RORCAL "Világvége"

Rorcal

Világvége

2013 | Cal of Ror Records

Tο Világvége είναι εκ των κορυφαίων κυκλοφοριών του τρέχοντος έτους ήδη. Το εισαγωγικό I λειτουργεί άπταιστα σαν πρόλογος των όσων προμηνύονται εδώ μέσα δίνοντας σκυτάλη στο υπερ-sludge D με την ακράια νωχελικότητα του να συλλαμβάνει τον ακροατή αυτομάτως. Ο δίσκος όμως (η ουσία του δίσκου) αρχίζει να ξεχειλίζει με το II όπου το αυξημένο tempo και η majestic έκφραση θεριεύουν επικίνδυνα. Το black metal περιβάλλον που εξελίσσουν οι Rorcal είναι αυταρχικού ύφους και πρωτεύοντα ρόλο στις συνθέσεις παίζουν τα μεγαλειώδη riffs και τα Ihsahn-ικά φωνητικά. Το άλμπουμ αυτό είναι σπουδαίο γιατί βρίσκεται μονίμως σ’ έναν ηχητικό αναβρασμό όπου κάθε στιγμή (το εννοώ) είναι και ένα highlight. Μοναδική ίσως ένσταση είναι η συνεχής παρουσία φωνητικών που, αν και υπεργαμηστερά, δεν αφήνουν τόσο την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα ν’ ανασάνει τη δυσθυμική διάθεση της μπάντας. Όπως και να ‘χει όμως, η δομή του άλμπουμ είναι τουλάχιστον συγκλονιστική και μου υπενθυμίζει γιατί το ακραίο metal μια απ’ τις πιο περιπετειώδεις σκηνές εκεί έξω.

DARKTHRONE "The Underground Resistance"

Darkthrone

The Underground Resistance 

2013 | Peaceville Records

Είχα αρχίσει την συγκεκριμένη κριτική γράφοντας για το τι είναι και τι δεν είναι ο Fenriz. Είχα φτάσει να γεμίσω περίπου μιάμισυ σελίδα χαρτιού και όπως πήγαινε θα συνέχιζα γι’ αρκετές σελίδες ακόμα. Δεν θα κάνω το λάθος όμως αυτή τη φορά να προσπαθήσω ν’ αποδείξω το πόσο γαμάτος τύπος είναι ο θεούλης drummer, παύλα τραγουδιστής, παύλα μπασίστας, των Darkthrone. Γιατί οι Darkthrone είναι μια ενότητα δύο ατόμων, ένα ντουέτο η χημεία του οποίου πιάνει δυσθεόρατο peak ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δισκογραφίας. Ας αρχίσω με το εξής απλό: το The Underground Resistance είναι κατ’ εμέ το καλύτερο άλμπουμ των Νορβηγών σ’ όλη την μετά-F.O.A.D. περίοδό τους. Οι τύποι δεν είναι μουστακαλήδες μεσήλικες που βασανίζουν τα όργανα τους παίζοντας ξεφτιλο-heavy metal της πούτσας. Οι Darkthrone είναι επικίνδυνοι. Η ενέργειά τους είναι εφηβική, το performance αξιοζήλευτο. Αναπλάθουν στο μοναδικό ύφος τους εκαθαμβωτικά riffs που άρπαξαν απ’ το eighties καζάνι και καταπλήσσουν τους πάντες. Η αυτογένεση όλων εκείνων των black metal διαμαντιών του 2ου κύματος του είδους έχει καταργηθεί εδώ και πολύ καιρό άλλωστε. Όλα εκείνα τα albums έκαναν εσένα κι εμένα μάγκες του κώλου, και σταδιακά αναπτύξαμε και γνώμη για το πως πρέπει να παίζεται η μουσική. Μια παραποιημένη εικόνα των πραγμάτων. Οι Darkthrone μας ξανασηκώνουν το μεσαίο δάχτυλο, φτύνουν στο σάπιο γούστο μας και ξεχύνονται σε έναν μουσικό πόλεμο άνευ προηγουμένου. Προσκυνούν τους Celtic Frost, διϋλίζουν τις Mercyful Fate επιρροάρες τους, χρησιμοποιούν αρκετά το speed (ναι ρε, speed) metal σαν βάση, μεθάνε με την επικούρα των Manilla Road και ξερνούν έξι συνθέσεις με ένα ευκρινέστατο μεγαλείο. Ενδιαφέρον έχει ν’ ακούσετε τον τρόπο που βασανίζει ο Nocturno Culto την μαύρη εξάχορδη που του ανήκει και όλες αυτές τις ανίερες ψιλές που προσθέτει πάνω στα ρυθμικά. Ο Fenriz απ’ την άλλη, πέρα απ’ το υπεράριστο drumming, εκφράζει κάποιες απ’ τις χίλιες φωνές (όπως λέει και ο ίδιος) που διαθέτει τελείως απενεχοποιημένα. Το αποτέλεσμα είναι επιτυχημένο και ύμνοι σαν το 14-λεπτο Leave No Cross Unturned, το εισαγωγικό Dead Early ή το φανταστικό Valkyrie το αποδεικνύουν περίτρανα. Το ηθικό δίδαγμα παραμένει πάντα το ίδιο: πρώτα Darkthrone και μετά οξυγόνο!

