Kορυφαίοι δίσκοι για το 2011

Ας παραθέσω κι εγώ δειλά δειλά την top-twenty λίστα μου με τα δισκάκια της χρονιάς που μας αφήνει οσονούπω. Τα είδη ποικίλλουν κι αυτό ίσως να ξενίσει μερικές μάπες αλλά στα παπάρια μου. Αυτές ήταν καλώς ή κακώς οι κορυφαίες μουσικές του 2011 για μένα.

20. NECROS CHRISTOS Doom of the Occult

19. MITOCHONDRION Parasignosis

18. VEKTOR Outer Isolation

17. NADER SADEK In the Flesh

16. LEVIATHAN True Traitor, True Whore

15. NEGATIVE PLANE Stained Glass Revelations

14. COLD CAVE Cherish the Light Years

13. AUTOPSY Macabre Eternal

12. VIRUS The Agent That Shapes the Desert

11. RAMESSES Possessed by the Rise of Magik

10. DISMA Towards the Megalith

09. DANAVA Hemisphere of Shadows

08. ULCERATE The Destroyers of All

07. TOMBS Path of Totality

06. PJ HARVEY Let England Shake

05. HEXVESSEL Dawnbearer

04. GRAVEYARD Hisingen Blues

03. KRALLICE Diotima

02. PRURIENT Bermuda Drain

01. PORTRAIT Crimen Laesae Majestatis Divinae

ANTEDILUVIAN "Through the Cervix of Hawaah"

Antediluvian

Through the Cervix of Hawaah

2011 | Profound Lore Records

Μερικές φορές το death metal είναι το αγαπημένο μου είδος μουσικής. Το λατρεύω όχι τόσο για το lifestyle και τις μόδες που έχουν περάσει ανά καιρούς τα διάφορα υποείδη του, αλλά γιατί είναι μια επικίνδυνη και ακραία έκφραση τέχνης από τη γέννησή του ως τώρα. Ιδιαίτερα το παλιό, ανόθευτο death metal, αυτό που ζέχνει μπόχα και θανατίλα, με ανατριχιάζει ακόμα και σήμερα και με συγκινεί στον μέγιστο βαθμό. Οι Antediluvian είναι μια μπάντα που είναι μπολιασμένη με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αυτής της φανταστικής μουσικής σκηνής. Λοξοδρομεί προς το παρελθόν, κρατώντας όλο το κατασκότεινο feeling μες στην μουσική της ενώ όλως περιέργως θα μπορέσει να διακρίνει κανείς πιο σύγχρονες τακτικές να πετάγονται από δω και από εκεί. Η ουσία της μπάντας, σε αυτό το πρώτο και μοναδικό full-length τους, βρίσκεται στις στριμμένες μελωδίες και τη βάναυση ατμόσφαιρα. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν φοβούνται να δείξουν το ταλέντο τους στη δημιουργία μνημειωδών riff όπως το βασικό θέμα του From Seraphic Embrace. Η ερμηνεία του Haasiophis πίσω από το μικρόφωνο προδίδει τις χαοτικές επιρροές της από πρωτομάστορες του είδους σαν τους Incantation αλλά και από τους δικούς μας, πιο πρόσφατους θεούς, Dead Congregation. Αν και το Through the Cervix of Hawaah είναι ένας δίσκος αδιαμφισβήτης αξίας, θεωρώ ότι χάνει το παιχνίδι στη φυσική ροή μεταξύ των τραγουδιών, τουτέστιν στο σύνολο σαν γενικό άκουσμα. Τα πάντα δικαιολογούνται όμως μιας και αυτό είναι μόλις το ντεμπούτο του συγκροτήματος και όλοι οι οιωνοί που προκύπτουν μέσα από την ακρόαση του κατατάσσουν αυτούς τους ταπεινούς Καναδούς στην elite του παγκόσμιου underground death metal σαν μία απο τις μεγαλύτερες ελπίδες του είδους.

THE MEN "Leave Home"

The Men

Leave Home

2011 | Sacred Bones Records

Άλλο πάλι τούτο. Οι The Men είναι περιπτωσάρα μπάντας. Εκεί που ακούς τα χαώδη και αδόμητα ηχοτόπια των κιθαριστικών feedbacks σου σκάνε μια Godspeed You! Black Emperor μελωδιάρα με μεστή ατμόσφαιρα και όλα τα συναφή. Στα καπάκια rock n’ roll-ίζουν με αμερικάνικο, εφηβικό τρόπο (απλώς λίγο πιο βαριά). Εν συνεχεία μετατρέπουν το όλο στυλ τους σε ένα Black Cobra meets Kyuss υβρίδιο. Εκεί που γειώνεσαι τελείως όμως είναι όταν ακούς το L.A.D.O.C.H. τραγούδι του άλμπουμ. Πρόκειται για ένα sludge ύμνο που εκθειάζει τη σάπια αντίληψη μπαντών όπως οι τρι-θεοί Eyehategod. Σκισμένα φωνητικά, κιθάρες κουρδισμένες στα Τάρταρα της Κολάσεως, ένας doom ορυμαγδός και ασήκωτα riffs. Πλέον καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά με την πάρτυ τους. Οι The Men είναι βλάκες με την καλή έννοια. Και παρ’ όλα όσα είπα έως τώρα, είναι απλώς μια μπάντα που παίζει σύγχρονο punk με τους δικούς της όρους. Όταν μάλιστα είσαι ικανός να γράψεις τόσο ωραία τραγούδια σαν κι αυτούς, τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Και αυτή η μπάντα σαρώνει τα πάντα στο διάβα της. Γιατί έτσι. Γιατί μπορεί.

KICKBACK "Et le Diable Rit Avec Nous"

Kickback

Et le Diable Rit Avec Nous

2011 | GSR Records

Ναι. Οι Κickback δεν είναι μπάντα που πρεσβεύει την αρετή μιας όποιας παγιοποίησης. Φυσικά και πάντα είχαν trademark σημεία στον ήχο τους μα αυτό δε σημαίνει ότι ακολούθησαν την πεπατημένη, άθλια εκτέλεση μιας συγκεκριμένης νόρμας. Και μπορεί τα εκ-της-κολάσεως εκρηκτικά groove τους να λάμπουν δια της απουσίας τους στο συγκεκριμένο δίσκο αλλά αυτό δεν καθιστά άσχημο το νέο τους πρόσωπο. Παρόλα αυτά θα πρέπει να συμφωνήσω ότι όταν μιλάμε για Kickback προσδοκούμε ένα παράφρων hardcore στυλ μιας και κατέχουν (προσωπική μου γνώμη) τα ηνία στο ιδίωμα παρέα με μπάντες όπως οι Catharsis και κανέναν άλλον. Μπορεί στο It’s a Burning Hell να περνούν μια έντονη κρίση ταυτότητας ανακατέυοντας ένα κοκτέιλ Beastie Boys, Crowbar (αγελαδίσια) riffs και kitsch beats μα τραγούδια σαν το εισαγωγικό Sorption κρύβουν την ευχάριστη εκείνη δυσαρμονία που τόσο τους ταιριάζει. Γενικά θα έλεγα ότι είναι ο πιο τεχνικός τους δίσκος και συνάμα ο πιο προοδευτικός τους εφόσον είναι σαφές ότι μπλέκουν λίγο τις μελωδίες τους από μουσικές επιρροές που δεν καταφέρνουν να καλύψουν πετυχημένα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μετάνιωσα για το συνολικό χρόνο που σπατάλησα για την ακρόασή του. Το θέμα όπως και να’ χει είναι ότι τρώγονται εμφανώς για κάτι διαφορετικό και με λίγη πίστη και ελπίδα αναμένουμε σε ένα αριστούργημα σύντομα. Κατά τ’ άλλα…

ORANSSI PAZUZU "Kosmonument"

Oranssi Pazuzu

Kosmonument

2011 | Spinefarm Records

Το black metal είχε και έχει διάφορες εκφάνσεις, προοπτικές και δυναμικές στο σύνολο του. Μια από αυτές είναι το μπόλιασμα ψυχεδελικών στοιχείων μες στην όλη ακρότητα και τη βία. Ας πούμε οι μνημειώδεις Ved Buens Ende ήταν από τις πρώτες μπάντες που όρισαν ένα αρλεκίνικο, ιδιότροπο, μοναδικό και ψυχοτρόπο στυλ μες στον όλο κακό χαμό της μουσικής τους. Οι παρουσιαζόμενοι Oranssi Pazuzu έχουν μια διαφορετική ταυτότητα, μια ξεχωριστή νοοτροπία, όχι τόσο ως προς την προοδευτικότητα, αλλά ως προς το ηχητικό αποτέλεσμα. Θα έπαιρνα όρκο ότι χαιρετούν την κάποτε ένδοξη kraut rock σκηνή και κλέινουν ερωτικά το μάτι σε άλλα υποείδη του metal όπως είναι το doom. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Uusi Olento Nousee το οποίο αρχίζει με κάτι υπέροχες κιθάρες που ακούγονται σαν το βούισμα της μύγας και καταλήγει σε ένα υπέρβαρο, σάπιο και υπερ-heavy θέμα του θανατά. Ένα άλλο αγαπημένο μου τραγούδι από το δίσκο, το Loputon Tuntematon περιέχει ένα φανταστικό black metal riff πάνω από το οποίο σκάει μια ακόμα πιο φανταστική, θλιμμένη μελωδία. Όλα απογειώνονται. Η μουσική τους ανά φάσεις είναι επική στο μέγιστο βαθμό. Επική, εννοώντας την αυτοκρατορική διάθεση και το απόκοσμο feeling που μας χάρισαν μπάντες σαν τους Emperor του πρώτου άλμπουμ. Το ψυχρό mood επίσης είναι χαρακτηριστικό στοιχείο των ήχων τους. Εν συνοψία, το Kosmonument είναι ένας εκ των κορυφαίων δίσκων της προηγούμενης χρονιάς από μια σκηνή που (πλην εξαιρέσεων όπως Thergothon, Demilich, Demigod) συνήθιζα να βρίζω. Το χειρότερο είναι ότι μες στην ίδια χρονια μια επίσης Φινλανδική μπάντα κυκλοφόρησε έναν ακόμα καλύτερο δίσκο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα πούμε αργότερα.

