MOSS "Horrible Night"

Moss

Horrible Night

2013 | Rise Above Records

Οι Moss των δύο πρώτων δίσκων ήταν μια απόκοσμη μπάντα. Θεωρώ ότι ειδικά στο δεύτερο άλμπουμ τους (Sub Templum – ακούστε το όλοι εσείς που γουστάρετε doom και καταχρήσεις) κατόρθωσαν να πιάσουν το peak του ολέθριου feeling που μπορεί να ξεχυθεί μέσα από νωθρές συγχορδίες και αβυσσαλέα φωνητικά. Τ’ ότι ανήκουν στο roster της Rise Above νομίζω ότι καθιστά προβλέψιμο το είδος στο οποίο κινούνται. Το Horrible Night είναι ένα βήμα παραπέρα για τη μπάντα. Όμως αυτό το βήμα τους φέρνει πιο κοντά στην ανθρώπινη έκφραση. Η προφανής αλλαγή είναι στον τομέα των φωνητικών όπου ο Olly Pearson τραγουδά πλέον με καθαρή (και ταιριαστή) χροιά. Ενίοτε βέβαια grim-άρει πίσω απ’ το μικρόφωνο κι έτσι αγγίζει λίγο την αίγλη του παρελθόντος. Το Horrible Night τιμά το doom όπως του αρμόζει. Είναι βαρύ, δύσκολο στην πέψη μα και πιο προσιτό στον μέσο ακροατή με αυξημένη αίσθηση του tempo. Το Βρετανικό τρίο είναι αυθεντικοί καΐλες και τα αργά, μπαρουτοκαπνισμένα riffs τους δεν προκαλούν διόλου την ανία. Ο δίσκος συνοδεύεται με μια μποτίλια ούζο και καπνιστό σαλάμι.

KU "Feathers"

KU

Feathers

2013 | Inner Ear

Το Feathers είναι το πρώτο studio άλμπουμ του Δημήτρη Παπαδάτου, ενός καλλιτέχνη που -απ’ όσα διαβάζουμε στην bandcamp σελίδα της Inner Ear– έχει συνεργαστεί με μια πλειάδα τοπικών μουσικών σαν τους Baby Guru, The Boy κ.α. Το βιογραφικό σημείωμα που παίζει online για πάρτυ του τα εξηγεί όλα μια χαρά. Η μουσική του είναι το σημείο όπου η ηλεκτρονική μουσική συναντά την οργανική χροιά και την chill-αρισμένη διάθεση μέσω καλαίσθητων pop μελωδιών. Προς έκπληξη μου βρήκα ξανα-μελωποιημένο το Jerusalem του σπουδαίου William Blake σε μια αντικειμενικά πανέμορφη εκτέλεση, ποίημα που 15 χρόνια πριν μελωποίησε και ο Bruce Dickinson στον καλύτερο δίσκο της καριέρας του. Μεσμερισμοί όπως αυτοί του In Certain Amounts of Sun μπλέκουν το σκοτάδι των Dead Can Dance με την ψυχεδέλεια και καταλήγουν σε ένα λουπαρισμένο trip, στοιχεία που γενικά συναντιούνται κατά τη ροή του δίσκου. Το Feathers κυκλοφορεί σε βινύλιο μέσω της Inner Ear. Στηρίξτε το.

FELL VOICES "Regnum Saturni"

