CLANDESTINE BLAZE "Harmony of Struggle"

Clandestine Blaze

Harmony of Struggle

2013 | Northern Heritage

Παιδί της εργατιάς ο φασίστας Mikko Aspa (Deathspell Omega, Fleshpress, Stabat Mater, Creamface κ.α.), τρέχει αδιαλείπτως από project σε project τιμώντας αυτούς τους λίγους που τον ακολουθούν πιστά σε κάθε του κίνηση. Στο Harmony of Struggle ο Φινλανδός καλλιτέχνης ξεθάβει απ’ το χρονοντούλαπό του ένα black metal όπου θεριεύει το μακρόσυρτο riffing κατά των διδαχών των παλιών Darkthrone και της Νορβηγικής σκηνής γενικότερα. Οι Clandestine Blaze είναι μια ολόδική του υπόθεση. Κι αν πολλοί έχουν μπουχτίσει στις αμφίβολες κόπιες αναβίωσης του είδους καλό θα ήταν να καθησυχαστούν μιας και ο Mikko αποδεικνύεται αρκετά γενναιόδωρος. Κι αυτό γιατί, πέρα απ’ την κατάλληλη ηχητική προσέγγιση, έχει καταφέρει να χωρέσει σύντομες μα ουσιαστικές επικούρες μέσω των synths, αλά At the Heart of Winter ψυχρότητες στο Autumn of Blood and Steel, περάσματα με πιάνο στο Myth Turned Alive και διάφορες τέτοιες πουτανιές. Θα μπορούσαμε να γειώσουμε κάθε προσπάθεια του εκτός των συγκλονιστικών Deathspell Omega μα η αλήθεια είναι ότι θα ήταν κρίμα να αγνοήσουμε δίσκους σαν το Harmony of Struggle που στέκουν όχι απλά αξιοπρεπώς αλλά είναι πραγματικά καλοί.

BLOOD CEREMONY "The Eldritch Dark"

Blood Ceremony

The Eldritch Dark

2013 | Rise Above Records

Οι Blood Ceremony είναι μια Καναδέζικη μπάντα που έχει κυκλοφορήσει δύο εξαιρετικούς δίσκους με το ομώνυμο ντεμούτο τους να ξεχωρίζει για την αμεσότητά του και την παγίωση του trademark ήχου τους. Ένας ήχος που δανείζεται εξίσου απ’ τους Black Sabbath των 70s και τους Jethro Tull της ίδιας δεκαετίας το σκοτάδι και τη μυσταγωγία της rock μουσικής. Οι συγκρίσεις με τις μπάντες που αναφέρθηκαν είναι αναπόφευκτες εφόσον το riffing παραπέμπει ευθέως στο Iommi-κο στυλ παιξίματος ενώ η πολυτάλαντη Alia O’Brien που αναλαμβάνει χρέη performer, παίζει πλήκτρα και φλάουτο θυμίζοντας μια θυληκή Ian Anderson. To The Eldritch Dark είναι ένας τίμιος δίσκος που συνεχίζει πετυχημένα το ύφος της σύγχρονης αυτής μπάντας, του μυστηριακού doom αρχέγονων ετών, τις folk τζούρες, την acid έκφραση μιας περσόνας που δίνει το κάτι διαφορετικό σ’ αυτό το γκρουπ, τις ωραίες μελωδίες και τον έυστοχο συνδυασμό γενικά όσως αναφέρθηκαν. Ενδείκνυται ιδιαίτερα για νοσταλγούς των Coven και τα σχετικά. Άξιοι!

BURZUM "Sôl Austan, Mâni Vestan"