STEVEN WILSON "The Raven That Refused to Sing (and Other Stories)"

Steven Wilson

The Raven That Refused to Sing (and Other Stories)

2013 | Kscope

Το Luminol κηρύσσει την έναρξη ενός progressive άσματος όχι από άποψη προοδευτικότητας αλλά κυρίως σύμφωνα με τα όσα έπραττε μια πελώρια σκηνή πίσω στα 70s. Ακούς δηλαδή μουσική για μουσικούς χωρίς ίχνος αδιαφάνειας απ’ την οποία, κατά τη γνώμη μου, απουσιάζει το συναίσθημα. Το Drive Home σώζει λίγο την κατάσταση μιας και, διακοσμημένο απ’ την ψυχή της κύριας μπάντας του Steven Wilson, χαρίζει μια ανώτερη αντίληψη για το πως μπορεί κάποιος να συνθέσει μια hyper-ballad έξω απ’ τα όρια του συνηθισμένου. Το The Holy Drinker επαναφέρει το progressive ύφος του εισαγωγικού Luminol εν μέρει. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι τραγούδι ξεχωριστού επιπέδου γιατί αφήνει την εντύπωση μιας μειωμένης επιτακτικότητας αν και θα μπορούσε άνετα να σταθεί σαν μέρος του tracklist του τελευταίου δίσκου των Opeth. Τα όρια των επιρροών μεταξύ του Wilson και του Mikael Åkerfeldt είναι πλέον δύσκολο να αποσαφηνιστούν. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Η συνέχεια του δίσκου είναι ανάλογη με όλα τα παραπάνω. Οι χορωδιακές φωνητικές γραμμές, τζούρες φλάουτου, solos από σαξόφωνο, πληκτροφόρες πλάτες (King Crimson trademark), έξαλλα τύμπανα, άπταιστες κιθάρες κ.ο.κ. Δεν είναι ότι κρίνω το The Raven That Refused to Sing (and Other Stories) σαν ένα κακό άλμπουμ αλλά ο Steven Wilson μου έχει χαρίσει απείρως καλύτερη μουσική στο παρελθόν. Α!, στο engineering της φάσης συναντούμε τον πολύ Alan Parsons.

ATOMS FOR PEACE "Amok"

Atoms for Peace

Amok

2013 | XL

Τα ονόματα των Thom Yorke (Radiohead) και Flea (Red Hot Chili Peppers) ίσως είναι αρκετά για μερικούς για να χαρακτηρίσουν τους Atoms for Peace ως ένα all-star project. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ήμουν περίεργος ν’ ακούσω τι στο καλό θα προέκυπτε απ’ την μεταξύ τους συνεργασία. Οι main μπάντες τους είναι σχήματα που πάντα γούσταρα άλλωστε. Ιδιαίτερα οι Radiohead μ’ έχουν ταΐσει τόσο μουσικό πλούτο που ακόμα ρεύομαι. Στο Amok, υποπτεύομαι ότι, κυριάρχησε η ιδιοσυγκρασία του Yorke και η ροπή του προς κάθε τι ανορθόδοξο. Και μπορεί η λουπαρισμένη ευστροφία των μουσικών που συνοδεύει τη φωνή του να είναι κάτι που μπορεί να παινεύεται ότι το κάνει μοναδικά εδώ κι αρκετά χρόνια, κάτι φαίνεται να μην στέκει και τόσο καλά εδώ. Η διαχεόμενη μονοτονία του Amok δεν κρύβει καμιά μελωδική έκρηξη. Ήμουν συνεχώς στο τσακ ν’ ακούσω την ανελέητη λύτρωση, τις λιγοστές εκείνες συγχορδίες που θα διασπείρουν την μαγεία προς πάσα κατεύθυνση. Αλλά δεν. Το Amok είναι το δόλιο εκείνο άλμπουμ που ενώνει τους μουσικούς σας δρόμους με αυτούς του κάθε hipster-ά. Λυπάμαι αλλά το σιχτιρίζω.

TERRA TENEBROSA "The Purging"

Terra Tenebrosa

The Purging

2013 | Trust No One Recordings

“Οι επιφανειακές αλλαγές διαιωνίζουν τα προβλήματα του σήμερα. Οι σημερινές προκλήσεις δεν είναι δυνατό να αντιμετωπιστούν με απαρχαιωμένες αντιλήψεις και αξίες που δεν έχουν πλέον καμιά σημασία.”

