Implode Festival (Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής Πειραματικού Ήχου & Εικόνας)

Περίπου μια ώρα και κάτι μετά τα μεσάνυχτα της 25ης του Μάη αποχωρήσαμε απ’ το Εργατικό Κέντρο της Χαλκίδας όπου και έλαβε χώρο το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Το παρακάτω κείμενο δεν είναι τόσο ένα live review όσο αντιγραφή των liner notes του προγράμματος που μοίραζαν στην είσοδο του ΕΚ για το συγκεκριμένο event που αξίζει τουλάχιστον την όποια προβολή. Δυστυχώς, μάθαμε τελευταία στιγμή για την συγκεκριμένη οργάνωση και έτσι βαδίζαμε για αρκετά λεπτά στο κέντρο της πόλης μέχρι να δούμε τι ακριβώς και που συμβαίνει. Η διαφήμιση πρέπει να ήταν ελάιστη, ίσως και σκόπιμα, αλλά το όλο σκηνικό είχε στηθεί αξιοπρεπώς, ειδικά για μια περιοχή εκτός Αθηνών.

Φτάσαμε στο χώρο κατά τις 8 και κάτι το απόγευμα, ακριβώς στον απόηχο ενός πολύ οικέιου noise για τ’ αυτιά μου, με τα mind tickles του Χάρη Βακαλό ή αλλιώς Scizhic Inzc. Είναι κρίμα που δεν πρόλαβα το full set του συγκεκριμένου φοιτητή ΗΜΜΥ ΕΜΠ. Αν και είμασταν αργοπορημένοι μόνο κατά μια ώρα απ’ την έναρξη του προγράματος, διαπιστώσαμε πως ήδη είχαμε χάσει τις εμφανίσεις της Ευδοξίας Ράγκου και του δεκάλεπτου fluctuation της, τον Θοδωρή Λαζόπουλο και την προσωπική οπτική του στον kraut και noise ήχο, τον Αλέξανδρο Γεωργιάδη το έργο του οποίου πραγματευόταν το νερό και άλλα πρωτότυπα ηχοχρώματα, τον Παναγιώτη Σιμσίρογλου (Simpsi) και τα drones που φτιάχνει από samples θιβετιανών μπωλ, και τέλος τον Άκη Σίνο ο οποίος εξερευνά τις χαμηλές περιοχές του ηχητικού φάσματος μέσα από ταλαντωτές και γεννήτριες συχνοτήτων.

Τον Χάρη Βακαλό διαδέχθηκε ο Βασίλης Χούντας και το επονομαζόμενο Whodoes project του και όχι ο Τόντι Πρόντνικ (Yerma) όπως ήταν κανονισμένο. Ο Βασίλης Χούντας έδωσε σόλο μια τίγκα avant-garde εμφάνιση, πιθανώς μιας απ’ τις καλύτερες της βραδιάς, χτίζοντας λούπες στις εφεδιέρες του και παίζοντας μελωδίες στην εξάχορδη, ηλεκτρική Jackson του πότε με δοξάρι, πότε με slide, ηλεκτρονικό δοξάρι ή και ξύλο, μετατρέποντας την ηλεκτρική κιθάρα σε σαντούρι. Για την ιστορία, ο καλλιτέχνης πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ το οποίο ονομάζεται Dolphins in the Sky. Ακολούθησε ο Λουκάς Μεσσηνέζης (Luc Messinezis) και η διατριβή του σχετικά με την υπαρξιστική προσέγγιση του ηχοτοποίου. Το περφόρμανς του (Sonic Garbage) δεν με άγγιξε ιδιαίτερα αν και ο καλλιτέχνης στοχεύει στην αφύπνιση αισθήσεων και τις ιδιότητες της μνήμης. Αρκετά αδιάφοροι μου ήταν και οι ήχοι του Βύρων Χριστοδούλου αλλά και του Computer Suspect, ενός μουσικού που έχει αποφοιτήσει απ’ το τμήμα Ιόνιων Νήσων, Τεχνολογίας Ήχου και Μουσικών Οργάνων και που παρουσίασε το έργο akrotata όπου και εξερευνά την σχέση ενός υπολογιστικού αλγόριθμου με τον ήχο και την ψυχοσωματιή αντίληψη που διαμορφώνεται κατά την ακρόαση. Αρκετά ενδιαφέρον, αν και επίσης κουραστικός ως προς το τέλος του set του, ήταν ο Αλέξανδρος Δρυμονίτης ο οποίος κινήθηκε στο πεδίου του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και του θορύβου. Κάπου εκεί χάσαμε την εμφάνιση του Μαρίνου Κουτσομιχάλη, ενός καλλιτέχνη που ‘χει φιλοξενηθεί σε ερευνητικά κέντρα και οργανισμούς όπως τα EMS (Στοκχόλμη), Q-02 (Βρυξέλλες), MRC (Γιορκ) κ.α., και περάσαμε σ’ έναν ακατοίκητο χώρο πλησίον του ΕΚ που είχε διακοσμηθεί από διάφορους συντελεστές του event με διάφορα αντικείμενα τοποθετημένα ανορθόδοξα μες στους χώρους του παλιού σπιτιού και ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους. Αν και γενικά μένω ασυγκίνητος με τέτοιου είδους σκηνικά, ομολογώ πως η προσπάθεια ήταν καλύτερη από αντίστοιχες που έχω δει σε άλλου χώρους (π.χ. Taf). Στην ταράτσα του σπιτιού έπαιζε προβολέας με οπτικό υλικό και ανάλογη πειραματική μουσική που άλλαζε με κάθε αλλαγή εικόνας. Βέβαια, δεν θα μπορούσα να αποκτήσω το κατάλληλο mindfuck μιας και διάφορες παρέες “έσπαγαν” την ατμόσφαιρα με συζητήσεις μεταξύ τους.

