Hono Found in Decay
2012 | Neurot Recordings
Οι Neurosis ποτέ δεν υπήρξαν αντιλεγόμενη μπάντα εφ’ οσον ήταν κυρίαρχοι του ίδιου τους του παιχνιδιού. Ένα απ’ τα πολλά θετικά που έχουν είναι ότι αναρρώνουν μεταξύ των κυκλοφοριών τους μιας και εκφράζονται μέσω side projects, solo καριέρας και την σπασμωδική κολλεκτίβα των Tribes of Neurot. Διατηρούν κατ’ αυτό το τρόπο ένα σαφές όραμα για τους Neurosis το οποίο φρεσκάρουν κάθε τόσο. Το Honor Found in Decay άργησε λίγο στο να προωθήσει τη στάχτη που άφησε πίσω του το φανταστικό Given to the Rising του 2007. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Δίχως ίχνος νεωτερισμού λοιπόν, η μπάντα δημιουργεί ένα ακόμα επιστέγασμα της μοναδικής της τέχνης όπου το αργόσυρτο riff συντροφεύει λεπτές μελωδίες με την εύθραυστη φωνή του Scott Kelly να φτύνει οξύληκτες φράσεις περί μιας ειδικής και συμπαντικής αρμονίας. Ο κόσμος των Neurosis είναι το γκρι. Επιχαλκωμένος και περιτριγυρισμένος από φλόγες μιας φωτιάς που σιγοσβήνει. Το feedback των ενισχυτών αποκτά αξία υπό τη συνοδεία ενός τελετουργικού παιξίματος στα τύμπανα. Τα πλήκτρα εισχωρούν ύπουλα και συνουσιάζονται κατάλληλα με όλη την ατμόσφαιρα του δίσκου. Κλασσικά, και σ’ αυτό το άλμπουμ θα ακούσετε τον καλύτερο οργανικό ήχο που μπορεί να παράγει το ανθρώπινο χέρι του θεού Steve Albini. Η αλληλεξάρτηση κάθε μικρής λεπτομέρειας είναι γεγονός και οι Neurosis είναι απ’ τις λίγες μπάντες που καταφέρνουν να συνδέουν όλα αυτά τα μικρά στοιχεία χωρίς να ακούγονται τραγελαφικοί. Το Honor Found in Decay δεν είναι καν μες στους καλύτερους δίσκους της μπάντας αλλά η διαβρωτική ιδιότητα των Neurosis καταφέρνει έστω και ανήθικα να κερδίζει το στοίχημα. Κάπως, κάπου θα βαρέσουν σ’ ένα αδύνατο σημείο και θα παραδεχθείς τη μικροπρέπεια σου μπροστά στην κολοσσιαία έκφρασή τους. Γι’ αυτούς όμως ο συγκεκριμένος δίσκος παραμένει ίσως η πιο αδύναμη στιγμή της δισκογραφίας τους.
No comments:
Post a Comment