Fell Voices

Regnum Saturni

2013 | Vendetta Records

Η βουβαμάρα των Fell Voices είναι καθηλωτική και κατασκότεινη. Το Regnum Saturni είναι ένα άλμπουμ που περιέχει μόλις τρεις μακροσκελείς συνθέσεις οι οποίες όμως μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Πέρα από οτιδήποτε καλογυαλισμένο, οι Αμερικάνοι ηχογραφούν έναν αβυσσαλέο δίσκο που διέπεται από εωσφορική ευμάρεια και ερεβώδες τρόμο. Το Flesh From Bone παίρνει ασθματικές ανάσες πριν ξεσπάσει το ατέρμονο blastbeat και οι, σαν σε delay, ταυτόχρονες συγχορδιακές αλλαγές κιθάρας και πλήκτρων. Τα πάντα είναι δυσβάσταχτα εδώ. Τα φωνητικά βγαίνουν κατευθείαν απ’ τον Άδη και στα ηχεία φτάνει μόνο ο απόηχος αυτών. Σίγουρα δεν αστειεύονται. Δε μπορεί ν’ αστειεύονται. Οι διαφορές στο Emergence είναι δυσδιάκριτες. Παρ’ όλα αυτά αν εξετάσεις το Regnum Saturni σαν μία οντότητα, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα που θερίζει το υπόστρωμα (και μόνο αυτό). Black metal, ελεγειακό, δύσκολο, ζοφερό. Απ’ αυτά που κανείς δεν θα θυμάται αύριο αλλά πάντα θα ακούγεται με το ίδιο δέος και περιέργεια. Μια σταθερή θεσμική αξία. Κρύο. Παγωμένο.

SIGUR RÓS "Brennistein" EP

Sigur Rós

Brennistein EP

2013 | XL

Η ψυχοσύνθεση της συγκεκριμένης μπάντας είναι τελείως ιδιότυπη. Θέλει τόλμη και επιμονή για να ακούσεις κάποιο full-length μα στο τέλος ίσως αποζημιωθείς απ’ την προσπάθεια. Η εξωτική φύση τους άλλωστε (fuckin’ Ισλανδία) ούτως ή άλλως προμηνύει για κάτι το διαφορετικό. Το Brennistein EP ξεκινά με την ομώνυμη σύνθεση που σπέρνει από άποψη συναισθήματος. Και, μέσες-άκρες, συμπ0ληρώνει όλα αυτά που θα ήθελα μονίμως ν’ ακούω απ’ το συγκεκριμένο γκρουπ. Ένα υπερ-heavy, fuzz-αρισμένο track με την ambient υφή και τα αιθέρια φωνητικά του Jón Þór “Jónsi” Birgisson να σε ταξιδεύουν σε διάφορους πλανήτες. Η συνέχεια του ΕΡ βρίσκει τη μπάντα να αποσύρεται ξανά μες στον πειραματισμό με το Ηryggjarsúla να πιάνει έναν Dead Can Dance παλμό πριν χαθεί στη θολούρα των synths. Αν και πλέον περισσότερο γελάω ακούγοντας τους γιατί θυμάμαι έναν φίλο να τους κοροϊδεύει καλοπροαίρετα μιμούμενος τον Jónsi σαν την Κινέζα θεά (!) Wing Han Tsang όπως παρουσιάζεται στο South Park, οι Sigur Rós παραμένουν μια μπάντα που κάνουν ένα βήμα μπροστά στην μουσική εξερεύνησή τους. Αγγίζουν δε την αποστέρηση ο,τιδήποτε γήινου μέσω νοτών.

DEPECHE MODE "Delta Machine"

Depeche Mode

Delta Machine

2013 | Columbia, Mute

Αυτόν τον δίσκο τον ακούω αρκετό καιρό τώρα. Και κάπως νιώθω η όποια εκτίμησή μου γι’ αυτόν να είναι ολίγον τι ορθή μιας και κράτησα τις απαραίτητες αποστάσεις απέναντί του αλλά και τον πλησίαζα όταν το έκρινα απαραίτητο. Το Delta Machine κατέληξε να μοιάζει με ένα άλμπουμ που πάντα γνώριζα. Το νέο άλμπουμ των Depeche Mode δεν είναι καλό. Κι αυτό το λέω κρίνοντας το παρελθόν της μπάντας. Κάπου χάθηκε η πικροχολία, το καυστικό feeling. Το ότι το άκουσα αρκετές φορές ίσως είναι ένδειξη της mainstream μαεστρίας της μπάντας όσον αφορά τη σύνθεση. Ο ίδιος λόγος είναι που τους αθωώνει σαν γκρουπ γιατί καταφέρνουν και στέκονται επιτηδευμένα αξιοπρεπείς με το νέο τους πρόσωπο. Τραγούδια σαν το My Little Universe είναι όμορφα στο άκουσμά τους -αν και το συγκεκριμένο μου θύμισε τον Schiller για κάποιο λόγο- ενώ άλλα σαν το Slow με κάνουν να βαριέμαι ασύστολα. Απ’ την άλλη, πανομοιότυπα με δεκάδες τίτλους, trip-hop ρυθμικά παίρνουν κι εδώ θέση (Heaven) ενώ υπάρχει η κλασική τραγουδιστική διάθεση διάχυτη ανάμεσα στα κομμάτια και ο παλμός της μελωδίας είναι τόσο έντονος που θα αγγίξει τους «προβληματισμένους» εφήβους. Δηλαδή, το άγουρο γούστο.