Burzum

Sôl Austan, Mâni Vestan

2013 | Byelobog Productions

Τα εκ της φυλακής γεννώμενα και η επιστροφή αυτών. Όταν δηλαδή ο Varg Vikernes μπορούσε να δημιουργήσει μουσική στο PC του και εκεί που όλοι νόμιζαν ότι είχε επέρθει μια μόνιμη καταστολή της τέχνης του, ο ίδιος χάριζε με απαράμιλλη πειθώ του μαύρου (Burzum, ντε) δίσκους σαν το ευφάνταστο Hliðskjálf που ήταν επικότερο από δέκα Fallen στη σειρά (γκούχου-γκούχου). Το ambient του Sôl Austan, Mâni Vestan σκάει με ανάλογη ηχητική ευμάρεια, αν και δεν έχει οξύτερες μελωδίες. Αν και αυτού του είδους την τέχνη ο Varg κάποτε πρόβαλλε σχεδόν εκβιαστικά ως δήθεν μονόδρομο, φρόντισε να καθησυχάσει τις φοβίες των οπαδών του με την κυκλοφορία του τρομακτικά καλού Belus και μιας ακόμα, αδύναμης συνέχειας. Στο νέο του άλμπουμ όμως επιστρέφει στην δημιουργία μινιμαλιστικών ηχοτοπίων με τις folk τζούρες όπως μόνο αυτός γνωρίζει να κάνει. Το Sôl Austan, Mâni Vestan είναι απολαυστικό με τον τρόπο του. Και σίγουρα απευθύνεται σε αυτούς που ακούνε τα Hvis Lyset Tar oss και Filosofem δίχως να προσπερνάνε τα Tomhet και Rundtgåing av den Transcendentale Egenhetens Støtte αντίστοιχα, χαλώντας την μαγεία που απορρέει μέσα απ’ αυτά.

CEREBRUM "Cosmic Enigma"

Cerebrum

Cosmic Enigma

2013 | Amputated Vein Records

Τεχνικό death metal στα χνάρια των μεγάλων Atheist, Death και Cynic του πρώτου δίσκου μας προσφέρουν οι Ελληναράδες Cerebrum. Αν και τον συγκεκριμένο δίσκο τον άκουσα σε μια περίοδο όπου συνειδητά απέχω από παρόμοια ακούσματα, δεν θα μπορούσε να μην με συγκινήσει μιας και μεγάλωσα με τις μουσικές των μπαντών που ανέφερα. Η συμμετοχή των George Kollias (τύμπανα) και George Skullkos (μπάσο) ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για να δω τι παίζει με το άλμπουμ. Τα ονόματά τους επίτηδες γράφτηκαν με λατινικούς χαρακτήρες ώστε να δηλώσουν τον international αέρα του γκρουπ. Το ντεμπούτο της μπάντας μου είχε αρέσει επίσης αρκετά αλλά σε σύγκριση με το Cosmic Enigma ακούγεται πολύ πιο στείρο και ελλιπές. Μιλάμε για performance υψηλής κλάσης που στοχεύει παράλληλα στην ουσιώδη σύνθεση death metal ασμάτων, ξεφεύγοντας ενίοτε σε jazz-y φόρμες όπως διδάχτηκαν κυρίως απ’ τη μπάντα του θεούλη Kelly Schaefer και το τρομακτικό rhythm section του Roger Patterson με τον Steve Flynn. 

KYLESA "Ultraviolet"

Kylesa

Ultraviolet 

2013 | Season of Mist

Το Exhale προμηνύει μια σπουδαία συνέχεια. Όταν, δε, μπαίνει το Unspoken φυλακίζεσαι στην τόσο ατμοσφαιρική sludge διάνοια των Kylesa με το υπέροχο riff και την ακόμα πιο υπέροχη Laura Pleasants να συγκινούν τις αισθήσεις. Το Grounded είναι ένας φόρος τιμής στο sludge της Νέας Ορλεάνης και δη αυτό των μεγάλων Down (έπαιξαν επιρροές άραγε;). Είναι πρέπον το να κολακέψουμε τη μπάντα για τη λιτή ευφυία των συνθέσεων της -και ιδιαίτερα για το μοραλιστικό πνεύμα της- οι οποίες υφίσταντο αλλαγές που ελάχιστα θυμίζουν πλέον το απογοητευτικό Spiral Shadow άλμπουμ. Το λυπηρό είναι ότι ο δίσκος ξαναχάνεται σε μια χρυσή μετριότητα στη συνέχειά του κι αυτό είναι κρίμα για ένα άλμπουμ με τόσο δυνατό ξεκίνημα. Ίσως το ονειρικό Steady Breakdown σπάει λίγο τη μονοτονία με το Isis-ικό groove του να ‘χει γίνει φυσικό μέρος του γκρουπ. Το Low Tide επίσης είναι μια ωραία μπαλάντα που ρουφάει στοιχεία απ’ τη μοναδική στρατόσφαιρα των Kylesa. Γενικά, ένας μέτριος δίσκος που έχει όμως τις λαμπρές στιγμές του εδώ κι εκεί. Μόνο και μόνο γι’ αυτές αξίζει κανείς ν’ ακούσει το Ultraviolet.

