The King of Limbs
2011 | Independent
Αυτή η μπάντα έχει την ικανότητα να ωραιοποιεί το μέτριο. Γιατί μπορεί αυτός ο δίσκος να είναι σκαλιά ανώτερος και πιο ενδιαφέρον από το βαρετό προηγούμενο άλμπουμ τους μα παραμένει μέτριος συγκριτικά με αριστουργήματα του παρελθόντος. Η χρόνια πλέον τάση της μπάντας να συνεχίσει σ’ αυτό το οργανικό/ηλεκτρονικό ύφος παιγμένο με φυσικά όργανα (σαφώς και τα samples δεν παραλείπονται) συνεχίζει και στο τελευταίο τους δισκάκι. Εδώ φυσικά πρέπει να μην πέσουμε στην παγίδα του να εξετάσουμε τυχαία μια μπάντα σαν τους Radiohead. Οι τύποι είναι άνετα εκ των κορυφαίων μουσικών όλων των εποχών. Πάντοτε είχαν πρόταση στη μουσική εξέλιξη και συνεχίζουν να θεμελιώνουν πράγματα. Αυτή τη φορά ο Thom Yorke ποδοπατά το υποτιθέμενο «εγώ» του και εμφανίζεται με σύντομες μα εύστοχες φωνητικές γραμμές εδώ κι εκεί. Ο μεστός μινιμαλισμός τραγουδιών σαν το Morning Mr. Magpie είναι κατάλληλος για να σε συντροφεύει στο “χάσιμο” ή τη “φάση” σου όπως και να δημιουργεί το κατάλληλο σουρρεαλιστικό σκηνικό μες στο κεφάλι σου. Η μαγκιά της μπάντας όμως φαίνεται στα Feral, Lotus Flower και Codex. Ειδικά το τελευταίο συσσωρεύει τόση συμπιεσμένη μουσική ευφυία και την εκφράζει μέσω μιας απαράμιλλης λιτότητας. Θαυμάσια πράγματα δηλαδή που κρύβονται στις λεπτομέρειες. Ο δίσκος προφανώς και μ’ έχει κερδίσει γιατί (χωρίς πλάκα) παίζει και να τον έχω ακούσει πάνω από εκατό φορές. Δίχως ίχνος υπερβολής.
No comments:
Post a Comment