THE GATES OF SLUMBER "Stormcrow" EP

The Gates of Slumber

Stormcrow EP

2013 | Scion Audio Visual

Άλλο ένα doom ξέβρασμα που δεν ξεφεύγει από τα κλισέ του είδους, οι δομές των τραγουδιών είναι κάτι που προβλέπεις κατά τη ροή του δίσκου και γενικά ορκίζεσαι ότι κάπου τα ‘χεις ξανακούσει. Το Stormcrow είναι μια ΕΡ κυκλοφορία και οι The Gates of Slumber είναι ακόμα μια μπάντα με Sabbath-ική βάση στον ήχο της, συνεπώς φέρνει στο μυαλό τους εκατομμύρια ακόλουθους της βαριάς SG και του ημι-νωχελικού ύφους. Στη συγκεκριμένη φάση διακρίνω έντονα μια Spirit Caravan επιρροή χωρίς βέβαια να φτάνει την ολέθρια διάνοια του Wino. Αν το διευρύνουμε το όλο θέμα και το εξετάσουμε πιο σφαιρικά, όλοι οι καλοί καμενατζήδες κάνουν μια μικρή περατζάδα από δω. Electric Wizard, Monster Magnet, Saint Vitus, Pentagram κ.ο.κ. Οι The Gates of Slumber παίζουν μια χαρά, αλήθεια. Όμως δεν ξέρω αν όντως υπήρχε λόγος ν’ ακούσω αυτή την κυκλοφορία. Κι αν και μπορεί να μην είναι αυτό το ζητούμενο , δεν προσφέρουν αυτό το διαφορετικά αξιοποιήσιμο στοιχείο στις συνθέσεις τους για να σε κρατήσουν σε αναμονή. Οι οπαδοί του doom όμως καλό θα ήταν να του ρίξουν μια αυτιά.

TOMAHAWK "Oddfellows"

Tomahawk

Oddfellows

2013 | Ipecac Recordings

Πέρα απ’ τις sing-along λειψοκαταστάσεις που κάπου θα βρεις και σ’ αυτό το δίσκο, το Oddfellows δεν είναι ένα καταδεκτικό άλμπουμ. Η εξάχορδη που χρωματίζει το όραμα του Duane Denison άλλωστε πάντα μίλαγε σε μια γλώσσα τόσο κοινότοπη και τόσο ξεχωριστή συνάμα. Το ευτυχές είναι ότι πλεόν στη φαμίλια των Tomahawk συναντάμε τον απίστευτα πολύ (και προσωπικό αγαπημένο) Trevor Dunn. Το Oddfellows δικαιώνει τον Mike Patton που χρόνια πριν υποστήριζε ότι θεωρεί τους Tomahawk μια αμιγώς rock μπάντα. Έτσι ακριβώς είναι ο δίσκος, δομημένος με ευδιάκριτα riffs και νότες που καταφέρνουν να εκπληρώσουν μια μοναδική ορχηστρική αλλαζονεία. Ρυθμοί που δεν ανταποκρίνονται και τόσο στις προσδοκίες του κοινού που ‘χει συμφιλιωθεί με το απλά κοινό mainstream. Είναι όμως αυτό το άλμπουμ που περιμέναμε σχεδόν επτά χρόνια μετά την κυκλοφορία του δύσπεπτου εκείνου, Anonymous; Μάλλον όχι. Κι αν ο δίσκος αυτός έχει την ορθότητα μιας κολλεκτίβας από διάνοιες, το αποτέλεσμα μάλλον ως χολωμένο μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Το προφανές μειονέκτημά του, το οποίο πολύ πιθανών να είναι και επιτηδευμένο, είναι η έλλειψη εκρήξεων, η γροθιά στα μούτρα, το συνήθες ασσύληπτο (ίσως λίγων δευτερολέπτων) τέτοιων δημιουργών. Πολλά μέρη του Oddfellows φλέγονται για κάτι τέτοιο αλλά μένουμε με τη μπουκιά στο στόμα. Φυσικά, το γεγονός ότι από κάτι τέτοια τυπάκια είναι σχεδόν αδύνατο ν’ ακούσεις κάτι ξεφτιλισμένο αρκεί για να συντηρήσει την όξινη γεύση των Tomahawk και να δηλώσεις ορκισμένος οπαδός τους.

