BUMCELLO "Al"

Bumcello

Al

2012 | Tôt ou Tard

Βασίλη, μην ξεχάσεις, είπαμε στις 5:30 στους Τρείς Ιεράρχες. Φέρε και κανά χαρτομάντηλο γιατί θα γίνουμε λούτσα με τόση ζέστη. Χριστίνα, εσύ έχεις κανονίσει για τις μπουμπουνιέρες έτσι; Γιώργο, εσύ πρέπει να πας στο αεροδρόμιο να πάρεις τους συγγενείς της Μαίρης. Α!, Βασίλη, θέλω κι άλλη χάρη. Εσύ, πριν τελειώσει ο γάμος, θέλω να φύγεις για το μαγαζί ρε φίλε. Να πας να τσεκάρεις αν είναι όλα κομπλέ γιατί ο υπεύθυνος μου φαινόταν λίγο στον κόσμο του. Μήτσο, τι ώρα είπες ότι έχω ραντεβού στο κομμωτήριο; Α, ρε Βασίλη, όλο ξεχνάω. Έχω κι ένα σι-ντι να σου δώσω για τον DJ. Θα του πεις να παίζει αυτό όταν έρχεται ο κόσμος μέχρι να εμφανισθούμε εμείς. Κάποιοι Μπουμτσέλο, κάπως έτσι ονομάζονται. Χαλαρή φάση σου λέω. Θα τους μουρλάνουμε τους πρωτευουσιάνους με τέτοια κατάσταση και θέα σ’ όλο τον κόλπο. Θα ‘ναι μαγικά σου λέω. Νίκο, εσύ με τους άλλους θα πηγαίνεις σιγά στον δρόμο για να σ’ ακολουθούν και οι άλλοι. Δεν ξέρουν που είναι το μαγαζί ρε. Βάσω, τελικά η ανηψούλα σου θα ντυθεί παρανυφάκι; Ψησ’ το μικρό ρε, αφού και η Μαίρη θέλει. Νίκο, αυτός είναι ο καφές μου; Freddo δεν παρήγγειλα; Έχει βάλει γάλα μέσα ο μαλάκας; Τέλως πάντων, τι άλλα λέγαμε;

NEUROSIS "Honor Found in Decay"

Neurosis

Hono Found in Decay

2012 | Neurot Recordings

Οι Neurosis ποτέ δεν υπήρξαν αντιλεγόμενη μπάντα εφ’ οσον ήταν κυρίαρχοι του ίδιου τους του παιχνιδιού. Ένα απ’ τα πολλά θετικά που έχουν είναι ότι αναρρώνουν μεταξύ των κυκλοφοριών τους μιας και εκφράζονται μέσω side projects, solo καριέρας και την σπασμωδική κολλεκτίβα των Tribes of Neurot. Διατηρούν κατ’ αυτό το τρόπο ένα σαφές όραμα για τους Neurosis το οποίο φρεσκάρουν κάθε τόσο. Το Honor Found in Decay άργησε λίγο στο να προωθήσει τη στάχτη που άφησε πίσω του το φανταστικό Given to the Rising του 2007. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Δίχως ίχνος νεωτερισμού λοιπόν, η μπάντα δημιουργεί ένα ακόμα επιστέγασμα της μοναδικής της τέχνης όπου το αργόσυρτο riff συντροφεύει λεπτές μελωδίες με την εύθραυστη φωνή του Scott Kelly να φτύνει οξύληκτες φράσεις περί μιας ειδικής και συμπαντικής αρμονίας. Ο κόσμος των Neurosis είναι το γκρι. Επιχαλκωμένος και περιτριγυρισμένος από φλόγες μιας φωτιάς που σιγοσβήνει. Το feedback των ενισχυτών αποκτά αξία υπό τη συνοδεία ενός τελετουργικού παιξίματος στα τύμπανα. Τα πλήκτρα εισχωρούν ύπουλα και συνουσιάζονται κατάλληλα με όλη την ατμόσφαιρα του δίσκου. Κλασσικά, και σ’ αυτό το άλμπουμ θα ακούσετε τον καλύτερο οργανικό ήχο που μπορεί να παράγει το ανθρώπινο χέρι του θεού Steve Albini. Η αλληλεξάρτηση κάθε μικρής λεπτομέρειας είναι γεγονός και οι Neurosis είναι απ’ τις λίγες μπάντες που καταφέρνουν να συνδέουν όλα αυτά τα μικρά στοιχεία χωρίς να ακούγονται τραγελαφικοί. Το Honor Found in Decay δεν είναι καν μες στους καλύτερους δίσκους της μπάντας αλλά η διαβρωτική ιδιότητα των Neurosis καταφέρνει έστω και ανήθικα να κερδίζει το στοίχημα. Κάπως, κάπου θα βαρέσουν σ’ ένα αδύνατο σημείο και θα παραδεχθείς τη μικροπρέπεια σου μπροστά στην κολοσσιαία έκφρασή τους. Γι’ αυτούς όμως ο συγκεκριμένος δίσκος παραμένει ίσως η πιο αδύναμη στιγμή της δισκογραφίας τους.