Δανείστηκα τις παραπάνω προτάσεις απ’ το The Best That Money Can’t Buy (Beyond Politics, Poverty & War) του J. Fresco για να έχω ένα πάτημα πάνω στην ιδιοσυγκρασία του μυστήριου τρίο που απαρτίζει την κολλεκτίβα των Terra Tenebrosa. Με τη σειρά τους αυτοί οι τύποι δανείζονται στοιχεία από μπάντες που έχουν παίξει εδώ και χρόνια τη μουσική του μέλλοντος (βλ. Ved Buens Ende, Deathspell Omega κ.α.) και τα συγχέουν τόσο μοναδικά στις συνθέσεις τους με αποτέλεσμα να αστραποβολούν ένα κατάμαυρο σκοτάδι έμπνευσης και να εκτοξεύουν βολές ρίγους προς πάσα κατεύθυνση με τις ουσιαστικές τραγουδάρες που γράφουν. Το The Purging σκάει σαν ακόμα μια φανταστική κυκλοφορία στην δισκογραφία της μπάντας (μόλις δεύτερο άλμπουμ). Έτσι απλά. Όσοι έχουν βουλιάξει στο ύφος τους κατά το παρελθόν μπορούν να κάνουν ήδη χαρές για το νέο αυτό πόνημα. Οι άλλοι καλό θα ήταν να σπεύσουν να συστηθούν με την άψογη έκφρασή τους. Οτιδήποτε άλλο είναι μόνο περιττό.

COILGUNS "Commuters"

Coilguns

Commuters

2013 | Pelagic Records

Όταν πρόσφατα ένας φίλος θέλησε να μου βάλει το νέο άλμπουμ των Coilguns η αρχική αντίδρασή μου ήταν ότι πιθανώς επρόκειτο για μια L.A. μπάντα που στην καλύτερη παίζει το τίγκα άδοξο NWOAHM. Εξεπλάγην όμως όταν άκουσα τον ηχητικό όλεθρο που ξεχύθηκε απ’ το μπασοηχείο που ήταν συνδεδεμένο με το κινητό του τηλέφωνο. Στο Commuters η ποσότητα των διαφορετικών επιρροών που έχουν μπολιάσει στο μοντέρνο hardcore τους συνάδει απόλυτα με την ποιοτική έκφραση του γκρουπ. Το τεράστιο πλεονέκτημα της μπάντας είναι η φωνή της, ένας τραγουδιστής που βγάζει μάτια και που επιτέλους δεν ακούγεται χάλια ούτε στα καθαρά του σημεία. Το Commuters κατάφερε να με ρουφήξει μέσα του και ενίοτε άκουγα ήχους βιομηχανικού black metal, εξωγήινα riffs όπως εκφράζονται απ’ τους μέγιστους Virus (21 Almonds a Day), δυσαρμονίες των late Ulcerate, την ευφυία των DEP κ.ο.κ. Όλα αυτά σε σπόντες, κλάσματα της ώρας, που δεν επιτρέπουν τον κατακερματισμό της αμεσότητας, με τους Coilguns του συγκεκριμένου δίσκου να είναι μια προγραμματισμένη γροθιά στη μάπα του ακροατή. Μακάρι το μέλλον τους να είναι εξίσου περιπετειώδες αλλά και ουσιώδες.

PSYCHIC ILLS "One Track Mind"

Psychic Ills

One Track Mind

2013 | Sacred Bones Records

Α!, εδώ ξεκινάμε μ’ ένα όμορφο υποκατάστατο των τρανών The Raveonettes με τις sexy κιθαριές του One More Time να προδιαθέτουν για το καλύτερο. Η συνέχεια του δίσκου όμως δεν είναι και τόσο ανάλογη μιας και το πιθανότερο είναι να σας κάνει να βαρεθείτε με τη νωθρότητά του. Το ψόφιο performance του One Track Mind θέτει τον δίσκο ικανό να σταθεί μονάχα στα decks του πλησιέστερου rawk bar της περιοχής σας. Και εντάξει, σηκώνει κανά δυο ποτήρια gin αλλά ως εκεί. Γενικά, οι Psychic Ills προτιμούν μάλλον τον vintage εξοπλισμό, τις ψυχεδελο-stoner κιθάρες, τα τύμπανα που ξέρουν μόνο να κρατούν ένα ρυθμό σε κάθε τραγούδι και μια φωνή που τραγουδάει κοιμισμένη. Δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά παρακαλούσα τους θεούς να τελειώσει όσο γρηγορότερα γινόταν αυτός ο δίσκος. Δεν πρόκειται να βρείτε τίποτα το εξαιρετικό ή ιδιαίτερο εδώ μέσα. Κάπου στο I Get By ίσως ξυπνήσετε λίγο μιας κι ανεβάζουν λίγο την αδρεναλίνη απ’ τα επίπεδα ενός πλατύποδα σε επίπεδα χελώνας. Επίσης, γράφω ότι μαλακία μου κατέβει στο μυαλό μήπως κι αυξήσω λίγο το μέγεθος της συγκεκριμένης κριτικής. Αυτά.

