Lonerism
2012 | Modular
Ποτέ δεν έκρυψα την αγάπη μου για τους Beatles. Μπορεί να είναι φουλ κοινότυπο αλλά είμαι κι εγώ μες στη μεγάλη πλειοψηφία αυτών που τη θεωρούν ως τη σημαντικότερη μπάντα όλων των εποχών. Ιδιαίτερα η δεύτερη, πιο ιντελεκτουέ και ψυχεδελική, περίοδος της μπάντας χάρισε στην ανθρωπότητα αριστουργήματα πέρα κάθε αμφισβήτησης. Τα ναρκωτικά που έπαιρναν δηλαδή μας έκαναν καλό. Προς τι ο πρόλογος; Με το εναρκτήριο Be Above It του Lonerism ήρθα αντιμέτωπος μ’ ένα πολυαγαπημένο ύφος φωνητικών μελωδιών που μοιράζονται τη λατρεία τους ισόποσα ανάμεσα στους αγαπημένους Βρετανούς αλλά και τους αξεπέραστους Beach Boys. Ακούγοντας το άλμπουμ θ’ αντιληφθείτε πολύ εύκολα ότι ο χρόνος έχει σταματήσει για τους Tame Impala. Παρασυρόμενοι απ’ την ηχητική θολούρα της 60s pop/rock σκηνής, οι τύποι μας κολακεύουν με το γούστο τους. Μοιχεύουν όλη την τότε ατμόσφαιρα με μια ωφέλιμη έμπνευση που πηγάζει απ’ το παρόν. Σαφώς και αβαντάρονται απ’ την ποιότητα των συνθέσεων τους η οποία είναι δύσκολο ν’ αναγνωρίσεις αν είναι απλή συντυχία. Αποτολμούν να κινηθούν σ’ επικίνδυνα μουσικά λιβάδια αλλά καταλήγουν ν’ ακούγονται απολαυστικά ρετρό. Ένα πράγμα που λατρεύω σ’ αυτούς είναι αυτή η space χρήση των synths που δεν διακυβεύει ούτε στο ελάχιστο τον φανταστικό χαρακτήρα του δίσκου, παρά μόνο τον απογειώνει στο μέγιστο βαθμό. Προφανώς όλη αυτή η ηχητική πανδαισία είναι εσκεμμένη αλλά τους βγάζω το καπέλο στο πως μπόρεσαν να παράγουν τόσο καλαίσθητα το όραμά τους. Δε γίνεται να μην σας αγγίξουν τραγουδάρες όπως τα Why Won’t They Talk to Me ή Music to Walk Home με τους συγκινησιακούς ρυθμούς τους και το κατηγορηματικά υπερ-cult status τους. Η δυσαρέσκεια που προκύπτει με το τέλος του δίσκου τα λέει όλα. Το χέρι είναι ήδη στο repeat.
No comments:
Post a Comment