SEX CHURCH "Growing Over"

Sex Church

Growing Over

2011 | Load Records

Δεν είμαι βέβαιος αν το ala Pink Floyd εναρκτήριο εμβατήριο με προιδέασε σωστά στο τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Όμως η συνέχεια με τραγούδια όπως το Waking Up με κάνουν να πιστεύω πως εδώ έχουμε να κάνουμε με τους Joy Division της νέας χιλιετίας. Σταθείτε! Μην προτρέξετε καν να με κράξετε προτού τους ακούσετε. Η κατευθυνόμενη από μπάσο μουσική, ο τρόπος και η χροιά που εκφέρονται οι στίχοι. Κάπου κάπου ορκίζεσαι ότι ακούς και λίγο The Sound μέσα στα τραγούδια του Growing Over. Είναι γενικά το ύφος του δίσκου, βλέπεις, τέτοιο που τον κάνει τόσο μοναδικό. Το ευτυχές της υπόθεσης είναι πως οι Sex Church δεν έχουν ανάγκη να κοπιάρουν τα ένδοξα σχήματα του post punk κινήματος μιας και καταφέρνουν να συνεχίσουν από κει που σταμάτησε η δράση όλων αυτών των σχημάτων. Είναι ευκαιρία λοιπόν να ακούσετε μια νέα πρόταση στο είδος, δίχως να ανατρέξετε πίσω στους αγαπημένους σας καλλιτέχνες. Και πιστέψτε με, θα τους ευχαριστηθείτε όσο τίποτα. Εμένα προσωπικά ήδη με έχουν κερδίσει.

MASTODON "The Hunter"

Mastodon

The Hunter

2011 | Reprise Records

Αυτή η μπάντα έχει γίνει τόσο όμορφα αιθέρια που δε μπορεί να μην σ’ αποστομώσει με το υπερ-θεϊκό στυλ που έχει εξοπλίσει τη μουσική της. Εντάξει, είναι γνωστό πλέον ότι οι Mastodon του σήμερα ουδεμία σχέση έχουν με τους Mastodon ενός Lifesblood ή ενός Remission αλλά η πολυσχιδής ταυτότητα του γκρουπ έχει διατηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια καριέρας. Το The Hunter ανήκει στις αποτυχίες της μπάντας για τον λόγο ότι εδώ οι τύποι απλά δανείζονται τις φοβερές ιδεάρες τους δίχως να δημιουργούν κάτι απ’ το μηδέν. Προσωπικά, μου φαίνεται ότι ο δίσκος αυτός συνεχίζει το ανυπέρβλητο μεγαλείο του προηγούμενου αριστουργήματος, Crack the Skye, σε διαφορετικό μοτίβο. Συμπτύσσει τη διάρκεια, κρατά τις βασικές ultra-καύλα riff-άρες και χτίζει κατ’ αυτό το τρόπο τους μικρούς ύμνους που ακούμε εντέλει. Τραγούδια όπως το Stargasm κάνουν όντως τα άστρα να χύνουν, οι φωνητικές γραμμές είναι γραμμένες για να τραγουδιούνται και γενικά η στόφα της μπάντας την κατατάσσει ανάμεσα στους μεγάλους της υπόθεσης metal. Ειλικρινά, πέρα από κάθε γούστο και προκατάληψη, τους αξίζουν τα καλύτερα. Και ακόμα περισσότερα.

VEKTOR "Outer Isolation"

Vektor

Outer Isolation

2011 | Heavy Artillery Records

Καλοκουρδισμένη, καλογυαλισμένη, εφετζίδικη (εκ πρώτης όψεως), άκρως τέλεια μουσική. Η παράπλευρη συνύπαρξη όμως σ’ όλα τα παραπάνω είναι η ψυχή ορισμένων δίσκων που συντελεί σ’ ένα απόλυτα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Θα ήταν βλάσφημο να μην εντάξω τους Vektor στα σχήματα που έχουν ψυχή. Απ’ το ντεμπούτο τους ακόμα με είχαν ψαρώσει άσχημα. Για την ακρίβεια, μου είχαν πέσει τα σαγόνια. Η αντίληψη της μπάντας είναι ακριβοδίκαια μοιρασμένη ανάμεσα στην έμφυτη διάνοια και τον (αναπόφευκτο) δανεισμό. Γιατί μπορεί ν’ ακούγονται σαν μια εξελιγμένη εκδοχή παλιότερων μουσικών ηρώων, όμως δεν παύουν να παίζουν τόσο εκλεπτυσμένα ώστε να δημιουργούν υπεργαμηστερά thrash metal anthems. Το Outer Isolation πατάει πάνω στο ένδοξο Black Future και συνεχίζει από κεί που’ χε σταματήσει το τελευταίο. Επομένως, εδώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν τυφώνα full μεταλλικής επίθεσης με άπταιστη τεχνικούρα και αλλόκοτες αλλαγές. Όλες οι ιαχές ενός όχι και τόσο αγαπημένου (προσωπικά μιλώντας) είδους είναι εδώ. Το μόνο μειονέκτημα είναι πως αυτή τη φορά λείπει το στοιχείο της έκπληξης.

CLIFF MARTINEZ "Drive" OST

Cliff Martinez

Drive OST

2011 | Lakeshore Records

Γενικά δεν έχω ακούσει και πολλά soundtracks στη ζωή μου. Φρόντισα ν’ ακούσω συγκεκριμένα πράγματα τα οποία τα βρήκα τελείως ταιριαστά με τη θεματολογία των ταινιών που έντυναν. Το OST του Amelie π.χ. είναι συγκλονιστικό κατά τη γνώμη μου όπως και ο τρόπος που περιβάλλει το ομώνυμο film. Σχετικά πρόσφατα, ένας φίλος είχε αφήσει στο σπίτι μου το laptop του και τον σκληρό δίσκο. Τελείως τυχαία έβαλα να δω το Drive και ψιλογούσταρα όταν είδα πως πρωταγωνιστεί ο Ryan Gosling τον οποίο και παραδέχτηκα στο Blue Valentine (ταινιάρα, δείτε το). Με το που έσκασε το Nightcall των Kavisnky & Lovefoxx ομολογώ πως υπερκαύλωσα. Οι όλες εικόνες σε συνδυασμό με τη μουσική υπόκρουση ήταν άρτιες μεταξύ τους. Και το συγκεκριμένο track είναι πολύ ιδιαίτερο. Μου θύμισε μια μίξη διάφορων ειδών, synth pop, dark pop, λίγο Chromatics, down-tempo disco, ότι να’ ναι. Όταν κατέβασα το soundtrack είδα πως τελικά και οι Chromatics είναι μέρος με το ορχηστρικό Tick of the Clock. Ανάλογα ιεροφαντικά θέματα του έρωτα θα σας χαρίσουν και οι Desire με το όμορφο Under Your Spell τραγούδι τους όπως και οι College Drive με το A Real Hero. Και στα δύο πρωτοστατεί η γυναικεία φωνή με sexy διαθέσεις. Το μεγαλύτερο μέρος του soundtrack όμως καλύπτεται απ’ την πανέμορφη μουσική του Cliff Martins, τα synths και τις ποικίλλες διαθέσεις που αναπνέουν μέσω αυτών. Όσοι το έχετε γενικά με τις ταινίες είναι ψιλο-standard τ’ ότι θα γουστάρετε. Οι υπόλοιποι έχουν μια καλή ευκαιρία ν’ ανακαλύψουν κάτι διαφορετικό, αλλά πολύ ποιοτικό συνάμα.

OPETH "Heritage"

Opeth 

Heritage

2011 | Roadrunner Records

“Take the road where rumors speak: Opeth’s dead”. Τους Opeth τους λατρεύω γενικά, ιδιαίτερα από την κυκλοφορία του αείμνηστου Blackwater Park καθώς και την μετά από ένα έτος συνέχεια του, Deliverance. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας όταν αρνούμαστε να παραδεχτούμε το πόσο μεγάλοι παιχταράδες είναι και τι συνθετική ευφυία κρύβει κάτω απ’ την κεφάλα του ο “άμουσος” Mikael Åkerfeldt. Είναι μπάντα που μπορεί να οδηγήσει τα νήματα (εμπράκτως) ειδικά στα mainstream ακρωατήρια και δείγμα προς μίμηση όσον αφορά το γεγονός του ν’ ακολουθεί κάποιος το ολόδικο του όραμα. Θα με χάλαγε εμένα μια retro-prog με καθαρά φωνητικά στροφή; Και βέβαια όχι. Μάλιστα, θα τολμήσω να πω ότι ίσως και το αποζητούσα κάτι τέτοιο μιας και ήλπιζα ότι έτσι θα υπερλάμψει το ταλέντο των μουσικών του group. Άλλωστε οι Opeth δεν έχουν να αποδείξουν και πολλά πράγματα ως προς την ειλικρίνεια τους πλέον. Η συμβολή τους ήταν σημαντική -αν όχι τεράστια- όλα αυτά τα χρόνια δράσης. Ο νέος δίσκος όμως έχει πέσει για τα καλά στους ώμους μιας ραστώνης που το μόνο που καταφέρνει είναι χαρίζει πολλά χασμουρητά και δάκρυα εξ’ αιτίας αυτών. Οι εφήμερες ατμόσφαιρες σώζονται μονάχα από απειροελάχιστες, μπροστά στο μέγεθος του δίσκου, στιγμές περίσσιας έμπνευσης και εκτέλεσης. Οι Opeth του 2011 κάνουν το βήμα μπροστά, μόνο που ρεμβάζουν μέσα στο ίδιο τους το όνειρο. Η απολαυστικά «ρηχή» αισθητική του Damnation είναι δεκτή άπαξ και συμβεί. Μία φορά όμως. Ετούτη τη φορά δεν δικαιολογείται. Σαφώς και δεν θα σταυρώσουμε τους Opeth αλλά καλό είναι να κάνουμε γνωστές τις απαιτήσεις μας από δαύτους. Δεν έχετε ιδέα πόσο πάλεψαν τα The Devil’s Orchard, I Feel the Dark και The Lines in my Hand να ανεβάσουν τον μέσο όρο του δίσκου. Και τα κατάφεραν.

