμπαντική εμβέλεια. Μουσικά, επίσης, πρόκειται για την πιο ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας με τα τραγούδια να δανείζονται όλες τις κλασσικές αξίες του rock, συνθέτοντας ένα παζλ ήχων τόσο συμπαγές όσο λίγα. Ας παρασυρθούμε όλοι στον σφαλερό δρόμο της αισιοδοξίας αυτών των Αμερικάνων.

NECROS CHRISTOS "Domedon Doxomedon"

Necros Christos

Domedon Doxomedon

2018 | Sepulchral Voice Records

Διαβάζοντας μια συνέντευξη του Guido Saint Roch (Ysengrin) online πληροφορήθηκα ότι αυτή είναι η τελευταία προσπάθεια του M. Gericke (Mors Dalos Ra) με τους Necros Christos. Λυπάμαι που το ΄08 δεν έδωσα τη δέουσα σημασία σε live τους μιας και είχαν προηγηθεί οι Dead Congregation τότε για τους οποίους και παρευρέθηκα κυρίως. Στο νέο άλμπουμ η μπάντα δείχνει τον γνώριμο εαυτό της με γνήσιο Morbid Angel-ικό πνεύμα και μια doom αύρα που παραπέμπει σε κλασσικούρες τύπου Candlemass. Σε πολλά τραγούδια τους λαμβάνεις επίσης έναν Incantantion/Immolation παλμό. Το μεγάλο μειονέκτημα εδώ όμως είναι η συνολική διάρκεια (112 λεπτά) που σίγουρα θα κουράσει και τον πιο προσηλωμένο οπαδό.

ACHERONTAS "Faustian Ethos"

Acherontas

Faustian Ethos

2018 | Agonia Records

Με σημεία που ακούγονται σαν fillers, λες και το ανέμπνευστο power chord είναι ένα must σε κάθε σύνθεση ελληνικής μπάντας του ακραίου ήχου, οι Acherontas φτάνουν αισίως στο έβδομο άλμπουμ τους το οποίο, τηρώντας ένα αισθητικό sequel, κυκλοφορεί λίγο καιρό μετά το Amarta अमर्त. Το νέο άλμπουμ όμως είναι επίσης επιθετικό και αμεσότατο με ωραίες μελωδίες και κάποιες πραγματικά ξεχωριστές (Ελλάδα ®) στιγμές. Ίσως να φταίει που εδώ στα τύμπανα συναντάμε τον θεούλη Tom Vallely αλλά γενικά ο Νίκος Παναγόπουλος κι εδώ ενορχηστρώνει έξυπνα τα τραγούδια και ντύνει, με τη βοήθεια του Γιώργου Εμμανουήλ (Rotting Christ), τον δίσκο με τον ήχο που του αρμόζει.

BEACH HOUSE "7"

Beach House

7

2018 | Sub Pop

Η νοσταλγική εμβοή των Beach House εκτιμήθηκε δεόντως στο Bloom άλμπουμ τους κάποια χρόνια πριν. Ανακαλύπτοντας τη μπάντα βρήκα πολλά ακόμα τραγούδια που ικανοποιούσαν αυτή τη moody πλευρά του εαυτού μου. Πριν το 7 προηγήθηκαν δύο αδύναμοι, κατ’ εμέ, δίσκοι και το νέο τους πόνημα τους βρίσκει να αναζητούν λίγη από την αίγλη του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, χωρίς βέβαια να είναι σε ανάλογη φόρμα. Τα νέα τραγούδια, λοιπόν, είναι σαφώς εμμελή αλλά η εκφορά τους είναι πιο τσιτωμένη, λιγότερη χαοτική, περισσότερο εστιασμένη στο σκοπό τους. Συντελούν, έτσι, στο καλύτερο δείγμα του γκρουπ μετά το 2012.

KOMMISSARS "II"

Kommissars

II

2018 | Independent

Εξαιρετικά προτεινόμενο ΕΡ από ένα Καναδέζικο τρίο που πραγματεύεται μια μίξη post-punk και noise rock μουσικής. Είναι μόλις η δεύτερη κυκλοφορία του σχήματος (είχε προηγηθεί άλλο ένα ομώνυμο ΕΡ μέσα στο ’17) αλλά η πρώτη που τσεκάρω εγώ. Απαρτίζεται μόλις από πέντε τραγούδια και η διάρκεια του αγγίζει τα δεκαέξι λεπτά. Προφανείς επιρροές δεν υπάρχουν να καταδείξω κι αν είχα να αναφέρω ενδεικτικά μπάντες που έχουν δανείσει λίγη από την αίγλη τους στους Kommissars τότε αυτές θα ήταν οι Mission of Burma, οι Wipers και οι Flipper. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι σκοτεινή και ο διαγκωνισμός του παλιού προς το νέο συγκινητικός. Ξεκάθαρο φετίχ.