KRYPTS "Unending Degradation"

Krypts

Unending Degradation

2013 | Dark Descent Records

Μιλώντας πολύ σύντομα περί της Φινλανδικής σκηνής, ο Μίλτος (drummer των Abyssus) μου πρότεινε να τσεκάρω τους συγκεκριμένους death metallers. Οι Krypts στο Unending Degradation άλμπουμ τους, το οποίο μάλιστα είναι μόλις το ντεμπούτο τους, ζωντανεύουν το old school πνεύμα χωρίς να κάνουν έκπτωση στο όλο feeling του είδους. Κι αυτό είναι κάτι πάνω στο οποίο ποντάρουν τις όχι και τόσο εμπνευσμένες ιδέες τους. Δίχως να συνταράσσουν τα πλήθη, δημιουργούν mid-tempo συνθέσεις με άκυρα blast-οειδή ξεσπάσματα που ξεθυμαίνουν άδοξα, διατηρώντας τον επικό χαρακτήρα της μπάντας. Προσωπική μου άποψη είναι πως αν είχαν διαβεί τον ανίερο δρόμο της πιο γρήγορης έκφρασης ίσως και να είχαν κυκλοφορήσει κάτι πολύ σπουδαίο. Κατά τ’ άλλα όμως, όλοι τους είναι άτομα που νιώθουν απ’ το πως πρέπει να παίζεται η συγκεκριμένη μουσική κι αυτό προδίδεται και απ’ τις διακριτικές Bolt Thrower επιρροές τους αλλά και απ’ τον αξιόλογο ήχο της παραγωγής. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσετε καλά ακούγοντας το Unending Degradation, ιδιαίτερα όσοι μεγαλώσατε με το death metal της Florida και των ευρωπαϊκών εκείνων μπαντών που δε συμβιβάστηκαν ποτέ στο να προσθέσουν γλυκούλικες μελωδίες στην όλη καφρίλα τους. Ονόματα δε λέμε, υπολείψεις δεν θίγουμε.

ICEAGE "You're Nothing"

Iceage

You're Nothing

2013 | Matador

Μια post punk ριπή ανέμου, με όλο το feeling κομπλέ, τον ολέθριο χαρακτήρα του είδους και όλα τα σχετικά. Όλα τ’ άλλα είναι τζίφος. Είναι τόσο άμεσα αυτά τα τραγούδια, σχεδόν χωρίς περιεχόμενο. Άγραφα. Ασυμπλήρωτα. Είναι αυτή η έλλειψη μουσικού φανφαρονισμού που τα κάνει ν’ ακούγονται τόσο τέλεια. Το ότι χάνεσαι μέσα στην πελώρια αρλούμπα τους. Απ’ το εξώφυλο τους λάτρεψα τους Iceage. Το σκανδαλώδες γραμμικό περίεργο με τη θολή επανάληψη. Μ’ έμπασε στο mood με τα μπούνια. Αυτό. Και το τσεκάρισμα του Ecstasy videoclip. Μια γνώμη του υπαίτιου για το ενδιαφέρονήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ήμουν βέβαιος για τ’ ότι θ’ άκουγα καλή μουσική. Τουλάχιστον. Κι έτσι έγινε. Το You’re Nothing είναι ο τρίτος σπουδαίος δίσκος που ακούω για τη φετινή χρονιά. Αυτή η αναίδεια τους να κοχλάζουν από groove! Το βίαιο performance. Θέλω να γίνω κι άλλο ξετσίπωτος.

PORTAL "Vexovoid"

Portal

Vexovoid

2013 | Profound Lore Records

Το πως διαρρυθμίζουν αυτό το είδος χάους οι Portal είναι απορίας άξιο. Όπως και το γεγονός ότι το συμφιλιώνουν με μουσικά πλαίσια, αποδίδοντας εντέλει μια ορχηστρική φρίκη που αδυνατεί να βρει ομοίους. Οι συγκεκριμένοι Αυστραλοί ποτέ δεν ήταν μια καλόβολη μπάντα, μα τελείως αντιδιαλλακτικοί. Η ερεβώδης φωνή του The Curator σχεδόν ψιθυρίζει τ’ ανίερα θέματα της μπάντας. Όσον αφορά το ακομπανιαμέντο, αυτό περατώνει το αβυσσαλέο όραμα με την διαβολική χορηγία ενός αμμωνικού distortion εναρμονισμένου με τη φύση των συνθέσεων. Αν σ’ όλα αυτά διπλαρώσεις το σκάσιμο κιθάρων που βουίζουν σαν εκατομμύρια μύγες μες στ’ αυτιά σου, όπως και το υποχθόνια εκκωφαντικό drumming, ίσως πλησιάσεις στο ν’ αντιληφθείς εν μέρει πως αυτή η απόκοσμη μπάντα εκφράζεται. Το Vexovoid συνεχίζει την αναθεματισμένη κληρονομιά των Portal και εθίζει τους οπαδούς σε ακόμα περισσότερο σκοτάδι. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο απ’ τα προηγούμενα albums τους (ιδιαίτερα το εντυπωσιακό Outre’) αλλά όπως και να ‘χει, δε συγκρίνεις το μαύρο με το μαύρο. Αν ήθελες να έχεις μια ηχητική αναπαράσταση για τα μπουντρούμια του Άδη, τότε πολύ πιθανών οι Portal να παίζουν τις σωστές νότες. Μια άλλη έννοια του ακραίου…