Emission: Acid, Psych, Garage (two mixtapes as played on NoizGround web radio)

euphonicorgasm · Phase One

01 THE GLASS SUN “Silence of the Morning” από το δίσκο Cyclonic Review (1968)
02 OUTCASTS “1523 Blair” από το δίσκο I’m in Pittsburgh and It’s Raining (1967)
03 THE SOUND OF IMKER “Train of Doomsday” από το δίσκο Train of Doomsday/See Those Girls (1969)
04 GIANT CRAB “Hot Line Conversation” από το δίσκο A Giant Crab Comes Forth (1968)
05 HALLELUJAH “Mini Funk” από το δίσκο Hallelujah Babe! (1971)
06 MIND GARAGE “Asphalt Mother” από το δίσκο Mind Garage Early Years (1968)
07 FIGURES OF LIGHT “It’s Lame” από το δίσκο It’s Lame (1970)
08 THE OPEN MIND “Magic Potion” από το δίσκο The Open Mind (1969)
09 THE SPARKLES “No Friend of Mine” από το δίσκο The Sparkles (1967)
10 ACE KEFFORD STAND “Gravy Booby Jam” από το δίσκο For Your Love/Gravy Booby Jam (1969)
11 STONEWALL “Outer Spaced” από το δίσκο Stonewall (1974)
12 YESTERDAYS CHILDREN “Evil Woman” από το δίσκο Yesterdays Children (1969)
13 SWEET “Cockroach” από το δίσκο Give Us a Wink (1976)
14 IRISH COFFEE “The Show, part 2″ από το δίσκο Irish Coffee (1971)
15 THE GHOST “Too Late to Cry” από το δίσκο For One Second (1970)
16 ZIPPER “Let It Freeze” από το δίσκο Zipper (1975)
17 LIGHTSHINE “Sword in the Sky” από το δίσκο Feeling (1975)

Η πρώτη ώρα της εκπομπής στον ιντερνετικό σταθμό NoizGround παρέα με τον Γιωργάρα το boss (2theBone).

euphonicorgasm · Phase Two

01 WICKED LADY “Out of the Dark” από το δίσκο The Axeman Cometh (1968)
02 TRAPEZE “Medusa” από το δίσκο Medusa (1970)
03 IOTA “Better Place” από το δίσκο Iota (1969)
04 RED DIRT “Brain Worker” από το δίσκο Red Dirt (1970)
05 THE YELLOW PAYGES “Devil Woman” από το δίσκο Volume 1 (1969)
06 JERICHO JONES “Man in the Crowd” από το δίσκο Junkies, Monkeys & Donkeys (1971)
07 JOHNNY WINTER “Guess I’ll Go Away” από το δίσκο Johnny Winter And (1970)
08 UFOMAMMUT “Peace of Mind (Blue Cheer cover)” από το δίσκο Satan (1999)
09 HEAVY CRUISER “Wonder Wheel” από το δίσκο Heavy Cruiser (1972)
10 HIGH TIDE “Futilist’s Lament” από το δίσκο Sea Shanties (1969)
11 FRESH BLUEBERRY PANCAKE “Hassles” από το δίσκο Heavy (1970)
12 BULBOUS CREATION “Satan” από το δίσκο You Won’t Remember Dying (1970)
13 MAMA LION “Mr. Invitation” από το δίσκο Ain’t Too Proud to Beg/Mr. Invitation (1972)

Η δεύτερη ώρα της εκπομπής στον ιντερνετικό σταθμό NoizGround παρέα με τον Γιωργάρα το boss (2theBone).

THE PEOPLES TEMPLE "Sons of Stone"

The Peoples Temple

Sons of Stone

2011 | HoZac Records

Κάθε οπαδός της μουσικής έχει κάποια κολλήματα. Αυτό είναι σίγουρο. Και ανεξάρτητα από το πόση μουσική έχει ακούσει ο καθένας το δίκαιο είναι να μην γίνεται αυτόματα κριτικός (με την αρνητική έννοια του όρου) πάνω σ’ αυτό που ακροάζεται. Εγώ, καλώς ή κακώς, πάντοτε μισούσα -και μισώ- τους Rolling Stones. Ακόμα και τώρα δε μπορώ να καταλάβω τον πραγματικό λόγο ύπαρξης τους και γιατί εκθειάζονται σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό. Καταλαβαίνει ο απλός κοσμάκης κάτι που εγώ δεν πιάνω; Μα κι εγώ “απλός κοσμάκης” είμαι. Μήπως είμαι ηλίθιος τελικά; Τέλως πάντων! Οι The Peoples Temple και οι μουσικές του Sons of Stone μπαίνουν στο αυτί μου σαν οι ιδανικοί Rolling Stones. Σαφώς και δεν χαρακτηρίζονται μόνο από το μοτίβο τους μιας και οι τύποι έχουν μπολιάσει surf και ψυχεδέλεια πανέμορφα στον ήχο αυτού του απολαυστικού δίσκου. Ο garage τόνος του άλμπουμ δε, είναι τέλειος και συνάδει με το υπέροχο εξώφυλλο που χρησιμοποίησαν για να ντύσουν τα άσματά τους. Χωρίς περιττά λόγια λοιπόν και φανφαρολογές, από άποψη αισθητικής τα άτομα είναι φουλ κομπλέ. Ο δίσκος, εν ολίγοις, σαν αποτέλεσμα γαμάει και θα ευχαριστήσει τους οπαδούς όλων των ειδών που αναφέρθηκαν. Για το info της υπόθεσης, δεν έχω καμιά ιδέα αν δανείστηκαν το όνομα τους από τη θρησκευτική οργάνωση που ίδρυσε ο Jim Jones πίσω στο 1955. Αυτά.

HTRK "Work (Work, Work)"

HTRK

Work (Work, Work)

2011 | Mistletone

Το ονειρώδες. Το ονειρικό. Το μοβ βελούδο ύφασμα παλιών καναπέδων. Ένα μικρό, παράνομο καταγώγιο του έρωτα. Το φτηνό soft porn της αριστοκρατίας. Τα πλούσια όργια των φτωχών. Μια περίεργη s/m αντίληψη μες στις νότες. Τσίπικη ποιότητα στα σάλια των δύο γκόμενων στην οθόνη. Δονητές. Dildos. Μάτια που κλείνουν. Στόματα που ανοίγουν. Μια αστική θέα στο mute. Οι φωτεινές ηλεκτρονικές επιγραφές στους δρόμους. Το βράδυ. Μόνο το βράδυ. Το Mulholland Drive παιγμένο σε μελωδίες. Ψηλές γόβες. Σκισμένα καλτσόν. Έντονα κραγιοναρισμένα χείλη. Παχιά. Αυτά κι ακόμα παραπάνω συγκροτούν το τελευταίο πόνημα των Βρετανών HTRK. H sexy διάθεση του άλμπουμ είναι διάχυτη καθ’ όλη τη διάρκειά του. Η μουσική που πρεσβεύουν, πέρα από άκρως ιδιαίτερη, αφορά συγκεκριμένη μερίδα του ακροαζόμενου κοινού. Όσοι, ακούγοντας σαξόφωνο δεν σκέφτονται τις ψηλές πολυκατοικίες και τους φωτισμένους ουρανοξύστες μιας όποιας Νέας Υόρκης (π.χ.) όπως παρουσιάζεται η μεγαλόπολη στους κλασσικούς τίτλους αρχής του «Τόλμη και Γοητεία», δεν έχουν καμιά σχέση με το Work (Work, Work) κι ούτε πρόκειται να αποκτήσουν. Επίσης όσοι δεν είναι συμβιβασμένοι με τα καυτά ηλεκτρονικά beats. Τελικά αυτό είναι όλος ο δίσκος. Μια μεγάλη παρτούζα της παρέας του αγέρωχου Ridge Forrester.

BLACK CHOW ft. PUPAJIM "Wonderland" EP

Black Chow ft. Pupajim

Wonderland EP

2011 | Jahtari

Ποτέ δεν ήμουν οπαδός της dubstep ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό τέλως πάντων. Όταν όμως μέσα της συγχωνεύεται μια εγκόσμια trip-hop αίσθηση τότε ο μουσικός εγωισμός μου δεν αφήνει ίχνος αμφισβήτησης σε όσα αφορούν την αληθινή ποιότητα ανάλογων ήχων. Πόσο σκοτεινοί μπορούν να γίνουν οι Portishead; Πόσο πολύ μπορεί να εκφυλιστεί η παράνοια ενός αστικού περιβάλλοντος παρατηρώντας το βραδιάτικα σαν κάποιος τελείως εξωτερικός παρατηρητής; Τα φώτα, η νωχελική κίνηση των μηχανών, η έμφυτη γέννηση του μαύρου, η ενέργεια, η αντίδραση, ένας εκβιασμός της φύσης. Επιπλέον έχουμε μια ερμητική ερμηνεία, ζοφερή χρήση βιομηχανοποιημένων samples, την ηδονή μιας απολαυστικής ασάφειας και την ιδεώδη ατμόσφαιρα συννεφιασμένων αιθέρων που όλα μαζί συνταιριάζουν στο τελικό ακουστικό σύνολο. Ένα ΕΡ είναι μόνο θα μου πείτε. Θα δείτε όμως και μόνοι σας πως η θέρμη της μουσικής των Black Chow δεν σηκώνει καταφρόνηση. Η μεστή από ουσία νηνεμία του Wonderland κάποιο τρόπο θα βρει να διαιωνιστεί μέσα σας.

Interview: Ruined Families

Ακολουθεί συνέντευξη για το Musikal Aesthetics webzine με τον Tάκη Ζωντήρο, τραγουδιστή της μπάντας.

Αν και έχω διαβάσει ήδη για μερικές από τις μουσικές επιρροές σας, θα ήθελα να μου αναφέρετε αυτές που συγκροτούν τον ήχο των Ruined Families.

Η κύρια και μεγαλύτερη επιρροή για μας είναι η αμοιβαία σχέση μεταξύ μας. Πάνω απ’ όλα, έχουμε μια πολύ ωραία σχέση και το διαρκώς εξελισσόμενο περιβάλλον που δημιουργούμε ο ένας με τον άλλον αλλά και ως μονάδες είναι ο κύριος τόπος της επιρροής για το συγκρότημα στο σύνολό του. Πέρα απ’ αυτό, οι μουσικές μας επιρροές είναι αρκετά ποικίλες. Μας αρέσουν πράγματα σαν τους Born Against, Acme, My Bloody Valentine, Unbroken, Ampere, The Jesus Lizard, Darkthrone και Interpol. Οι Nirvana παίζουν σημαντικό ρόλο στον ήχο μας επίσης.

Θα ξεκινήσω με τους στίχους που μου άρεσαν πάρα πολύ. Γουστάρω κάποια άμεσα μηνύματα που προκύπτουν με την ανάγνωση τους (σε μένα τουλάχιστον). Πιστεύετε ότι οι νέοι βαδίζουν μόνοι;

Νομίζω ότι οι στίχοι μου είναι πολύ προσωπικοί, αλλά οι άλλοι μπορούν να εκφράζονται και να τους ερμηνεύουν με δικό τους τρόπο, πράγμα που είναι καλό. Πιστεύω πως ο άνθρωπος της εποχής μας ζει μόνος μέσα σε μια καλοφτιαγμένη κοινωνία μη δουλεμένων σχέσεων και κοινωνικών κύκλων. Οι άνθρωποι ζουν με διαφορετικά πρόσωπα για κάθε αιτία: αληθινή ζωή, internet, επιχειρήσεις, ραντεβού, φιλία. Όλοι αυτοί μέσα σε ένα άτομο καθιστούν δύσκολο το να αναγνωρίσουμε την πραγματική προσωπικότητα. Επίσης, για άλλους δεν υπάρχει άλλη ανάγκη πλην αυτή της αυτο-επιβεβαίωσης. Η μιζέρια αγαπά την παρέα μόνο όταν η παρέα κατανοεί τη μιζέρια. Ο άνθρωπος απολαμβάνει να βλέπει τον άλλον δυστυχισμένο. Η ιδέα της μοναχικότητας και της μιζέριας πουλάει και καθιστά ένα τρόπο για να τραβήξεις τη προσοχή. Ο άνθρωπος λιμοκτονεί για αναγνώριση, δεν είναι στην πραγματικότητα μίζερος. Με τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες και προσωπικά συστήματα κατανόησης είναι δύσκολο να πούμε ότι οι άνθρωποι είναι ενωμένοι μεταξύ τους με συναισθήματα καθώς ο καθένας αισθάνεται διαφορετικά για το ίδιο πράγμα. Επιπλέον λείπει η ποσοτική επαφή και είμαστε παραφορτωμένοι με κακή επαφή. Το διαδίκτυο κάνει τα πάντα ακόμα χειρότερα. Η αντίληψη της μοναξιάς και η επίγνωση αυτής είναι δυσκολότερη απ’ την αληθινή μονάξια μες στην παρέα.

