Metz
2012 | Sub Pop
Αυτό είναι το άσπονδο soundtrack της καταστροφής. Ένα προϊόν της δυσωδίας που πρσβάλλει με μόνιμο πονοκέφαλο. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί μπούρδες που προσφέρουν τη φλυαρία τους με και καλά επαναστατικό παίξιμο αλλά αυτοί εδώ διαφέρουν. Ο Raggy το πρότεινε και προειδοποίησε για τον δίσκο αλλά αυτό είναι υπεράνω κριτικής. Λες και η μπάντα σαμποτάρει τις ίδιες της τις μελωδίες παρεμβάλλωντας παράσιτα και μια ένδοξη απαισιότητα. Κάθε riff είναι μωλωπισμένο και συμβαίνει μες στη ζάλη της αυτοκαταστροφής. Οι ανόστεες συνθέσεις ξερνάνε για τα καλά μια ακμαία ψυχή κάνοντας τα πάντα να ηχούν επικίνδυνα. Το είδος που παίζουν οι Metz είναι ολίγον τι απροσδιόριστο. Όσοι λησμονούν τη δυστοπική πλευρά των Nirvana ίσως να συναντήσουν εδώ μέσα τους ακραίους συνεχιστές εκείνου του ύφους. Από την άλλη η λέξη punk επίσης ταιριάζει στην διαταραχή που παράγουν. Και πάλι όμως, δεν αρκεί. Γκράντε ήχος, μεγάλα πιατίνια, μια απελπισμένη φωνή που σκούζει πράγματα. Ένα στροβιλιζόμενο μουσικό πανδαιμόνιο που ενδείκνυται για να σου φτιάξει ανάλογη διάθεση πριν χυθείς μες στον καυγά. Σαν γνήσιοι αγροίκοι συνθέτουν σύντομους ύμνους βίας με τα Rats, Knife in the Water και Wasted να ξεχωρίζουν. Μούρλια σκηνικό. Βγείτε έξω, κωλοτρυπιδιαστείτε και παίξτε τσαμπουκά. Φακ γιε.
No comments:
Post a Comment