The Next Day
2013| ISO, Columbia
Αυτό ήταν μια μικρή έκπληξη. Γενικά, δεν περιμένω και πολλά από γερασμένα είδωλα του παρελθόντος πλέον. Ο, έκλυτος ή μη, βίος τους άλλωστε ίσως και ν’ απασχολούσε πάντα το κοινό περισσότερο απ’ όσο η ίδια τους η τέχνη. Με το The Next Day ταξίδεψα πίσω στο χρόνο, στην ενέργια του αγαπημένου μου Lust for Life άλμπουμ του Iggy Pop. Όλο εκείνο το ύφος ήταν δημιούργημα του David Bowie μιας και είχε γράψει σχεδόν όλες τις συνθέσεις του δίσκου. Ο οποίος Bowie στο καινούργιο του πόνημα εμφανίζεται μεστός και ουσιαστικός όσο λίγοι. Η κάθε σύνθεση κρύβει μέρη επιτασικών στιγμών που κορυφώνουν το feeling. Η χρήση εγχόρδων και του αυτιστικού key playing ισοσταθμίζουν τον δίσκο ξεγελώντας ορχηστρικά περάσματα μέχρι και απ’ το progressive (βλ. If You Can See Me). Οι στιχουργικές επιζεύξεις τύπου “love is lost, lost is love” ανάγουν το έργο σε σπουδαία επίπεδα, εκφρασμένες με μια αγέρωχη φωνή που κατάφερε να ταιριάξει μέσα σε τόσες δεκαετίες. Acid τραγουδάρες σαν το Dirty Boys είναι απλά εθιστικές, οι συγκινητικές μπαλάντες τύπου Where Are We Now? παρούσες. Οι σπουδαίες κιθαριστικές μελωδίες στο Valentine’s Day είναι απλά σκέτη μούρλια αν και το συγκεκριμένο track θυμίζει λίγο το πολύ πρόσφατο The Way It Was των The Killers. Μεγάλη δισκάρα σας λέω.
No comments:
Post a Comment