Heritage
2011 | Roadrunner Records
“Take the road where rumors speak: Opeth’s dead”. Τους Opeth τους λατρεύω γενικά, ιδιαίτερα από την κυκλοφορία του αείμνηστου Blackwater Park καθώς και την μετά από ένα έτος συνέχεια του, Deliverance. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας όταν αρνούμαστε να παραδεχτούμε το πόσο μεγάλοι παιχταράδες είναι και τι συνθετική ευφυία κρύβει κάτω απ’ την κεφάλα του ο “άμουσος” Mikael Åkerfeldt. Είναι μπάντα που μπορεί να οδηγήσει τα νήματα (εμπράκτως) ειδικά στα mainstream ακρωατήρια και δείγμα προς μίμηση όσον αφορά το γεγονός του ν’ ακολουθεί κάποιος το ολόδικο του όραμα. Θα με χάλαγε εμένα μια retro-prog με καθαρά φωνητικά στροφή; Και βέβαια όχι. Μάλιστα, θα τολμήσω να πω ότι ίσως και το αποζητούσα κάτι τέτοιο μιας και ήλπιζα ότι έτσι θα υπερλάμψει το ταλέντο των μουσικών του group. Άλλωστε οι Opeth δεν έχουν να αποδείξουν και πολλά πράγματα ως προς την ειλικρίνεια τους πλέον. Η συμβολή τους ήταν σημαντική -αν όχι τεράστια- όλα αυτά τα χρόνια δράσης. Ο νέος δίσκος όμως έχει πέσει για τα καλά στους ώμους μιας ραστώνης που το μόνο που καταφέρνει είναι χαρίζει πολλά χασμουρητά και δάκρυα εξ’ αιτίας αυτών. Οι εφήμερες ατμόσφαιρες σώζονται μονάχα από απειροελάχιστες, μπροστά στο μέγεθος του δίσκου, στιγμές περίσσιας έμπνευσης και εκτέλεσης. Οι Opeth του 2011 κάνουν το βήμα μπροστά, μόνο που ρεμβάζουν μέσα στο ίδιο τους το όνειρο. Η απολαυστικά «ρηχή» αισθητική του Damnation είναι δεκτή άπαξ και συμβεί. Μία φορά όμως. Ετούτη τη φορά δεν δικαιολογείται. Σαφώς και δεν θα σταυρώσουμε τους Opeth αλλά καλό είναι να κάνουμε γνωστές τις απαιτήσεις μας από δαύτους. Δεν έχετε ιδέα πόσο πάλεψαν τα The Devil’s Orchard, I Feel the Dark και The Lines in my Hand να ανεβάσουν τον μέσο όρο του δίσκου. Και τα κατάφεραν.
No comments:
Post a Comment