NORNAHETTA "Thus Spake Babalon..." EP

Nornahetta

Thus Spake Babalon... EP

2013 | Independent

Μόλις αξιώθηκα να ακούσω το Thus Spake Babalon… EP των Nornahetta και ηττήθηκα από την φρικιαστική ατμόσφαιρά του πάραυτα. Τους κατατάσσω άνετα μες στα αγαπημένα μου acts του απόκοσμου αυτού νησιού αλλά και γενικότερα. Black metal, ψυχρό και στοιχειωμένο.

MOUNTAINS "Centralia"

Mountains

Centralia

2013 | Thrill Jockey

Ο δίσκος ξεκινάει με μια βουτιά στα άδυτα της θάλασσας. Νοητική. Βρίσκεσαι σχεδόν μέσα της όμως. Κάθεσαι στην πρυμναία θέση με ολάνοιχτα μάτια και παρατηρείς διακριτικά το σχίσιμο των νερών και τον αφρό που ξεθυμαίνει σύντομα. Εν συνεχεία, βρίσκεσαι ξαπλωμένος και παρατηρείς τον ουρανό που προσφέρει το σούρουπο. Τα πάντα γαλήνια. Η ανεμελιά είναι απερίσκεπτη. Μετά, το όνειρο. Το σώμα σου πλανάται μέσα σε αστρικά μόρια, εκατομμύρια κηλίδες φωτός, μια εκκεντρική παράσταση του σύμπαντος με κινηματογραφικό ντεκόρ. Τα πλήκτρα επιμένουν, η συνέχεια ενός κιθαριστικού θέματος που εκκρεμεί, ένα πιάνο καθορίζει την πορεία με δεξιότητα. Στον πλανήτη γη έχει ξημερώσει. Η θέα είναι καταπραϋντική, η κρύα ατμόσφαιρα ελαττώνει την έξαψη που προηγήθηκε. Αποθηλασμός απ’ το φανταστικό. Σειρά έχει η ομορφιά του πραγματικού που βιώνεται με αφαιρετική σκέψη, διάπυρο βλέμμα, θερμή θέληση. Για λίγα λεπτά απαρνήθηκα τη ρουτίνα μου και το Centralia μου χάρισε το ταξίδι που πάντα ήθελα να κάνω. Αν βδελύσσεσαι την καθημερινότητά σου, βάλ’ το να παίξει στ’ ακουστικά και κλείσε τα μάτια. Θέλει ελάχιστο μόνο χρόνο για να σε παρασύρει στο αναιρετικό του τριπάρισμά του. Φυσικά, πρέπει ν’ αγαπάς το ambient και το drone εξίσου. Βρίθει θεραπείας.

WOLF EYES "No Answer: Lower Floors"

Wolf Eyes

No Answer: Lower Floors

2013 | De Stijl

Οι Wolf Eyes μιλούν με το μυστήριο “κάτι” αποκαλυπτικά. Η τέχνη τους είναι, πέρα από διάσπαρτοι ήχοι, μια διαμαρτυρία, ένα έργο που οφείλει να υποδεχτεί επαινετικά όποια κριτική. Και εννοείται πως όλη αυτή η κατά τ’ άλλα noise αρλούμπα είναι ένα σπουδαίο μουσικό επίτευγμα που επιφέρει στον καθένα ένα διαφορετικό mindfuck. Εδώ οι Αμερικάνοι ταυτίζονται με το πρωτο-noise των Throbbing Gristle και ξερνάνε με αιχμή και τόλμη τελετουργικά ηχοτόπια με τη γλώσσα της απειλής, της εγκατάλειψης και της φρίκης. Η σιωπή του τυμπάνου, οι παρανοϊκές συχνότητες και το creepy μοτίβο συνθέτουν τους ήχους του βαθιού σκοταδιού και σκιτσάρουν ολογράμματα ενός ερειπωμένου σκηνικού όπου βασιλεύει το γκρίζο και η στάχτη. Καλό θα ήταν να τσεκάρετε στο διαδίκτυο μερικές ζωντανές εμφανίσεις τους στις οποίες φαντάζομαι πως θα μεταδίδουν πλήρως τη φρικαλεότητα των τραγουδιών τους. Το πως στοχάζονται και στηρίζουν όλες αυτές τις παράξενες ενορχηστρώσεις είναι απορίας άξιο. Για όσους έχουν κάνει έστω και μια μικρή περατζάδα απ’ τα noise λιβάδια το No Answer: Lower Floors συστείνεται ανεπιφύλακτα.

MERCHANDISE "Totale Nite"

Merchandise

Totale Nite

2013 | Night People

Συνέχεια για τους Merchandise και για φέτος μετά το περσινό, πολύ καλό Children of Desire. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο άγουρα απ’ το πρόσφατο παρελθόν τους. Πιστοί στην αιώνια αξία του post punk, βρίσκουν λίγο χώρο να rock-άρουν πριν χυθούν πάλι στην απαραίτητη shoegaze-ίλα τραγουδιών όπως το I’ll Be Gone. Η μελωδία του οποίου εισάγει την ομώνυμη, εννιάλεπτη σύνθεση που σολάρει αρρωστημένα πάνω απ’ το αυτιστικό ρυθμικό. Στην πορεία ο χαρακτήρας γίνεται πιο dreamy μα αφήνεται πάλι άμεσα στο πιο up-tempo μοτίβο. Το ωραίο με τη μπάντα αυτή είναι ότι στα τραγούδια της παρεπιδημεί το σκοτάδι ανεξάρτητα με το πως εκτελούν το καθένα απ’ αυτά. Φυσικά αυτό είναι αποτέλεσμα της noise-άτης και δυστοπικής χροιάς που χτίζουν με διάφορους ήχους, όπως το φαινομενικά παράφωνο σαξόφωνο ή τα μποφοριασμένα synths. Κάπως έτσι, γλιτώνουν εν μέρει και την ταμπέλα του mainstream μιας και αποτινάζουν την καθαρότητα και την διάυγεια απ’ τον ήχο τους. Σίγουρα θ’ ακούσετε πάρα πολλά καλύτερα πράγματα απ’ αυτό το ΕΡ αλλά αν βρείτε τον χρόνο ίσως αξίζει να του δώσετε λίγη απ’ την προσοχή σας.

WRECK AND REFERENCE "No Content" EP

Wreck and Reference

No Content EP

2013 | The Flenser

Το No Youth του Αμερικάνικου ντουέτου έσκασε σαν βόμβα ναπάλμ. Μιλάμε για έναν αβάσταχτο δίσκο, πνιγμένο μες στην απόκοσμη έκφραση, την suicidal διάθεση και την μακάβρια φρίκη. Το ΕΡ τιτλοφορείται ως No Content και λειτουργεί εν μέρει σαν μια μικρή συνέχεια του αριστουργήμαυος που προηγήθηκε. Στη γλώσσα των Wreck and Reference αυτό μεταφράζεται σε ισάξιου βεληνεκούς φρικαλέα ηχοτόπια και απελπισμένα φωνητικά που φέρνουν βόλτα απ’ το noise ως τα αλλόκοτα drones της παράνοιας. Φυσικά το No Content δεν αρκεί για να ικανοποιήσει τις ορέξεις μας. Δυο μόλις τραγούδια είναι αδύνατον να μας ευχαριστήσουν. Κατά τ’άλλα, το Absurdities & Echoes εισάγει το κοινό στην απόκοσμη μαγεία του γκρουπ και εν συνεχεία δίνει θέση στο θεσπέσιο Abhorrence που παρ’ όλη τη σύντομη διάρκειά του φροντίζει να μας υπενθυμίσει τη δύναμη αυτής της μπάντας ως προς την ακραία αισθητική. Τα τύμπανα, η φωνή, οι τερατώδεις ήχοι μέσα απ’ το εξωγήινο pad του frontman – όλα επιβάλλονται με το άλλοθι μιας καλλιτεχνικής εξυγίνασης και την αντιμετώπιση ενός νεοσύστατου (σχεδόν) μουσικού τρόμου.

BRUCE SOORD w/ JONAS RENKSE "Wisdom of Crowds"

Bruce Soord w/ Jonas Renkse

Wisdom of Crowds

2013 | Kscope

Το Wisdom of Crowds είναι ένα αναχρονιστικό, progressive projectτου Bruce Soord (των The Pineapple Thief) και του Jonas Renkse (Katatonia, Bloodbath). Η μουσική του δίσκου πορεύεται μέσα σε εύθραυστες μελωδίες, μια γνωστή συνταγή έκφρασης που ταιριάζει με την χαρακτηριστική, νοσταλγική χροιά του Renkse. Η λιτότητα των τραγουδιών είναι στοχευμένη και συνειδητά αποσκοπεί στο να συγκινήσει τον ακροατή πότε με την Depeche Mode-ίλα που ζέχνει, πότε με τα Wilson-ικά χορωδιακά και γενικά τον mainstream χαρακτήρα τους. Η λειψή αρχιτεκτονική τους απευθύνεται σε ένα διαλλακτικό κοινό αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι κατακριτέο. Γενικά όμως το Wisdom of Crowds σαν άλμπουμ είναι λίγο. Συμπαθητικό αλλά λίγο. Αν και οι ιδέες που παίζουν εδώ είναι πολλά υποσχόμενες, κάπου χάνονται σε μια φλύαρη προσπάθεια δημιουργίας ατμόσφαιρας. Η εισηγμένη περσόνα του Renkse στο ύφος του δίσκου αρκείται μόνο στην standard εκφορά των λέξεων χαρίζοντας μόνο τη μαγεία της φωνής του. Οι μελωδίες του όμως είναι μονότονες και τελικά κουράζουν (κάτι που προσωπικά εντοπίζω και στα τελευταία albums των Katatonia). Το κάθε track μεμονωμένα ίσως να λειτουργεί πιο ευχάριστα. Στο σύνολο όμως, η συνεργασία αυτή χάνει στους πόντους.

