Down IV - Part 1 / aka The Purple EP
2012 | Independent
Η αίσθηση που αφιππεύει το αρχικό riff του Levitation είναι πανομοιότυπη με ό,τι αυτό το supergroup μας έχει χαρίσει εως τώρα. Ο έντονος σφιγμός της μπάντας υπάρχει ακόμα και τώρα που τα χρόνια πέρασαν, οι τρίχες άσπρισαν και η έμπνευση μειώνεται. Είναι αναπάντεχο να μη βρείς το ελάχιστο στοιχείο μες στις συνθέσεις του πρώτου (από μια προσδοκώμενη σειρά τεσσάρων EPs) αυτού ΕΡ που σ’ έκανε να αγαπήσεις τους Down γι’ αυτό που είναι. Το ότι σαν πραγματικοί καλλιτέχνες αναζήτησαν το διαφορετικό είναι δυνάμενο να προβληθεί ως επιχείρημα για τα διαφορετικά vibes που πιθανώς να λάβεις στο τέλος. Οι πέντε αυτοί τύποι συνεχίζουν να έχουν τυφλή πίστη στο heavy riff, τη λάσπη και τη μπόχα. Δεν αλληγορούν πάνω σ’ αυτά αλλά τα ξερνάνε ευθέως και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση. Και ναι, για μένα που τυγχάνει να τους παρακολουθώ απ’ το 2000, είναι ανακουφιστικό το γεγονός ότι μπορούν και γράφουν ακόμα πιασάρικα κομμάτια σαν το Witchtripper. Επιπλέον, εκλαμβάνω τη διάθεση του γκρουπ πολύ ανεβασμένη μετά απ’ την αποχώρηση του Rex Brown. Λες και διανύουν μια δεύτερη νιότη ένα πράγμα, κι αυτό αποδεικνύεται και απ’ το videoclip του Witchtripper αλλά και από κάποιες πρόσφατες live εμφανίσεις της μπάντας. Λίγο όμως τα ανεβασμένα στη μίξη φωνητικά του Phil Anselmo, λίγο η πιο νωχελική παραγωγή του δίσκου, δεν μπορείς παρά ν’ αποδεχτείς το The Purple σαν την πιο αδύναμη στιγμή της μπάντας ως τώρα. Ίσως αν κάποιος τους έπειθε να σύρουν τους κώλους τους μόνιμα και όχι περιστασιακά πίσω στο Nodferatu’s Lair όλα να έμοιαζαν διαφορετικά. Και προς θεού, καλέστε και τον Warren Riker να σας κάνει παρέα. Ναι, επιμένω.
No comments:
Post a Comment