BEACH FOSSILS "Clash the Truth"

Beach Fossils

Clash the Truth

2013 | Captured Tracks

Έχω την εντύπωση πως το Clash the Truth ήταν μέσα στους πολυαναμενόμενους δίσκους της νέας χρονιάς για πολλούς. Το αυτοετερολυτικό mainstream των Beach Fossils όπως και να ‘χει μου χάρισε το πρώτο ευχάριστο άκουσμα του νέου χρόνου. Και ναι, είναι πολύ νωρίς ακόμα γι’ αυτό και γουστάρω ακόμα περισσότερο. Το freejazz style παίξιμο τυμπάνων στο Sleep Apnea και ο κολλητικός ρυθμός του, το new wave μπάσο στο Careless, οι δίλεπτες, πανέμορφες μελωδίες του γκρουπ, όλα είναι ανεπιτήδευτα και οικεία. Το παλλινοστικό χρώμα των συνθέσεων, η pop διάθεση των φωνητικών γραμμών, η ανάλαφρη παραγωγή, σερβίρονται σ’ ένα ομοιογενές άλμπουμ που ενώ δεν βγάζει μάτια εξυπηρετεί τον indie στόχο του και ακούγεται υπερευχάριστα. Αν και παλεύω να συλλάβω πλήρως την έννοια του συγκεκριμένου όρου, πιστεύω πως τα τραγούδια είναι μπολιασμένα μ’ έναν twee τόνο και αυτό το λέω με κάθε επιφύλαξη. Όσον αφορά το ύφος του δίσκου υπάρχει ομοσκεδαστικότητα, άρα αυτό επιτρέπει στις δεκατέσσερις συνθέσεις του να κυλούν σα νερό. Ακόμα και οι σφήνα τζούρες όπως το Holiday έχουν νόημα για το πως συνδέονται τα τραγούδια μεταξύ τους. Οι υπόκαυστες μελωδίες τους ίσως αναγκάσουν τα πόδια σας να ρίξουν μερικές γυροβολιές μες στο δωμάτιό σας. Χορέψτε σα να μην μπήκε ο χειμώνας ακόμη. Θα το παλέψουμε το κρύο.

NICK CAVE & THE BAD SEEDS "Push the Sky Away"

Nick Cave & the Bad Seeds

Push the Sky Away

2013 | Bad Seed Ltd.

Άσχετο αλλά το εναρκτήριο We No Who U R μου θύμισε λίγο το πολύ καλό Dear Heather του μεγάλου Leonard Cohen που είχε κυκλοφορήσει καμιά δεκαριά χρόνια πίσω. Ο τρόπος που εκφέρονται οι στίχοι, ημι-τραγουδιστικός και συνάμα ημι-αφηγηματικός, με τις διακριτικές γυναικείες δεύτερες και όλα τα συναφή. Ο νέος δίσκος των Bad Seeds με μπροστάρη τον Nick Cave μπορεί να μην κρύβει μεγάλες δόξες του παρελθόντος, μπορεί να υστερεί συνθετικά αλλά είναι ένα γεγονός που δε μπορεί να αγνοηθεί. Το σαγηνευτικό σκοτάδι της μπάντας είναι κάτι που προφανώς αδυνατούν ν’ αποτινάξουν από πάνω τους. Άλλωστε η εβένινη ομρφιά με την οποία στολίζουν τα τραγούδια τους όλες αυτές τις δεκαετίες είναι το χαρακτηριστικό trademark του ήχου τους. Ο τρόπος που χτίζουν τις συνθέσεις τους είναι ακόμα θέμα προς εξέταση. Σπαστά μουσικά θέματα συντάσσουν φράσεις που άλλοτε συγκινούν και άλλοτε ανατριχιάζουν. Παρά την ηλικία τους, συνεχίζουν να εκφέρονται με μια μουσική πλήρως απογυμνωμένη που δεν ξεφτίζει μέσα στον αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα της.