Επιστρέψαμε στον χώρο του ΕΚ και προλάβαμε κανά δεκάλεπτο της εμφάνισης του noise project Ilios το οποίο έχει παρουσιάσει πάνω από 250 φορές τη δουλειά του σε μουσικά φεστιβάλ και χώρους τέχνης σε 30 χώρες σε 4 ηπείρους. Προσωπικά, δεν συγκινήθηκα απ’ όσα πρόλαβα να ακούσω. Είχαμε ήδη κουραστεί αρκετά και ήταν ούτως ή άλλως ώρα να φεύγουμε αλλά έκατσα να δω την εμφάνιση του Πάνου Αλεξιάδη, γνωστού απ’ τους Lunar Miasma, ο οποίος και ήταν η απόλαυση της βραδιάς. Αν και το “δεύτερο” μέρος του set του ήταν λιγάκι κουραστικό, ο τύπος συνθέτει σε πραγματιό χρόνο χρησιμοποιώντας κυρίως modular synthesizers, δείγματα από φυσικά όργανα και άλλα ηχοτόπια δημιουργώντας φρικιαστικές εικόνες και μνήμες. Άξιος! Κάπου εκεί αναχωρίσαμε τελικά χάνοντας τις εμφανίσεις του Γεώργιου Καραμανωλάκη και το improvisation με αναλογικό synthesizer & field recordings, τους Balinese Beast (Γιώργος Αξιώτης και Ιλάν Μανουάχ), τους No God Ritual και τους concrete ήχους του (σύντομα κυκλοφορεί η καινούργια του δουλειά που θα ονομάζεται Continuum), και τέλος το Nothingness έργο του Νίκου Κυριαζόπουλου που αποτελεί διερεύνηση των συχνοτικών πεδίων του τέταρτου Chakra (για modular synthesizer).

Τέλος, να αναφέρω το εισαγωγικό σημείωμα του προγράμματος ως έχει, δίχως να αναφερθούν τα σχετικά ευχαριστήρια σ’ όσους βοήθησαν στην πραγματοποίηση του φέστιβαλ.

To Implode Festival είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας νέων καλλιτεχνών να εντάξουν για πρώτη φορά τις πειραματικές τέχνες του ήχου και της εικόνας σε μια σχεδόν “ανηχοϊκή” πόλη.

Φιλοξενεί καλλιτέχνες που παρουσιάζουν ζωντανά, έργα σύγχρονης πειραματικής μουσικής που εκτείνονται στο φάσμα του ηχητικού προγραμματισμού, των live electronics, του live coding, της ηλεκτροακουστικής σύνθεσης, καθώς και της ζωντανής επεξεργασίας οπτικών, μέσα από ένα πολυκάναλο σύστημα ήχου μεγάλης ισχύος.

Το γεγονός δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα καθώς αποσκοπεί αποκλειστικά μόνο στην ένταξη των σύγχρονων πειραματικών τεχνών στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης και στην αγνή έννοια της ψυχαγωγίας.