LUCIANO BERIO - MIKE PATTON & ICTUS ENSEMBLE "Laborintus II"

Luciano Berio - Mike Patton & Ictus Ensemble

Laborintus II

2012 | Ipecac Recordings

Εδώ ο, προικισμένος με τις φωνές όλων των συμπάντων, Mike Patton συμπράττει μ’ ένα σύνολο διάφορων σολίστ υπό την ονομασία Ictus Ensemble αφηγούμενος το Laborintus II του Luciano Berio. Μην ρωτήσετε λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο γιατί δεν έχω ιδέα. Άλλη μια αγαθοεργία στον πειραματισμό, καθόλου εύχρηστη ακόμα και για άτομα που ακούν μουσική. Κανείς δε γνωρίζει τι διάβολο συμβαίνει μες στο μυαλό του Mike. Το όλο εγχείρημα είναι χωριμένο σε τρία μέρη τα οποία θηρεύουν εν μέρει τα όνειρα σας μιας και η σκοτεινή φύση τους συγκροτείται από μικρά κομμάτια creepy ύφους που ενώνονται μεταξύ τους. Το ωραίο είναι ότι ακούς τον Μιχαλάκη (στην αρχή του Part Two π.χ.) σ’ ένα ρόλο αρσενικής Diamanda Galas. Πάντα γούσταρα να τον βιώσω έτσι. Αλλά και πάλι, διαρκεί πολύ λίγο προτού ξαναχαθούν μες στην αόριστη δομή ενός ενορχηστρωμένου παραμυθιού και μιας πενιχρής free-jazz. Θυμίζει λίγο μια αναλόγως επιζήμια εκδοχή των Fantômas όπου οι τρομπέτες, τα φλάουτα και τα κόντρα μπάσα αντικαθιστούν τα καρτουνίστικα samples, τις ηλεκτρικές κιθάρες και τα εκρηκτικά τύμπανα. Αν έχεις πάρει LSD, ακούγοντας το Laborintus II, θα ταξιδέψεις μες στο αχανές σύμπαν των άστρων και στους πίνακες του William Blake. Εγώ δεν πήρα βέβαια, αλλά κάπως έτσι την ψιλιάζομαι τη φάση.