Ο σχηματισμός της μπάντας προέκυψε κατά τύχη ή κάτω από ένα συγκεκριμένο σκοπό/ανάγκη;

Όλοι μας έχουμε παίξει σε διαφορετικές μπάντες είτε παρέα είτε ξεχωριστά και θελήσαμε να ενωθούμε σε ένα λειτουργικό όχημα που θα προσέγγιζε την επιθετική μουσική, έτσι όλα έγιναν πολύ εύκολα. Όσον αφορά το σκοπό που λες, τα πάντα λειτουργούν για ένα σκοπό.

Χαίρομαι που αποφύγατε την τυπική Hatebreed-Beatdown παγίδα του hardcore. Αν με ρωτάς, είστε η καλύτερη εγχώρια μπάντα όσον αφορά το είδος. Ποια είναι η σχέση σας με αυτή τη πλευρά της hardcore μουσικής;

Για να ξεκινήσουμε, πιστεύω πως έχουμε πολύ διαφρετική προσέγγιση στον όρο hardcore. Μερικοί από εμάς άκουγαν κάποια τραγούδια τους μικρότεροι μα ποτέ δεν μας ενέπνευσαν. Προσεγγίζουμε αυτή τη μουσική διαφορετικά. Ερχόμαστε σε επαφή με το θυμό, την ένταση και την απελπισία της hardcore μουσικής με έναν πιο ρομαντικό τρόπο, ακόμα κι αν αυτό ακούγεται αντιφατικό ή ενοχλητικό.

Πως προέκυψε το όνομα της μπάντας και τι συμβολίζει;

Ένας φίλος μου με ρώτησε αν επίτηδες ακούγεται οδυνηρό και δραματικό κι αν είναι προκλητικό. Όταν το σκέφτομαι ίσως να ακούγεται λίγο έτσι αλλά νομίζω ότι χαρακτηρίζει λίγο πολύ τον ήχο και την αισθητική της μπάντας. Αν είναι προκλητικό, ας είναι. Μπορώ να σκεφτώ πολλές μπάντες που σου δίνουν ένα συγκεκριμένο vibe με το που θα πρωτακούσεις το όνομα τους. Δεν είναι καθόλου κακό να παρασύρεις τον ακροατή σε συγκεριμένα vibes που δημιουργείς εφόσον μπορείς να τα υποστηρίξεις. Όσο για το ίδιο το όνομα, νομίζω πως είναι μια αρκετά τολμηρή δήλωση για την παράδοση της οικογένειας, η οποία είναι μια από τις πιο καθιερωμένες παραδόσεις αυτού του κόσμου. Δε νομίζω πως υπάρχουν ευτυχισμένες οικογένειες.

Είναι ιδέα μου ή υπάρχει και ένα μικρό φλερτ με το black metal; Ιδιαίτερα με την αμερικάνικη σκηνή της δεκαετίας του ’00…

Το black metal έχει αρχίσει να αυξάνεται σιωπηλά κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών και νομίζω ότι πολλές μπάντες τείνουν στο να παράγουν καλούς δίσκους, ιδιαίτερα εκείνοι που φέρνουν το είδος σε άλλα επίπεδα. Όλοι μας απολαμβάνουμε στ’ αλήθεια το αμερικάνικο black metal των τελευταίων ετών. Νομίζω πως αυτή η μουσική πιστώνεται σαν αγορά στη σημερινή μουσική γενικότερα κι όλο και περισσότεροι την παραδέχονται. Προσπαθούμε να αγκαλιάσουμε το νεύρο της, την ψυχρότητα και την ατμόσφαιρά της στο βαθμό που μπορούμε να τα υποστηρίξουμε.

Τι να περιμένουμε από τους Ruined Families στο μέλλον; Διάβασα πως ο κιθαρίστας σας υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, έτσι υποπτέυομαι πως θα μειωθούν οι ζωντανές εμφανίσεις σας. Που σκοπεύετε να φτάσετε με τη μπάντα;

Ο κιθαρίστας μας θα σπαταλήσει λίγο χρόνο υπηρετώντας το στρατό σε ένα παράκτιο στρατόπεδο κοντά στην Αθήνα. Αναπόφευκτα, αυτό μας κρατά μακριά από τα live για κάποιο καιρό αλλά παίζουμε σε ένα σπουδαίο DIY φεστιβάλ στην πάτρα, την επόμενη εβδομάδα και ίσως κάποια επιπλέον live. Έχουμε ένα 7αρι έτοιμο που σύντομα θα κυκλοφορήσει και γενικά θα προσπαθήσουμε να κάνουμε όλα εκείνα τα πράγματα που υποτίθεται ότι κάνει κάθε μπάντα.

Ρώτησε τον εαυτό σου τι δεν έχεις ακούσει εως τώρα και απάντησε.

«Ποια είναι η ερώτηση που απαντά σε κάθε ερώτηση;» – «Έχει καμιά σημασία;»

Πρότεινε μας αν θες, κάποιους καλούς δίσκους που ανακάλυψες πρόσφατα.

Ακούω πολλά νέα πράγματα όλη την ώρα. Εδω είναι μερικά απ’ αυτά που μου έκαναν εντύπωση τον τελευταίο καιρό: πολύ υλικό της Level Plane Records, Unwound, Scorpion Violente, Raw Moon, Shaved Women, MNMNTS, Merchandise, The Replacements, Twilight, Drainland, Night Birds.

Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Εύχομαι τα καλύτερα για τη μπάντα και τον καθένα από εσάς ξεχωριστά. Κλείσε τη συνέντευξη όπως επιθυμείς.

Σ’ ευχάριστω πολύ για την ωραία αυτή συνέντευξη. Ξεκινήστε μια επανάσταση στο σπίτι σας.

PRURIENT "Bermuda Drain"

Prurient

Bermuda Drain

2011 | Hydra Head

Ο τύπος (Dominick Fernow) έχει αβγατίσει κάθε standard όλων αυτών των συγχωνευμένων ειδών που συγκροτούν τελικά τον ήχο των Prurient. Η στέγαση υπό τη σκέπη μιας Hydra Head είναι τρανταχτό παράδειγμα του πόσο κοντά μπορούν να έρθουν διαφορετικοί μουσικοί κόσμοι. Η αγανή χρήση της άμεσης ακραιότητας δεν αφαιρεί ίχνος της φρικιαστικής άποψης του συγκεκριμένου project. Τα επιμελώς άξεστα noise στοιχεία ψηλαφίζουν το σκοτάδι που μπορεί να προσφέρει το dark ambient όταν δημιουργείται σωστά. Η ολοφάνερη synth pop ατμόσφαιρα προσθέτει κάτι το αλλαζονικά μοναδικό στον όλο χαρακτήρα του Bermuda Drain. Το 2011 μέλλει τελικά να είναι η χρονιά που τύποι σαν και δαύτον ίσως αρχίσουν να θεωρούνται καλλιτέχνες. Γιατί κακά τα ψέματα, το αδάμαστο σθένος και η αδιάπτωτη νευρικότητα του συγκεκριμένου δίσκου δημιουργούν ακούσια ξένους κόσμους από τους οποίους ξεχύνεται μια τούμπανο δόση κολληματικής παράνοιας. Σας οικτίρω, την αμέριστη προσοχή σας παρακαλώ.

DEPHOSPHORUS "Axiom" EP

Dephosphorus

Axiom EP

2011 | 7 Degrees Records

Θα πρέπει να είστε υπομονετικοί και συνετοί ώστε να φτάσετε στα σημεία απογείωσης του εν λόγω δίσκου. Κι αυτό γιατί (προς έκπληξή μου) η εξέλιξη του είναι εντελώς αντίθετη με το ξεκίνημα του δίσκου. Ναι, το ομολογώ, τα εισαγωγικά “Collimator” και “Continuum” δεν μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση αν και δεν είναι μπαζοτράγουδα που δεν αξίζουν μια. Καμια σχέση. Απλά πρέπει να φτάσεις στο αλα late Satyricon εναρκτήριο riff του “Dephosphorus” καθώς και την συνέχεια του δίσκου για να εκτιμήσεις την καλή δουλειά που έχει γίνει. Ο όρος astrogrind που χρησιμοποιεί το σχήμα με προδιέθετε για digital ακούσματα αλλά ο ήχος της μπάντας δεν έχει καμιά σχέση με καλογυαλισμένες παραγωγές και λοιπές πίπες. Τα τύμπανα αναπνέουν φυσικά και οι κιθάρες ξερνάνε μια ευχάριστη δυσαρμονία. Τα φωνητικά είναι υπεργαμώ, κάτι ανάμεσα στα σκισμένα/αγχωμένα της φάσης και μου θυμίζουν έναν λιγότερο παρανοϊκό Adi Tejada. Όσο για το info της υπόθεσης, οι Dephosphorus είναι Έλληνες και απαρτίζονται από τους Πάνο Αγόρο, Θάνο Μαντα (αμφότεροι πρώην μέλη των Straighthate – R.I.P.) και τον Νίκο Μεγαριώτη (Injekting Khaos). Η τελική τραγουδιστική τετράδα του δίσκου με κορυφαία τα “Indulge Me in Silence” και “On the Verge of an Occurence” ΣΠΕΡΝΕΙ! Η ίδια η μπάντα διαθέτει link προς ελεύθερο download στο ίδιο της το official site, οπότε δεν μένει κάτι άλλο απ’ το να παραθέσουμε κι εμείς το εν λόγω link. Α, και μην τα ξαναλέμε, αν γουστάρετε (που όσοι μπουν στη διαδικασία να το κατεβάσουν θα γουστάρουν σίγουρα), στηρίξτε τη μπάντα αγοράζοντας το “Axiom” ή κάποιο μπλουζάκι απ’ το merch της μπάντας. Εν αναμονή του full-length λοιπόν.