SHINING "One One One"

Shining

One One One

2013 | Universal, Indie Recordings

Αυτούς τους τύπους τους ανακάλυψα με το προηγούμενο άλμπουμ τους, Blackjazz, το οποίο είχε κάνει ένα σχετικό ντόρο. Μάλιστα μου είχε αρέσει αρκετά παρότι πολύ digital για τα γούστα μου. Το One One One το κατέβασα αφού είχα δει κάποιες αποθεωτικές κριτικές στο διαδίκτυο και περίμενα κάτι ανάλογο ή ακόμα καλύτερο του Blackjazz. Πιάστηκα όμως μαλάκας με το μι κεφαλαίο. Ήμουν σχεδόν βέβαιος για το τι πατάτα επρόκειτο ν’ ακούσω με τις πρώτες κιόλας νότες του I Won’t Forget. Κι όμως, η συνέχεια αποδείχτηκε ακόμα χειρότερη απ’ όσο την περίμενα. Το One One One είναι μια μαλακία και μισή, ένα ψηφιακό metal/progressive πράγμα βουτηγμένο στην αθλιότητα. Και όχι, δεν με πείθουν τα άκυρα σαξόφωνα και οι πομπώδεις ρυθμοί στο background, ούτε τα τόσο ψεύτικα και μπροστά στην παραγωγή τύμπανα, ούτε και η εκνευριστική χροιά του παπάρα του τραγουδιστή τους (Jørgen Munkeby) που θέλει λίγο να γίνει ο ακόμα πιο ξεχωριστός Draiman. Μην κάνετε το λάθος και εξαπατηθείτε από τίτλους όπως Blackjazz Rebels κ.τ.λ. Η αλήθεια είναι ότι οι τύποι είναι παπάρια μέντολες.

GUARDS "In Guards We Trust"

Guards

In Guards We Trust

2013 | Black Bell Records

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μεγαλώνω αλλά τέτοια ακούσματα μου αρέσουν ολοένα και περισσότερο. Είναι, ρε παιδί μου, το είδος του mainstream που δεν με ενοχλεί ν’ ακούω. Αν και δεν ξέρω το κατά πόσο πολύ mainstream θα καταλήξει να είναι ένας δίσκος σαν το In Guards We Trust. Έχει τα φόντα πάντως. Εδώ διαπραγματευόμαστε με ακόμα ένα indie album που σαφώς δεν καινοτομεί πουθενά. Οι μελωδίες του όμως είναι όμορφες και, αναλόγως τα τραγούδια, μου έφεραν στο νου καταστάσεις από New Republic έως και The Smashing Pumpkins. Ίσως φταίει το γεγονός ότι πιάνουν ενίοτε έναν 90s παλμό μες στον όλο 00s χαρακτήρα της σκηνής. Εντάξει, δεν είμαι και τόσο αδαής που να μη μπορώ να καταλάβω ότι οι Guards περιποιούνται τις συνθέσεις τους μ’ ένα, κατά γενική ομολογία, ρηχό ύφος. Άλλωστε ούτε μνημονεύονται, ούτε που θα μνημονευτούν ποτέ. Όταν είσαι μάλιστα οπαδός που συχνά προσβάλλεσαι απ’ το μικρόβιο της όποιας κουλτούρας (είμαι, το παραδέχομαι) δε δίνεις καν σημασία σε τέτοιες δημιουργίες. Παρ’ όλ’ αυτά, αν και αμύητος στο σύνολο του συγκεκριμένου genre, δε μπορώ παρά να ομολογήσω ότι ευχαριστήθηκα το δισκάκι αυτό όσο δεν πάει. Όταν μάλιστα σου πλασάρουν tracks σαν το Can’t Repair που πιθανότατα επηρρεάζεται περισσότερο από μπάντες σαν το project των The Last Shadow Puppets παρά απ’ τη γνήσια και αμόλυντη pop περασμένων δεκαετιών, τότε χασκογελάς ακόμα περισσότερο. Δεν γαμιέται; Το In Guards We Trust είναι σαφές και ξάστερο ως προς την έκφρασή του και νομίζω ότι κάποια στιγμή θα το ξαναβάλω να παίξει.

THE SPINTO BAND "Cool Cocoon"

The Spinto Band

Cool Cocoon

2013 | Spintonic Recordings

Μέτριες οι εντυπώσεις μου για τους The Spinto Band με τους οποίους για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή μόλις με το παρουσιαζόμενο άλμπουμ. Μου θύμισαν για κάποιο λόγο αρκετά τους The Drums και κάποια θέματά τους απ’ το Portamento άλμπουμ τους (δεν έχω ακούσει και κάτι άλλο απ’ αυτούς ούτως ή άλλως) ενώ ανά φάσεις μου έφεραν στο νου τους Grand Drive του πολύ αγαπημένου μου True Love & High Adventure. Σαφώς και δεν αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο την αίγλη του τελευταίου αλλά υφολογικά κάνουν μια περατζάδα. Όπως και να ‘χει δεν είναι δύσκολο με όσα αναφέρθηκαν να καταλάβεις σε τι είδος κινούνται οι συγκεκριμένοι τύποι. Πρεσβεύουν ένα indie pop πράγμα το οποίο φλερτάρει εμφανέστατα με την έννοια της μπαλάντας. Οι Beach Boys ευθύνονται κατά πολύ για τα όσα μας παρουσιάζουν στο φετινό Cool Cocoon. Ειλικρινά, δεν είναι κακοί. Αντιθέτως έχουν προσεγμένες μελωδίες και όμορφες φωνητικές γραμμές αλλά η πλαδαρότητα του δίσκου τους κάνει ν’ ακούγονται λίγοι. Είναι δύσκολο να το περιγράψω μα ενώ δεν είναι φανταχτεροί, τους ταιριάζει απόλυτα αυτό που παίζουν. Ίσως εσείς τους δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία.

PIANOS BECOME THE TEETH / TOUCHÉ AMORÉ "Gravity, Metaphorically / Hiding" split

Pianos Become the Teeth / Touché Amoré

Gravity, Metaphorically / Hiding split

2013 | Deathwish Inc., Topshelf Records

Στην αρχή πήγα να ψαρώσω για τα καλά με την Vincent Cavanagh χροιά του Kyle Durfey των Pianos Become the Teeth. Η αλήθεια είναι ότι το Hiding, το οποίο είναι και η συμμετοχή των προαναφερθέντων στο συγκεκριμένο split, θυμίζει λίγο Anathema πριν αυτοί αποτινάξουν κάθε ίχνος παραμόρφωσης από τον ήχο τους. Βέβαια οι Pianos Become the Teeth γυρίζουν το τραγούδι σε ένα emotional πράγμα στην πορεία αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Σαν τραγούδι δεν έχει να πει πολλά αλλά στέκει αξιοπρεπώς σαν μια ημι-πενιχρή σύνθεση ή κάποιο leftover της μπάντας το οποίο μόνο σε μια τέτοια κυκλοφορία θα μπορούσε να σταθεί. Οι Touché Amoré είναι εμφανώς πιο διαχυτικοί και επιθετικοί αλλά κι αυτοί εμμένουν στο emotional στοιχείο της φάσης. Μάλιστα το τραγούδι που προσφέρουν στο συγκεκριμένο split (Gravity, Metaphorically) έχει ένα ωραίο πέρασμα κάπου στο μέσο της διάρκειας του πριν ξεσπάσουν σύντομα με αυτήν την απελπισμένη διάθεση. Σαν release δεν το χαρακτηρίζεις ανούσιο, σίγουρα όμως είναι ημιτελές. Ίσως ένα τραγούδι παραπάνω έκαστως θα έκανε το όλο split πιο ενδιαφέρον. Υφολογικά οι δύο μπάντες ταιριάζουν αλλά η συναισθηματική αψάδα σβήνει τόσο γρήγορα όσο και η διάρκειά του. Εξυπακούεται ότι ζείτε και χωρίς αυτό.

BEKËTH NEXËHMÜ "De Svarta Riterna" demo

Bekëth Nexëhmü

De Svarta Riterna demo

2013| Ancient Records

Αν και είμαι φουλ επιφυλακτικός απέναντι στο Σουηδικό black metal ο Swartadauþuz ή Svartedöden, το μοναδικό μέλος δηλαδή του γκρουπ, εδώ μέσα διαπρέπει σε κάθε τομέα. Τα riffs τραγουδιών όπως το Hels Frusna Nejder ξεπερνούν την έννοια του εθισμού. Τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις που μοιράζουν ισάξια τον βίαιο χαρακτήρα τους και την soundtrack-ική διάθεση του δημιουργού τους.

THE RUBY SUNS "Christopher"

The Ruby Suns

Christopher

2013 | Sub Pop

Από τον eighties αέρα έχουν επηρρεαστεί αυτοί. Κι έχουν αναπλάσει εκείνο το dance-ό,τι να ‘ναι σκηνικό της συγκεκριμένης δεκαετίας μ’ ένα ταμπούρο που ψοφά να βγάλει εκείνον τον χαρακτηριστικό και μισητό ήχο που θέριζε τα ηχεία προ εικοσαετίας. Ανά φάσεις τους χαρακτηρίζεις σαν ρακένδυτους New Order χωρίς την οξύνοια και την αιχμηρότητα των τελευταίων. Απ’ την άλλη, αυτές οι κλούβιες μελωδίες θα μπορούσαν να είναι μια βελτιωμένη εκδοχή των τραγικών Modern Talking. Πολύ μπλα-μπλα στις και καλά φωνητικές γραμμές, synth-ιασμένο ντεκόρ και σπαστά beats σ’ ένα ανόητο indie dance/ηλεκτρονικό άλμπουμ. Δεν καταφέρνουν καν να βγάλουν έναν ασήμαντα κολλητικό ρυθμό. Οι The Ruby Suns είναι μια μπάντα της οποίας το δισκογραφικό παρελθόν αγνοώ πλήρως. Το Christopher πάντως μου αρκεί για να μην ξανασχοληθώ μαζί τους ποτέ ξανά. Τον δίσκο αυτό μπορούν να τον ακούσουν όσοι έχουν άπλετο χρόνο για σκότωμα. Οι βλάκες ίσως τον εκτιμήσουν κιόλας.