YAKUZA "Beyul"

Yakuza

Beyul

2012 | Profound Lore Records

Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν, στις χρυσές εποχές του MySpace, έβλεπα σε κάτι βιντεάκια τον Bruce Lamont να ‘χει κάνει όλες αυτές τις πατέντες στο σαξόφωνό του, με τα echos και όλα τα εφέ, και τον ψιλοκορόϊδευα σαν ακόμα έναν καινοτόμο του κώλου. Λίγο αργότερα άκουσα το Samsara άλμπουμ των Yakuza και είχα χεστεί πάνω μου. Κάτι οι τραγουδάρες σαν το Plecostomus και το Cancer Industry, κάτι το υπερ-cult και κατασκότεινο videoclip του Chicago Typewriter με πρωταγωνιστή τον τρίποδο τράγο, με έκαναν τελικά να τους δω μ’ άλλο μάτι. Οι Yakuza παραμένουν μια ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Μουσικά, απλώνουν τις ρίζες τους σ’ ένα ιδιόρρυθμο heavy metal όπως μας το παρουσίασαν ανά στιγμές μπάντες όπως οι Mastodon ή οι Rwake. Επιπλέον, πικάρονται από ένα progressive πνεύμα όπου down-tempo σημεία κάνουν την εμφάνισή τους, συνοδευόμενα από στοιχειωμένους ήχους ενός φαινομενικά κακοπαιγμένου σαξόφωνου. Κι όμως, όλα αυτά γίνονται με άποψη. Σοβαρά τώρα. Το ωραίο με αυτούς τους τύπους είναι ότι γενικά αφήνουν την εντύπωση μιας πλήρως συγκεντρωμένης εκτέλεσης όσον αφορά τις συνθέσεις τους. Και ως δια μαγείας, δεν σου μένει κάτι το εξωφρενικά περιπετειώδες στο μυαλό. Παρ’ όλα αυτά γνωρίζεις ότι έχουν καταβάλλει κάτι μοναδικό σ’ ένα ταλαίπωρο στυλ μουσικής. Πανάξιοι.

ANTIMATTER "Fear of a Unique Identity"

Antimatter

Fear of a Unique Identity

2012 | Prophecy Productions

Θεωρώ τον εαυτό μου ως ένα σημείο αρκετά emo. Αυτό το λέω από την άποψη ότι πάντα με άγγιζαν συναισθηματικά ορισμένα πράγματα στη μουσική. Το τσέλο του Forever Autumn π.χ. ή τα βιολιά του Alternative 4 κ.ο.κ. Τους Antimatter τους έχω αφήσει απ’ την εποχή του ντεμπούτου τους άλμουμ ακόμα. Εκεί είχα χαρεί την συνθετική σύγκουση των Mick Moss και Duncan Patterson παρ’ όλο το ηλεκτρονικό μοτίβο του δίσκου. Πληκτράτο, ημι-ακουστικό, μια Vedder-ική θερμή ανδρική φωνή, δύο αισθαντικές γυναικείες φωνές, ψυχεδελιασμένα ηχοτόπια, θλιμμένες μελωδίες και δεν έχει σταματημό. Μετά από τόσα χρόνια κατάφερα ν’ ακούσω και απ’ αυτούς κάτι καινούργιο. Η νοοτροπία του γκρουπ δεν έχει πολυαλλάξει. Η σκόπιμα μελαγχολική υφή στις μελωδίες είναι κι εδώ παρούσα με τη μεστή χροιά του Moss να δεσπόζει πάνω τους πλήρως μυημένη στο νοσταλγικό υπόβαθρο. Πλέον, μου θυμίζουν περισσότερο Pearl Jam από ποτέ βέβαια αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το Fear of a Unique Identity δεν εξυπηρετεί το σκοπό του. Πρόσθεσε μια πρέζα Depeche Mode, δύο κούπες ονειρικών synths και μια κουταλιά Anathema-τισμένης ιδιοσυγκρασίας mid εποχών και το ‘χεις όλο μπροστά σου. Άσε που σε τραγούδια όπως το Firewalking θ’ ακούσεις μέχρι και δίκασες να βαράνε. Πέρασε η ώρα; Μια χαρά…

It's a Sin comp, side A (mixtape)