BON IVER s/t

Bon Iver

Bon Iver

2011 | Jagjaguwar, 4AD

Το πορτοκαλί φανάρι της άδειας λεωφόρου. Δύση του ηλίου. Σα ν’ αχνοφαίνεται το retro poster πάνω στους ξεθωριασμένους τοίχους της παμπάλαιας πολυκατοικίας. Η θάλασσα απέναντι. Το πορτοκαλί φως του ηλίου. Ο υπόκωφος παλμός της πόλης. Όλα αρχίζουν να ξυπνάνε. Οι επόμενες στιγμές θα περιέχουν ιστορίες από κάθε σοκάκι, κάθε φωνή που αντηχεί σιγανά στα αυτιά όσων κοιτούν τη θέα. Μετά, κενό. Οι βραδινές ώρες δεν αφορούν κανέναν πλέον. Γιατί εκεί είναι το παρόν. Και το παρόν δεν το αφηγείται κανείς, παρά μόνο βιώνεται. Μια αλλαγή πλάνου. Το πορτοκαλί φανάρι της άδειας λεωφόρου. Ανατολή του ηλίου. Το ίδιο poster, ίδιος τοίχος. Η θάλασσα απέναντι. Το πορτοκαλί φως του ηλίου. Ο υπόκωφος παλμός της πόλης. Μια παρέα που κοιμάται μες στο αυτοκίνητο. Ένας οδηγός, κι αυτός νυσταγμένος. Η γαλήνη σταλάζει απ’ τον ουρανό. Ο ήχος των πουλιών. Είναι αυτά τα σύντομα, μα ατέλειωτα συνάμα, ημίωρα που αφορούν τη μουσική του δίσκου. Η ακουστική νοσταλγία που τόσο μοιάζει στον φθινοπωρινό ήλιο. Ο ημι-νηφάλιος τόνος του μοιάζει κάτι παραπάνω από απλά οικείος. Ναι, υπάρχουν και τέτοιες μουσικές. Μια χαρά μου κάνουν.

MNMNTS "The Good Life"

MNMNTS

The Good Life

2011 | Adagio830

Να σου μια άσημη μπάντα η οποία αξίζει συγχαρητήρια για το ντεμπούτο άλμπουμ της, The Good Life. Η μουσική τους πνέει καύλα με τα ιδιατέρως σκισμένα φωνητικά να κλέβουν την παράσταση. Το ωραίο με αυτούς τους Γερμανούς είναι ότι καταφέρνουν να ακούγονται ειλικρινείς μες στις ξέχειλες από (ουσιαστική) μελωδία συνθέσεις τους. Μάλιστα καταφέρνουν να υποστηρίξουν τον δυσαρμονικό ήχο τους με κιθάρες που σαφώς ακούγονται πιο rock! Έτσι λοιπόν, κάλλιστα θα μπορούσαμε να πούμε πως πρεσβεύουν το χαοτικό hardcore με πλήρη αβρότητα. Υποκλίνονται μεν (και αυτοί) στον ήχο των θεών Cursed, καταφέρνουν δε να παρουσιάσουν ένα ολόδικό τους πρόσωπο και χαρακτήρα. Αφήνουν εντέλει το στίγμα ενός δίσκου που κυλάει σα νεράκι, απόλυτα σεμνότυφος. Γαμώ τα σκηνικά δηλαδή.

ARCTIC MONKEYS "Suck It and See"

Arctic Monkeys

Suck It and See

2011 | Domino

Το τέταρτο, σαραντάλεπτο άλμπουμ των Βρετανών Arctic Monkeys μας τους συστήνει περισσότερο σαν μπάντα από ποτέ. Η νευρόσπαστη δομή (νότα προς νότα) των τραγουδιών τους εως τώρα βέβαια είχε προσδώσει στους τέσσερις αυτούς πιτσιρικάδες ένα προσωπικό ύφος που τους έκανε να ξεχωρίζουν μες στον όλο μουσικό μπαζο-χαμό. Η αλήθεια είναι πως το Suck It and See είναι τουλάχιστον ευχάριστο σαν άκουσμα. Αυτό το indie, και ελαφρώς νεο-ψυχεδελικό, rock τους κρύβει (τώρα περισσότερο από ποτέ, το ξαναλέμε) πανέμορφες μελωδίες που μπορούν να συνοδεύσουν έστω και τις “ρηχές” σας ώρες πολύ ευχάριστα. Ο Alex Turner (τραγουδιστής/βασικός συνθέτης) υποστηρίζει ότι σ’ αυτό το δίσκο προσηλώθηκαν όλοι μαζί στο να κάνουν περισσότερες πρόβες και πως αυτό τους έδεσε πιο πολύ. Όντως, το αποτέλεσμα είναι πασιφανές μιας και ο δίσκος έχει τραγούδια που μοιάζουν με τραγούδια, ασχέτως αν ρηχαίνει η ποιότητα της σύνθεσής τους. Απ’ τους Arctic Monkeys το μόνο που μπορείς να απαιτήσεις είναι super hits τύπου Brianstorm και ο νέος δίσκος τους περιέχει ΚΟΜΜΑΤΟΥΣ σαν το single Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair που γαμούν και δέρνουν. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι ικανοί να γράψουν φοβερά πράγματα μιας και η στιχουργική αντίληψη του Turner ολοκληρώνει πλήρως το όλο σύνολο με βάση μια μουσική που είναι τουλάχιστον αξιόλογη. Μακάρι όλο το mainstream να ήταν σαν κι αυτό το δισκάκι.

PESTE NOIRE "L'Ordure à l'État Pur"

Peste Noire

L'Ordure à l'État Pur

2011 | La Mesnie Herlequin

Αγνοώντας παντελώς το εθνικιστικό μήνυμα του DJ Famine στους στίχους των Peste Noire θα βρει κανείς ενδιαφέροντα μουσικά τερτίπια στην L’Ordure à L’État Pur κυκλοφορία τους. Πέντε μόλις συνθέσεις συμπληρώνουν μία ολόκληρη μουσική ώρα μες στην οποία η μπάντα περί πολλά τυρβάζει μα δύσκολα μπορώ να την κατατάξω στο black metal ιδίωμα. Ιδιαίτερα καλά είναι κάποια συμφωνικά σημεία όπως το τέλος του Cochon Carotte et les Sœurs Crotte.

KRALLICE "Diotima"

Krallice

Diotima

2011 | Profound Lore Records

Πέρα από την ηχητική πανδαισία, το εικαστικό (νοητικά) μέρος του συγκεκριμένου -τουλάχιστον- νανοθριάμβου είναι αδιαμφισβήτο. Όπως άλλωστε και η νεότερη αισθητική των Αμερικάνων ΒΜ καλλιτεχνών. Εξελίσσουν το είδος με τέτοιο δυσοίωνο τρόπο ώστε καταλήγουν ν’ αλληλοσυγχαίρονται με τους λίγους κι εκλεκτούς της πιάτσας. Τουτέστιν, το Diotima χαίρει μιας ελιτιστικής τέχνης και αξίας η οποία είναι δύσκολο να ΜΗΝ ξεχωρίσει μες στο πλήθος των πλειοψηφικών κουράδων που βγαίνουν στο εμπόριο σε μαζική παραγωγή. Οι κρύες και τσουχτερές παγωνιές αλλά και οι majestic-ούρες τραγουδιών-ύμνων σαν το The Clearing θα απομακρύνουν τον όποιο ανεπιθύμητο. Είναι σχεδόν μαγικό το τι έχουν καταφέρει οι τύποι εδώ μέσα. Η μαμά Νορβηγία εμπνέει, τα στοιχειωμένα δάση της επίσης. Το όραμα των Krallice, πέρα από μονόδρομος, είναι και ολοφάνερο. Α, όπου ΒΜ εννοούμε black metal, έτσι; Τι άλλο άραγε;

COLD CAVE "Cherish the Light Years"

Cold Cave

Cherish the Light Years

2011 | Matador

Λέει πως οι Cold Cave είναι το solo project του Wesley Eisold, πάλαι πότε πρώην τραγουδιστή των Give up the Ghost, American Nightmare, XO Skeletons και Some Girls. Ο ειδήμων εγώ (εδώ γελάμε) σαφώς και αγνοούσα την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ τους, Love Comes Close. Το τελευταίο πόνημά τους όμως έσπευσα να το τσεκάρω όταν και μυριστήκα την ύπαρξη του. Στα αυτιά μου λοιπόν, ο αχταρμάς των The Sound, Joy Division, The Smiths, παλιών καλών Depeche Mode αλλά και Pulp (!) ως τις επιρροές που γυροφέρνουν τον απόηχο του Cherish the Light Years είναι απόρροια μιας σταδιακά χτισμένης μουσικής οικοδομής που παρά την όποια anti-commercial φύση του διατηρεί έναν απερίγραπτα τρομακτικό mainstream χαρακτήρα. Κουφό ε; Οι συνθέσεις είναι τυραννικές μα συνάμα γοητευτικές. Ο κύριος Eisold σαν άλλος Dave Gahan ή πιο ευδιάθετος Ian Curtis προσδίδει μια ιδιαιτέρως διαφανή ταυτότητα η οποία σχηματίστηκε από σκόρπια κομμάτια εμπνευσμένων new wave στιγμών του παρελθόντος. Όλα ποιοτικώς φτιαγμένα όμως. Μην ταράζεστε. Το μόνο κακό που μπορείτε να πάθετε είναι να χορέψετε έστω και λίγο, έστω ασυναίσθητα. Πόσο πολύ ντρέπεστε τον ίδιο σας τον εαυτό;

BLOOD CEREMONY "Living with the Ancients"

Blood Ceremony

Living with the Ancients

2011 | Rise Above Records

Να σου μια μπάντα που δεν ζυμώνεται απ’ τις εποχικές διαθεσιμότητες και απαιτήσεις. Ο τίτλος άλλωστε τα λέει όλα: “Ζώντας με τους αρχαίους”! Κατ’ αρχήν, σαν μπάντα, μοιάζουν ειλικρινείς και μ’ ενιαίο σκοπό μιας και τ’ όνομα τους σε συνάρτηση μ’ όλο το μυστικιστικό περίβλημα των εμφανίσεων τους όπως και το ορχηστρικό τους μοτίβο ταιριάζουν απόλυτα. Όλα εδώ μέσα ζεύουν τον vintage αέρα αλλοτινών καιρών. Η χρήση των πλήκτρων και του φλάουτου πάνω απ’ τα doom κιθαριστικά θέματα γεννάει μπάσταρδα μιας Black Sabbath meets Jethro Tull παρτούζας. Επιπλέον, η ιέρεια Jinx Dawson -και επομένως οι θρυλικοί Coven- πνέουν έμπνευση στους σύγχρονους αυτούς retroλάτρες. Το ωραίο όμως με τους Blood Ceremony είναι ότι δεν παπαγαλίζουν τα όσα εξέθρεψαν τα late 60s και τα 70s. Μπορεί να κρατούν ακέραια τα σάπια σημεία της μουσικής τους αλλά όλα παρουσιάζονται υπό το δυνατό φως της Κολάσεως με την Alia O’Brien να τραγουδά σαν άγγελος του Κάτω Κόσμου τα πένθιμα μοιρολόγια του group. Σαν δίσκος είναι μακράν πιο συνοχικός απ’ το ντεμπούτο τους, παρ’ όλα αυτά το ομώνυμο album της μπάντας έκρυβε συνθέσεις ενός “τσικ” ποιοτικότερων στιγμών συν δύο με τρεις ξεκάθαρους ύμνους. Όπως και να’ χει, όσοι γουστάρουν τις μουσικάρες κάτι προγενέστερων δεκαετιών σίγουρα θα εντρυφήσουν στο trip των Blood Ceremony. Για τους υπόλοιπους δεν παύει να είναι ένας ακόμα γαμηστερός δίσκος.

