AURA NOIR "Out to Die"

Aura Noir

Out to Die

2012 | Indie Recordings

Thrash (πέρα από trve death) ήταν το Seven Churches. Thrash ήταν και οι Slayer λίγα χρόνια αργότερα. Τις ίδιες χρονιές έπαιζαν μπάλα και οι παλιοί Destruction. Thrash ποτέ δεν ήταν οι Municipal Waste, ούτε οι Warbringer, ούτε οι Evile. Αυτά ήταν τραγελαφικά συμβάντα που απλώς έτυχε να υπάρξουν (κυριολεκτικό shit happens). Το απόλυτο thrash/θρας όμως, με όλη την κιτς αισθητική, την υπερμπίχλα που οφείλει να κουβαλάει σαν ιδίωμα, τα επίπεδα επικινδυνότητας, το extreme στοιχείο μέσα του και όλα τα παρελκόμενα έχει πιθανότατα παιχτεί από τους Aura Noir. Εδώ δεν γίνεται μια κριτική στο νέο άλμπουμ της μπάντας. Εδώ γίνεται ένας απολογισμός περί τίνος πρόκειται αυτή η μπάντα. Γιατί όλα τα παιδιά της είναι ίδια ένα προς ένα. Κι αυτό εξ’ αιτίας της μοναδικής νοοτροπίας που σέρνουν οι ιθύνοντες νόες. Το Out to Die είναι απλά το καινούργιο γαμηστερό άλμπουμ των Aura Noir. Αυτό που διαθέτει το καλύτερο θρας. Κομμάτια σαν το Priest’s Hellish Fiend δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης άλλωστε. Και στην τελική, μια μπάντα που αυτο-ονομάζεται ως the ugliest band in the world και έχει για frontman την πιο απολαυστικά ποζέρικη και άσχημη μάπα ever αξίζει τουλάχιστον τα συγχαρητήριά μας.

SIGH "In Somniphobia"

Sigh

In Somniphobia

2012 | Candlelight Records

Γουστάρω Sigh, μην σας λέω μαλακίες. Γουστάρω εκείνο το κλασσικό Hail Horror Hail του 1997 αλλά και το απολαυστικά μυστήριο Imaginary Sonicscape. Κι αν ο Mirai Kawashima είναι η αδιαμφισβήτητη ηγετική φιγούρα της μπάντας, εγώ θα τολμήσω να πω ότι γουστάρω το παίξιμο του Shinichi Ishikawa (κάποτε live μέλος των cult Abigail) μέχρι αηδίας. Ο ήχος της Fender του ίσως να φταίει. Ίσως και ο τρόπος που δομεί το riff αλλά και τα εύστοχα solos του. Στο νέο άλμπουμ των Γιαπωνέζων ο ακροατής θα θυσιαστεί γι’ ακόμη μια φορά στην πελώρια φάρσα που έχουν στήσει οι πέντε περίεργοι αυτοί τύποι. Από τα NWOBHM θέματα χαρωπής υφής και τη δισολική κιθάρα του Shinichi σε baroque, mini-οπερετικά άσματα ελεγειακού χαρακτήρα. Το πως έχουν καταφέρει να μοιράσουν τον ήχο του άλμπουμ ισόποσα ανάμεσα σε κιθάρα και πλήκτρα είναι απορίας άξιο. Το μόνο που γνωρίζω στα σίγουρα είναι η προσθήκη σαξοφώνου σ’ όλο αυτό το τσιρκοειδές πανηγύρι κάνει ακόμα πιο περίπλοκα τα πράγματα. Πάντως, αυτή τη φορά δεν θα πάρω.