Side A of It's a Sin comp, provided to NoizGround web radio

euoreors5 · It's A Sin Comp, side A

00.00_02.42 PRURIENT – Many Jewels Surround the Crown (απ’ το δίσκο Bermuda Drain)
02.43_06.15 XIU XIU – Hi (απ’ το δίσκο Always)
06.16_10.19 SCORPION VIOLENTE – Viol et Revanche (απ’ το δίσκο Uberschleiss)
10.20_11.32 RADIOHEAD – Feral [edit] (απ’ το δίσκο The King of Limbs)
11.33_16.52 TRUST – Shoom (απ’ το δίσκο TRST)
16.53_20.54 THE KILLS – Future Starts Slow (απ’ το δίσκο Blood Pressures)
20.55_25.51 ARCADE FIRE – Rebellion (Lies) (απ’ το δίσκο Funeral)
25.52_31.50 MGMT – Kids (απ’ το δίσκο Oracular Spectacular)
31.51_37.12 TV ON THE RADIO – Halfway Home (απ’ το δίσκο Dear Science)
37.13_40.38 BODIES OF WATER – Mary, Don’t You Weep (απ’ το δίσκο Twist Again)
40.39_43.19 XIU XIU – Chimney’s Afire (απ’ το δίσκο Always)
43.20_49.04 PULP – Common People (απ’ το δίσκο Different Class)
49.05_52.30 COLD CAVE – Pacing Around the Church (απ’ το δίσκο Cherish the Light Years)
52.31_56.29 THE DRUMS – Money (απ’ το δίσκο Portamento)

METZ s/t

Metz

Metz

2012 | Sub Pop

Αυτό είναι το άσπονδο soundtrack της καταστροφής. Ένα προϊόν της δυσωδίας που πρσβάλλει με μόνιμο πονοκέφαλο. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί μπούρδες που προσφέρουν τη φλυαρία τους με και καλά επαναστατικό παίξιμο αλλά αυτοί εδώ διαφέρουν. Ο Raggy το πρότεινε και προειδοποίησε για τον δίσκο αλλά αυτό είναι υπεράνω κριτικής. Λες και η μπάντα σαμποτάρει τις ίδιες της τις μελωδίες παρεμβάλλωντας παράσιτα και μια ένδοξη απαισιότητα. Κάθε riff είναι μωλωπισμένο και συμβαίνει μες στη ζάλη της αυτοκαταστροφής. Οι ανόστεες συνθέσεις ξερνάνε για τα καλά μια ακμαία ψυχή κάνοντας τα πάντα να ηχούν επικίνδυνα. Το είδος που παίζουν οι Metz είναι ολίγον τι απροσδιόριστο. Όσοι λησμονούν τη δυστοπική πλευρά των Nirvana ίσως να συναντήσουν εδώ μέσα τους ακραίους συνεχιστές εκείνου του ύφους. Από την άλλη η λέξη punk επίσης ταιριάζει στην διαταραχή που παράγουν. Και πάλι όμως, δεν αρκεί. Γκράντε ήχος, μεγάλα πιατίνια, μια απελπισμένη φωνή που σκούζει πράγματα. Ένα στροβιλιζόμενο μουσικό πανδαιμόνιο που ενδείκνυται για να σου φτιάξει ανάλογη διάθεση πριν χυθείς μες στον καυγά. Σαν γνήσιοι αγροίκοι συνθέτουν σύντομους ύμνους βίας με τα Rats, Knife in the Water και Wasted να ξεχωρίζουν. Μούρλια σκηνικό. Βγείτε έξω, κωλοτρυπιδιαστείτε και παίξτε τσαμπουκά. Φακ γιε.