PRIMITIVE MAN "Scorn"

Primitive Man

Scorn

2013 | Throatruiner Records

Η μπάντα ονομάζεται Primitive Man και η ούγκα-μουγκασύνη της είναι σκανδαλώδης, ο ήχος αποτροπιαστικός και οι συνθέσεις σέρνουν το υπέρβαρο tempo όχι του πένθους αλλά της τεστοστερόνης και της τρίχας. Οι πρώτοι πρωτόγονοι που μου ήρθαν στο μυαλό για κάποιο λόγο ήταν οι (κάποτε πολύ) φανταστικοί Lair of the Minotaur. Αυτό σημαίνει ότι πέρα απ’ τα στοιχειώδη riffs της doom θεματολογίας, τα πάντα θάβονται κάτω από τόνους fuzz και μουγκρητών αρχεγονικών εποχών. Και ναι, είναι sludge τύποι μιας και όλα κυλιούνται μες στη λάσπη και τον βούρκο. Αν και θα έπρεπε να τους μυνήσω για το αρχικό riff του Rags που αντιγράφει (άντε, θυμίζει έστω) το main riff του Buried Nations των γνωστών μου Necrophobic Revulsion, προσπερνώ το γεγονός και προσκολλώμαι στο μουντό όραμα του γκρουπ όπου δεσπόζει μια πρωτοφανής επιθετικότητα και μια άνευ προηγουμένου αποκρουστικότητα. Οι ιντερλουδιακές noise-ιες του I Can’t Forget ενισχύουν την όλη ένταση μιας πλούσιας φύσης σε αφθονία που συνθλίβεται. Το Scorn δεν έχει να σας υποδείξει τίποτα καινούργιο από θέμα μουσικής, διαθέτει όμως εκείνο το τσαγανό και τη μαγκιά που θα σας ταρακουνήσει. Ενδεχομένως να σας κάνει να σκεφτείτε τα μούσια που είχατε αφήσει να φυτρώσουν πάνω σας πριν λίγο καιρό και που τόσο άδοξα κόψατε. This is a man’s world.

BLOCKHEADS "This World Is Dead"

Blockheads

This World Is Dead

2013 | Relapse Records

Μοναδικό το πως οι συγκεκριμένοι τύποι συνδέουν το συναίσθημα στη μακάβρια φύση των συνθέσεων τους. Οι Blockheads δεν είναι το τεράστιο όνομα της σκηνής ασχέτως το ότι υπάρχουν εδώ και αιώνες αλλά θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα να γίνουν ακόμα μια μπάντα-superstars του είδους. Ίσως το underground hype βέβαια να τους διατηρεί σε κορυφαία επίπεδα όπως στο This World Is Dead. Η βορβορώδης φωνή δανείζεται λίγο την κορυφαία χροιά του Lars-Goran (ένας είναι) και φτύνει νοσηρά τις φράσεις μιας μπάντας που καταφέρνει να επιδείξει απαράμιλλη ορχηστρική απελπισία μες στον όλο πανικό. Η έκφραση είναι δηκτική και κάθε τραγούδι είναι γροθιά στα μούτρα. Βέβαια, το μεγάλου ατού τους είναι το ευφάνταστο riffing που κάνει βόλτα από άπειρα είδη και ανάλογα ντύνει το ύφος του γκρουπ είτε με πλήρη όλεθρο, επική διάσταση, είτε με βιτριολική μανία. Η μουσική γκρίνια των Blockheads διαπλάθει μια απερίγραπτη λύσσα που δε νοείται ν’ αφήσει ασυγκίνητο τον μέσο οπαδό της ακραίας μουσικής. Σε τραγούδια όπως το Be a Thorn to Power ακούς το διακεκομμένο ρυθμικό να σκάει πάνω από το λυσσαλέο blast των τυμπάνων και στιγμιαία σου κόβεται η ανάσα. Προσοχή, οι Blockheads δεν είναι μπάντα που απλά την ακούμε, καυλώνουμε και περνάμε καλά. Απ’ το και καλά ρηχό crust σημείο ως την οργή των περισσότερων θεμάτων τους οι Γάλλοι είναι αριστουργηματικά στριμμένοι και οξύθυμοι. Απ’ τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Όλη η νοσηρότητα τους υπηρετεί πιστά το grindcore. Και επειδή θα σκάσω αν δεν το πω, το Sell Your Flesh είναι απ’ τα ουσιαστικότερα σύντομα τραγούδια που άκουσα ποτέ μου.