THE SHINS "Port of Morrow"

The Shins

Port of Morrow

2012 | Aural Apothecary, Columbia

Σε μια ταινία ο Ξανθόπουλος, η Βούρτση και ο μικρός Καΐλας μπορεί να είχαν ισάξια πρωταγωνιστικούς ρόλους. Όλοι τους θα ήταν χτυπημένοι από τη μοίρα, θα κατέληγαν να ενωθούν από τη μοιρά, να αγαπηθούν από τη μοιρά κ.ο.κ. Όπως και να’ χει περνούσαν μέσα από μια συστάδα συναισθημάτων πριν το όποιο τέλος. Σε μια ταινία όμως υπάρχουν και αυτοί που περνούν πίσω από το τραπέζι όπου ο Ξανθόπουλος τρώει γαλακτομπούρεκο. Οι The Shins λοιπόν παίζουν ακριβώς αυτόν το ρόλο του άσημου κομπάρσου μες στο όλο σκηνικό. Δε βρίσκω ούτε ένα λόγο για ν’ ακούσει κάποιος το φετινό τους Port of Morrow άλμπουμ. Λυπήθηκα όταν πίσω από το έκπαγλο εξωφυλλάκι του δίσκου ανακάλυψα ένα άνευρο indie που επαναλαμβάνει αυτοκτονικά το ύφος του ξανά και ξανά. Ένα γλυκανάλατο έμεσμα που αδυνατεί να εξοικειώσει τον ακροατή έστω σε μια πραγματικά όμορφη μελωδία. Κάπου κάπου αισθάνεσαι ένα Motown αέρα να σε χτυπάει, ίσως μερικές φωνητικές γραμμές φέρουν στο νου τον Roger Daltrey αλλά τελικά τίποτα ουσιαστικό δεν μένει στο μυαλό. Εξαιρουμένου του No Way Down το οποίο το ακούω με ευχαρίστηση, ο νέος δίσκος των The Shins κατάφερε να με ξεμασελιάσει από το χασμουρητό.

ANDREW BIRD "Break It Yourself"

Andrew Bird

Break It Yourself

2012 | Mom + Pop, Bella Union

Δε θα μπορούσα να ζαχαρώσω καν τα λόγια μου για ένα ήδη ζαχαρωμένο πράγμα. Το Break it Yourself είναι ένας αντι-ηδονιστικός, μισο-indie, μισο-folk δίσκος στα πλαίσια μιας χαλαρής τραγουδοποιίας. Είναι κάπως καλό, για το chilling της φάσης, με αρκετούς ενδιαφέροντες ήχους όμως ισχναίνει στον τομέα της σύνθεσης. Θεωρητικά, τέτοια πράγματα τα γουστάρει ο κόσμος και με αυτά θρέφει τις βόλτες του στην εξοχή, τις καθημερινές διαδρομές του προς την δουλειά, στολίζοντας τη θωριά του με hipster-ικά vibes και alternative συμπεριφορές. Η εικόνα του σύγχρονου νέου που ματώνει να διαφέρει από τον μέσο άνθρωπο του σήμερα. Αυτές τις μουσικές τις φαντάζομαι να γεμίζουν τους χώρους συνοικιακών καφετεριών ή καφενείων-ποτοπωλείων (όπως συνηθίζεται να τα αποκαλούμε πια) όπου συχνάζουν νεαρές που λατρεύουν τον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies του, alternative κρυφομέταλλα που λατρεύουν τους Opeth για όλους τους λάθους λόγους και αριστεροί μεσήλικες που τα γούστα τους κυμαίνονται από τον Χρήστο Θηβαίο ως τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μα τω Θεό, μπορώ να δω μέχρι και τα μπεζοζαχαρί σεμεδάκια πάνω στα καλά ξεσκονισμένα ράφια της παλιάς βιβλιοθήκης. Ο Andrew Bird δημιούργησε ένα δίσκο και ένα ολόκληρο ντεκόρ από πίσω του. Αν γουστάρετε να διαβάζετε εφημερίδα και με την άκρη του ματιού σας να βλέπετε πως αχνίζει ο γαλλικός στο φλυτζάνι σας, τραγούδια σαν τα Lusitania και Polynation είναι οι μικρές λεπτομέρειες της επιμελημένης ζωής σας.