CONVERGE "All We Love We Leave Behind"

Converge

All We Love We Leave Behind

2012 | Epitaph

Οι Converge ήταν πάντα σαν φάρμακο που διεγείρει τις κιινήσεις της καρδιάς και των αγγείων. Απ’ το οικουμενικά αποδεκτό Jane Doe άλμπουμ τους εως και την πιο πρόσφατη προσπάθεια της μπάντας κατάφεραν να καθιερώσουν το status τους σαν μια τεράστια σύναξη μουσικών μυαλών όσον αφορά την ακραία μουσική. Αυτό το γεμάτο υπερένταση all around genres ύφος τους προκαλεί το άγχος και καταβασανίζει τα απαίδευτα αυτιά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δύο και κάτι χρόνια μετά τον απόηχο του αιχμηρού (και προσωπικού αγαπημένου) Axe to Fall, οι Converge συμπιέζουν όλες τις επιρροές τους αλλά και όλα τα προσωπικά στοιχεία της μουσικής τους και κυκλοφορούν ένα ακόμα διαμάντι που χάνει στους πόντους απ’ τον προκάτοχό του. Όλες οι συνθέσεις του All We Love We Leave Behind λειτουργούν σαν σφηνάκια αναλονίνης. Η ορχηστρική τους δύσπνοια σε συνδυασμό με τους φανταστικούς στίχους κατατάσσουν άνετα το γκρουπ μες στη μικρή λίστα με τα σημαντικότερα όλων των εποχών. Η ανεικονική στάση δε των μελών συντηρεί τη σπουδαιότητά τους σαν ανθρώπινα είδη. Όσοι έχουν ήδη αγαπήσει το σχήμα, τότε το καινούργιο πόνημα θα προσθέσει ένα ακόμα ψυχολογικό σοκ στις ζωές τους. Οι υπόλοιποι είναι θέμα λεπτών να παρασυρθούν απ’ την αποκτηνωμένη βία του δίσκου. 

TAME IMPALA "Lonerism"

Tame Impala

Lonerism

2012 | Modular

Ποτέ δεν έκρυψα την αγάπη μου για τους Beatles. Μπορεί να είναι φουλ κοινότυπο αλλά είμαι κι εγώ μες στη μεγάλη πλειοψηφία αυτών που τη θεωρούν ως τη σημαντικότερη μπάντα όλων των εποχών. Ιδιαίτερα η δεύτερη, πιο ιντελεκτουέ και ψυχεδελική, περίοδος της μπάντας χάρισε στην ανθρωπότητα αριστουργήματα πέρα κάθε αμφισβήτησης. Τα ναρκωτικά που έπαιρναν δηλαδή μας έκαναν καλό. Προς τι ο πρόλογος; Με το εναρκτήριο Be Above It του Lonerism ήρθα αντιμέτωπος μ’ ένα πολυαγαπημένο ύφος φωνητικών μελωδιών που μοιράζονται τη λατρεία τους ισόποσα ανάμεσα στους αγαπημένους Βρετανούς αλλά και τους αξεπέραστους Beach Boys. Ακούγοντας το άλμπουμ θ’ αντιληφθείτε πολύ εύκολα ότι ο χρόνος έχει σταματήσει για τους Tame Impala. Παρασυρόμενοι απ’ την ηχητική θολούρα της 60s pop/rock σκηνής, οι τύποι μας κολακεύουν με το γούστο τους. Μοιχεύουν όλη την τότε ατμόσφαιρα με μια ωφέλιμη έμπνευση που πηγάζει απ’ το παρόν. Σαφώς και αβαντάρονται απ’ την ποιότητα των συνθέσεων τους η οποία είναι δύσκολο ν’ αναγνωρίσεις αν είναι απλή συντυχία. Αποτολμούν να κινηθούν σ’ επικίνδυνα μουσικά λιβάδια αλλά καταλήγουν ν’ ακούγονται απολαυστικά ρετρό. Ένα πράγμα που λατρεύω σ’ αυτούς είναι αυτή η space χρήση των synths που δεν διακυβεύει ούτε στο ελάχιστο τον φανταστικό χαρακτήρα του δίσκου, παρά μόνο τον απογειώνει στο μέγιστο βαθμό. Προφανώς όλη αυτή η ηχητική πανδαισία είναι εσκεμμένη αλλά τους βγάζω το καπέλο στο πως μπόρεσαν να παράγουν τόσο καλαίσθητα το όραμά τους. Δε γίνεται να μην σας αγγίξουν τραγουδάρες όπως τα Why Won’t They Talk to Me ή Music to Walk Home με τους συγκινησιακούς ρυθμούς τους και το κατηγορηματικά υπερ-cult status τους. Η δυσαρέσκεια που προκύπτει με το τέλος του δίσκου τα λέει όλα. Το χέρι είναι ήδη στο repeat.