RA RA RIOT "Beta Love"

Ra Ra Riot

Beta Love

2013 | Barsuk

Εδώ ταιριάζει ένα “χαχαχα” με τη σοβαρότητα της φάτσας του Will Ferrell. Όλη η τσαπατσουλιά του άδοξου κολλεγιακού ροκ επανεκτελεσμένη κάτω απ’ την ταμπέλα του γενικού και αόριστου indie. Κούνια που τους κούναγε δηλαδή. Το να κάτσεις να εξετάσεις ένα δίσκο σαν το Beta Love, όχι από άποψη κριτικής, είναι σα να προσπαθείς να μη γελάσεις ενώ σου κάνει γκριμάτσες ο Jim Carrey μπροστά στη μάπα σου. Έχω αναφέρει ήδη δύο ηθοποιούς σε μια -και καλά- κριτική μουσικού δίσκου. Τι διάολο; Κι όμως οι wannabe innovators που ακούνε στο όνομα Ra Ra Riot, μες στο όλο μουσικό αστείο που συνέθεσαν βρίσκουν χώρο να προσθέσουν μέχρι και βιολιά. Αν και rock μπάντα (που λέει ο λόγος) ντύνουν ηλεκτρονικά το περίβλημα του δίσκου και εκτός αυτού προσπαθούν να κάνουν διάφορες πουτανιές ελπίζοντας ότι κάποια απ’ αυτές θα τους κάτσει. Π.χ. στο For Once το rock n’ roll πιανάκι βαστάει ακόμα έναν ηλίθιο ρυθμό και ξανά μανά πετάνε από πάνω ένα violin lapse θέμα κι εγώ τραβώ τα μαλλιά μου από αγανάκτηση. Σοβαρά όμως, υπάρχει κόσμος που ασχολείται με δαύτους; Και εντάξει, αν και υπάρχει η υποκειμενικότητα, η ευθυκρισία σε κάτι τέτοια οφείλει να είναι κοινή. Το Beta Love είναι μια τεράστια μπούρδα. Και δεν γελάει κανείς πλέον.

CLOUD RAT "Moksha"

Cloud Rat

Moksha

2013 | Halo of Flies

Τ’ ότι στις αρχές της χρονιάς άκουσα μια δισκάρα σαν το This World is Dead των Blockheads, έφτανε για να ικανοποιήσω τις grind ορέξεις μου. Το Moksha των φοβερών Cloud Rat έρχεται για να συνεχίσει το σερί των πανέμορφων grind κυκλοφοριών του τρέχοντος έτους. Η φύση του άλμπουμ είναι πιο πολυσχιδής και το μοτίβο του πιο στριμμένο. Τα riffs επιδεινώνονται σαν ασθένεια και ανά φάσεις εκφυλίζονται εύστοχα δίνοντας θέση σε δυστοπικές μπαλάντες (ω, ναι) χωρίς ν’ ατιμάζουν τη ροή του δίσκου. Αντιθέτως, οι σπόντες τύπου Infinity Chasm συγκρατούν την όλη ατμόσφαιρα σε ανθυγιεινά επίπεδα και προσφέρουν περαιτέρω πτώση του ηθικού. Τα ημι-black metal ρυθμικά που μπολιάζουν εδώ κι εκεί είναι χρωματισμένα με κατήφεια και έτσι ο χαρακτήρας του Moksha γίνεται τίγκα συγκινησιακός. Ενδιαφέρον έχει ν’ ακούσετε το άλμπουμ διαβάζοντας ταυτόχρονα τους όμορφους στίχους του. Η πλήρης αθυμία και η παράλληλη εξάγνιση σκάει στο ομώνυμο track που κλείνει αυτό το μικρό αριστούργημα όπου ο ρυθμός του πιάνου σε συνδυασμό με τους ήχους στο background λειτουργούν σαν ψυχικό καθαρτικό.