LEON BRIDGES "Good Thing"

Leon Bridges

Good Thing

2018 | Columbia

Στο νέο του άλμπουμ ο Leon Bridges βολίζει τα συστατικά του billboard και στοχεύει σε κάτι που θα του φέρει μεγαλύτερη εμπορική καταξίωση, κοινώς λεφτά. Κρίμα γιατί παρέα με τον Michael Kiwanuka τους είχα ξεχωρίσει για την retro προσέγγισή τους στο παρελθόν. Κι αν η τελευταία συνέχεια του Kiwanuka έκανε τη μετάβαση στο σύγχρονο με πιο ήπιο τρόπο, εδώ τα πράγματa δεν λειτουργούν ακριβώς έτσι. Στο Good Thing θα ακούσετε τραγούδια που πολύ άνετα θα μπορούσαν να είναι μέρος της δισκογραφίας του αστειάτορα Bruno Mars. Ξεχνάτε έτσι την “πνευστή” εκδοχή του ντεμπούτου του καθώς εδώ αντικαθιστάται με στέρφα παραγωγή και συνθέσεις σαν το εξαιρετικό Georgia to Texas δε μπορούν να σώσουν την κατάσταση.

URFAUST "The Constellatory Practice"

Urfaust

The Constellatory Practice

2018 | Ván Records

Οι Ολλανδοί Urfaust είναι μια περίπτωση μπάντας που στο παρελθόν έχει εξερευνήσει το black metal και δη τις ατμόσφαιρες του, προσθέτοντας διακρικά ένα σεληνιασμένο ambient σαν ηχητική απόχρωση. Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι και split με τον King Dude (Thomas Jefferson Cowgill - neofolk καλλιτέχνης) και το status που έχουν κερδίσει αγγίζει τα όρια του cult. Στο νέο άλμπουμ τους το ντουέτο ηχεί σαν τον Ildjarn να θέλει να διασκευάσει Reverend Bizarre. Doom-ίζον γαρ, το The Constellatory Practice είναι ένα νέο στοίχημα (επιτυχημένο) γι’ αυτούς που συμπυκνώνει όλη την ουσία του στο μεγαλεπίβολο Trail of the Conscience of the Dead τραγούδι, με την ορχήστρα να κλυδωνίζει κάθε υπαρκτή αίσθηση.

ICEAGE "Beyondless"

Iceage

Beyondless

2018 | Matador

Υγιής μπάντα αυτοί οι Δανοί που αντί να γράφουν γηραλέες συνθέσεις αυτού που πρωτοπαρουσίασαν στο μουσικό κοινό εμπνέονται από διάφορα είδη και καταλήγουν, στο Beyondless, σ’ αυτό που μέλλει να είναι η καλύτερη προσπάθειά τους εως τώρα δισκογραφικά. Κρατώντας τα βασικά συστατικά του post-punk τους και δίχως να χάσουν ίχνος έντασης εδώ μας παρουσιάζουν δέκα συνθέσεις χωρίς τίποτα περιττό, μπλέκοντας ύφη, όργανα (χρήση σαξόφωνου, βιολιών κ.α.), περνόντας έτσι μέσα από τα λιβάδια του fusion και του cabaret chanson έστω στιγμιαία. Το εισαγωγικό Hurrah και το ομώνυμο track που κλείνει τον δίσκο είναι μάλλον οι συνθέσεις που ξεχωρίζω αλλά όλα τα μεταξύ αυτών τραγούδια τιμούν την ιδιοσυγκρασία μπαντών όπως οι μεγάλοι The Birthday Party.

VRASËSINERËZVE "Musickorum Tremorae II"

Vrasësinerëzve

Musickorum Tremorae II

2018 | Black Gangrene Productions

Επίσης Βόσνιοι, επίσης μέλη/μέλος της Black Gangrene, εφάμιλλη εικαστική αισθητική, εμμονή κυκλοφοριών σε cassette format, το ίδιο ξεκούρδιστοι με τους συμπατριώτες τους Lamentum με τους οποίους ασχολήθηκα λίγο καιρό πριν. Τούτοι εδώ βέβαια (αλίμονο να γνώριζα πως προφέρεται το όνομά τους) δεν είναι black metal act αλλά μια dark ambient ανησυχία που λαχανιάζει στην προσπάθεια να πείσει για το cult υπόβαθρό της. Μια άτσαλη ηχογράφηση της κακιάς ώρας μες στις οποίες ανακαλύπτει κανείς ασήμαντες μελωδικές αφηγήσεις, την μία πάνω στην άλλη, έναν μαζικό ορχηστρικό χόχλο μηδαμινής αξίας που κάνει το noise να φαίνεται σαν πανεπιστημιακό αντικείμενο μελέτης.

RESPIRE "Dénouement"

Respire

Dénouement

2018 | Zegema Beach Records, Middle-Man Records, Narshardaa Records, Dingleberry Records

Blackgaze με πικρόχολη μελωδία και αισιόδοξο τόνο. Μπερδευτήκατε; Αν ναι, μην ταράζεστε γιατί αυτό εξηγείται συγκριτικά μιας και οι Respire ακούγονται σαν τα αδερφάκια των Deafheaven με ελαφρώς πιο σκοτεινό ήχο. Επίσης μες στο post-metal τους (ντρέπομαι που το αναφέρω σαν όρο γιατί δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ τέτοιο ιδίωμα) έχουν τσέλα, ακορντεόν, τρομπέτες, βιόλες, τρομπόνια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Είναι σαν μια μικρή φιλαρμονική σκηνή κάποια μέλη των οποίων απλά τυγχάνει να παίζουν και τα συμβατικά rock όργανα. Παρ’ όλα αυτά είναι καλώς ενσωματωμένα στον ήχο τους όλα αυτά και οι black metal εξάρσεις τους είναι πειστικές ως ένα βαθμό. Τίποτα το συγκλονιστικό εντούτοις.