Break It Yourself
2012 | Mom + Pop, Bella Union
Δε θα μπορούσα να ζαχαρώσω καν τα λόγια μου για ένα ήδη ζαχαρωμένο πράγμα. Το Break it Yourself είναι ένας αντι-ηδονιστικός, μισο-indie, μισο-folk δίσκος στα πλαίσια μιας χαλαρής τραγουδοποιίας. Είναι κάπως καλό, για το chilling της φάσης, με αρκετούς ενδιαφέροντες ήχους όμως ισχναίνει στον τομέα της σύνθεσης. Θεωρητικά, τέτοια πράγματα τα γουστάρει ο κόσμος και με αυτά θρέφει τις βόλτες του στην εξοχή, τις καθημερινές διαδρομές του προς την δουλειά, στολίζοντας τη θωριά του με hipster-ικά vibes και alternative συμπεριφορές. Η εικόνα του σύγχρονου νέου που ματώνει να διαφέρει από τον μέσο άνθρωπο του σήμερα. Αυτές τις μουσικές τις φαντάζομαι να γεμίζουν τους χώρους συνοικιακών καφετεριών ή καφενείων-ποτοπωλείων (όπως συνηθίζεται να τα αποκαλούμε πια) όπου συχνάζουν νεαρές που λατρεύουν τον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies του, alternative κρυφομέταλλα που λατρεύουν τους Opeth για όλους τους λάθους λόγους και αριστεροί μεσήλικες που τα γούστα τους κυμαίνονται από τον Χρήστο Θηβαίο ως τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μα τω Θεό, μπορώ να δω μέχρι και τα μπεζοζαχαρί σεμεδάκια πάνω στα καλά ξεσκονισμένα ράφια της παλιάς βιβλιοθήκης. Ο Andrew Bird δημιούργησε ένα δίσκο και ένα ολόκληρο ντεκόρ από πίσω του. Αν γουστάρετε να διαβάζετε εφημερίδα και με την άκρη του ματιού σας να βλέπετε πως αχνίζει ο γαλλικός στο φλυτζάνι σας, τραγούδια σαν τα Lusitania και Polynation είναι οι μικρές λεπτομέρειες της επιμελημένης ζωής σας.
No comments:
Post a Comment