COLD CAVE "Oceans with No End" 7"

Cold Cave

Oceans with No End 7"

2013 | Deathwish Inc.

Οι Cold Cave είναι ένα απ’ τα καλύτερα μουσικά acts εκεί έξω. Αν κι έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια απ’ την κυκλοφορία του συγκλονιστικά τέλειου Cherish the Light Years full-length, ο Wes Eisold φροντίζει να κρατά το σχήμα επίκαιρο βγάζοντας ενίοτε εφτάρια όπως το παρουσιαζόμενο Oceans with No End. Το ομώνυμο track είναι ενδεικτικό του ποιοτικού dance ύφους της μπάντας με τα synths σε πρωτεύοντα ρόλο και τις παραμορφωμένες κιθάρες παρούσες καθ’ όλη τη διάρκειά του. Το People are Poison, πέρα απ’ τον γαμάτο τίτλο του, είναι μια επίσης εθιστική κομματάρα, μια ποιητική προσέγγιση στα πλαίσια της darkwave ενορχήστρωσης. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε μόνο να εικάζουμε ότι όλες αυτές κυκλοφορίες υπονομέυουν μακροχρόνια (ή μη) τον χαρακτήρα ενός ακόμα full-length όπου θα ικανοποιήσει πλήρως τις ορέξεις μας και δεν θα μας αφήνει μόνο με τη μπουκιά στο στόμα.

STARFUCKER "Miracle Mile"

Strfkr

Miracle Mile

2013 | Polyvinyl Record Company

Ώρες ώρες απορώ με τον εαυτό μου και τα albums που επιλέγω ν’ ακούσω. Οι Starfucker είναι άλλου είδους κουμάσια που, εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια μουσική σύγχυση, πίστεψαν ότι θα μπορούσαν ίσως να σταθούν με στόμφο ως άλλοι πιονέροι της παγκόσμιας σκηνής. Είναι λίγο ξεμυαλισμένοι με το ύφος των Empire of the Sun, φλερτάρουν με το ηλεκτρονικό μοτίβο προφανέστατα και λικνίζονται με το robot dance. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός επιπόλαιου δίσκου που ακούγεται σαν το λιγότερο εμπνευσμένο δευτερόλεπτο μπαντών όπως οι Mr. Bungle (μην βάζει τέτοια ο νους σας, ούτε που πρόκειται να ακούσετε κάτι παρόμοιο, απλή αναφορά γίνεται) και μια electronic indie rock υφής εκδοχή των Bee Gees και δεν ξέρω εγώ τι. Όλως περιέργως, η μαλακία με τους συγκεκριμένους τύπους είναι πως, μέσα σ’ όλη την τραγικότητα του Miracle Mile, μου έδωσαν την εντύπωση πως έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν ένα διαφορετικό όραμα μέσω νοτών. Το θέμα είναι πως αν αντλήσουν έμπνευση από πιο μεστά πράγματα πιθανών και να βγάλουν κάτι αξιόλογο στο μέλλον. Είπαμε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

FÖLLAKZOID "II"

Föllakzoid

II

2013 | Sacred Bones Records

Εδώ η φράση «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου» γίνεται «λίγο stoner, λίγο psych και το μπάφο μου». Οι πρόσφατοι οπαδοί των παραπάνω ιδιωμάτων ίσως κάνουν λίγη χαρά. Η αλήθεια όμως είναι πως το II των Föllakzoid κινείται σε μια χρυσή μετριότητα μινιμαλισμού που συμπληρώνεται με την ηχητική παρέμβαση από space samples. Είναι πιθανών τύποι που μεγάλωσαν ακούγοντας Monster Magnet και κάθε Jalamanta του stoner και στη συνέχεια τους προέκυψε το kraut rock και οι μαγικοί μανιταρο-πλανήτες μέσω αυτών. Διεσπαρμένα φωνητικά-απαγγελιές, το λιτό lead-άκι της φουλ πεταλιασμένης κιθάρας, τύμπανα που ταλανίζουν εσαεί τον ίδιο ρυθμό μες στο κάθε γαμημένο τραγούδι και το χασμουρητό πάει σύννεφο. Αν αυτή η μουσική υποτίθεται ότι είναι επεκτεινόμενη κι έχει χώρο εμπνευσμένης ανάπτυξης, τότε καλύτερα ας κάψω όλα τα Gong albums που έχω αγοράσει αυθεντικά. Και, μα τω Δία!, έλεος πια με αυτή τη συγκεκριμένη, επηρμένη ρετρολαγνεία. Κρίμα για την Sacred Bones.

ULCERATE "Vermis"

Ulcerate

Vermis

2013 | Relapse Records

Η αδυσώπητη ανατροπή της ουσίας των Ulcerate συμβαίνει με το αδιανόητο drumming του ήδη τεράστιου Jamie Saint Merat. Πολλά έχουν ειπωθεί για τον ίδιο, ακόμα περισσότερα για τους δίσκους που προηγήθηκαν αλλά η αλήθεια είναι μία για μένα: καταμεσής του τεχνικού κυκεώνα των θεόρατων riffs ξεπροβάλλει πάντα η περσόνα του σπουδαίου αυτού μουσικού για να εξαφανίσει κάθε μέλος του γκρουπ. Προφανώς αυτό δε συμβαίνει επιτηδευμένα αλλά ο τύπος έχει έρθει από άλλο πλανήτη και είναι καταδικασμένος να κρατά τον πήχη τόσο υψηλά. Γενικά το Vermis είναι ένας δίσκος που δανείζεται τον χαρακτήρα και την ατμόσφαιρα των προηγούμενων δίσκων τους. Δεν πρωτοπορεί σε κανέναν τομέα και οι συνθέσεις είναι σαφώς λιγότερο μνημειώδεις απ’ τον γιγαντιαίο προκάτοχό του. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα εξαντλημένα ρυθμικά, τη γνώριμη φωνή και μια ατμόσφαιρα στο repeat, έρχονται τα τύμπανα σαν όργανο ν’ αναδείξουν τον lead χαρακτήρα τους ενάντια σε κάθε γκετοποιημένη αντίληψη περί μουσικής έκφρασης. Κανείς δεν θα στεναχωρηθεί με το Vermis. Αλλά κανείς δεν θα ενθουσιαστεί κιόλας.

DRAGGED INTO SUNLIGHT "Hatred for Mankind"

Dragged into Sunlight

Hatred for Mankind

2009 | Mordgrimm

Μην ξεγελαστεί κανείς από την φαινομενικά αβλαβή έναρξη του Hatred for Mankind των Dragged Into Sunlight. Και αυτό γιατί τα κοινά riffs μετατρέπονται σε έξοχα μουσικά θέματα όσο κυλάει το άλμπουμ. Λογικά ήδη στο τρίτο τραγούδι του δίσκου (Volcanic Birth) θα αρχίσετε να νιώθετε άβολα όταν θα σκάσουν σφιχτές Morbid Angel-ιές του φριχτού (καλοπροαίρετα μιλώντας) παρελθόντος. Άλλη μια μπάντα του αντι-πλαστικού, ανόθευτου death metal που βασίζεται στο τολμηρό και αδιάκοπο riffing κυκλοφορεί -ως πρόμαχος του σωστού feeling- ένα πανάσχημο δισκάκι. Βαλτώδες και ευδιάκριτο ταυτόχρονα, δοκιμάζει τις αντοχές σας σε άσματα που αγγίζουν μέχρι και τα δώδεκα λεπτά. Οι DIS είναι περιπετειώδεις τύποι και ήδη προσμένω ποια θα είναι η συνέχειά τους. Τα πάντα πάντως μαρτυρούν μια συνθετική οξύνοια και έτσι μπορώ να πω σχεδόν με σιγουριά ότι έχω πίστη στις κινήσεις τους.

TY SEGALL "Sleeper"

Ty Segall

Sleeper

2013 | Drag City

Λόγω προσωπικού φόρτου και εργασίας, τα καλοκαίρια δεν χαίρομαι τη μουσική όπως της αρμόζει. Λειτουργώ λίγο αντίθετα από τον μέσο άνθρωπο -είναι η αλήθεια- αλλά με τον ερχομό του Σεπτέμβρη ξαναμπαίνουν τ’ ακουστικά στ’ αυτιά μου για να προλάβω ότι έχασα. Το Sleeper του Ty Segall λυπάμαι που το προσπέρασα τον προηγούμενο μήνα γιατί μου κάνει για το κατ’ εξοχήν καλοκαιρινό άλμπουμ της χρονιάς παρά την διάσπαρτη φθινοπωρινή μελαγχολία του. Απ’ την άλλη, αν δεν είχα μαζέψει τόση όρεξη για ν’ ακούσω νέα μουσική ίσως να μην το εκτιμούσα κατ’ αυτό τον τρόπο. Οι αμετανόητοι νοσταλγοί της μπαλάντας θα βρουν εδώ τον νέο μεσσία της rock μουσικής. Το άλμπουμ κινείται σε ακουστικά λιβάδια, μια unplugged φάση, με την acid χροιά του Ty να χρωματίζει ψυχεδελικά το όλο ύφος του δίσκου. Μόνο στο The Man Man θ’ ακούσετε ηλεκτρική κιθάρα να σολάρει. Το δροσερό πρωινό της 3ης Σεπτεμβρίου, άκουσα όλο το άλμπουμ έχοντας θέα τον κάμπο της Κεντρικής Εύβοιας και για κάποιο λόγο λάτρεψα την αισθητική σύλληψη του Sleeper, παρ’ όλο που δεν είναι δίσκος που συγκλονίζει.