ROTTEN SOUND "Species at War" EP

Rotten Sound

Species at War EP

2013 | Season of Mist

Οι Φινλανδοί πολέμιοι εφορμούν κατά των αυτιών μας περίπου δύο χρόνια μετά την τελευταία full-length κυκλοφορία τους. Αυτή τη φορά με το Species at War EP τους το οποίο ψιλιάζομαι ότι εξετάζει το θέμα του πολέμου απ’ την δική τους οπτική γωνία. Βέβαια ο τίτλος του ΕΡ αλλά και των τραγουδιών μαρτυρούν κάτι τέτοιο. Οι Rotten Sound προωθούν το εκκωφαντικό grindcore εδώ και πολλά χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Βέβαια έπρεπε να φτάσει η σειρά του The Solution για να μου τραβήξουν την προσοχή κι εν συνεχεία τα Peace και Salvation. Αυτό πιθανότατα γιατί σαν τα μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια της συγκεκριμένης κυκλοφορίας μπορούν να ξεμπροστιάσουν το ταλέντο του γκρουπ στο να συνθέτει τέτοιους υπερηχητικούς παιάνες. Το προφανές της φάσης είναι πως οι τύποι έχουν αφομοιώσει τέλεια πλέον τον ήχο των Entombed και μάλιστα στις mid-tempo στιγμές τους αναρωτιέσαι αν ακούς κάποιο ακυκλοφόρητο track των Σουηδών θεών του death metal. Όσοι έχουν παρακολουθήσει τους Rotten Sound καθ’ όλη την δισκογραφική τους πορεία δεν έχουν να κερδίσουν κάτι παραπάνω απ’ την ακρόαση του νέου ΕΡ. Παρ’ όλ’ αυτά, το Species at War δεν εξευτελίζει τη συλλογή των οπαδών τους και προστίθεται σαν μια ακόμα τίμια grindcore εξέγερση στα ράφια τους. Γι’ αυτούς που δεν έχουν συστηθεί με το γκρουπ ακόμα, καλύτερα να ξεκινήσουν με τα Exit και Murderworks albums τους.

CALIFORNIA X s/t

California X

California X

2013 | Don Giovanni Records

Δεν είναι ότι θέλω να τους προσβάλλω σαν μπάντα αλλά αντικειμενικά δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Με το που μπήκε το Sucker είχα την ελπίδα ότι θ’ άκουγα απλά ένα καλό άλμπουμ. Αυτό το βουερό rock τους μου θύμισε για κάποιο λόγο τους Jane’s Addiction. Η αλήθεια είναι ότι ούτε με τους τελευταίους τα πάω πολύ καλά. Αλλά δεν ξερνάω κιόλας ακούγοντας τους. Η συνέχεια όμως μου επιφύλασσε άκαρδα riffs, πολλές φορές κολλεγιακής χρήσης (fuck, το είπα), συμβατικά με το τετριμμένο και την ανία. Κάπου ανάμεσα στα τραγούδια είναι που μου έσκασαν στο μυαλό ξεφτιλομπάντες τύπου Good Charlotte και τέτοια σκατά γενικά. Να πω την μαύρη αλήθεια, νομίζω ότι ενίοτε καταπολεμούν όλη αυτή τη μουσική βαρεμάρα με κάποιες σύντομες μελωδίες που πετάγονται πάνω από ένα πιο heavy metal background. Καλά, μην τρελένεστε κιόλας. Εννοώ μ’ αυτό ότι ανά στιγμές θα τους ακούσετε να rock-άρουν σαν τους Priestess του πρώτου άλμπουμ ή κάπως έτσι. Οι μελωδίες τους παραμένουν ευπρόσιτες αλλά δεν είναι αυτό το κύριο μειονέκτημα της μπάντας. Οι California X όμως δεν εννοείται να περιμένουν επευφημίες όταν παίζουν τόσο ρηχά και βλακωδώς σ’ ένα τραγούδι που ονόμασαν Lemmy’s World, π.χ. Και η μουσική τους είναι καλή στο να σ’ εγκλιματίσει στο σκηνικό του νέου American Pie όπου ο Stifler τελικά γαμάει τον ίδιο του τον εαυτό, γίνεται ερημίτης λόγω της ντροπής που κουβαλάει, και ο κόσμος γίνεται λίγο καλύτερος που δεν έχει να περιμένει ένα νέο sequel της ταινίας. Για τα μπάζα…