RETOX "YPLL"

Retox

YPLL

2013 | Epitaph

Το αριστουργηματικό, κατ’ εμέ, εξώφυλλο του δίσκου είναι ισάξιο του περιεχομένου του. Οι Retox είναι αντιπολιτιστικά φορτία που στον απόηχο του υπεργαμάτου Ugly Animals συνεχίζουν να ιδρώνουν μ’ ένα αρκετά τεχνικό punk/hardore ιδίωμα εφαπτόμενου του Black Flag ύφους αλλά και σύγχρονων μπαντών που διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο της δυσαρμονίας και του εκκεντρικού riffing. Ο προσανατολισμός του γκρουπ είναι καθαρά κοινωνικού ( ή αντικοινωνικού) χαρακτήρα, μια κατάσταση που θέτουν εμφανή μέσα απ’ τις δώδεκα τραγουδάρες του YPLL. Ένας δίσκος που είναι τόσο άμεσος, όσο λίγοι, με καταστροφικές συνέπειες. Πέρα απ’ τη μουσική χροιά τους οι Retox είναι ιδιαίτερα καυστικοί στην στιχουργική τοποθέτησή τους, ολοκληρώνοντας εντέλει ένα άψογο άλμπουμ που σπέρνει σε κάθε τομέα. Αν τίτλοι-κλισέ όπως Don’t Fall in Love with Yourself, You Lost Me at “It Wasn’t My Fault”, Congratulations You Are Good Enough, The Art of Really Really Sucking και Consider the Scabs Already Picked δεν σας λένε τίποτα, μην μπείτε καν στον κόπο να το ακούσετε. Μόνο punk.

ALICE IN CHAINS "The Devil Put Dinosaurs Here"

Alice in Chains

The Devil Put Dinosaurs Here

2013| Capitol Records

Ή αλλιώς το Staley-ίζειν εστί φιλοσοφείν. Κατά καντάρια έμπνευσης δυνατότεςρο ετούτο απ’ το απλά καλό Black Gives Way to Blue του 2009. Ο Jerry Cantrell έχει κατασταλλάξει στις του Dirt mid-tempo υπέρβαρες συνθέσεις και ο νέος τραγουδιάρης της μπάντας, William DuVall, βιώνει μια ακόμα πιο μεστή ερμηνεία τιμώντας το αείμνηστο junkie που κάποτε έγινε μισή αιτία για το status των Seattle-έων. Οι «νεκροφιλικές» τάσεις των Alice In Chains δικαιολογούνται στο έπακρο μιας και πέρα απ’ τη μοναδικότητα του ύφους ας μην ξεχνάμε ότι ο βασικός συνθέτης της μπάντας είναι αυτός που συνεχίζει να κινεί τα νήματα. Οι παλιές δόξες δεν έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και οποιαδήποτε οπισθοδρομική ιδέα εξυπηρετεί μόνο τα trademarks της μπάντας. Επομένως, το The Devil Put Dinosaurs Here είναι ένας δίσκος που δεν πειραματίζεται, δεν εξελίσσεται ούτε και εκπλήσσει. Ξερνάει όμως την catchy ευφυία του Cantrell στο heavy (και αντι-mainstream) riffing, επιδεικνύει το βαρύγδουπο rhythm section και μοιράζεται το συνδυασμό δύο καλών φωνών που θα σας τσινίξουν να τραγουδήσετε μαζί τους. Μια χαρά δηλαδή. Αν και λιγάκι βαρετό.