FLEET FOXES "Helplessness Blues"

Fleet Foxes

Helplessness Blues

2011 | Sub Pop, Bella Union

Εδώ μέσα δεν θα βρείτε ποικίλες εκφάνσεις έκφρασης. Ο ήπιος τόνος του δίσκου συνεχίζεται απ’ το πρώτο έως και το τελευταίο του δευτερόλεπτο. Τα σκόρπια δείγματα που είχα ακούσει στο παρελθόν από αυτούς τους τύπους δεν ήταν παγιωμένα στα ίδια και τα ίδια παρ’ όλο που ποτέ δεν μ’ εντυπωσίασαν. Ρίχνοντας μια ματιά στα ανά τον κόσμο blogs, το νέο τους πόνημα χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και μάλιστα ήδη φιγουράρει ανάμεσα στα κορυφαία albums του τρέχοντος έτους. Έτσι λοιπόν δελεάστηκα απ’ την όποια ακρόασή του. Το Helplessness Blues είναι ένας δομημένος δίσκος του οποίου οι μελωδίες έχουν μελετηθεί αρκετά ως φαίνεται. Μάλιστα, για να πω την αλήθεια, η μπάντα ακούγεται σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια αναγέννησης του πνεύματος των σπουδαίων Simon & Garfunkel. Η ραχοκοκαλιά κάθε σύνθεσης πολλές φορές ποτίζεται με gospel επιρροές, ειδικά στα φωνητικά. Λένε τις ιστορίες τους με το δικό τους τρόπο, ναι, αλλά ως εκεί. Ο δίσκος απευθύνεται κυρίως σε ψευτοκουλτουριάρικο κοινό που χειμώνα καλοκαίρι τυλίγει υφάσματα γύρω απ’ το λαιμό του, καπνίζει πούρο και πίνει κρασί. Ίσως τα ίδια τα μέλη της μπάντας είναι του ίδιου στυλ κόπανοι. Η ανία και η βαρεμάρα είναι εξίσου ατέρμονες. Μη τυχόν και ξεγελαστείτε, αυτά είναι για τους nerds της υπόθεσης. Μέγα χασμουρητό…

RADIOHEAD "The King of Limbs"

Radiohead

The King of Limbs

2011 | Independent

Αυτή η μπάντα έχει την ικανότητα να ωραιοποιεί το μέτριο. Γιατί μπορεί αυτός ο δίσκος να είναι σκαλιά ανώτερος και πιο ενδιαφέρον από το βαρετό προηγούμενο άλμπουμ τους μα παραμένει μέτριος συγκριτικά με αριστουργήματα του παρελθόντος. Η χρόνια πλέον τάση της μπάντας να συνεχίσει σ’ αυτό το οργανικό/ηλεκτρονικό ύφος παιγμένο με φυσικά όργανα (σαφώς και τα samples δεν παραλείπονται) συνεχίζει και στο τελευταίο τους δισκάκι. Εδώ φυσικά πρέπει να μην πέσουμε στην παγίδα του να εξετάσουμε τυχαία μια μπάντα σαν τους Radiohead. Οι τύποι είναι άνετα εκ των κορυφαίων μουσικών όλων των εποχών. Πάντοτε είχαν πρόταση στη μουσική εξέλιξη και συνεχίζουν να θεμελιώνουν πράγματα. Αυτή τη φορά ο Thom Yorke ποδοπατά το υποτιθέμενο «εγώ» του και εμφανίζεται με σύντομες μα εύστοχες φωνητικές γραμμές εδώ κι εκεί. Ο μεστός μινιμαλισμός τραγουδιών σαν το Morning Mr. Magpie είναι κατάλληλος για να σε συντροφεύει στο “χάσιμο” ή τη “φάση” σου όπως και να δημιουργεί το κατάλληλο σουρρεαλιστικό σκηνικό μες στο κεφάλι σου. Η μαγκιά της μπάντας όμως φαίνεται στα Feral, Lotus Flower και Codex. Ειδικά το τελευταίο συσσωρεύει τόση συμπιεσμένη μουσική ευφυία και την εκφράζει μέσω μιας απαράμιλλης λιτότητας. Θαυμάσια πράγματα δηλαδή που κρύβονται στις λεπτομέρειες. Ο δίσκος προφανώς και μ’ έχει κερδίσει γιατί (χωρίς πλάκα) παίζει και να τον έχω ακούσει πάνω από εκατό φορές. Δίχως ίχνος υπερβολής.

PJ HARVEY "Let England Shake"

PJ Harvey

Let England Shake

2011 | Island, Vagrant

Τα ψεγάδια της PJ Harvey σαν καλλιτέχνιδα είναι δύσκολο να εντοπιστούν μέσα στον όλο καμουφλαρισμένο μα αγενή χαρακτήρα των συνθέσεων της. Υπάρχουν σίγουρα πολλοί φιλύποπτοι πάνω στο θέμα της όλης ποιότητας. Οι αδιάλλακτοι οπαδοί ίσως ανήκουν σε hipster genres μα θα υπάρχουν φυσικά και εκείνοι οι λίγοι οι οποίοι γουστάρουν τις μουσικάρες της καριέρας της επειδή αντιλαμβάνονται πλήρως το πόσο γαμάτη είναι και σαν μουσικός αλλά και σαν ερμηνεύτρια. Το τελευταίο προϊόν που εξείγε είναι, πέρα από φιλόδοξο, τρομερά ταπεινό. Η φειδωλή και επιφανειακή χρήση όλου του ορχηστρικού υποστρώματος βρίσκεται σε ύφεση μπροστά στην ερμηνεία αυτής της σπουδαίας τύπισσας. Για το συγκεκριμένο άλμπουμ μάλιστα μαθαίνουμε πως είχε αρχικά γράψει τους στίχους με τους οποίους ζωγράφισε τραγουδιστικά τούτο το πράο, μα σφοδρό συνάμα, δισκάκι. Σίγουρα έχει συνοχή, σίγουρα είναι σαφές, σίγουρα δανείζεται λίγη απ’ τη μαύρη διάθεση του Nick Cave και Σία και σίγουρα αποπλέει σε ένα ποιοτικώς καθιερωμένο μουσικό status. Όσον αφορά στο προτελευταίο σκέλος της προηγούμενης πρότασης, αυτό δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί μιας και το βαρύ όνομα του Mick Harvey γυροφέρνει σαν το Διάολο όλους τους τίτλους σαν ο μοναδικός συνθέτης (σύμφωνα πάντα με το official site). Η Polly Jean είναι εμπειρία, το Let England Shake είναι ένας φοβερός δίσκος που ασχολείται με μια παρηκμασμένη Αγγλία και αν ασχοληθείτε λίγο παραπάνω με τους στίχους όπως και το concept πίσω απ’ αυτούς θα δείτε ότι αξίζει τον κόπο πέρα για πέρα. What is the glorious fruit of our land?

VIRUS "The Agent That Shapes the Desert"

Virus

The Agent That Shapes the Desert

2011 | Duplicate Records

Ποτέ μου δε θα φανταζόμουν πως τη βαριά κληρονομιά των Ved Buens Ende θα την συνέχιζε συνθετικά ο Czral (ή Carl Michael-Eide). Γιατί μπορεί στο πλευρό του -όσον αφορά τους Virus– να’ χει ως τώρα μόνιμο συνεργάτη τον Einar Sjurso (μέλος των θεών Beyond Dawn) αλλά θαρρούσα πως αυτή η ευχάριστη δυσαρμονία των συνθέσεων των VBE ήταν κυρίως αποτέλεσμα της συνθετικής διάνοιας του Vicotnik (ή Yusaf Parvez, μέλος των Dodheimsgard). Με το ντεμπούτο album τους ακόμα οι Virus με σκάλωσαν. Η συνέχεια με το The Black Flux ήταν αποθεωτική και τώρα καταφτάνουν ν’ αποδείξουν ότι μόνο τυχαίοι δεν είναι, κυκλοφορώντας τον πιο μεστό δίσκο της καριέρας τους. Ο ένας ύμνος διαδέχεται τον άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αν ψάξεις να βρεις από που αντλούν αυτοί οι μουρλο-Νορβηγοί τις όποιες επιρροές τους είσαι χαμένος από χέρι. Μέσα στη δίνη ενός κυκλοθυμικού riffing κι ενός ΤΟΣΟ ευφάνταστου drumming η μουσική παλέτα της μπάντας δημιουργεί κάτι που μες στη χαώδης (αλλά rock) δομή του μπορεί ν’ αναμίξει μέχρι και western πινελιές. Μιλάμε για μεγάλο θράσος. Το The Agent That Shapes the Desert στέκει περίτρανα ως κάτι πραγματικά μοναδικό σ’ ότι αφορά οποιαδήποτε μουσική πρόταση κι αναδεικνύει εναλλακτικές πτυχές του ταλέντου του Czral όσο και του Einar. Εγώ αναρωτιέμαι αν αυτά τα riff προορίζονταν για το νέο δίσκο των VBE σ’ εκείνη την ατυχή επανένωση της μπάντας λίγα χρόνια πριν, τι θα μπορούσαν να είχαν γεννήσει σε συνδυασμό μ’ ότι μουσική φυλάει στα συρτάρια του ο Vicotnik όλα αυτά τα χρόνια; Τροφή για σκέψη! Προς το παρόν όμως, απολαύστε κάτι αρρωστημένα τέλειο.

Interview: Obliteration

Ακολουθεί συνέντευξη για το Musikal Aesthetics webzine με τον Sindre Solem, κιθαρίστα και τραγουδιστή της μπάντας.

Πως ακριβώς μόλυνε το αίμα των Obliteration ο ιός του death metal της παλιάς σχολής; Αν λάβουμε υπόψη το νεαρό της ηλικίας σας και τις υπόλοιπες σύγχρονες μπάντες, αυτό είναι κάπως ανορθόδοξο.

Χεχεχε, πραγματικά δεν ξέρω. Ξεκινήσαμε ακούγοντας punk και κάποια hard rock/metal πράγματα και κάπως μεγάλωσε μέσα μας. Έχουμε αναπτύξει μια γεύση οργανικού, αγνού κι αληθινού ήχου και παραγωγών της μουσικής που γουστάραμε, έτσι υποθέτω πως μας βγήκε φυσικά. Νιώθαμε αηδιασμένοι με το πως ηχούσαν οι μπάντες στις αρχές του 2000, τα πάντα έπρεπε να είναι σύγχρονα και επαγγελματικά ως τα δόντια, με triggers, plug ins, pro tools κι όλα αυτά τα σκατά γι’ αυτό και ο τρόπος με τον οποίο αρχίζαμε να παίζουμε μουσική κι όπως ηχογραφήσαμε το υλικό μας ήταν κάποιου είδους αντίδραση κατά του μοντέρνου metal, υποθέτω. Ή τουλάχιστον αυτό συνέβη υποσυνείδητα, αλλά γνωρίζαμε ότι θέλαμε να rock-άρουμε δυνατά.

