Bon Iver
2011 | Jagjaguwar, 4AD
Το πορτοκαλί φανάρι της άδειας λεωφόρου. Δύση του ηλίου. Σα ν’ αχνοφαίνεται το retro poster πάνω στους ξεθωριασμένους τοίχους της παμπάλαιας πολυκατοικίας. Η θάλασσα απέναντι. Το πορτοκαλί φως του ηλίου. Ο υπόκωφος παλμός της πόλης. Όλα αρχίζουν να ξυπνάνε. Οι επόμενες στιγμές θα περιέχουν ιστορίες από κάθε σοκάκι, κάθε φωνή που αντηχεί σιγανά στα αυτιά όσων κοιτούν τη θέα. Μετά, κενό. Οι βραδινές ώρες δεν αφορούν κανέναν πλέον. Γιατί εκεί είναι το παρόν. Και το παρόν δεν το αφηγείται κανείς, παρά μόνο βιώνεται. Μια αλλαγή πλάνου. Το πορτοκαλί φανάρι της άδειας λεωφόρου. Ανατολή του ηλίου. Το ίδιο poster, ίδιος τοίχος. Η θάλασσα απέναντι. Το πορτοκαλί φως του ηλίου. Ο υπόκωφος παλμός της πόλης. Μια παρέα που κοιμάται μες στο αυτοκίνητο. Ένας οδηγός, κι αυτός νυσταγμένος. Η γαλήνη σταλάζει απ’ τον ουρανό. Ο ήχος των πουλιών. Είναι αυτά τα σύντομα, μα ατέλειωτα συνάμα, ημίωρα που αφορούν τη μουσική του δίσκου. Η ακουστική νοσταλγία που τόσο μοιάζει στον φθινοπωρινό ήλιο. Ο ημι-νηφάλιος τόνος του μοιάζει κάτι παραπάνω από απλά οικείος. Ναι, υπάρχουν και τέτοιες μουσικές. Μια χαρά μου κάνουν.
No comments:
Post a Comment