Gomgoma live @ Six D.O.G.S. w/ Allochiria & Minerva Superduty

Introduction (untitled) / Nausea Sempiternity

Στη συγκεκριμένη συνεύρεση συνέβη το εξής τυχαίο. Είχαμε αποφασίσει πως κατά τη διάρκεια του set μας θα βάλουμε να παίζει στον προτζέκτορα από την αρχή το Begotten. Λίγο πριν αρχίσει το live ήρθαν οι φίλοι από Allochiria και μας είπαν ότι είχαν φέρει ακριβώς την ίδια ταινία για τον ίδιο λόγο. Μαλώσαμε καλοπροαίρετα λίγο για το ποιος τελικά θα παίξει το video όπως και για το ποιος θα βγει ως headliner της βραδιάς. Κανείς δεν ήθελε να παίξει τελευταίος. Έτσι λοιπόν το ρίξαμε κορώνα-γράμματα. Όποιος νικούσε θα έπαιζε το βίντεο εντέλει αλλά θα ήταν και ο headliner. Νικήσαμε εμείς, χάσαμε δηλαδή. Το ίδιο και αυτοί.


Asstray / Fuck on with a Strapon


Wolverine Blues (Entombed cover) / To Crap

P.S.: Τα δύο τελευταία videos μας τα έστειλε ο φίλος μας Σταύρος Καπέτης (μπάσο στους Minerva Superduty) και τον ευχαριστούμε γι' αυτό.

IXPAPALOTL "Corpse Republic" EP

Ixpapalotl

Corpse Republic EP

2013 | Independent

Σαν μπάντα θυμάμαι να μου τους συστήνει ο αδερφός μου με το προηγούμενο τους, That of the Swamp. Δεν είχα εντυπωσιαστεί πολύ βέβαια και δε νομίζω να το είχα ακούσει πάνω από δυο φορές. Παρακολουθώντας την φανταστική σελίδα Greek Death/Grind Scene στο facebook είδα μια ανάρτησή τους όπου παρέπεμπαν τα μέλη της σελίδας στο official site τους όπου διαθέτουν το ανάλογο link για free downloading. Οι Ixpapalotl μόλις κυκλοφόρησαν το νέο τους πόνημα με τίτλο Corpse Republic. Αυτή τη φορά με κέρδισαν όμως. Το ευθυτενές death metal τους είναι επικών διαστάσεων με κύριο χαρακτηριστικό το ευδιάκριτο riffing και τα πολύ ωραία τύμπανα. Η μουσική τους σε καθηλώνει γιατί βασίζεται σε ουσιαστικές συνθέσεις όσον αφορά το είδος χωρίς χαώδεις δομές. Το “επονείδιστο” performance βασίζεται σε μετρημένες και ξεκάθαρες φόρμες μέσα απ’ τις οποίες σκάνε εύστοχες μελωδίες του κακού σαν φυσικές συνέχειες των κιθαριστικών ρυθμικών. Εδώ μέσα δεν θα συναντήσετε leads, δυστυχώς ή ευτυχώς, κι αυτό είναι κάτι που πλάθει το groove σαν τέλειο διεγερτικό του όλου feeling. Τα φωνητικά είναι βορβορώδη και τίγκα εκφραστικά και σε κομμάτια σαν το Chaotic Intentions προμηθεύονται μια Glenn Benton-ική αγανάκτηση. Επιβάλλονται, επομένως, με το έτσι θέλω, ιδιαίτερα όταν κατά την εκφορά τους υπάρχει πίσω ένα μουσικό background της πλήρους αναταραχής. Ωραίο και το concept-άκι με τις sample-αρισμένες φωνές στην αρχή κάθε τραγουδιού. Και επειδή πρέπει να λέγονται κι αυτά ενίοτε, οι Ixpapalotl παίρνουν επιπλέον credit για τ’ ότι τα θέματά τους προκύπτουν μέσα από μια αριστερή ιδεολογία. Αν και το Corpse Republic σαν τίτλος μπορεί να προωθήσει μια τεράστια αλληγορία από μόνος του. Εύγε!

