Delta Machine
2013 | Columbia, Mute
Αυτόν τον δίσκο τον ακούω αρκετό καιρό τώρα. Και κάπως νιώθω η όποια εκτίμησή μου γι’ αυτόν να είναι ολίγον τι ορθή μιας και κράτησα τις απαραίτητες αποστάσεις απέναντί του αλλά και τον πλησίαζα όταν το έκρινα απαραίτητο. Το Delta Machine κατέληξε να μοιάζει με ένα άλμπουμ που πάντα γνώριζα. Το νέο άλμπουμ των Depeche Mode δεν είναι καλό. Κι αυτό το λέω κρίνοντας το παρελθόν της μπάντας. Κάπου χάθηκε η πικροχολία, το καυστικό feeling. Το ότι το άκουσα αρκετές φορές ίσως είναι ένδειξη της mainstream μαεστρίας της μπάντας όσον αφορά τη σύνθεση. Ο ίδιος λόγος είναι που τους αθωώνει σαν γκρουπ γιατί καταφέρνουν και στέκονται επιτηδευμένα αξιοπρεπείς με το νέο τους πρόσωπο. Τραγούδια σαν το My Little Universe είναι όμορφα στο άκουσμά τους -αν και το συγκεκριμένο μου θύμισε τον Schiller για κάποιο λόγο- ενώ άλλα σαν το Slow με κάνουν να βαριέμαι ασύστολα. Απ’ την άλλη, πανομοιότυπα με δεκάδες τίτλους, trip-hop ρυθμικά παίρνουν κι εδώ θέση (Heaven) ενώ υπάρχει η κλασική τραγουδιστική διάθεση διάχυτη ανάμεσα στα κομμάτια και ο παλμός της μελωδίας είναι τόσο έντονος που θα αγγίξει τους «προβληματισμένους» εφήβους. Δηλαδή, το άγουρο γούστο.
No comments:
Post a Comment