THE HOWLING WIND "Vortex"

The Howling Wind

Vortex

2013 | Independent

Το Of Babalon ήταν ένα ισχυρό πλήγμα για την καριέρα του Ryan Lipynsky στους The Howling Wind. Τα χτυπήματα με το νέο δίσκο γίνονται ακόμα πιο αλεπάλληλα και λυσσαλέα μιας και το όραμα αυτού του μεγάλου μουσικού πλέον έχει πάρει τελειοποιημένο σχήμα ως προς το πως εκφράζεται. Περιττό να αναφέρουμε ότι η ροή του δίσκου είναι τουλάχιστον υποβλητική, μια φυσική συνέχεια ευμνήμονων και σκοτεινών riffs διαδέχονται το ένα το άλλο, γητευμένα από το groove των θεόθεων Celtic Frost της “ough” εποχής, φέροντας λίγο πλέον από το πνεύμα των όσων έπραξε στους Thralldom. Η μουσική είναι περισσότερο απειλητική παρά ψευτο-ψαρωτική και παραμένει συνεχώς μέσα στο old school death/black metal πνεύμα. Το ουσιώδες drumming του Tim Call βοηθάει στη διατήρηση της όλης trippy παραζάλης του Vortex και εν ολίγοις ο δίσκος ανεβαίνει στο υψηλότερο βάθρο έμπνευσης της μπάντας συγκρινόμενος με όλο το τρομακτικά καλό παρελθόν της. Επικοί όσο και οργίλοι, οι THW με το νέο αυτό έκτροπο θα έπρεπε να απασχολήσουν μια μεγάλη μερίδα του metal ακρωατηρίου γιατί το αξίζουν όσο λίγοι. Ιερό προσκύνημα.

ANCIENT VVISDOM "Deathlike"

Ancient VVisdom

Deathlike

2013 | Prosthetic Records

Εδώ να δεις γέλια. Ρε, που σκάνε ένας ένας; Πάρε κόσμε να ‘χεις φάση, όλα σε τιμή ευκαιρίας. Ειδική ποικιλία Σαμπαθασεμπλικών φρούτων που επειδή είναι έμφυτοι φελλώροι είπαν να ντύσουν λίγο την wow μουσική τους μ’ αυτό το vintage εωσφορικό και λίγο hippie-love is all you need περίβλημα μπας και γλιτώσουν την κατακραυγή. Υποπτεύομαι εγώ… Ακουστική μπλα-μπλαδίαση που συνοδεύεται από στίχους τύπου “never live again”, “die”, “life”, “world” και ξανά μανά από την αρχή. Όταν ήταν έφηβοι μάλλον θα είδαν τυπωμένο τον δεκάλογο του LaVey-ικού σατανισμού στο γαμάτο fanzine του τόπου τους και χρίστηκαν γνήσιοι αναρχικοί. Ό,τι αντίστοιχο είχε συμβεί με δικά μας κουμάσια δηλαδή που διάβασαν τότε το άρθρο στο πάλαι πότε ένδοξο Forest που είχε πλασάρει μέχρι και τους θεούς της απόλυτης γελοιότητας σαν όργανα του Έκπτωτου Αγγέλου. Έλα, τι ψάχνεις; Για τους Manowar ομιλώ. Τι λέγαμε όμως; Α ναι, για τους Ancient Vvisdom. Παίζουν ακουστικά και που-και-που πετάνε και ρυθμικά με την metal κιθάρα τους μέσω του φάκιν μέταλ Marshall ενισχυτή τους. Αγνοείστε τους και ζείστε πιο ευτυχισμένοι.

POP. 1280 "Imps of Perversion"

Pop. 1280

Imps of Perversion

2013 | Sacred Bones Records

Τους Pop. 1280 τους άκουσα απ’ το προηγούμενο άλμπουμ τους, The Horror, το οποίο έσπερνε κυριολεκτικά. Η φωνή του Chris Bug είναι το μόνο που με ξενερώνει ανά φάσεις γιατί μου θυμίζει τις εκνευριστικές χροιές των Dave Wyndorf και Trent Reznor αλλά η Ian MacKaye υφή της σώζει επιτυχώς την κατάσταση. Κατά τ’ άλλα, οι τύποι επιδίδονται σε ένα οργιαστικό post-punk εγχείρημα με φανταστικό ήχο και αντίληψη του είδους. Το Imps of Perversion είναι ισάξιο, αν όχι ανώτερο, του φανταστικού προκάτοχού του. Γουστάρω που δεν φοβούνται να ριχτούν στην πυρά της ορχηστρικής διαστροφής με σπόντες τύπου Population Control όπου ο ήχος ακούγεται σαν λάθος της παραγωγής με ρομποτικά φωνητικά και έναν επικίνδυνο μινιμαλισμό. Το μανιακό μπάσο και η εξέλιξη του ρυθμού με τα βασανιστικά τύμπανα και την χαοτική κιθάρα σέρνουν τρομακτικά τον δίσκο στα σκοτεινά eighties και δη στην τέχνη μπαντών όπως οι αλησμόνητοι The Birthday Party. Ο δίσκος αποτυπώνει όλη την φανταστική ατμόσφαιρα παρόμοιων acts μέσα σε μόλις έντεκα συνθέσεις. Πολύ δυνατό.

MANIA "Revel"

Mania

Revel

2013 | Eternal Warfare Records

Ακούγεται σαν το λιγότερα συγκεχυμένο υλικό των Krallice με ανάλογα vibes, όμως το Revel του Αμερικάνου Nate Myers (υπό το προσωνύμιο Mania) έχει πιο μεστό ήχο για τα αυτιά του μέσου οπαδού δίχως να χάνεται μέρος της χαοτικής του σύστασης. Σε φάσεις (βλ. Mirror) ο τύπος φτάνει μέχρι και σε επιτρεπτά όρια ψυχεδέλειας καβατζώνοντας εν μέρει με το σπαθί του την avant-garde ασπίδα του είδους.

JUNGBLUTH "Part Ache"

Jungbluth

Part Ache

2013 | Vendetta Records, Halo of Flies

Ο καθένας κρίνει τις μουσικές που ακούει βάσει των εμπειριών του. Παρ’ ότι λοιπόν οι Jungbluth επιδίδονται σ’ ένα hardcore τεραστίων διαστάσεων, δε μπορώ ν’ αποκρύψω το γεγονός ότι με το εισαγωγικό Crevasse έπιασα κάποιους In the Woods παλμούς να δονούν το σύμπαν. Ένα δάκρυ κύλησε. Το Part Ache είναι ένας απ’ τους καλύτερους hardcore δίσκους των τελευταίων ετών. Ας αρχίσουμε λοιπόν με αυτό το αξίωμα. Εν συνεχεία μένει μόνο το να τονίσουμε τους σαρωτικούς ρυθμούς των Γερμανών που, θυσιασμένοι στον βωμό της Cursed αισθητικής, σε πιάνουν απ’ τα μούτρα και σε κυλούν για χιλιόμετρα. Η μελωδία των συνθέσεων είναι βιτριολικής υπόστασης. Χαοτικές σφήνες τύπου Au Revoir Tristesse οξύνουν τη συναισθηματική φόρτιση του δίσκου ξεπερνώντας τα όρια της συγκίνησης. Μια επίσκεψη σε διάφορα blogs με ενημέρωσε ότι οι στίχοι είναι επίσης εκπληκτικοί αλλά δε γνωρίζω Γερμανικά για να μπορώ να κρίνω. Όπως όλα δείχνουν λοιπόν, οι Jungbluth κυκλοφόρησαν ένα τελειοποιημένο δείγμα τέχνης πάνω σε κάθε τομέα. Προσκυνώ.

BEYOND "Fatal Power of Death"

Beyond

Fatal Power of Death

2013 | Iron Bonehead Productions

Γραφικά πράγματα θα μπορούσε να γράψει κανείς για το έπος που ακούει στον (κλισαρισμένο) τίτλο Fatal Power of Death. Η εξοικείωση που αποκτά κανείς με το εν λόγω άλμπουμ είναι τόσο εθιστική λες και οι Beyond κάποτε κυκλοφόρησαν ένα μνημειώδες πράγμα εφάμιλλο old school διαμαντιών της κλάσεως των Possessed και τέτοιων λοιπών ανίερων θηρίων. Ένας εσωτερικός νεοτερισμός ανθεί στα σπλάχνα του γκρουπ, σαν σπόρος του κακού, ανεπηρέαστος από τις σύγχρονες εκδοχές του είδους. Πόσο μάλλον των αντίστοιχων “απαιτήσεων” του όποιου ψιλιασμένου κοινού. Οχτώ καταστροφικά τραγούδια αγορεύουν την κατάμαυρη ψυχή του death metal με συγκλονιστικό και πρωτόγνωρο τρόπο. Εύσαρκες μελωδίες στάζουν πολυπλοκότητα ισάξια της ουσίας του θέματος, υπενθυμίζοντας σε πολλούς από εμάς τα συστατικά της όμορφης ασχήμιας και της θαλερής ψοφίλας του ήχου. Κάθε τι στο μέγεθος της υπερβολής εδώ μέσα. Πρωτίστως -και κυρίως- σε σχέση με την καύλα. Μεγάλο άλμπουμ που (λογικά) θα μείνει στα αζήτητα και κάποτε θα απαιτήσει τη θέση του ανάμεσα στις ένδοξες στιγμές του χρόνου. Beyond. Σημειώστε τους.

دمار "Triumph Through Spears of Sacrilege" demo

دمار

Triumph Through Spears of Sacrilege demo

2007 | Nuclear War Now! Productions

Αρκούντως ανηλεές και τραχύ, τύπου Revenge (εκ του Καναδά) προστυχιές χωρίς τον εκκωφαντικό τους ήχο, το Triumph Through Spears of Sacrilege ήταν η μοναδική κυκλοφορία που υπήρξε ποτέ όσον αφορά τους دمار (Damaar). Η συγκεκριμένη μπάντα ήταν από τον Λίβανο και συγκεκριμένα τη Βηρυτό, κάτι που υποπτεύομαι ότι κάνει την διαδικασία εύρεσης του υλικού τους σε οποιοδήποτε format τελείως αντίξοη. Τίποτα το συγκλονιστικό εντούτοις.