Κουβαλώντας το φορτίο ενός σπουδαίου δίσκου σαν το “Nekropsalms”, τι θα μπορούσατε να κάνετε ώστε κάποια νέα σας προσπάθεια να ζεύει ακόμα περισσότερο;

Σε ευχαριστούμε πολύ, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι μ’ αυτόν το δίσκο. Χεχε, δεν είμαι σίγουρος, θα συνεχίσουμε ν’ αφήνουμε το στίγμα μας στη μουσική προσπαθώντας να εξελίξουμε το death metal στυλ μας. Έχω ένα προαίσθημα ότι ο επόμενος δίσκος θα είναι περισσότερο σκοτεινός και πιο ατμοσφαιρικός αλλά συνάμα πιο επηρρεασμένος από το punk. Και θα κάνουμε κάποιες αλλαγές χρησιμοποιώντας διαφορετικό εξοπλισμό όταν θα τον ηχογραφήσουμε ώστε να επιτύχουμε έναν βαθύτερο ήχο κατά κάποιο τρόπο. Όμως θα μπορείς ν’ ακούς τους Obliteration εκεί μέσα. Δε μπορούμε να το υπεραναλύσουμε γιατί θα ξεφεύγαμε. Γι’ αυτό ακριβώς θ’ ακολουθήσουμε την ισχύουσα ροή των πραγμάτων και θα προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ακόμα ένα cool δίσκο.

Autopsy, γλυκοί μου Autopsy έτσι; Χάρηκα που ανακάλυψα μια μπάντα που ήταν τόσο επηρρεασμένη από τους Αμερικάνους πρωτοπόρους του death metal χωρίς να τους αντιγράφουν στεγνά. Οι σκέψεις σου πάνω σ’ αυτό;

Χεχε, ευχαριστούμε. Οι Autopsy είναι με διαφορά η πιο γλυκιά μπάντα εκεί έξω, χεχε. Οι Autopsy είναι οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες του στριμμένου, τρομακτικού κι ακραίου metal και μια από τις αγαπημένες μου μπάντες (όπως και των υπόλοιπων παιδιών της μπάντας) εδώ και πολύ καιρό. Όμως νομίζουμε πως είναι σημαντικό να προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι δικό μας απ’ το να αντιγράφουμε και να δανειζόμαστε killer riffs. Πραγματικά μου αρέσουν ένα κάρο μπάντες που αντιγράφουν τους Autopsy σαν τους Lobotomized, Bonesaw και ούτω καθεξής. Και δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΣΑΙ riffs όταν αυτό γίνεται με καλές προθέσεις, αλλά εμείς σαν μπάντα δεν λειτουργούμε έτσι. Θέλουμε απλά να δημιουργήσουμε δολοφονική metal μουσική και να θέσουμε την προσωπική μας σφραγίδα πάνω σ’ αυτή.

Ποια είναι η ανταπόκριση για το δίσκο εως τώρα; Πιστεύω θα είναι αρκετά εντυπωσιακή και πως ο δίσκος θα έγινε ευπρόσδεκτος απ’ τους περισσότερους οπαδούς.

Η ανταπόκριση για το “Nekropsalms” είναι εξαιρετική και από τον μουσικό τύπο, και από τους οπαδούς αλλά και από άλλες μπάντες/μουσικές προσωπικότητες. Μάλιστα μόλις κερδίσαμε κι ένα βραβείο γι’ αυτό, εδώ στη Νορβηγία, ως “το καλύτερο album απ’ το Όσλο για το 2009”. Ήταν αρκετά τρελό. Παντού γύρω οι αντιδράσεις ήταν σπουδαίες, από τους πιο πιστούς οπαδούς του death metal ως και σκοτεινούς black metal τύπους, μεταλλικούς πάνκηδες, hipsters, χεχε… Πάντα θα’ χεις κάποιους που δεν θα τους αρέσει αλλά συνέβησαν τόσο γαμάτα πράγματα μ’ αυτή μας την κυκλοφορία που δεν μας νοιάζει και τόσο η κριτική. Οι περισσότερες επικρίσεις όμως έγιναν εναντίον του εξωφύλλου, χεχε.

Έχετε περιοδεύσει μ’ ένα μάτσο ανατριχιαστικές μπάντες σαν τους Deathhammer, τους σπουδαίους Ramesses και τους Unearthly Trance. Πως ήταν το να μοιράζεσαι τη σκηνή μ’ αυτούς τους καλλιτέχνες; Επωφελείται μουσικά ο ένας απ’ τον άλλον;

Έχουμε περιοδεύσει μόνο με τους Ramesses δύο φορές αλλά έχουμε παίξει αρκετές φορές με αυτές τις μπάντες κι άλλα σπουδαία σχήματα. Είναι φανταστικό να μοιράζεσαι τη σκηνή με κάποιον που έχει τις ίδιες μουσικές απόψεις με σένα. Και με το να παίζεις με ολοένα και περισσότερες δολοφονικές μπάντες καταλήγεις σε κάτι περισσότερο από απλά μια συναυλιά. Μετατρέπεται περισσότερο σε μια εκδήλωση/εμφάνιση/εμπειρία/τελετουργία ή κατι τέτοιο. Έτσι λοιπόν, γίνεται συναρπαστικό για μας το γεγονός ότι παίζουμε με μπάντες που αγαπάμε, μας ωθεί να κάνουμε καλύτερες εμφανίσεις και ναι, μπορούμε να μάθουμε πολλά ο ένας απ’ τον άλλον καθώς μοιραζόμαστε τη σκηνή όπως και να εμπνευστούμε. Ο Adam των Ramesses με έχει εμπνεύσει πολλές φορές στο να γίνω καλύτερος frontman/τραγουδιστής και μπορώ να πω τα ίδια και για τους Sonic Ritual και για τους Autopsy π.χ. Γάμησε τα, έχουμε παίξει με τόσες πολλές μπαντάρες…

Λάβατε κοπλιμέντα και απ’ τον Fenriz των Darkthrone και μάλιστα σας πρότεινε και σαν “μπάντα της εβδομάδας” στο blog του. Σας αγχώνει καθόλου αυτό;

Όχι, όχι πραγματικά, αλλά στ’ αλήθεια εκτιμούμε την υποστήριξη του. Μας στηρίζει εδώ και πολύ καιρό και τα κοπλιμέντα του, οι συμβουλές και η κριτική του πάντα εκτιμούνται απ’ το στρατόπεδο των Obliteration. Η πρώτη φορά που μας στήριξε με κοπλιμέντα και τα λοιπά ψιλο-φρίκαρα, ήταν κάτι αρκετά αγχωτικό για μένα. Αλλά τώρα είναι όλα τέλεια, χεχε. Τον συνάντησα κι εχθές το βράδυ, καταπληκτικός τύπος.

Η black metal μετάβαση που συμβαίνει στο “The Worm That Gnaws In The Night” είναι απλά φανταστική. Να περιμένουμε παρόμοια εγχειρήματα σε κάποια από τις νέες σας συνθέσεις;

Ευχαριστώ φίλε! Είναι από τα αγαπημένα μου μέρη στον δίσκο. Ναι, νομίζω ότι μπορείτε να περιμένετε περισσότερα απ’ αυτό το στυλ στην επερχόμενη δουλειά μας. Το υλικό πάνω στο οποίο δουλεύουμε τώρα αγγίζει πιο σκοτεινά μέρη σαν κι αυτό, έτσι είναι αρκετά ασφαλές να πούμε ότι το album μας θα έχει μέρη/riffs/τραγούδια που μοιράζονται το ίδιο μοχθηρό συναίσθημα σαν το τέλος του “The Worm That Gnaws In The Night”. Αλλά το αφήνουμε απλώς να κυλάει καθώς δεν έχουμε ολοκληρώσει τη γραφή του ακόμα. Είμαι σίγουρος ότι θα σκοτώνει όμως.

Πως ακριβώς επιτύχατε αυτόν το ζεστό, οργανικό ήχο;

Χρησιμοποιούμε ζεστό, οργανικό εξοπλισμό, χεχε. Ηχογραφούμε μόνοι μας τα πάντα αναλογικά (μόνο που όλα τα σώζουμε σε σκληρό δίσκο κι όχι σε ταινίες) και χρησιμοποιούμε τα αυτιά μας για να φτιάξουμε τον ήχο στους ενισχυτές, στα τύμπανα και ούτω καθεξής. Ηχογραφούμε πάντα τελείως βασικά και γρήγορα του στυλ DIY (Do It Yourself) χωρίς φανταχτερά plg ins, triggers, pro tools ή τέτοια πράγματα. Χρησιμοποιούμε μηχανήματα που ηχούν καλά και θερμά, σαν τον ενισχυτή Orange του ’73, και καλούς high gain ενισχυτές. Το σημαντικό είναι ότι χρησιμοποιούμε τα αυτιά μας ψάχνοντας τον ήχο που θέλουμε και που ταιριάζει καλύτερα στα τραγούδια μας. Ο Arild, κιθαρίστας και παραγωγός του δίσκου λέει: “Απλά χρησιμοποιήσαμε τ’ αυτιά μας και προσπαθήσαμε να επικεντρωθούμε στο να επιτύχουμε τον αληθινά ακουστικό ήχο των τυμπάνων όταν κάναμε τη μίξη. Έπειτα προσπαθήσαμε να προσαρμόσουμε τα πάντα γύρω απ’ αυτόν τον ήχο…”

Πιστεύω ακράδαντα ότι το αληθινό death metal έχει στοιχεία από το doom metal. Εννοώ μπάντες σαν τους Morbid Angel, Sadistic Intent κ.ο.κ. Ποιά είναι η σχέση σας με το Sabbath-ικό υλικό και πως το αντιλαμβάνεστε ως μέρος του death metal γενικά;

Πράγματι, το doom είναι ένα σημαντικό είδος για το ακραίο metal, αν θες τη γνώμη μου. Και προσφέρει μια εντελώς νέα διάσταση και βάθος στη μουσική. Η σχέση μου με το Sabbath-ικό υλικό είναι σπουδαία, το αγαπώ. Οι Black Sabbath είναι θεοί για εμάς αλλά μπάντες όπως οι Pentagram, Sleep, Electric Wizard, Coven, Witchcraft, Witch, Cathedral, OM, St. Vitus κ.ο.κ. αποτελούν επίσης έμπνευση. Το υλικό που είναι εμπνευσμένο από τους Black Sabbath είναι πάντοτε μουσική με περίσσια ψυχή. Τα doom σημεία στο ακραίο metal δίνουν στις μπάντες μια δυναμική και ποικιλομορφία που διαχωρίζει τους καλούς απ’ τους σπουδαίους, τους άντρες απ’ τα αγόρια κ.λ.π. Νομίζω πως αυτά τα σημεία προσδίδουν μεγαλύτερη ουσία στο όλο χάος και είναι απαραίτητα για τους Obliteration εφόσον έτσι κρατάμε το ενδιαφέρον και διαδίδουμε τη φρίκη με σωστό τρόπο.