SLUG GUTS "Playin' in Time with the Deadbeat"

Slug Guts

Playin' in Time with the Deadbeat

2012 | Sacred Bones Records

Ένα μπουντρούμι στο βροχερό Λονδίνο. Φάση ψιλο-γιαπί, ίσως σοβατισμένο με το ξεθωριασμένο κίτρινο να δεσπόζει στους τέσσερις τοίχους. Απ’ το ταβάνι στάζει υγρασία και διαπότισε τον εξοπλισμό της μπάντας. Ο σκοτεινός απόηχος post punk προβών στοιχειώνει το μέρος. Όλα αυτά μπορεί να στέκουν στην περιγραφή του group, με μόνη διαφορά όμως ότι οι Slug Guts χαιρετούν από Αυστραλία μεριά. Και τι σας χάλασε; Ίσα ίσα που δανείζονται εν μέρει τη μαύρη φωτιά που καίει τα σωθικά του Nick Cave και των κακών σπόρων του εδώ και κάτι δεκαετίες. Τι να λέμε τώρα; Άλλος ήχος και άλλη αισθητική η μπάντα. Θα ψυχεδελιαστείς τόσο που μετά βίας πείθεσαι ότι πρόκειται για μια κυκλοφορία του σήμερα. Ένα ψυχοσωματικό πατατράκ, το beat των νεκρών (ουπς!), το σαξόφωνο, το αστικό περίβλημα γύρω απ’ τις μελωδίες. Αυτή η μουσική είναι γεννημένη μέσα σε υπονόμους και δε βγαίνει παραέξω. Ενδείκνυται για ανθρώπους που ζουν στους δικούς τους οχετούς ή σε θλιμμένα, μικρά και βρωμερά δωμάτια που φιλοξενούν ξεθωριασμένα posters ανώνυμων πορνοστάρ. Προσοχή όμως με τη χρήση του άλμπουμ. Για τις όποιες παράπλευρες απώλειες δεν ευθύνεται κανείς άλλος παρά εσείς οι ίδιοι. Δισκάρες της διαστροφής. Έλα να βράζει το underground. Οι της Sacred Bones πάντως, όπως αποδεικνύεται, είναι άνθρωποι με γούστο.

GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR "'Allelujah! Don't Bend! Ascend!"

Godspeed You! Black Emperor

'Allelujah! Don't Bend! Ascend!