VUYVR "Eiskalt"

Vuyvr

Eiskalt

2013 | Independent

Βδελυμική έκφραση και λυσσαλέο feeling. Το underground ζει και μας προσφέρει διαμαντάκια σαν και αυτό το κομψοτέχνημα απέχθειας. Το Eiskalt είναι ένα grindore αριστούργημα που αυτοεκθρονίζεται με black metal δυσαρμονίες και μελωδίες του ολέθρου. Η στριμμένη φύση του λειτουργεί ως ψυχικό καθαρτικό και όλες οι σύντομα πελώριες συνθέσεις του εκπνέουν φθαρτές ανάσες οργής. Οι Vuyvr έρχονται απ’ την Ελβετία και αφανίζουν τα πάντα στο διάβα τους. Είναι αναπόφευκτο το να τους συγκρίνεις  με τους Ισλανδούς παιχταράδες Forgardur Helvitis αλλά και πάλι οι δύο αυτές μπάντες καταφέρνουν να εκφράζονται διαφορετικά. Διακριτά, ύπουλα ρυθμικά πίσω απ’ τα leads σε τραγούδια όπως το Idolatry, βόρεια παγωμένα μεγαλεία σε riffs όπως αυτό του Slaves, το ρυπαρό κλίμα στην όλη ατμόσφαιρα του δίσκου κ.α. είναι μερικά πράγματα που προδίδουν την καίρια έμπνευση της μπάντας. Το επιπρόσθετο credit δίνεται στην ικανότητά τους να ολοκληρώσουν ένα άλμπουμ που ακούγεται μονομιάς χωρίς μια μικρή στιγμή βαρεμάρας. Σαρωτικοί και εύστοχοι. Για πάρτε κανά μάτι εδώ.

SUFFOCATION "Pinnacle of Bedlam"

Suffocation

Pinnacle of Bedlam

2013 | Nuclear Blast

Η απουσία του Mike Smith είναι αισθητή μόνον όσον αφορά τον ελάχιστα πιο πλαστικό ήχο στα τύμπανα. Κατά τ’ άλλα, ο πολύς Dave Culross είναι ένα καθαρόαιμο κτήνος που ξεφτιλίζει με χαρακτηριστική άνεση το drumkit του. Τα φιλόκαλα μέλη των Suffocation όμως αυτή τη φορά νιώθω πως απέτυχαν στο να με εντυπωσιάσουν και κυκλοφόρησαν τον πιο μέτριο δίσκο της καριέρας τους. Αν και όσον αφορά το brutal death metal το Pinnacle of Bedlam δεν παύει να είναι ένα καλλιτέχνημα μ’ όλη την σημασία της λέξης, αυτή τη φορά εντοπίζω μια μικρή δυσλειτουργία στον τομέα της σύνθεσης. Λίγο η έλλειψη τραχύτητας σε ορισμένα riffs πιο core φάσης, λίγο η ημι-μαγεία που ταλαιπωρεί μέχρι να σκάσει το έπος του Rapture of Revocation, λίγο το ότι ίσως αυτή τη στιγμή αυτή η μουσική δεν είναι ότι ακριβώς ζητάω, το Pinnacle of Bedlam είναι το λιγότερο αγαπημένο μου άλμπουμ απ’ τους τρομερούς αυτούς Αμερικάνους. Τα υψηλά επίπεδα είναι στάνταρ πράγματα για δαύτους αλλά μια πιο έντονη αυτοδιερεύνηση ίσως είχε καλύτερα αποτελέσματα. Τι διάολο; Απ’ αυτούς έχουμε ελπίδα…

BOTANIST "IV: Mandragora"

Botanist

IV: Mandragora

2013 | The Flenser

Το concept του συγκεκριμένου project βασίζεται στην εκθείαση/προβολή της φυσικής ομορφιάς και του γήινου πλούτου. Οι Botanist είναι ένα one-man band που θεωρεί πως κινείται σε black metal πλαίσια εφ’ όσον καπλαντίζει τη μουσική του με έναν απίστευτα γελοίο ήχο στα τύμπανα και ρηχές κιθάρες μιας και καλά avant-garde φύσεως. Το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον ξεκαρδιστικό με τις ανέμπνευστες μελωδίες να προσφέρουν επικές στιγμές κωμικής τραγωδίας. Η στειρότητα του όλου εγχειρήματος πραγματικά δεν έχει προηγούμενο. Χωρίς να ξέρω τις διαδικασίες ηχογράφησης αυτού του αστείου αριστουργήματος, υποπτεύομαι ότι επετεύχθη εξ’ ολοκλήρου μέσω του τυπά που κινεί τα νήματα πίσω απ’ την πελώρια αυτή μπάντα. Το κλίμα παλεύει να ακουστεί και καλά δυσοίωνο, και καλά ατμοσφαιρικό, και καλά πρωτοποριακό και πρωτόγονο συνάμα. Πραγματικά, κάποιος ας του κάψει τον εξοπλισμό. Το IV: Mandragora μάλιστα είναι ο τέταρτος δίσκος του γκρουπ (δηλαδή δεν αστειέυεται που έχει το γιώτα-βι με διαλυτικά, όντως το εννοεί). Τρέμω στη σκέψη του πόση άλλη παρόμοια μουσική έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν. Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο Botanist χτενίζεται…

LISA GERMANO "No Elephants"

Lisa Germano

No Elephants

2013 | Badman Recording Co.