NJIQAHDDA "Serpents in the Sky"

Njiqahdda

Serpents in the Sky

2013 | E.E.E. Recordings

Μέτριου βεληνεκούς black metal (άραγε;) παίζουν οι Njiqahdda το όνομα των οποίων δεν έχω ιδέα πως προφέρεται. Τα μακάρια riffs Γ’ διαλογής που έχουν ακουστεί μονάχα κάτι εκατομμύρια φορές στο παρελθόν δεν ήταν ικανά να με πείσουν για το ποιόν τους. Κατά τ’ άλλα ο όρος experimental που πλασάρουν πιθανότατα στοχεύει στο γεγονός ότι τα ερασιτεχνικά αυτιά εξαπατηθούν απ’ τις ala Jan Kenneth Transeth τακτικές που ακολουθεί ο τραγουδιάρης τους σε συγκεκριμένα σημεία. Φυσικά καταλήγει ν’ ακούγεται περισσότερο σαν ένας επίσης δευτεροκλασάτος Fernando Ribeiro η μπάντα του οποίου μάλλον έχει επηρρεάσει αρκετά τους Αμερικάνους metallers. Εντάξει, το έχουν προσπαθήσει αρκετά, με κάποια διακριτικά πλήκτρα κι ακουστικές κιθάρες να είναι περαστικά στοιχεία εμπλούτισης του όλου ύφους τους αλλά σε ιδέες υστερούν σημαντικά. Δεν θα ενοχλήσουν γενικά γιατί στέκουν τουλάχιστον ως ασήμαντοι μες στον όλο περίγελο που έχει μαζέψει η σκηνή, κάτι που τους δίνει ένα δυνατό άλλοθι. Όσοι πάντως γούσταραν το ατμοσφαιρικό στοιχείο των mid-90s καλό θα ήταν να τους τσεκάρουν.

PHILIP H. ANSELMO & THE ILLEGALS / WARBEAST "War of the Gargantuas" split EP

Philip H. Anselmo & the Illegals / Warbeast

War of the Gargantuas split

2013 | Housecore Records

Τους Warbeast τους είχα τσεκάρει παλιότερα με κάτι videos στο youtube από απλή περιέργεια και επειδή ανήκουν στο roster της Housecore Records. Δεν μου είχαν πολυτσινίξει το ενδιαφέρον αν και βρήκα τα τραγούδια τους αρκετά συμπαθητικά. Στο συγκεκριμένο split όμως έχουμε ένα collaboration των Illegals με το “αφεντικό” ν’ αναλαμβάνει να ξανατραγουδήσει ακραία ύστερα απ’ το A Lethal Dose of American Hatred του 2003. Το εναρκτήριο Conflict είναι ένα πορωτικό τραγούδι που βαδίζει στις διδαχές των Superjoint Ritual αρκετά πιστά. Ο Philip H. Anselmo το ‘χει ακόμα το θέμα! Τουλάχιστον στουντιακά. Αν και λέιπουν οι απολαυστικές κραυγές τσιρίδας απ’ το background, ο τσαμπουκάς δεν έχει εγκαταλείψει τις φωνητικές χορδές του. Η συνέχεια με το Birth of a Psycho ανήκει στους Warbeast και επιφυλάσσει ένα thrash metal anthem το οποίο λατρεύουν οι μάζες αλλά αφήνει εμένα ασυγκίνητο. Στο Family, “Friends” and Associates όμως επιστρέφουμε για λίγο στην Use Once and Destroy εποχή των Rituals πριν μπει ένα απλά συμπαθητικό solo πάνω από βλαμμένα ρυθμικά. Οι κραυγές εδώ…υπάρχουν! Το War of the Gargantuas κλείνει με το IT των Warbeast, ένα επίσης thrash metal τραγούδι που είναι λίγο Lamb of God, λίγο The Haunted και λίγο απ’ όλα αυτά τα σκατά. Πολύ μέτριο σαν δισκάκι με το ενδιαφέρον κύριως να κινείται γύρω απ’ την παρουσία του Anselmo πίσω απ’ το μικρόφωνο. Όπως και να ‘χει, πέρασε η ώρα.