JEX THOTH "Blood Moon Rise"

Jex Thoth

Blood Moon Rise

2013 | I Hate Records

Η μπάντα της Jex Thoth πάντοτε μου ήταν συμπαθής λόγω της αγάπης που τρέφω για το doom rock σαν είδος και δη το πρωτόλειο, όπου και βασιλεύει η γυμνή έκφραση. Το Blood Moon Rise είναι ένα αμάγαλμα τέχνης με συντριπτικό feeling. Κακώς θεωρούνται μέρος αυτής της occult σπείρας όπως θεσμοθέτησαν κριτικοί και οπαδοί. Όχι ότι είχαν πλήρως άδικο βέβαια. Απλώς με το νέο άλμπουμ οι Jex Thoth αφήνουν γαλαξίες πίσω κάθε συμπαθητική μπάντα που κινείται σε ανάλογες μουσικές στρατόσφαιρες. O συγκεκριμένος δίσκος είναι σαν κάτι αντίστοιχο του μνημειώδους A Day of Nights των Battle of Mice χωρίς τις post καταβολές και τη στήριξη πάνω στη δύναμη της συγκλονιστικής φωνής της Julie Christmas. Αντιθέτως, τα αργόσυρτα rifs είναι μακάβρια και εξωφρενικά μεγαλοπρεπή, ντυμένα με το vintage περίβλημα και το μαύρο σκοτάδι. Η φωνή της Jex είναι δυνατή και πατάει ακριβώς στα όρια των δυνατοτήτων της δίχως να χάνει σε εκφραστικότητα και πάθος. Εν μέρει αγγίζουν τα τρίσβαθα της θλίψης και αυτό επιτυγχάνεται και απ’ την θεϊκή μουντάδα της παραγωγής αλλά και απ’ τον απίθανο ήχο της κιθάρας. Το μυστικιστικό ύφος του genre χτυπάει ξανά ταβάνι, εννιά χρόνια μετά την κυκλοφορία του αξεπέραστου Witchcraft. Και δεν σηκώνω συζήτηση περί αυτού.

DEAFHEAVEN "Sunbather"

Deafheaven

Sunbather

2013 | Deathwish Inc.

Το Sunbather δεν δημιουργεί νέα δεδομένα στα του black metal πλαίσια. Πιθανότατα όμως να είναι απ’ τους δίσκους που θα ενοχλήσει τους trve του είδους για πάμπολλους λόγους. Πέρα απ’ την καταγωγή τους, (ΗΠΑ) οι Deafheaven είναι μια μπάντα που ανήκει στις τάξεις της Deathwish Inc. Αυτό αυτομάτως δηλώνει μια βασική αρχή σταθερότητας όσον αφορά τη γλυκόπικρη μελωδία. Και αυτό ακριβώς συμβαίενι ουσιαστικά στο νέο άλμπουμ του γκρουπ μες στο οποίο θεμελιώνεται η μεγαλεπίβολη σύνθεση, η majestic αίσθηση και τα μακρόσυρτα, freedom riffs. Πολλούς ίσως τους κουράσει το ασταμάτητο blastbeat αλλά προσωπικά θεωρώ ότι είναι ένα απ’ τα trademarks των πανέμορφων τραγουδιών τους και ένας λόγος γεφυρώματος με το ένδοξο παρελθόν του black metal. Κατά τ’ άλλα, οι τύποι σπάνε τη μονοτονία με αρκούντως ευφάνταστα ορχηστρικά lapses, πιάνα, καθαρές συγχορδίες και άλλα τέτοια. Το αποτέλεσμα είναι επικό και συστήνει ένα εναλλακτικό πρόσωπο, ένα Godspeed You! Black Emperor-ικής υφής black metal, επιτυγχάνοντας σ’ όλα τα ρίσκα που πήρε η μπάντα κατά τη δημιουργία και εκτέλεσή του.

BLACK SABBATH "13"

Black Sabbath

13

2013 | Vertigo Records

Το ποιοτικό ναυάγιο στις καριέρες των fab four έχει συμβεί δεκαετίες τώρα. Εξαίρεση αποτελούν κάποια μεμονωμένα tracks (που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) απ’ τον solo Tony Iommi. Ίσως και κάποια απ’ το αρκετά μακρινό παρελθόν του Geezer Butler. Αν εξετάσω το 13 σαν ούγκα οπαδός, τότε πρόκειται για το νέο δίσκο των Black Sabbath και τελειώνουμε εδώ. Το End of the Beginning κλείνει το μάτι στην ομώνυμη σύνθεση του ντεμπούτου τους, “μας μεράκλωσαν πάλι”, “δώσε μωρή κιθάρα”, “ο Ozzy είναι θεός” και όλα αυτά τα γραφικά. Και η αλήθεια είναι ότι είναι ευτυχές τ’ ότι, παρά τα χρόνια τους και τις μεταξύ τους σχέσεις, κατάφεραν επιτέλους και κυκλοφόρησαν ένα νέο άλμπουμ. Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια όμως; Εδώ δεν υπάρχει ο roll-ίστας Bill Ward. Αντ’ αυτού, πίσω απ’ το drumkit νοίκιασαν τον ατάλαντο Brad Wilk (Rage Against the Machine, Audioslave) ο οποίος όμως δεν είναι δα και το κύριο πρόβλημα. Πέρα απ’ τον άθλιο ήχο των ρυθμικών κιθάρων -κάτι που σώζει η heavy φύση της riffολογίας του Iommi- οι συνθέσεις είναι ως επί το πλείστον βαρετές και αδίκως ξεχειλωμένες. Τα μισά τραγούδια δεν έχουν καν λόγο ύπαρξης και η μαγεία έχει χαθεί σε κάθε τομέα. Με κάθε σεβασμό προς τους μεγάλους αυτούς μουσικούς, το 13 είναι μια μεγάλη πατάτα. Δέχομαι κάθε είδους κράξιμο τώρα.

QUEENS OF THE STONE AGE "...Like Clockwork"

Queens of the Stone Age

...Like Clockwork

2013 | Matador

Τους Queens of the Stone Age τους παρακολουθώ απ’ το ομώνυμο ντεμπούτο τους ακόμα και γενικά είναι μια μπάντα που πάντα γούσταρα. Οι τελευταίοι δίσκοι τους είναι η συνέχεια του ταραγμένου κόσμου και της έντονης προσωπικότητας του Joshua Homme ο οποίος δίχνει να έχει κατασταλλάξει στην απλή rock έκφραση. Οι QOTSA του σήμερα έχουν αλλάξει πολύ απ’ τις αρχές της καριέρας τους. Έχουν αποκτήσει μια νέα μορφή και ώθηση ιδιαίτερα μετά την κυκλοφορία του πολύ καλού Lullabies to Paralyze. Το νέο άλμπουμ ηχεί καλά στ’ αυτιά του μέσου οπαδού μιας και επωφελείται την μελωδική ικανότητα του main συνθέτη του να ξεβράζει τραγούδια που τραγουδιούνται. Στα δικά μου αυτιά όμως ηχεί γελοίο μπροστά στο παρελθόν αυτής της κάποτε μεγάλης μπάντας. Όλα τα τραγούδια είναι θεοβάρετα και στερούνται έμπνευσης. Λείπει το αυθόρμητο ξέσπασμα που υπερέβαινε mainstream κανόνες, λείπουν και τα τελείως εθιστικά, μεθυσμένα riffs για τα οποία η μπάντα ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Αντ’ αυτού, οι συνθέσεις βασίζονται σε χιλιοακουσμένα ρυθμικά και μια ανούσια κατάσταση που σώζει ελαφρώς η ομώνυμη σύνθεση.

Interview: Ixpapalotl

Ακολουθεί συνέντευξη για το Def Lines webzine με τον Trollg, μπασίστα της μπάντας.

Ποια θεωρείτε ότι ήταν τα βήματα εξέλιξης σας απ’ το That of the Swamp στο Corpse Republic;

Tο Corpse Republic είναι η φυσική συνέχεια του That of the Swamp. Κάποιες επιρροές που υπήρχαν στο That of the Swamp, υπάρχουν πιο έντονα στο Corpse Republic ενώ κάποιες άλλες έμειναν πίσω. Επίσης υπάρχουν και αρκετά νέα στοιχεία που δεν υπήρχαν στο προηγούμενο ΕP. Από στιχουργικής άποψης, το περιεχόμενο, επηρεασμένο από την κοινωνική σαπίλα που επικρατεί γύρω μας, έγινε πολύ πιο κοινωνικό, σε σχέση με το προηγούμενο, που ήταν για βελόνες μες τη μύτη, την τρέλα, και το τέρας που ζει στο βάλτο και τρωει ιθαγενείς και όλη την ανθρωπότητα. Το drumming επίσης, ειναι ακόμα πιο επιθετικό και έντονο σε σχέση με πριν.

Τ’ ότι δεν έχετε κυκλοφορήσει κάποιο full-length και εμμένετε στα EPs είναι κάτι ιδεολογικό ή απλά δε νιώθετε ακόμα έτοιμοι;

Βασικά ήταν εντελώς πρακτικό το ζήτημα. Με το τρόπο που δουλεύουμε και το χρόνο που διαθέτουμε στη μπάντα, από το 2009 μέχρι το 2012, βγάλαμε αυτά τα 7 κομμάτια και μιας και είχαν περάσει 3 χρόνια από το Swamp, με δεδομένο ότι ο κιθαρίστας μας ο BugAss θα έφευγε για άλλη ήπειρο, κρίναμε ότι έπρεπε να ηχογραφήσουμε κάτι. Έτσι έγινε το Corpse Republic και λόγω διάρκειας του (20′) λέμε ότι είναι EP. Στην αρχή σκεφτόμασταν για full length αλλά δεν είχε ούτε νόημα, ούτε γινόταν, να περιμένουμε άλλο. Ποτέ δεν βρήκα το νόημα στο να βιαστείς να φτιάξεις κομμάτια – fillers, που θα είναι πιο μέτρια από άλλα, μόνο και μόνο για να πεις οτι έκανες full length. Καλύτερα να κάνεις ένα EP που θα τα σπάει όλο.