WARLORD "The Holy Empire"

Warlord

The Holy Empire

2013 | Sons of a Dream Music LLC

Βάστα γερά το ξίφος σου, ιππότη, για να κόψουμε προς μέρη άγνωστα του βασιλείου. Τι είδους Βαλχάλες θα συναντήσουμε κανείς δεν ξέρει. Στο ταξίδι θα μας συντροφεύσουν σφυρηλατημένα στη μάχη riffs προγονικών μαχών, κάτι μεταξύ του τραγελαφικά αστείου και του ηλίθια προσβλητικού, ντίχτιρ-ντα τσιφτετελοσύνες, ψευτοπερηφανέ μελωδίες του κακού χαμού που θα σου φέρουν δάκρυα γέλιου. Θα πάρουμε μαζί μας και τ’ άλλα, τα anime ultra tracks που απέρριψαν οι της Sailor Moon ιθύνοντες για βασικό soundtrack του cartoon. Power metal φάση της συμφοράς και μουσική που θα ντύνει υπερήλικες καραφλομαλλιάδες πάνω σε όρη και βουνά με την ανεμοδαρμένη τρίχα και τα όλο υποκριτική τεντωμένα χέρια μπροστά απ’ τα μάτια, πάνω από κεφάλια και δεν συμμαζεύεται. Και να φανταστείς ότι αυτή η μπάντα κάποτε έπαιξε το επικό metal (ναι ρε) όπως του άρμοζε. Κρίμα για το εντελώς σπαταλημένο ταλέντο του απλησίαστου Mark Zonder. Το άλμπουμ αυτό δεν είναι καν αστείο μετά από μια ακρόαση. Ούστ! βλάχο, παράτα την κιθάρα σου τώρα.

KEN MODE "Entrench"

Ken Mode

Entrench

2013 | Season of Mist

Οι KEN Mode είναι κάτι σαν το μεταίχμιο των γούστων όσων γουστάρουν γενικά μουσική που πατά γερά σε hardcore βάσεις. Τα albums τους -όπως και το καινούργιο, Entrench– κινούνται σε πληθωρικούς τόνους. Και αυτό το λέω ενοοώντας τις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές αλλά και την παραγωγή των δίσκων τους. Ξεκινώντας απ’ την τελευταία οι KEN Mode καταφέρνουν να παρουσιάσουν μεστή ατμόσφαιρα παρά την ελαφρώς sludgy χροιά του ήχου τους. Προσωπικά μου θυμίζουν πολύ ενίοτε παλιότερους Yakuza και (σε μικρότερο βαθμό) τους Mastodon του πρώτου δίσκου. Το Entrench είναι εν μέρει ποτισμένο με εκείνη την zeros έκρηξη μιας γαμάτης σκηνής που εκτίμησε το όραμα των πρώιμων The Dillinger Escape Plan, Botch κ.τ.λ. και επέκτεινε το ύφος της σε διάφορα παρακλάδια της ακραίας μουσικής σκηνής. Στο Entrench οι Καναδοί χτίζουν επιτυχημένα τον διάδοχο του φοβερού Venerable και γράφουν γι’ ακόμη μια φορά τραγούδια με πάθος και ουσία. Στα συν τα sing-along σημεία που προσθέτουν ευφυέστατα μες στις συνθέσεις τους όπως στο εισαγωγικό Counter Culture Complex. Οι τύποι έχουν σχηματίσει μια μπάντα που βαδίζει σε σταθερά επίπεδα έκφρασης κι αυτό πρέπει να τους αναγνωριστεί.