Το punk επίσης φαίνεται να έχει τεράστια επίδραση στη μουσική σας κατεύθυνση. Ποιές είναι οι μπάντες με τις οποίες συνδέεστε; Θαρρώ προέρχονται κυρίως απ’ τη δεκαετία του 80…

Γάμησε τα, ναι! Το punk attitude είναι τόσο ισχυρό και τόσο σημαντικό για το καλό metal. Λατρεύω τόνους απ’ την παλιά punk μουσική όπως: Testors, Discharge, Sacrilege (τα demos), Misfits, Bad Brains, Cro Mags, Black Flag, Samhain, Negative Approach, Void, Anti Sect, Dead Boys, Adrenalin OD, Doom, μέχρι και τους Bad Religion και τόσους άλλους. Αλλά υπάρχουν επίσης άπειρες καινούργιες crust/punk μπάντες εκεί έξω όπως οι Summon the Crows, Dishonorable Discharge, Dishammer, World Burns to Death, Tragedy, Severed Head of State, Detestation, Murderess, Speedergarben, Skitsystem, Imperial Leather αι τόσες πολλές ακόμα. Το punk δεν έχει πεθάνει!

Πότε να περιμένουμε το νέο δίσκο; Υπάρχουν τραγούδια σε εξέλιξη;

Ελπίζουμε να το κυκλοφορήσουμε στα τέλη του 2011 μα δε γνωρίζουμε ακόμα. Μόλις υπογράψαμε με την Indie Recordings έτσι θα ξέρω πως ότι αφορά το δίσκο θα είναι εξαιρετικά καλά δουλεμένο. Δουλεύουμε σκληρά γι’ αυτό τώρα αλλά δεν είμαστε μακριά απ’ την πρόοδο που αναφέρεις. Έχουμε μερικά τραγούδια έτοιμα καθώς και μια πληθώρα σημείων/riffs. Ας ελπίσουμε ότι θα ολοκληρωθεί κάποια στιγμή μες στο καλοκαίρι ώστε να μπορέσουμε να το ηχογραφήσουμε. Μπορώ να υποσχεθώ ένα τρομακτικό album. Οι οπαδοί του “Nekropsalms” δεν θα απογοητευτούν.

Τέλος στο μαρτύριο. Μπορέις να μου πεις τους πέντε δίσκους που είχαν το μεγαλύτερο αντίκτυπο σε σένα προσωπικά; Επιπλέον, θα χαιρόμασταν να προτέινεις νέες μουσικές.

Σκατά, είναι τόσοι πολλοί! Οι πρώτοι είναι αρκετά εμφανείς μα θα προσπαθήσω να συμπεριλάβω και κάποιους πιο σκοτεινούς. Χωρίς συγκεκριμένη σειρά.

1. AUTOPSY – Mental Funeral

2. DARKTHRONE – Goatlord

3. REPULSION – Horrified

4. AURA NOIR – The Merciless

5. BLACK SABBATH – Master of Reality

Χεχε, όχι και τόσο σκοτεινό υλικό αλλά αυτοί οι δίσκοι είχαν ισχυρό αντίκτυπο σε μένα. Μερικές άλλες μουσικές συμβουλές, παλιές και νέες είναι οι εξής: Natur (NYC), In Solitude, Sonic Ritual, Bastard Priest, Morbus Chron, Okkultokrati, Black Magic, Negative Plane, Nekromantheon, Deathroner, Curved Air, Naam, Sarcofagus, Altaar, Execration, Diskord, Summon the Crows, Beastmilk, Hexvessel, Swallowed, Salute, Maim, Mismal, Corrupt(rip), Antichrist, Parabellum, Haust, Utarm, Dream Death, Captain Beyond, Saturnlia Temple, Mare, One Tail One Head κ.ο.κ. Υπάρχει πληθώρα καλής μουσικής εκεί έξω.

Ελάτε να παίξετε και στην Ελλάδα κάποια στιγμή. Τα τελευταία λόγια είναι δικά σου.

Σ’ ευχαριστώ για την ωραία συνέντευξη. Θέλουμε πάρα πολύ να παίξουμε στην Ελλάδα, κάντε μας κράτηση, σας παρακαλούμε! Συνέχισε να υποστηρίζεις το αντισυμβατικό underground, παρέμεινε μουσικό φρικιό, να περνάς καλά και hail Satan!

NICOLE ATKINS "Mondo Amore"

Nicole Atkins
Mondo Amore
2011 | Razor & Tie

Το ντεμπούτο άλμπουμ της μου άρεσε υπερβολικά. Έκρυβε τεράστιες υπερ-hitάρες βουτηγμένες μες στην ποιότητα. Στα συν αυτής της καλλιτέχνιδας υπολόγιζα το γεγονός ότι, πέρα από ερμηνεύτρια, είναι μια ικανότατη συνθέτρια. Γενικά η μουσική της Nicole Atkins είναι ένα υγιέστατο mainstream πράγμα που δεν με χαλάει καθόλου. Στο καινούργιο, Mondo Amore, η συμπαθέστατη Αμερικανίδα ξεπέρασε τον εαυτό της γράφοντας ακόμα καλύτερες και πιο σκοτεινές μελωδίες. Ιδιαίτερη μνεία δίνουμε στο χαρακτήρα ορισμένων συνθέσεων καθώς και στην όλη ενορχήστρωση των οργάνων. Η τύπισσα ξερνάει με τρόπο τις Led Zeppelin επιρροάρες της (ο ήχος του You Come to Me είναι συγκλονιστικός) και διαθέτει μια ικανή μπάντα που υποστηρίζει τις νέες ιδέες της. Της βγάζω το καπέλο για το πως καταφέρνει ανά φάσεις να περιέχει τόση ουσία μέσα σε ολιγόλεπτες συνθέσεις σαν το You Were the Devil. Ρετρό κιθάρες που σολάρουν δίχως να φλυαρούν, μπάσο που χειρίζεται σαν μπάσο (επιτέλους), ψυχεδελικά βιολιά κι ένα κόρακα ομορφιές ακόμα. Είμαι σίγουρα οπαδός της.

TIM HECKER "Ravedeath, 1972"

Tim Hecker

Ravedeath, 1972

2011 | Kranky

Αυτό είναι σίγουρα ένα άλμπουμ που αδίκησα πολύ στην top-20 λίστα μου με τα καλύτερα του 2011. Ξεκινώντας με ένα ισχυρό info, αξίζει να αναφερθεί ότι ο συνήθης ύποπτος James Plotkin (Khanate, Jodis, Khlyst, Phantomsmasher κ.α.) έχει αναλάβει το mastering του συγκεκριμένου δίσκου. Τώρα, στα όσα αφορούν το άλμπουμ αυτό καθαυτό, ο Tim Hecker έχει συνθέσει και ηχογραφήσει όλο το υλικό του. Τα τραγούδια πνέουν εμφανώς σε μια ambient θάλασσα πανέμορφων, νοσταλγικών ήχων όπου διακεκομμένοι ρυθμοί συγκροτούν ένα σεληνιακό τοπίο και ήπιες διαθέσεις. Θαρρώ πως ο Καναδός καλλιτέχνης έχτισε αυτό το ειδυλλιακό soundtrack μέσα σε αυθαιρεσία παρ’ όλη την πιθανή σκοπιμότητά του. Σαν θείες κραυγές της φύσης, μια λυπηρή ορχήστρωση. Οι ήχοι θρασομανούν και ξεδιπλώνονται φυσικά μέσα στην εσωτερικότητα του Ravedeath, 1972. Ενδείκνυται για ταξίδι πέρα του γήινου. Σχεδόν θεραπευτικό…

HEXVESSEL "Dawnbearer"

Hexvessel

Dawnbearer

2011 | Svart Records

Δεν είναι ότι καθυστέρησα να ακούσω τον δίσκο. Ούτε άργησα να κρίνω αν αυτό που άκουσα με ικανοποίησε ή όχι. Μερικές φορές όμως, όταν έχεις να συγκρίνεις δύο διαφορετικούς χαρακτήρες του ίδιου ανθρώπου (Mathew McNerney, κοινώς Kvohst) ίσως χρειάζεται να αφήσεις το χρόνο να περάσει τόσο μαρτυρικά όσο την ανάγκη να βροντοφωνάξεις από την καύλα της χαράς. Σε τούτο το γήινο διαμαντάκι θα χαρείτε την αφοπλιστική ικανότητα folk συνθέσεων του Βρετανού (με λίγη βοήθεια από τον κύριο Andrew “Aort” McIvor) πέρα των πανέμορφων φωνητικών χορδών που διαθέτει. Μόλις έφθασαν δειλά δειλά οι πρώτες μέρες του φθινοπώρου και έτυχε να παίζει μετά από καιρό το Dawnbearer στο στερεοφωνικό μου. Είναι σαν εκείνο να με διάλεξε. Ήταν καιρός να γράψω κάτι για τον μαγικό παλμό του. Το παράδοξο της όλης φάσης είναι ότι ενώ σαν δίσκος διαθέτει τελετουργικά σημεία (οι promo φωτογραφίες νομίζω πως είναι εμπνευσμένες από Haitian Vodou) εκεί που συνεπαίρνεσαι είναι καθαρά από το αιθέριο, και πολλές φορές ονειρικό, άγγιγμα των οργάνων. Θεωρώ αριστουργηματική τη χρήση κάποιων παραδοσιακών οργάνων όπως το μαντολίνο στο απίστευτα κολληματικό The Death Knell Tolls και σίγουρα οι πανέξυπνες φωνητικές μελωδίες βοηθούν ακόμη περισσότερο το όλο σύνολο. Ο δίσκος αυτός πάλλεται απ’ την ίδια καρδιά κι αυτό είναι η μεγάλη επιτυχία του αγαπητού μας τραγουδιστή στο συγκεκριμένο project. Το να μοιράζεσαι επίσης την παράνοια των Virus, δηλαδή το πνεύμα των Ved Buens Ende, υπό ένα ακουστικό πρίσμα (The Tunnel at the End of the Light), τότε τα θέλγητρα είναι ακατανίκητα. Άλλοι ύμνοι όπως το τίγκα αλα-Θανάσης Παπακωνσταντίνου (μην ακούσω μαλακία) A Cabalist Under the Gallows κόβουν επίσης την ανάσα. Μιλάμε για ένα σύγχρονο μουσικό κόσμημα. Χωρίς πλάκα, αγοράστε το με κλειστά τα μάτια.