13
2013 | Vertigo Records
Το ποιοτικό ναυάγιο στις καριέρες των fab four έχει συμβεί δεκαετίες τώρα. Εξαίρεση αποτελούν κάποια μεμονωμένα tracks (που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) απ’ τον solo Tony Iommi. Ίσως και κάποια απ’ το αρκετά μακρινό παρελθόν του Geezer Butler. Αν εξετάσω το 13 σαν ούγκα οπαδός, τότε πρόκειται για το νέο δίσκο των Black Sabbath και τελειώνουμε εδώ. Το End of the Beginning κλείνει το μάτι στην ομώνυμη σύνθεση του ντεμπούτου τους, “μας μεράκλωσαν πάλι”, “δώσε μωρή κιθάρα”, “ο Ozzy είναι θεός” και όλα αυτά τα γραφικά. Και η αλήθεια είναι ότι είναι ευτυχές τ’ ότι, παρά τα χρόνια τους και τις μεταξύ τους σχέσεις, κατάφεραν επιτέλους και κυκλοφόρησαν ένα νέο άλμπουμ. Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια όμως; Εδώ δεν υπάρχει ο roll-ίστας Bill Ward. Αντ’ αυτού, πίσω απ’ το drumkit νοίκιασαν τον ατάλαντο Brad Wilk (Rage Against the Machine, Audioslave) ο οποίος όμως δεν είναι δα και το κύριο πρόβλημα. Πέρα απ’ τον άθλιο ήχο των ρυθμικών κιθάρων -κάτι που σώζει η heavy φύση της riffολογίας του Iommi- οι συνθέσεις είναι ως επί το πλείστον βαρετές και αδίκως ξεχειλωμένες. Τα μισά τραγούδια δεν έχουν καν λόγο ύπαρξης και η μαγεία έχει χαθεί σε κάθε τομέα. Με κάθε σεβασμό προς τους μεγάλους αυτούς μουσικούς, το 13 είναι μια μεγάλη πατάτα. Δέχομαι κάθε είδους κράξιμο τώρα.
No comments:
Post a Comment