Υποπτεύθηκα, με το ξεκίνημα του δίσκου, ότι θα ήταν κάτι σε φάση κοντά στο πρόσφατο The Idler Wheel… της Fiona Apple. Ξέρεις τώρα, μια γυναικεία φωνή, πιάνο στο background και τα συναφή. Η αλήθεια είναι ότι δεν έπεσα και πολύ έξω στις προβλέψεις μου. Η μόνη διαφορά είναι ότι το No Elephants στην προσπάθεια του να επιδείξει τον δύσθυμο χαρακτήρα του ακούγεται σαν ένα Somewhere Over the Rainbow ερήμην εγχόρδων, με κάτι σκόρπια samples εδώ κι εκεί όπως δονήσεις κινητών τηλεφώνων σε αθόρυβο mode και άλλες τέτοιες πίπες. Το κλίμα του δίσκου είναι ψιλο-Χριστουγεννιάτικο και ταιριάζει σαν soundtrack τραγικών κομεντί όπου τελειώνουν πάντα ευτυχισμένα. Η γνώμη μου είναι ότι η Lisa Germano κυκλοφόρησε ένα πλημμελώς μέτριο άλμπουμ το οποίο ίσως ευχαριστηθούν κάτι τυπάκια που τους έχει βαρέσει η κουλτούρα κατακούτελα. Η δε φωνή της κινείται μονίμως σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο έκφρασης, επομένως δε συγκινεί και αδυνατεί να κάνει παιχνίδι με τις διαθέσεις του ακροατή. Το αδιάρρηκτο στυλ του άλμπουμ ταράζεται σπάνια ε τραγούδια όπως το Dance of the Bees όπου ακούς κάποια τύμπανα και λίγη κιθάρα και λίγο μπάσο. Και μετά ξανά τα ίδια. Λίγο γενικά. Νύσταξα για τα καλά.

GROUPER "The Man Who Died in His Boat"

Grouper

The Man Who Died in His Boat

2013 | Kranky

Η ειδυλλιακή εικόνα του σπιτιού στην εξοχή το οποίο περιβάλλεται απ’ την ανείπωτη ομορφιά μιας φύσης σε αφθονία. Ίσως να στέκεται στην άκρη της γκρεμίλας που οδηγεί στο σημείο όπου σκάνε αδύναμα τα κύματα του ωκεανού. Στον κήπο, η γυναίκα με την κοτσίδα μαζεύει λουλούδια απ’ την πρασιά. Είναι το διάλλειμα που κάνει μεταξύ του πρωινού καφέ και του μεσημεριανού φαγητού. Στο μεσοδιάστημα γράφει σκόρπιες ιδέες σε σκόρπια χαρτιά που κάποτε ίσως γίνουν το επόμενο διήγημά της. Όλο το σκηνικό παρατηρείται απ’ τους τρίτους με τη ζεστή θολούρα ενός Instagram γκρίζου με τη vintage νοσταλγία. Είχα καιρό ν’ ακούσω ένα ambient άλμπουμ. Οι Grouper μου το χαρίζουν ακουστικά με την αιθέρια γυναικεία φωνή να συμμετέχει σαν το κύριο και βασικό όργανο της φάσης. Εντυπωσιάστηκα άραγε; Όχι ιδιαίτερα. Παρ’ όλ’ αυτά, την τρίτη φορά που έβαλα το The Man Who Died in His Boat να παίζει στ’ ακουστικά μου, αυτό με συντρόφευσε διακριτικά κατά την ανάγνωση ενός βιβλίου. Οι δύο προηγούμενες φορές όμως, στις οποίες και έδωσα βάση για την ουσία του δίσκου, αποδείχτηκαν βαρετές και σχολαστικά ανιαρές. Όσοι από εσάς γουστάρετε αρκετά να παρασέρνεστε από μια ορχηστρική νηνεμία, ίσως αυτό το άλμπουμ να προτείνεται για την πάρτυ σας. Ο επιτηδευμένος “αέρας” πάνω απ’ τις συνθέσεις των Grouper δεν είναι για μένα πάντως. Για το ρηχό της υπόθεσης λοιπόν…

MY BLOODY VALENTINE "m b v"

My Bloody Valentine

m b v

2013 | Domino, m b v

Τους My Bloody Valentine τους άκουσα και τους εκτίμησα όντας σχετικά μεγάλος. Δεν ήταν ποτέ η μπάντα που έθρεψε την εφηβεία μου ή αυτήν την εποχή (τέλoς πάντων) όπου κι αφομοίωνα τις μουσικές σαν σφουγγάρι. Στον μουσικό πλανήτη τους (όπως και σε πολλά άλλα είδη) έκανα ένα δειλό “άνοιγμα” μεταγενέστερα. Το κλασσικό Loveless, αν και δεν ήταν ποτέ γραμμένο σε μια απ’ τις πολλές κασσέτες μου, μου είχε αρέσει παρα πολύ και θυμάμαι καμιά δεκαετία πίσω να το ακούω ασταμάτητα. Το M B V έρχεται μετά από κάτι χιλιετίες αδράνοιας και στάζει με φουλ ονειρική διάθεση αλλά και ποιότητα. Αδυνατώ να εκφέρω γνώμη για το αν είναι όντως το άλμπουμ που οι οπαδοί της μπάντας αδημονούσαν ν’ ακούσουν. Πάντως τραγούδια σαν το Who Sees You με συναρπάζουν με την οκνηρή έκφρασή τους και τη θολή εικόνα τους. Ο νέος δίσκος δεν είναι κοσμογονικός και σαφώς δεν τον συγκρίνω με το παρελθόν του γκρουπ. Μετά από αρκετές ακροάσεις όμως, κατάφερε να κινηθεί μέσα μου ατάραχα και να απλώσει την περίεργη ομοιομορφία του παρ’ όλη την εκκεντρικότητά του. Δίσκος που ποντάρει στο να σας πετύχει στο κατάλληλο mood. Πολύ επικίνδυνος στο να μισηθεί.