TRICKY "False Idols"

Tricky

False Idols

2013 | False Idols

O Tricky, σαν καλλιτέχνης, υπήρξε καθοριστικός για τον ήχο της trip hop απ’ την άποψη ότι ποτέ δεν ξεπουλήθηκε ποιοτικά αλλά παρέμεινε ευρέως γνωστός παρ’ όλα αυτά. Στο παρελθόν έχει κυκλοφορήσει τρομακτικά καλούς δίσκους με το φανταστικό εκείνο Maxinquaye του 1995 να δεσπόζει σαν μια αληθινά αριστουργηματική στιγμή της μουσικής βιομηχανίας. Ο Tricky του σήμερα καλείται γι’ ακόμη μια φορά να αντιμετωπίσει τον σκοτεινό εαυτό του, πτυχές του οποίου συναντόνται μέσα στο False Idols. Μαύρα ηχοτόπια και μελωδίες συμπράττουν με το ψιλο-απαισιόδοξο concept όπως προδίδουν εν μέρει και οι νιχιλιστικοί τίτλοι σαν το Nothing Matters ή το Nothing’s Changed. Αυτή η επανάληψη κενότητας ανθίζει πλήρως στις μουσικές συνθέσεις του δίσκου όπου η μηδενιστική διάθεση γίνεται κάτι προσωπικό και αναπόφευκτα συνδέεται με ένα μικρό μέρος του κάθε ακροατή. Το ωραίο είναι ότι ο Tricky δεν βασίζεται στην κατασκευή ορχηστρικής ατμόσφαιρας για να δελεάσει. Υπάρχει όμως τόση αυτοπεποίθηση στην σκοτεινή ψυχή του που έλκει εντελώς φυσιολογικά ένα τεράστιο ακρωατήριο.

VON "Dark Gods: Seven Billion Slaves"

Von

Dark Gods: Seven Billion Slaves

2013 | Von Records

Οι Von εξετάζουν ανορθόδοξα τη θεσμική αρχιτεκτονική του είδους όσον αφορά τον ήχο αλλά και τις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές. Κι αυτό είναι κάτι που προδίδεται απ’ την δυνατή ένταση των τυμπάνων και του μπάσου στη μίξη του άλμπουμ αλλά και απ’ την Candlemass-ική επικούρα του Ancient Flesh of the Dark Gods π.χ. Γενικά όμως, παραμένουν το ίδιο απάνθρωποι και δυσοίωνοι όπως ακουγόντουσαν προ-δεκαετιών σ’ εκείνο το τρομακτικό Satanic Blood demo με τους δυσδιάκριτους μουσικούς ορίζοντες και τη βουτιά της μπάντας στα σκοτάδια τόσο του φρικαλέου death metal αλλά και του ψυχρού black metal. Οι Von στο Dark Gods: Seven Billion Slaves επιλέγουν να αναπτυχθούν αργά, πότε δια της μινιμαλιστικής οδού (Hands of Black Death) ή την τήρηση του ενός riff ακόμα και σε σύντομες βλασφήμιες (Dark Gods) και πότε στο νευρόσπαστο riffing με τα αβυσσαλέα φωνητικά του Venien να είναι παρόντα καθ’ όλη τη διάρκεια του ηχητικού τρόμου που παράγουν. Ο δίσκος γαμεί αλλά ομολογώ πως το -κατά κάποιο τρόπο- alter ego project των Von Goat σπέρνει ακόμα περισσότερο. Πολύ περισσότερο βασικά.

HEXVESSEL "Iron Marsh" EP

Hexvessel

Iron Marsh EP

2013 | Svart Records

Άλλη μια ωραία κυκλοφορία για τον Βρετανό τραγουδιστή/τραγουδοποιό και την Φινλανδική κολλεκτίβα του. Η folk φόρμα των Hexvessel έχει αποτυπωθεί πανέμορφα πλέον στα τραγούδια που κυκλοφορούν και το Iron Marsh επιδυκνύει τα αιχμηρά σημεία της μουσικής που έχουν δημοσιεύσει εως τώρα οι συγκεκριμένοι τύποι. Αυτό σημαίνει πως κι εδώ θα γευτούμε το το νωθρό, ψυχεδελικό και πρωτόλειο doom σαν απόρροια των δύο δίσκων που προηγήθηκαν. Αν και περισσότερο κοντά στο ύφος του No Holier Temple (που είναι και πιο πρόσφατο) το συγκεκριμένο ΕΡ κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις  όπως την επανεκτέλεση του συγκλονιστικού The Tunnel at the End of the Light που κάνει βουτιά στα άδυτα των ψυχοτρόπων sixties, μια διασκευή στο Woman of Salem της Yoko Ono -δείγμα του καλού γούστου του McNerney– συν τρία τραγούδια όπου η ακουστική έκφραση υποστηρίζεται από ήχους hammond, εγχόρδων και πνευστών, όλα συγχωνευμένα σε ηχοχρώματα νοσταλγίας και σκοταδιού. Τα βήματα της μπάντας είναι τόσο σίγουρα που διασώζουν το κύρος της και ο Kvohst άξιος εκφραστής του είδους που πρεσβεύει.

