Lights Out
2012 | Stranded Records, Nuclear Blast
Σειρήνες. Οι νέοι ήχοι των Σουηδών τροβαδούρων είναι διαθέσιμοι. Ελεύθεροι από κάθε τι που ίσως έκανε τους Graveyard ένα βαρύ όνομα. Με το περσινό Hisingen Blues έκαναν σχεδόν τους πάντες σύμμαχους στο όραμά τους. Χορήγησαν καύλα, ένταση, πάθος και ουσία σε ένα είδος που μόνο το underground χαροπάλευε να σώσει τόσα χρόνια. Σφαιρικά αν το εξετάσεις, ή από όποια άποψη θες, οι Graveyard είναι εκ των μεγάλων της Σουηδικής σκηνής. Δεν τίθεται αμφιβολία περί αυτού. Το να βγάλεις όμως ένα δίσκο που ναι μεν δεν είναι κακός και που έχει τη φόρα ενός προηγούμενου σπουδαίου άλμπουμ, δεν σημαίνει ότι κυκλοφόρησες απαραίτητα ένα αριστούργημα. Το Lights Out όμως παραμένει ένας θελκτικότατος rock δίσκος που βαράει χωρίς έλεος. Παρ’ ότι τα φώτα του σβηστά, παραμένει ευδιάκριτο μέσα σ’ ένα σωρό άχρηστων μουσικών συνθέσεων που κυκλοφορούν ετησίως και που σπαταλούν άδικα το χρόνο μας. Τσιτωμένο παίξιμο σε μια vintage κιθάρα, ένας οργανικός ήχος, ενισχυτές που γνωρίζουν την αξία του gain αλλά αγνοούν το distortion, ολοφάνερη 70s αισθητική κ.ο.κ. Όλα αυτά συγχωνευμένα τρακάρουν σε μια ηλεκτρική φιληδονία που είναι δύσκολο να σ’ αφήσει απαθή. Ο νέος ύμνος της μπάντας μάλλον ακούει στο όνομα Slow Motion Countdown και ο Joakim Nilsson εκθαμβώνει γι’ άλλη μια φορά σαν ο καλύτερος τραγουδιστής της γενιάς του. Όμως επειδή έχω ακούσει τι είναι ικανοί να γράψουν οι Graveyard κι επειδή αυτός ο δίσκος είναι μακριά απ’ τη μυσταγωγία του ντεμπούτου τους αλλά κι απ’ τη μοναδική ταυτότητα του διαδοχού του, λέω με σιγουριά ότι δεν είμαι ικανοποιημένος αυτή τη φορά. Εντάξει, ροκάρετε τίγκα αλλά πρέπει να αλλάξετε προοπτικές τώρα που είναι νωρίς. Αυτά.
No comments:
Post a Comment