Μίλησε μας λίγο για τη διαδικασία σύνθεσης μες στη μπάντα.

Ο καθένας μας φέρνει ιδέες, τις παρουσιάζει στους υπόλοιπους, και μετά ξεκινάμε όλοι μαζί μια διαδικασία μορφοποίησης μέχρι που να καταλήξουμε σ ένα αποτέλεσμα που να αρέσει πολύ σε όλους. Είναι μια αρκετά χρονοβόρα, περίπλοκη και αυστηρή διαδικασία, η οποία όμως, παράγει πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα, για εμάς τουλάχιστον. Γενικά δεν θα βρεις κάποιο κομμάτι που να το έχει γράψει μόνος του κάποιος. Λειτουργούμε πιο πολύ στη φάση του να αναμειγνύουμε τις ιδέες και riff μας. Τους στίχους του γράφει πάνω στη μουσική ο τραγουδιστής μας o KJ.

Που εντοπίζετε τις επιρροές σας; Και πως τις φιλτράρετε μες στη μουσική σας;

Οι επιρροές πιστεύω εντοπίζονται στην καθημερινότητα, στην κοινωνία, στις ταινίες, στην fantasy/sci-fi λογοτεχνία και (προφανώς) στη μουσική που ακούμε. Τις φιλτράρουμε μέσα από ένα φίλτρο που τις κάνει να ακούγονται σαν, τζ τζ τζ παπαπαπαπα τζ τζ ουργκκκ παπαπα τζ τζ.

Τα της Ευρώπης τεκταινόμενα παίζουν ρόλο στον τρόπο που εκφράζεστε; Αυτό αφήνει πάντως ο τίτλος να εννοηθεί. Πως αντιλαμβάνεστε την παρούσα πολιτική κατάσταση;

Βασικά δεν ασχολούμαστε με την πολιτική. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι τα λεφτά και οι γυναίκες. Τους στίχους τους γράφουμε για να το παίξουμε μάγκες στα κορίτσια. Όχι νταξει, γενικά για εμάς, η κατάσταση και της χώρας και της Ευρώπης και όλου του κόσμου είναι μια εμετική σαπίλα που μας κάνει να θέλουμε ξερνάμε και να παίζουμε ακραίο μέταλ ταυτόχρονα. Γι αυτή τη μιζέρια θεωρούμε υπεύθυνους τις μεγάλες μονοπωλιακές εταιρίες , τις τράπεζες, την εκκλησία, τα κράτη και τις κυβερνήσεις τους. Ταυτόχρονα μας ανησυχεί πολύ η άνοδος του φασισμού στη χώρα καθώς από τη μια στρέφει την οργή του λαού από τον πραγματικό εχθρό στους φτωχούς και αθώους μετανάστες, που είναι ο εύκολος στόχος, και σε όποιον άλλο δεν συμφωνεί μαζί τους, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζει και να διαιωνίζει αυτή την κατάσταση, ενώ από την άλλη θέλει να αντικαταστήσει το σάπιο σύστημα με κάτι ακόμα πιο απολυταρχικό και σάπιο, αν αυτό γίνεται πλέον, στο οποίο ο απόλυτος άρχοντας δε θα ελέγχεται από τίποτα και θα κάνει ότι αίσχος γουστάρει όπως γίνεται πάντα σ αυτές τις περιπτώσεις.

Μίλησε μας λίγο για τα credits του δίσκου. Που ηχογραφήθηκε και ποιοι συμμετείχαν στη δημιουργία του;

Ηχογραφήθηκε στο Incorporated M στην Αγία Παρασκευή. Την παραγωγή την έκανε ο Bill που έχει το studio και το master έγινε στο Unreal από τον Alex.

Το artwork το βρήκα εξαιρετικό αν και κάποιος αναγνώστης του blog γκρίνιαξε γι’ αυτό. Περισσότερες πληροφορίες;

Πως τόλμησε ο αναγνώστης;; Nταξει τι να κάνουμε γούστα είναι αυτά… Το εξώφυλλο, όπως και στο That of the Swamp, το έκανε ο φίλος μας ο Nexro. Σ εμάς αρέσει πάρα πολύ και γενικά το θεωρούμε μια πολύ καλή μεταφορική απεικόνιση της “δημοκρατίας μας”.

Σαν μέλη της ελληνικής σκηνής, τι γνώμη έχετε γι’ αυτή;

Θεωρώ ότι η ελληνική death grind σκηνή είναι μακράν στην καλύτερη της περίοδο ever. Υπάρχουν μπαντάρες, αρκετός κόσμος στηρίζει τιγκα (αν και όλοι θα θέλαμε να είναι ακόμη περισσότεροι), τρελαμένα live με πολύ κόσμο και ενέργεια και γενικά πάει από το καλό στο καλύτερο. Απο εκεί που που πριν 10-15 χρόνια, υπήρχαν μόνο 2-3 μπάντες που τα σπάγανε σε σχεδόν άδεια club, τώρα υπάρχουν 20 -30 και γίνονται live που γεμίζουν το Αν και το Κύτταρο

Η Greek Death/Grind Scene σελίδα του Γ. Ξανθόπουλου πόσο έχει βοηθήσει στην προώθηση του εγχώριου είδους άραγε; Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μια φανταστική κίνηση κι ότι χρειάζεται περαιτέρω εξάπλωση…

Είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τα παραπάνω. Βασικά μ’ αυτή τη σελίδα εγώ πείστηκα ότι τα social media δεν είναι άξια μόνο για χλευασμό και trolling. O John Xanth είναι ένας μικρός θεός και από εμάς στους Ixpapalotl έχει άπειρο respect και τον αγαπάμε πάρα πολύ γι αυτά που έχει κάνει για την Death/Grind σκηνή στη χώρα, πέρα από τη σελίδα, ο θεός έχει διοργανώσει 2 συλλογές και 2 φεστιβάλ αφιλοκερδώς. Εμένα πάντως το όνειρο μου είναι καλοκαιρινό open air festival σε κανα νησί. Πρέπει να κανονίσει ο John και ο Kreas από ATXXX να μας καλέσουν να πάμε για camping στην Κεφαλλονιά και γρήγορα!

Ποιο θα ήταν το ιδανικό live show για τους Ixpapalotl;

Το Greek Death/Grind Scene Summer Festival στην Κεφαλλονιά.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη μπάντα;

Αυτή τη στιγμή συνθέτουμε καινούργια κομμάτια με το νέο μας κιθαρίστα, τον Jimmy Drake, ο οποίος εκτός από κολλητός φίλος από πολύ παλιά, ήταν και πάντα πολύ κοντά στο συγκρότημα. Από κει και πέρα, σε λίγο καιρό θα είναι βγει το “official” cd του Corpse Republic από την Clean Head Productions το οποίο θα δίνουμε δωρεάν.

Ευχαριστώ πολύ. Κάποιες συμβουλές, προτάσεις ή προπαγάνδα που θα ‘θελες να προσθέσεις;

Θα κλείσω με προπαγάνδα από τους στίχους μας.

“We need to kill the shadow that kills us every day

And make sure it won’t rise again to strike us

from the fucking grave.”

CLANDESTINE BLAZE "Harmony of Struggle"

Clandestine Blaze

Harmony of Struggle

2013 | Northern Heritage

Παιδί της εργατιάς ο φασίστας Mikko Aspa (Deathspell Omega, Fleshpress, Stabat Mater, Creamface κ.α.), τρέχει αδιαλείπτως από project σε project τιμώντας αυτούς τους λίγους που τον ακολουθούν πιστά σε κάθε του κίνηση. Στο Harmony of Struggle ο Φινλανδός καλλιτέχνης ξεθάβει απ’ το χρονοντούλαπό του ένα black metal όπου θεριεύει το μακρόσυρτο riffing κατά των διδαχών των παλιών Darkthrone και της Νορβηγικής σκηνής γενικότερα. Οι Clandestine Blaze είναι μια ολόδική του υπόθεση. Κι αν πολλοί έχουν μπουχτίσει στις αμφίβολες κόπιες αναβίωσης του είδους καλό θα ήταν να καθησυχαστούν μιας και ο Mikko αποδεικνύεται αρκετά γενναιόδωρος. Κι αυτό γιατί, πέρα απ’ την κατάλληλη ηχητική προσέγγιση, έχει καταφέρει να χωρέσει σύντομες μα ουσιαστικές επικούρες μέσω των synths, αλά At the Heart of Winter ψυχρότητες στο Autumn of Blood and Steel, περάσματα με πιάνο στο Myth Turned Alive και διάφορες τέτοιες πουτανιές. Θα μπορούσαμε να γειώσουμε κάθε προσπάθεια του εκτός των συγκλονιστικών Deathspell Omega μα η αλήθεια είναι ότι θα ήταν κρίμα να αγνοήσουμε δίσκους σαν το Harmony of Struggle που στέκουν όχι απλά αξιοπρεπώς αλλά είναι πραγματικά καλοί.