INTRONAUT "Habitual Levitations (Instilling Words with Tones)"

Intronaut

Habitual Levitations (Instilling Words with Tones)

2013 | Century Media Records

Οι Intronaut είναι μια μπάντα που πάντα πειραματιζόταν. Αυτό είναι γνωστό. Το πρόβλημα όμως είναι ότι το Habitual Levitations (Instilling Words With Tones) είναι το τέταρτο άλμπουμ τους και αντί να έχει απογαλακτιστεί απ’ την Tool-ική επιρροή, εκτιμώ ότι εδώ είναι ακόμα πιο εμφανής. Εντάξει, έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Γενικά σαν δίσκος ίσως είναι ο λίγότερο δυνατός γι’ αυτούς τους τύπους. Πιθανότατα οι μουσικοί να τον εξετάσουν διαφορετικά και να συγκινηθούν από όλα αυτά τα τεχνικά σημεία τους, τα μέτρα που ακολουθούν ενίοτε αλλά εγώ κοιτάω πάνω απ’ όλα το αν θα μου μείνουν οι συνθέσεις. Το παρελθόν τους είναι πιο περιπετειώδες και προτείνω τα Prehistoricisms και Valley of Smoke σαν σημεία αναφοράς. Ειδικά το πρώτο κατάφερνε να συνδυάσει την τεχνική με την παράνοια τόσο μοναδικά. Κατά τ’ άλλα, θα χαρείτε τον Danny Walker σ’ ένα ακόμα αξιοζήλευτο performance πίσω απ’ το drumkit του όπως και τις ιδιαίτερες μπασογραμμές του παιχταρά Joe Lester. Οι Intronaut φαίνεται να έχουν απαλείψει κάθε μυστηριακό τόνο και προτιμούν μάλλον να συνεχίσουν σ’ αυτό το πιο clean ύφος. Εγώ δε συμφωνώ αλλά εσάς ίσως σας κάνει.

DELETE THE MASS "Μάζα"

Delete the Mass

Μάζα

2013 | Independent

Το Μάζα είναι τρανή απόδειξη γιατί πολλές σκηνές του εξωτερικού κλάνουν τ’ αρχίδια της αντίστοιχης ελληνικής. Οι Delete the Mass στον συγκεκριμένο δίσκο επιδίδονται σε ένα ανελέητο και οργισμένο grindcore που καταβροχθίζει τα πάντα στο διάβα του. Κι αυτό δεν λέγεται προς τόνωση της αυτοπεποίθησης των συμπατριωτών μου. Το Μάζα είναι μια πλήρως επαγγελματική δουλειά όσον αφορά την παραγωγή του. Εκτελεστικά δε, οι τύποι είναι άψογοι με τον Γιώργο (τύμπανα) να βγάζει μάτια κυριολεκτικά. Η απελπισμένη έκφραση της μπάντας εκτοξεύεται με την εναλλαγή των δύο φωνών που απ’ το τσαμπουκαλεμένο και το βορβορώδες μεταπηδούν στο στριμμένο σε χρόνο dt. Δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα. Χαίρει μνείας και για τις μικρές δοσολογικά black metal τζούρες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται επίσης σε ασύλληπτο χρόνο. Ο δίσκος είναι υπέρμαχος της ψυχολογικής εκτόνωσης και οι Delete the Mass ανοίγουν παρτίδες με περισσότερους οπαδούς για κάθε μικρή επωδύνη εκδίκηση που παράγουν. Γι ‘ αυτούς που γουστάρουν να τεντώνουν τις φλέβες τους.

