Port of Morrow
2012 | Aural Apothecary, Columbia
Σε μια ταινία ο Ξανθόπουλος, η Βούρτση και ο μικρός Καΐλας μπορεί να είχαν ισάξια πρωταγωνιστικούς ρόλους. Όλοι τους θα ήταν χτυπημένοι από τη μοίρα, θα κατέληγαν να ενωθούν από τη μοιρά, να αγαπηθούν από τη μοιρά κ.ο.κ. Όπως και να’ χει περνούσαν μέσα από μια συστάδα συναισθημάτων πριν το όποιο τέλος. Σε μια ταινία όμως υπάρχουν και αυτοί που περνούν πίσω από το τραπέζι όπου ο Ξανθόπουλος τρώει γαλακτομπούρεκο. Οι The Shins λοιπόν παίζουν ακριβώς αυτόν το ρόλο του άσημου κομπάρσου μες στο όλο σκηνικό. Δε βρίσκω ούτε ένα λόγο για ν’ ακούσει κάποιος το φετινό τους Port of Morrow άλμπουμ. Λυπήθηκα όταν πίσω από το έκπαγλο εξωφυλλάκι του δίσκου ανακάλυψα ένα άνευρο indie που επαναλαμβάνει αυτοκτονικά το ύφος του ξανά και ξανά. Ένα γλυκανάλατο έμεσμα που αδυνατεί να εξοικειώσει τον ακροατή έστω σε μια πραγματικά όμορφη μελωδία. Κάπου κάπου αισθάνεσαι ένα Motown αέρα να σε χτυπάει, ίσως μερικές φωνητικές γραμμές φέρουν στο νου τον Roger Daltrey αλλά τελικά τίποτα ουσιαστικό δεν μένει στο μυαλό. Εξαιρουμένου του No Way Down το οποίο το ακούω με ευχαρίστηση, ο νέος δίσκος των The Shins κατάφερε να με ξεμασελιάσει από το χασμουρητό.
No comments:
Post a Comment