BLOOD CEREMONY "The Eldritch Dark"

Blood Ceremony

The Eldritch Dark

2013 | Rise Above Records

Οι Blood Ceremony είναι μια Καναδέζικη μπάντα που έχει κυκλοφορήσει δύο εξαιρετικούς δίσκους με το ομώνυμο ντεμούτο τους να ξεχωρίζει για την αμεσότητά του και την παγίωση του trademark ήχου τους. Ένας ήχος που δανείζεται εξίσου απ’ τους Black Sabbath των 70s και τους Jethro Tull της ίδιας δεκαετίας το σκοτάδι και τη μυσταγωγία της rock μουσικής. Οι συγκρίσεις με τις μπάντες που αναφέρθηκαν είναι αναπόφευκτες εφόσον το riffing παραπέμπει ευθέως στο Iommi-κο στυλ παιξίματος ενώ η πολυτάλαντη Alia O’Brien που αναλαμβάνει χρέη performer, παίζει πλήκτρα και φλάουτο θυμίζοντας μια θυληκή Ian Anderson. To The Eldritch Dark είναι ένας τίμιος δίσκος που συνεχίζει πετυχημένα το ύφος της σύγχρονης αυτής μπάντας, του μυστηριακού doom αρχέγονων ετών, τις folk τζούρες, την acid έκφραση μιας περσόνας που δίνει το κάτι διαφορετικό σ’ αυτό το γκρουπ, τις ωραίες μελωδίες και τον έυστοχο συνδυασμό γενικά όσως αναφέρθηκαν. Ενδείκνυται ιδιαίτερα για νοσταλγούς των Coven και τα σχετικά. Άξιοι!

BURZUM "Sôl Austan, Mâni Vestan"

Burzum

Sôl Austan, Mâni Vestan

2013 | Byelobog Productions

Τα εκ της φυλακής γεννώμενα και η επιστροφή αυτών. Όταν δηλαδή ο Varg Vikernes μπορούσε να δημιουργήσει μουσική στο PC του και εκεί που όλοι νόμιζαν ότι είχε επέρθει μια μόνιμη καταστολή της τέχνης του, ο ίδιος χάριζε με απαράμιλλη πειθώ του μαύρου (Burzum, ντε) δίσκους σαν το ευφάνταστο Hliðskjálf που ήταν επικότερο από δέκα Fallen στη σειρά (γκούχου-γκούχου). Το ambient του Sôl Austan, Mâni Vestan σκάει με ανάλογη ηχητική ευμάρεια, αν και δεν έχει οξύτερες μελωδίες. Αν και αυτού του είδους την τέχνη ο Varg κάποτε πρόβαλλε σχεδόν εκβιαστικά ως δήθεν μονόδρομο, φρόντισε να καθησυχάσει τις φοβίες των οπαδών του με την κυκλοφορία του τρομακτικά καλού Belus και μιας ακόμα, αδύναμης συνέχειας. Στο νέο του άλμπουμ όμως επιστρέφει στην δημιουργία μινιμαλιστικών ηχοτοπίων με τις folk τζούρες όπως μόνο αυτός γνωρίζει να κάνει. Το Sôl Austan, Mâni Vestan είναι απολαυστικό με τον τρόπο του. Και σίγουρα απευθύνεται σε αυτούς που ακούνε τα Hvis Lyset Tar oss και Filosofem δίχως να προσπερνάνε τα Tomhet και Rundtgåing av den Transcendentale Egenhetens Støtte αντίστοιχα, χαλώντας την μαγεία που απορρέει μέσα απ’ αυτά.

CEREBRUM "Cosmic Enigma"

Cerebrum

Cosmic Enigma

2013 | Amputated Vein Records

Τεχνικό death metal στα χνάρια των μεγάλων Atheist, Death και Cynic του πρώτου δίσκου μας προσφέρουν οι Ελληναράδες Cerebrum. Αν και τον συγκεκριμένο δίσκο τον άκουσα σε μια περίοδο όπου συνειδητά απέχω από παρόμοια ακούσματα, δεν θα μπορούσε να μην με συγκινήσει μιας και μεγάλωσα με τις μουσικές των μπαντών που ανέφερα. Η συμμετοχή των George Kollias (τύμπανα) και George Skullkos (μπάσο) ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για να δω τι παίζει με το άλμπουμ. Τα ονόματά τους επίτηδες γράφτηκαν με λατινικούς χαρακτήρες ώστε να δηλώσουν τον international αέρα του γκρουπ. Το ντεμπούτο της μπάντας μου είχε αρέσει επίσης αρκετά αλλά σε σύγκριση με το Cosmic Enigma ακούγεται πολύ πιο στείρο και ελλιπές. Μιλάμε για performance υψηλής κλάσης που στοχεύει παράλληλα στην ουσιώδη σύνθεση death metal ασμάτων, ξεφεύγοντας ενίοτε σε jazz-y φόρμες όπως διδάχτηκαν κυρίως απ’ τη μπάντα του θεούλη Kelly Schaefer και το τρομακτικό rhythm section του Roger Patterson με τον Steve Flynn. 

KYLESA "Ultraviolet"

Kylesa

Ultraviolet 

2013 | Season of Mist

Το Exhale προμηνύει μια σπουδαία συνέχεια. Όταν, δε, μπαίνει το Unspoken φυλακίζεσαι στην τόσο ατμοσφαιρική sludge διάνοια των Kylesa με το υπέροχο riff και την ακόμα πιο υπέροχη Laura Pleasants να συγκινούν τις αισθήσεις. Το Grounded είναι ένας φόρος τιμής στο sludge της Νέας Ορλεάνης και δη αυτό των μεγάλων Down (έπαιξαν επιρροές άραγε;). Είναι πρέπον το να κολακέψουμε τη μπάντα για τη λιτή ευφυία των συνθέσεων της -και ιδιαίτερα για το μοραλιστικό πνεύμα της- οι οποίες υφίσταντο αλλαγές που ελάχιστα θυμίζουν πλέον το απογοητευτικό Spiral Shadow άλμπουμ. Το λυπηρό είναι ότι ο δίσκος ξαναχάνεται σε μια χρυσή μετριότητα στη συνέχειά του κι αυτό είναι κρίμα για ένα άλμπουμ με τόσο δυνατό ξεκίνημα. Ίσως το ονειρικό Steady Breakdown σπάει λίγο τη μονοτονία με το Isis-ικό groove του να ‘χει γίνει φυσικό μέρος του γκρουπ. Το Low Tide επίσης είναι μια ωραία μπαλάντα που ρουφάει στοιχεία απ’ τη μοναδική στρατόσφαιρα των Kylesa. Γενικά, ένας μέτριος δίσκος που έχει όμως τις λαμπρές στιγμές του εδώ κι εκεί. Μόνο και μόνο γι’ αυτές αξίζει κανείς ν’ ακούσει το Ultraviolet.

RETOX "YPLL"

Retox

YPLL

2013 | Epitaph

Το αριστουργηματικό, κατ’ εμέ, εξώφυλλο του δίσκου είναι ισάξιο του περιεχομένου του. Οι Retox είναι αντιπολιτιστικά φορτία που στον απόηχο του υπεργαμάτου Ugly Animals συνεχίζουν να ιδρώνουν μ’ ένα αρκετά τεχνικό punk/hardore ιδίωμα εφαπτόμενου του Black Flag ύφους αλλά και σύγχρονων μπαντών που διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο της δυσαρμονίας και του εκκεντρικού riffing. Ο προσανατολισμός του γκρουπ είναι καθαρά κοινωνικού ( ή αντικοινωνικού) χαρακτήρα, μια κατάσταση που θέτουν εμφανή μέσα απ’ τις δώδεκα τραγουδάρες του YPLL. Ένας δίσκος που είναι τόσο άμεσος, όσο λίγοι, με καταστροφικές συνέπειες. Πέρα απ’ τη μουσική χροιά τους οι Retox είναι ιδιαίτερα καυστικοί στην στιχουργική τοποθέτησή τους, ολοκληρώνοντας εντέλει ένα άψογο άλμπουμ που σπέρνει σε κάθε τομέα. Αν τίτλοι-κλισέ όπως Don’t Fall in Love with Yourself, You Lost Me at “It Wasn’t My Fault”, Congratulations You Are Good Enough, The Art of Really Really Sucking και Consider the Scabs Already Picked δεν σας λένε τίποτα, μην μπείτε καν στον κόπο να το ακούσετε. Μόνο punk.

ALICE IN CHAINS "The Devil Put Dinosaurs Here"

Alice in Chains

The Devil Put Dinosaurs Here

2013| Capitol Records

Ή αλλιώς το Staley-ίζειν εστί φιλοσοφείν. Κατά καντάρια έμπνευσης δυνατότεςρο ετούτο απ’ το απλά καλό Black Gives Way to Blue του 2009. Ο Jerry Cantrell έχει κατασταλλάξει στις του Dirt mid-tempo υπέρβαρες συνθέσεις και ο νέος τραγουδιάρης της μπάντας, William DuVall, βιώνει μια ακόμα πιο μεστή ερμηνεία τιμώντας το αείμνηστο junkie που κάποτε έγινε μισή αιτία για το status των Seattle-έων. Οι «νεκροφιλικές» τάσεις των Alice In Chains δικαιολογούνται στο έπακρο μιας και πέρα απ’ τη μοναδικότητα του ύφους ας μην ξεχνάμε ότι ο βασικός συνθέτης της μπάντας είναι αυτός που συνεχίζει να κινεί τα νήματα. Οι παλιές δόξες δεν έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και οποιαδήποτε οπισθοδρομική ιδέα εξυπηρετεί μόνο τα trademarks της μπάντας. Επομένως, το The Devil Put Dinosaurs Here είναι ένας δίσκος που δεν πειραματίζεται, δεν εξελίσσεται ούτε και εκπλήσσει. Ξερνάει όμως την catchy ευφυία του Cantrell στο heavy (και αντι-mainstream) riffing, επιδεικνύει το βαρύγδουπο rhythm section και μοιράζεται το συνδυασμό δύο καλών φωνών που θα σας τσινίξουν να τραγουδήσετε μαζί τους. Μια χαρά δηλαδή. Αν και λιγάκι βαρετό.