GRAVEYARD (ES) "The Sea Grave"

Graveyard

The Sea Grave

2013 | War Anthem Records

Old school death metal που ζέχνει ψοφίμια απ’ την Ισπανία! Οι Graveyard είναι απολαυστικά ρετρό και μας γυρίζουν κι εμάς κάτι δεκαετίες πίσω, όταν το death metal ήταν κι ακουγόταν επικίνδυνο. Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος τους που ακούω αν και έχουν κυκλοφορήσει ακόμα έναν το 2009. Οι συνθέσεις είναι mid-tempo κατά βάση και το riffing είναι αυτό το υπερ-καυλωτικό που βασίζεται στο γρήγορο ξίσιμο της μιας χορδής. Πιο cult πεθαίνεις ένα πράγμα! Τα φωνητικά είναι heavy as fuck και ενίοτε πετιέται και μια δεύτερη φωνή που γκριμάρει με απελπισμένη χροιά. Τα τύμπανα είναι πελώρια και το παίξιμο του Gusi υπερσωστό για το ύφος. Ο ορισμός του “τούπα-τούπα”. Όλα τα τραγούδια είναι βγαλμένα μέσα απ’ τα σκατά των mid και late 80s και όποιες συγκρίσεις γίνουν με παλιούς Obituary, Death ή Autopsy είναι πλήρως δικαιολογημένες. Το The Sea Grave είναι δισκάρα γιατί ακούγεται περισσότερο σαν ένα θαμμένο διαμαντάκι του παρελθόντος παρά κάποιος δίσκος που ηχογραφήθηκε και κυκλοφορεί τον παρόντα χρόνο. Κάποιοι οπαδοί του είδους και γνωστοί μου τον έχουν ήδη ψιλιαστεί τον δίσκο απ’ όσο κατάλαβα. Μια χαρά δηλαδή.

UNIVERSE 217 "Never"

Universe 217

Never

2013 | Catch the Soap Productions

Πέρα απ’ το φανταστικό ντεμπούτο τους, οι μοναδικοί Universe 217 δεν με εντυπωσίασαν εξίσου στη συνέχειά τους. Το Never όμως έρχεται να τους περιστολίσει ξανά με δάφνες μιας κι εδώ θεωρώ ότι ξαναβρίσκουν αυτή την απόκοσμη και θλιβερή αισθητική που έπνεαν οι συνθέσεις τους. Το Mouth ανοίγει θριαμβευτικά το άλμπουμ με μια Anathema (εποχής The Silent Enigma) χροιά που σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Για όσους δεν τους γνωρίζουν σαν σχήμα, να επισημάνω ότι οι U217 παίζουν ένα πειραματικό doom πράγμα και δίνουν μεγάλη σημασία στην ατμόσφαιρα. Διαθέτουν δε μια τεράστιας κλάσης ερμηνεύτρια (Τάνια) που τους ανεβάζει ανά φάσεις σε δυσθεόρατα ύψη έκφρασης. Αν κι έχει μια ολοδική της προσωπικότητα, είναι σαν το alter ego μιας Agnete M. Kirkevaag. Επίσης χαίρομαι που τελικά η ομώνυμη σύνθεση ηχογραφείται επιτέλους. Την έχω ακούσει αρκετές φορές στα live της μπάντας τα τελευταία χρόνια και είναι απλά μια χαρακτηριστική επίδειξη της έμπνευσης του γκρουπ που σε καταβάλλει και σε εξασθενίζει ολοκληρωτικά. Στηρίξτε τους όσο μπορείτε. Θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να βρούμε κάτι αντίστοιχο και εξίσου ποιοτικό.

RUINED FAMILIES "Blank Language"