JUSTICE "Helix" single

Justice

Helix single

2013 | Ed Banger Records, Because Music

Σιγά δα το μυστικό ότι η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι το φόρτε μου. Για να μου κινήσει κάτι το ενδιαφέρον πρέπει να μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και λίγα σχήματα/καλλιτέχνες το ‘χουν καταφέρει αυτό. Άλλοι με μεμονωμένα tracks, άλλοι με ολόκληρα full-length albums. Με το συγκεκριμένο ντουέτο απ’ τη Γαλλία είχα συστηθεί πίσω στο 2007 όταν και είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους, Cross, και μάλιστα με την τραγουδάρα/βιντεοκλιπάρα Stress. Εκείνος ο συνδυασμός ηχητικής και οπτικής βίας με είχε αρπάξει απ’ τα μούτρα. Στο πρόσφατο ΕΡ τους που ακούει στο όνομα Helix τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Οι τύποι δημιουργούν ποιοτικά, αυτό είναι σίγουρο, αλλά το όλο αποτέλεσμα δεν με ενθουσίασε τελικά. Όχι ότι καταδίωξα απηνώς για να συλλάβω τις διαθέσεις των πέντε συνθέσεων που το απαρτίζουν αλλά το groove είναι λίγο πιο χορευτικό, η υφή λιγάκι πιο mainstream και οι μινιμαλισμοί ολίγον τι πιο πληκτικοί. Ο rock χαρακτήρας του ομώνυμου με τα staccato beats αλά computerized AC/DC και το Aerosmith-ικό, sample-αρισμένο riff δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί σαν καινοτομία μες στην μουσική σκηνή. Παρ’ όλ’ αυτά, οι Justice ξεπερνούν το underground και χαρίζουν ιδρωμένες νύχτες σε θαμώνες ακριβών night clubs όπου παρέα με τα cocktails καταναλώνονται και γραμμές κοκαΐνης.

ABYSSAL "Novit Enim Dominus Qui Sunt Eius"

Abyssal

Novit Enim Dominus Qui Sunt Eius

2013 | Independent

Οι Βρετανοί αυτή τη φορά δεν αφήνουν εκκρεμότητες. Είχαμε τους φοβερούς και τρομερούς Cruciamentum να στάζουν το κατάμαυρο σκοτάδι τους σε σωστές δόσεις αλλά αυτοί εδώ οι τύποι ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Οι ήχοι της αποστροφής ντύνονται με την αβιοτροπική όψη του θανάτου και ό,τι ζωντανό γύρω τους επίσης αργοπεθαίνει. Οι Abyssal δεν κάθονται να ψειρίσουν καταστάσεις. Δανείζονται τα πιο ζοφερά συστατικά των σιχαμερά αργόσυρτων Evoken και Disembowelment, το κακά ακμαίο groove των Immolation, το βιομηχανικό μίσος που ξερνούν οι κιθάρες του Snorre W. Ruch και μας πετούν στη μάπα ένα κορυφαίο death/black αμάλγμα επικών διαστάσεων. Η μοναδικότητα του άλμπουμ μου φέρνει στο νου την απόκρυφη έμπνευση των Φινλανδών Numinous σ’ εκείνο το ασυναγώνιστο, ομώνυμο άλμπουμ τους του 2011. Οι ψιλιασμένοι θα κάνουν χαρές όταν ανακαλύψουν πως σε σημεία (όπως στο Under the Wretched Sun of Hattin) κλείνουν λάγνα το μάτι στους τοπικούς μας ήρωες Dead Congregation. Η βασανιστική ανάπτυξη των θεμάτων τους καθιστά τους Abyssal απόλυτα δεσποτικούς και τυραννικούς με τα ασφυκτικά riffs να διαδέχονται το ένα το άλλο μέσα σε ένα πλήρως μεθυστικό έβενος. Συναρπάζουν και απορροφούν τον ακροατή στην ουσία της πελώριας μουσικής που έχουν συνθέσει καταφέρνοντας να συνοψίζουν εύστοχα την ορχηστρική αφθονία τους παρ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Αν και η μουσική πάντα έχει τη δύναμη να εκπλήσσει, εγώ, επειδή μου αρέσει να εκθέτω τον εαυτό μου συχνά πυκνά, θα τολμήσω να δηλώσω πως το Novit Enim Dominus Qui Sunt Eius πιθανώς να είναι το άλμπουμ της χρονιάς. Πάνω απ’ όλα τους αξίζει να έχουν αυτό το όνομα σαν γκρουπ.