2012 | Constellation Records

Ο ήλιος μαρτυρικά παλεύει να εμφανισθεί πίσω απ’ τους τεράστιους λόφους. Ηώς. Μια έκρηξη που πτύσσεται. Τα λιβάδια φωτίζονται πράσινα. Τα βοοειδή κινούνται κατά αγέλες. Οι μολοθροί ακολουθούν. Μια σταγόνα στάζει απ’ το φύλλωμα του ψηλού δέντρου. Μεθυσμένη φύση. Τα άκρα υποφέρουν λίγο ακόμα την κρυαλγησία της στιγμής. Πρωί. Υγρασία. Ήχοι από ένα οδυρόμενο δάσος. Ανεμογεννήτριες στο παρασκήνιο. Το πρωινό που κανακεύεται απ’ τον θόρυβο της πρώτης ηλεκτρικής μηχανής. Μια αποθήκα που φιλοξενεί τα εργαλεία του μόχθου. Ένας αχνιστός καφές στο τραπέζι. Όλα είναι έτοιμα να καλωσορίσουν τη μέρα. Και τότε, βράδυ. Δεν θέλω να αποδοκιμάσω έντονα το νέο πόνημα των κατά τ’ άλλα αγαπητών Godspeed You! Black Emperor αλλά αυτή τη φορά τα μασέλια ακούμπησαν γη. Δε μπορώ μάλλον ν’ αποκωδικοποιήσω το μήνυμα που προσδοκούν να εξαπλώσουν αλλά τα πάντα μοιάζουν αισχρά ουδετεροποιημένα. Η αργή εξέλιξη του ρυθμού δε συμβαίνει με πολυμήχανο τρόπο. Καταλήγεις σ’ ένα χιλιοπροβαρισμένο jamming η θολούρα του οποίου πλιατσικολογεί εν μέρει την αστρική διάσταση των Hawkwind όταν αυτοί πετούσαν όντως σε δικά τους σύμπαντα. Οι ambient στιγμές προσφέρουν μόνο μια γενική ασάφεια παρά κάποιο ψυχολογικό ρημαδιό. Μένω ανέγγιχτος. Προσπάθησα πολύ να συλλάβω το τι τελικά απορρέι μέσα απ’ το ‘Allelujah! Don’t Bend! Ascend! αλλά δεν με ανάγκασε καν να πάρω μια στάση διατροπισμού στην κάποτε ακτινοβόλο πηγή της μπάντας. Του πεταματού δεν είναι αλλά ακόμα αναζητώ τη σκοπιμότητά του. Νομίζω πάντως πως θα ζήσω και χωρίς αυτό.

SABBATH ASSEMBLY "Ye Are Gods"

Sabbath Assembly

Ye Are Gods

2012 | Svart Records

Πολύ μέτριο το δεύτερο αλμπουμάκι των Sabbath Assembly. Είχα την ελπίδα ότι η συνέχεια του πολύ καλού Restored to One θα έβρισκε την συγκεκριμένη κολλεκτίβα σε πιο ψυχεδελικά θέματα. Εδώ εξ’ αρχής καταλαβαίνουμε το μήνυμα αγάπης που προωθεί το γκρουπ μιας και συνέχεια μας υπενθυμίζει τη λέξη “love”. Όπως επίσης κι αυτή την σούπερ-ουάου ένωση του Χριστού με τον Σατανά, πάντα υπό τις διδαχές του The Process Church of the Final Judgment κινήματος. Το τοπίο του Ye are Gods είναι τίγκα folk-ίζον με συνθέσεις που ουσιαστικά δεν ανατριχιάζουν, δεν διασκεδάζουν, δεν προκαλούν κανένα γαμημένο συναίσθημα. Ανά φάσεις, είναι λες κι ακούς τη Δήμητρα Γαλάνη να τραγουδάει μια νέα της πίπα στα εγγλέζικα. Τέζα βαρεμάρα σου λέω. Έχουν την καλή θέληση να κάνουν ένα τελετουργικό εγχείρημα μα δε μπορώ να συγκινηθώ πλέον με τα βατά τραγουδάκια τους. Κάτι παλεύει να συμβεί σε κομμάτια όπως το And the Clarion Calls αλλά πάλι μένεις με τη μπουκιά στο στόμα. Εδώ έχει μέχρι και “We are the world, we are the children” τραγικότητες. Ο τυπάς που κάνει το κύρηγμα στο Transcendence είναι ο Κώστας Πρέκας, μα τω Θεό! Μέτριο είπα; Ούτε καν. Μέσα στις όλες μομφές που μπορώ να του αποδώσω το Ye are Gods φλερτάρει άνετα με τον δίσκο-μπούρδα της χρονιάς.