Ruined Families

Blank Language

2013 | Adagio 830

Συριγμός παιάνων συμφοράς. Στίχοι που κρύβουν σχεδόν όλο το νόημα του σήμερα. Hardcore, punk, post wave, black metal. Σύντομη διάρκεια. Ουσία μέχρι αηδίας. Οι Ruined Families πλέον εμπεδώνονται. Έλα, βλακάκο, μην προσπαθείς να βρεις κι εδώ το ψεγάδι. Θα καταπιούμε την προσήλωσή σου στο να στηρίζεις τις άλλες, τις δευτεροκλασάτες τέχνες. Ετούτο δεν σηκώνει δικαιολογίες. Αυτό εδραιώνει τη μουσική συνένωση ειδών, τον πάγιο ιδρώτα των μελών να ξεράσουν στη μάπα σου όλες τις επιρροές τους. Γίνεται ύπουλη εμμονή, προσήκει σε κάθε γαμημένο αυτί. Το Blank Language δεν διαθέτει highlights. Είναι μονίμως καρφωμένο στην κορυφή. Δεν σπαταλάει ούτε μισό δευτερόλεπτο απ’ τη διάρκειά του. Το παθιασμένο performance είναι αδιάλειπτο, ο ήχος του πελώριος. Κάποτε κάποιος με είπε ανέραστο και ανέπαφο. Και πως γίνεται να ανατριχιάζω ακούγοντας αυτό το άλμπουμ; Εσφαλμένη εκτίμηση άραγε ή η νέα δισκάρα των ντόπιων Ruined Families απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν έχουν καρδιά; Σιχάθηκα να τους προωθώ σ’ αυτιά γνωστών κι αυτοί να μη δίνουν τη δέουσα προσοχή. Γάμα τους όλους. Αυτό το άλμπουμ γίνεται δικό μου.

DAVID BOWIE "The Next Day"

David Bowie

The Next Day

2013| ISO, Columbia

Αυτό ήταν μια μικρή έκπληξη. Γενικά, δεν περιμένω και πολλά από γερασμένα είδωλα του παρελθόντος πλέον. Ο, έκλυτος ή μη, βίος τους άλλωστε ίσως και ν’ απασχολούσε πάντα το κοινό περισσότερο απ’ όσο η ίδια τους η τέχνη. Με το The Next Day ταξίδεψα πίσω στο χρόνο, στην ενέργια του αγαπημένου μου Lust for Life άλμπουμ του Iggy Pop. Όλο εκείνο το ύφος ήταν δημιούργημα του David Bowie μιας και είχε γράψει σχεδόν όλες τις συνθέσεις του δίσκου. Ο οποίος Bowie στο καινούργιο του πόνημα εμφανίζεται μεστός και ουσιαστικός όσο λίγοι. Η κάθε σύνθεση κρύβει μέρη επιτασικών στιγμών που κορυφώνουν το feeling. Η χρήση εγχόρδων και του αυτιστικού key playing ισοσταθμίζουν τον δίσκο ξεγελώντας ορχηστρικά περάσματα μέχρι και απ’ το progressive (βλ. If You Can See Me). Οι στιχουργικές επιζεύξεις τύπου “love is lost, lost is love” ανάγουν το έργο σε σπουδαία επίπεδα, εκφρασμένες με μια αγέρωχη φωνή που κατάφερε να ταιριάξει μέσα σε τόσες δεκαετίες. Acid τραγουδάρες σαν το Dirty Boys είναι απλά εθιστικές, οι συγκινητικές μπαλάντες τύπου Where Are We Now? παρούσες. Οι σπουδαίες κιθαριστικές μελωδίες στο Valentine’s Day είναι απλά σκέτη μούρλια αν και το συγκεκριμένο track θυμίζει λίγο το πολύ πρόσφατο The Way It Was των The Killers. Μεγάλη δισκάρα σας λέω.

AKITSA / ASH POOL "Arraché à la mort, forcé à vivre et mourir à nouveau / Ripped from Death, Forced to Live, and Die Again" split

Akitsa / Ash Pool

Arraché à la mort, forcé à vivre et mourir à nouveau / Ripped from Death, Forced to Live, and Die Again split