TRICKY "False Idols"

Tricky

False Idols

2013 | False Idols

O Tricky, σαν καλλιτέχνης, υπήρξε καθοριστικός για τον ήχο της trip hop απ’ την άποψη ότι ποτέ δεν ξεπουλήθηκε ποιοτικά αλλά παρέμεινε ευρέως γνωστός παρ’ όλα αυτά. Στο παρελθόν έχει κυκλοφορήσει τρομακτικά καλούς δίσκους με το φανταστικό εκείνο Maxinquaye του 1995 να δεσπόζει σαν μια αληθινά αριστουργηματική στιγμή της μουσικής βιομηχανίας. Ο Tricky του σήμερα καλείται γι’ ακόμη μια φορά να αντιμετωπίσει τον σκοτεινό εαυτό του, πτυχές του οποίου συναντόνται μέσα στο False Idols. Μαύρα ηχοτόπια και μελωδίες συμπράττουν με το ψιλο-απαισιόδοξο concept όπως προδίδουν εν μέρει και οι νιχιλιστικοί τίτλοι σαν το Nothing Matters ή το Nothing’s Changed. Αυτή η επανάληψη κενότητας ανθίζει πλήρως στις μουσικές συνθέσεις του δίσκου όπου η μηδενιστική διάθεση γίνεται κάτι προσωπικό και αναπόφευκτα συνδέεται με ένα μικρό μέρος του κάθε ακροατή. Το ωραίο είναι ότι ο Tricky δεν βασίζεται στην κατασκευή ορχηστρικής ατμόσφαιρας για να δελεάσει. Υπάρχει όμως τόση αυτοπεποίθηση στην σκοτεινή ψυχή του που έλκει εντελώς φυσιολογικά ένα τεράστιο ακρωατήριο.

VON "Dark Gods: Seven Billion Slaves"

Von

Dark Gods: Seven Billion Slaves

2013 | Von Records

Οι Von εξετάζουν ανορθόδοξα τη θεσμική αρχιτεκτονική του είδους όσον αφορά τον ήχο αλλά και τις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές. Κι αυτό είναι κάτι που προδίδεται απ’ την δυνατή ένταση των τυμπάνων και του μπάσου στη μίξη του άλμπουμ αλλά και απ’ την Candlemass-ική επικούρα του Ancient Flesh of the Dark Gods π.χ. Γενικά όμως, παραμένουν το ίδιο απάνθρωποι και δυσοίωνοι όπως ακουγόντουσαν προ-δεκαετιών σ’ εκείνο το τρομακτικό Satanic Blood demo με τους δυσδιάκριτους μουσικούς ορίζοντες και τη βουτιά της μπάντας στα σκοτάδια τόσο του φρικαλέου death metal αλλά και του ψυχρού black metal. Οι Von στο Dark Gods: Seven Billion Slaves επιλέγουν να αναπτυχθούν αργά, πότε δια της μινιμαλιστικής οδού (Hands of Black Death) ή την τήρηση του ενός riff ακόμα και σε σύντομες βλασφήμιες (Dark Gods) και πότε στο νευρόσπαστο riffing με τα αβυσσαλέα φωνητικά του Venien να είναι παρόντα καθ’ όλη τη διάρκεια του ηχητικού τρόμου που παράγουν. Ο δίσκος γαμεί αλλά ομολογώ πως το -κατά κάποιο τρόπο- alter ego project των Von Goat σπέρνει ακόμα περισσότερο. Πολύ περισσότερο βασικά.

HEXVESSEL "Iron Marsh" EP

Hexvessel

Iron Marsh EP

2013 | Svart Records

Άλλη μια ωραία κυκλοφορία για τον Βρετανό τραγουδιστή/τραγουδοποιό και την Φινλανδική κολλεκτίβα του. Η folk φόρμα των Hexvessel έχει αποτυπωθεί πανέμορφα πλέον στα τραγούδια που κυκλοφορούν και το Iron Marsh επιδυκνύει τα αιχμηρά σημεία της μουσικής που έχουν δημοσιεύσει εως τώρα οι συγκεκριμένοι τύποι. Αυτό σημαίνει πως κι εδώ θα γευτούμε το το νωθρό, ψυχεδελικό και πρωτόλειο doom σαν απόρροια των δύο δίσκων που προηγήθηκαν. Αν και περισσότερο κοντά στο ύφος του No Holier Temple (που είναι και πιο πρόσφατο) το συγκεκριμένο ΕΡ κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις  όπως την επανεκτέλεση του συγκλονιστικού The Tunnel at the End of the Light που κάνει βουτιά στα άδυτα των ψυχοτρόπων sixties, μια διασκευή στο Woman of Salem της Yoko Ono -δείγμα του καλού γούστου του McNerney– συν τρία τραγούδια όπου η ακουστική έκφραση υποστηρίζεται από ήχους hammond, εγχόρδων και πνευστών, όλα συγχωνευμένα σε ηχοχρώματα νοσταλγίας και σκοταδιού. Τα βήματα της μπάντας είναι τόσο σίγουρα που διασώζουν το κύρος της και ο Kvohst άξιος εκφραστής του είδους που πρεσβεύει.

THE DILLINGER ESCAPE PLAN "One of Us Is the Killer"

The Dillinger Escape Plan

One of Us Is the Killer

2013 | Party Smasher, Sumerian

Είναι δύσκολο οι The Dillinger Escape Plan του 2013 να πρωτοπορήσουν όπως το 1999. Με την επυρσοκρότηση των καταιγιστικών riffs τους όμως αναγνωρίζεται αυτομάτως η αξία που έχουν σαν μπάντα. Φοβάμαι ότι η κακοδαιμονία πως είναι συνεχιστές του οράματος των Faith No More είναι δύσκολο να ξεπεραστεί μιας και τα σημάδια επιρροής τους πλέον είναι περισσότερο εμφανή από ποτέ. Το One of Us Is the Killer είναι ένας καλός δίσκος μιας και συνδυάζει τη μαγεία του αξεπέραστου ντεμπούτου τους και την εξαιρετική ευφυία του ΕΡ-συνεργασία με τον Mike Patton, δηλαδή των δύο (κατ’ εμέ) καλύτερων κυκλοφοριών της μπάντας. Το ευτυχές και αναμφισβήτητο γεγονός είναι πως ο Benjamin Weinman παραμένει ένας ικανότατος συνθέτης που μπορεί μες στο ίδιο τραγούδι να χωρέσει τα πιο τεχνικά θέματα παράλληλα με mainstream εκρήξεις. Αν και το παίξιμό του αυτή τη φορά λοξοκοιτά που και που αυτό του Duane Denison όπως αυτός εκφράζεται στο supergroup των Tomahawk (βλ. Paranoia Shields). Ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει απ’ το 2002 κι έπειτα.

THE PSYKE PROJECT "Guillotine"

The Psyke Project

Guillotine

2013 | Black Lake Records, Bloated Veins, Swarm of Nails, Braincrushing Records, Molestin Records

Κάπου είδα το “blackened sludge” ως περιγραφή της μουσικής των The Psyke Project και δε μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα. Αν και σαν μπάντα ποτέ δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα πολύ, οι Δανοί έχουν ξαναπασχολήσει τους οπαδούς στο παρελθόν ειδικά με το άλμπουμ τους Apnea. Στο Guillotine του 2013 οι The Psyke Project ακούγονται όπως θα όφειλαν ν’ ακούγονται οι Heaven Shall Burn (π.χ.) πριν ξεφτιλίσουν τελείως τη μουσική τους με την εισαγωγή gay μελωδιών. Τα φωνητικά είναι σκισμένα, η μουσική αρκούντως κομψή και σάπια συνάμα. Αξιοπρόσεκτη είναι η παραγωγή του δίσκου όπου ενώ τα πάντα είναι ευδιάκριτα, κρύβονται ταυτόχρονα κάτω από ένα τίγκα λασπωμένο distortion με τις ουρές απ’ τα πιατίνια να αφήνουν τεράστιο χώρο “αναπνοής” για κάθε riff. Εύστοχη είναι η παρουσία τραγουδιών σαν το The Mute όπου προσθέτουν επιπλέον παράνοια στο ύφος του άλμπουμ, ιδιαίτερα όταν τοποθετούνται ακριβώς πριν από επικές μελωδίες όπως το main riff του Empire. Πιθανών ότι καλύτερο έχω ακούσει απ’ αυτούς τους τύπους.

SAVAGES "Silence Yourself"

Savages

Silence Yourself

2013 | Matador

Αν μη τι άλλο, καταδεικνύεται ότι οι πιο λαμπρές ιδέες προσφέρονται από τα outsiders των όποιων μουσικών σκηνών. Μετά απ’ την ακρόαση του ντεμπούτου άλμπουμ των Savages δεν έψαξα το παρελθόν της μπάντας αν και απ’ όσο θυμάμαι κάτι πρέπει να είχαν επιδείξει την προηγούμενη χρονιά, ανοίγοντας για τα καλά τις ορέξεις των απανταχού punkers. O Ράγκι με ειδοποίησε προσωπικά για τη ζημιά που επρόκειτο να πάθω. Είχε δίκιο εν μέρει αλλά όχι εξ’ αιτίας της νέας μουσικής επανάστασης που ξεβράζει το Silence Yourself στο σύνολό του. Το άλμπουμ αυτό δε μπορώ να το αντιμετωπίσω μήτε ως καινοτόμο, μήτε ως πρωτοπόρο. Η στρατηγικά εγκλωβισμένη ευφυία του post punk στα έντεκα τραγούδια του δίσκου μαρτυρά μια παραπάνω από απλά καλίσθητη αντίληψη περί του είδους όσον αφορά τα μέλη του γκρουπ. Η συνεχόμενη «να δείς που το’ χω ξανακούσει αυτό» αίσθηση των μελωδιών είναι μια συνταρακτική επίτευξη και το γεγονός ότι όλα αυτά παράχθηκαν από τέσσερα άτομα του ασθενούς φύλου κάνει το όλο θέμα εξωφρενικά cheesy. Αυτά συν η εκτελεστική δεινότητα και ακρίβεια συγκαταλέγουν το άλμπουμ ήδη ανάμεσα στις καλύτερες κυκλοφορίες των πολλών τελευταίων χρόνων. Όσοι δεν το εκτιμήσουν, λυπάμαι αλλά έχουν σοβαρή έλλειψη γούστου.