MANILLA ROAD "Mysterium"

Manilla Road

Mysterium

2013 | Shadow Kingdom Records

Μια χρόνια περίπτωση love it or hate it μπάντας. Όσοι δεν έχουν επαφή με το heavy metal σαφώς και θα μείνουν ασυγκίνητοι. Θα προσπεράσω και την αιώνια βλακεία των οπαδών του συγκεκριμένου είδους να χαρακτηρίζουν όλες αυτές τις μπάντες της ίδιας συνομοταξίας ως true και θα πω απλά πως οι Manilla Road είναι άξιοι εκφραστές αυτής της μουσικής σκηνής. Με παντοτινό ηγέτη τον Mark Shelton, οι τύποι δεν έχουν σταματήσει να κυκλοφορούν αξιόλογους δίσκους εδώ και κάτι δεκαετίες. Το 2013 βέβαια, και δη το Mysterium άλμπουμ, τους βρίσκει ακόμα πιο παππούδες να συνεχίζουν να υπερασπίζουν το μοναδικό ύφος τους. Ίσως και να ‘ναι πολύ μακριά πλέον απ’ τις cult δημιουργίες των Open the Gates και The Deluge. Αυτό δε σημαίνει ότι έχουν χάσει την ικανότητά τους να συνθέτουν όμορφα τραγούδια που εμπνέουν δεκάδες άλλους καλλιτέχνες. Η λατρεμένη εμμονή τους στο heavy metal οδηγεί σε τραγούδια όπως το Hermitage στο οποίο καταφέρνουν να επιδείξουν δύναμη ερρήμην σούπερ-ντούπερ παραγωγών της τελευταίας τεχνολογίας. Οι οπαδοί θα ευχαριστηθούν πουτανιάρικα riffs σαν αυτό του Do What Thou Will, solos με ουσία και ένα rhythm section που διαχειρίζεται το ρόλο του συμβατικά μεν, όμορφα δε. Μια χαρά δισκάκι.

ENFORCER "Death by Fire"

Enforcer

Death by Fire

2013 | Nuclear Blast

Όταν το ιδρυτικό σου μέλος, το οποίο έχει συμμετάσχει στο φοβερό The Horror ως μέλος των Tribulation, αποφασίζει να παίξει heavy metal τότε σίγουρα θ’ ακούσεις κάτι ενδιαφέρον. Αν και ο Olof Wikstrand τρέχει το συγκεκριμένο σχήμα αρκετά χρόνια τώρα (για πολύ καιρό μάλιστα ως one-man band) εγώ έμαθα τους Enforcer με την κυκλοφορία του προηγούμενού άλμπουμ τους, Diamonds. Το hype που περιέβαλλε τον συγκεκριμένο δίσκο ήταν πλήρως δικαιολογημένο μιας και επρόκειτο για ένα μικρό αριστούργημα του είδους. Στο φετινό Death by Fire οι Σουηδοί συνεχίζουν με αστείρευτη καύλα να ξερνάνε μ’ επιδεξιότητα riff-άρες που αναπνέουν την NWOBHM ατμόσφαιρα. Τα πάντα εδώ μέσα είναι σαλεμένα, έρμαια μιας εφηβικής υπερ-όρεξης που καταστρέφει τα πάντα στο διάβα της. Οι Enforcer ευνοούνται απ’ την ίδια τους την πόρωση και συνθέτουν αλεπάλληλους heavy metal ύμνους, τα πιο πιασάρικα ρυθμικά της πιάτσας, refrains που τραγουδιούνται δυνατά στις συναυλίες κι όλα τα συναφή. Αν και μπορεί να θεωρηθώ ιερόσυλος, η ενέργεια τους με φέρνει πίσω στο 1986 και συγκεκριμένα στο τεράστιο Powerslave των Iron Maiden. Δεν υπάρχει αμφιβολία πλέον, οι Enforcer είναι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Ας ελπίσουμε μόνο ότι δεν θα καταλήξουν θύματα των καιρών. Αν και με τέτοια βλαμμενίαση στα κεφάλια τους, ούτε οι ίδιοι δεν θα στεναχωρηθούν για την όποια εξέλιξη. Χωνέψτε το, είναι μπαντάρα.