2013 | Tour de Garde

Το προεφηβικό, άτεχνο και κουλό black metal των Akitsa παραδόξως λειτουργεί τελείως εθιστικά αν και το συγκεκριμένο γκρουπ είναι καθαρά μια love it or hate it περιπτωσάρα. Ενδεικτικός πάντως είναι ο ψόφος που αναδύεται σε τραγούδια όπως το Tour de Garde (με μια Filosofem-ική προσέγγιση του ήχου) και το Arraché à la Mort, Forcé à Vivre et Mourir à Nouveau όπου συνεχίζουν να υπερασπίζονται την nineties Burzum-ική αντίληψη του είδους. Κατά τ’ άλλα, οι τύποι τέινουν προς ένα συμπαθητικά αστείο heavy metal που πολλοί από εσάς θα γουστάρουν. Οι Ash Pool, απ’ την άλλη, είναι το black metal project του κρυφοφά Dominick Fernow που έχει δράσει επίσης στους Prurient, Vatican Shadow αλλά και Cold Cave (live). Ως ηθικός αυτουργός μιας ζηλευτής και παρανοϊκής καριέρας τ’ ότι οι συνθέσεις του θα είχαν ενδιαφέρον είναι κάτι αναμφισβήτητο. Εδώ, αποπειράται να εφαρμόσει την ορθοδοξίλα του είδους ως είθισται και καταφέρνει να βιαιοπραγήσει κατά του ακροατή με τέσσερις συνθέσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αποκλειστικά black metal καλλιτέχνες που έκαναν τυχερές καριέρες. Μια κυκλοφορία άρρωστη.

PIG DESTROYER "Mass & Volume" EP

Pig Destroyer

Mass & Volume EP

2013 | Relapse Records

Κάποτε είχαμε να παινευόμαστε για τους Teeth of Lions Rule the Divine ή τους Khanate ή τους Moss του δεύτερου άλμπουμ όσον αφορά το απόκοσμο doom/drone/sludge. Το ότι εν έτη 2013, και μετά από ένα σερί εξαιρετικών grindcore κυκλοφοριών καθ’ όλη τη δισκογραφική πορεία τους, θα έφτανα να προσκυνώ τους Pig Destroyer γι’ αυτή την εντελώς απογυμνωμένη και απόκοσμη έκφραση είναι κάτι που ποτέ δεν θα φανταζόμουν. Αν και πριν λίγα χρόνια έκαναν μια βόλτα ισχυρής εξερεύνησης του είδους με το πολύ καλό Natasha EP, το φετινό Mass & Volume ξεπετάγεται όσο κατσούφικο χρειάζεται για να το λατρέψουν οι fans της αργής, πολύ αργής μουσικής. Τα τραγούδια βασίζονται σε no tempo performance και είναι εξίσου (ίσως και περισσότερο σε σημεία) οκνηρά με τις συνθέσεις του Sub Templum ή του μνημειώδους Dommedagsnatt των πελώριων Thorr’s Hammer. Ίσως το Volume ομορφοστολίζεται με έναν πιο συμβατικό παλμό για τ’ αυτιά του ακροατή αλλά η αμμωνική χροιά του ήχου τους είναι (ευτυχώς) πανταχού παρούσα. Στα συν η εξωδιαστημική φωνάρα του JR Hayes τον οποίο κάποτε κάποιοι λάτρεψαν ζωντανά να τραγουδάει χωρίς μικρόφωνο και να καταφέρνει ν’ ακούγεται πάνω από τόνους ηλεκτρικού distortion. Ψόφος κακός.

BORIS "Präparat"

Boris

Präparat

2013 | Daymare Recordings

Οι Γιαπωνέζοι, είμαι σχεδόν βέβαιος, πως πράττουν απερίσκεπτα. Το πως συνδέουν άλλωστε όλα αυτά τα στοιχεία της μουσικής τους, τη γαλήνη ενός December, το doom, τις alternative τζούρες, είναι κάτι που παράγουν απολύτως φυσικά. Το συνταρακτικό με τη μουσική τους, όπως την εκλαμβάνω εγώ, είναι ότι αποτελείται από διάσπαρτες απευαισθητοποιημένες μελωδίες που στην τελική συγκροτούν τεράστια τείχη ορχηστρικής μαεστρίας. Το Präparat κυλάει σα νερό. Ταλαντεύεται ανάμεσα σε ονειρικά ηχοτόπια, σέρνεται στο βάλτο των καλύτερων fuzz της πιάτσας, αναπαράγει το Sabbath-ικό riff όπως λίγοι και εν ολίγοις συνοψίζει τους άπειρους πειραματισμούς της μέχρι τώρα πορείας των Boris. Όλοι θα βρουν κάτι να γουστάρουν σ’ αυτή τη μπάντα. Γι’ αυτούς που δεν τους γνωρίζουν, είναι δύσκολο να προτείνεις κάτι απ’ τη ζηλευτή δισκογραφία τους. Οι πιο καμμένοι μουσικόφιλοι πάντως καλό θα ήταν ν’ αναζητήσουν τις συνεργασίες τους με τον επίσης Ιάπωνα ημίθεο (και noise καλλιτεχνάρα) Merzbow. Αν και το Präparat διαθέτει επίσης αυτό το ευλογημένο μυστήριο που κάνει αυτή τη μπάντα τόσο μοναδική.

THE MEN "New Moon"

The Men

New Moon

2013 | Sacred Bones Records

Δεν ξέρω, περίεργη φάση η συγκεκριμένη μπάντα. Ουδεμία σχέση πάντως έχουν με το γκρουπ που γνώρισα στο φανταστικό εκείνο Leave Home του 2011. Έχουν πάντως σίγουρα εξαρθρώσει τον extreme σκελετό τους όσον αφορά την έκφραση. Το φετινό New Moon αρχίζει με countryside σκηνικό, ακουστικές κιθάρες και γελάδια να βόσκουν. Έσκασα κάποιο χαμόγελο στο Without a Face αλλά και πάλι θα προτιμούσα να έλειπε εκείνη η γαμημένη η φυσαρμόνικα. Ίσως ήμουν εύπιστος ως προς τις προ διετίας προθέσεις της μπάντας μα είναι γεγονός ότι δεν με ικανοποιούν το ίδιο πλέον. Το ίδιο συνέβη και με το προηγούμενο άλμπουμ τους, Open Your Heart, που ήταν επίσης πολύ μέτριο με κάποιες μεμονωμένες στιγμές όπως το εθιστικό ομώνυμο να ξεχωρίζουν. Στο New Moon έχουν πλαισιώσει τις συνθέσεις με συγχορδίες country φύσεως και τα όποια punk ξεσπάσματα (The Brass) δεν συγκλονίζουν ιδιαίτερα. Ίσως στο Electric, με την πρώιμη Nirvana υφή, να γίνονται αρκετά ανεκτοί αλλά αυτό δε φτάνει από μόνο του. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι κομμάτι δύσκολο να ξαναπαίξει στο στερεοφωνικό μου.

CHROME SPARKS "Sparks" EP

Chrome Sparks

Sparks EP

2013 | Independent

Σχετικά πρόσφατα, πίνοντας καφέ στο στέκι όπου μεγάλωσα, άκουσα κατά τύχη το Send the Pain on τραγούδι του συγκεκριμένου ΕΡ που μου κίνησε αυτομάτως το ενδιαφέρον εξ’ αιτίας της περίεργης δομής του και της αιθέριας υφής του. Συγκράτησα το όνομα των Chrome Sparks και εντέλει άκουσα μέσω της bandcamp σελίδας της μπάντας τον συγκεκριμένο δίσκο. Δε γνωρίζω πληροφορίες γύρω απ’ το σχήμα αν και εικάζω ότι είναι σχετικά νεοσύστατο μιας και δε βρήκα πολλά τραγούδια τους online. Αδυνατώ να τους χαρακτηρίσω συγκεκριμένα μιας και η επαφή μου με ανάλογες μουσικές είναι τουλάχιστον επιδερμική, αν όχι ανύπαρκτη. Το σίγουρο είναι ότι οι Chrome Sparks είναι ένα ηλεκτρονικό γκρουπ που συνθέτει σχετικά καλά τραγούδια lounge ύφους, από αυτά που μπορούν να παίζουν τα καλοκαιρινά απογεύματα διάφορα μαγαζιά της παραλιακής. Το τραγούδι που ανέφερα στην αρχή του κειμένου παραμένει το πιο δυνατά ελκυστικό αυτής της κυκλοφορίας, με τη νοσταλγική χροιά του να είναι τουλάχιστον εθιστική. Όσοι αρέσκεστε σε μουσική που χτίζεται αποκλειστιά από synths και εξημερωμένα beats ίσως να το ευχαριστηθείτε ακόμα περισσότερο.