THE DILLINGER ESCAPE PLAN "One of Us Is the Killer"

The Dillinger Escape Plan

One of Us Is the Killer

2013 | Party Smasher, Sumerian

Είναι δύσκολο οι The Dillinger Escape Plan του 2013 να πρωτοπορήσουν όπως το 1999. Με την επυρσοκρότηση των καταιγιστικών riffs τους όμως αναγνωρίζεται αυτομάτως η αξία που έχουν σαν μπάντα. Φοβάμαι ότι η κακοδαιμονία πως είναι συνεχιστές του οράματος των Faith No More είναι δύσκολο να ξεπεραστεί μιας και τα σημάδια επιρροής τους πλέον είναι περισσότερο εμφανή από ποτέ. Το One of Us Is the Killer είναι ένας καλός δίσκος μιας και συνδυάζει τη μαγεία του αξεπέραστου ντεμπούτου τους και την εξαιρετική ευφυία του ΕΡ-συνεργασία με τον Mike Patton, δηλαδή των δύο (κατ’ εμέ) καλύτερων κυκλοφοριών της μπάντας. Το ευτυχές και αναμφισβήτητο γεγονός είναι πως ο Benjamin Weinman παραμένει ένας ικανότατος συνθέτης που μπορεί μες στο ίδιο τραγούδι να χωρέσει τα πιο τεχνικά θέματα παράλληλα με mainstream εκρήξεις. Αν και το παίξιμό του αυτή τη φορά λοξοκοιτά που και που αυτό του Duane Denison όπως αυτός εκφράζεται στο supergroup των Tomahawk (βλ. Paranoia Shields). Ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει απ’ το 2002 κι έπειτα.

THE PSYKE PROJECT "Guillotine"

The Psyke Project

Guillotine

2013 | Black Lake Records, Bloated Veins, Swarm of Nails, Braincrushing Records, Molestin Records

Κάπου είδα το “blackened sludge” ως περιγραφή της μουσικής των The Psyke Project και δε μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα. Αν και σαν μπάντα ποτέ δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα πολύ, οι Δανοί έχουν ξαναπασχολήσει τους οπαδούς στο παρελθόν ειδικά με το άλμπουμ τους Apnea. Στο Guillotine του 2013 οι The Psyke Project ακούγονται όπως θα όφειλαν ν’ ακούγονται οι Heaven Shall Burn (π.χ.) πριν ξεφτιλίσουν τελείως τη μουσική τους με την εισαγωγή gay μελωδιών. Τα φωνητικά είναι σκισμένα, η μουσική αρκούντως κομψή και σάπια συνάμα. Αξιοπρόσεκτη είναι η παραγωγή του δίσκου όπου ενώ τα πάντα είναι ευδιάκριτα, κρύβονται ταυτόχρονα κάτω από ένα τίγκα λασπωμένο distortion με τις ουρές απ’ τα πιατίνια να αφήνουν τεράστιο χώρο “αναπνοής” για κάθε riff. Εύστοχη είναι η παρουσία τραγουδιών σαν το The Mute όπου προσθέτουν επιπλέον παράνοια στο ύφος του άλμπουμ, ιδιαίτερα όταν τοποθετούνται ακριβώς πριν από επικές μελωδίες όπως το main riff του Empire. Πιθανών ότι καλύτερο έχω ακούσει απ’ αυτούς τους τύπους.

SAVAGES "Silence Yourself"

Savages

Silence Yourself

2013 | Matador

Αν μη τι άλλο, καταδεικνύεται ότι οι πιο λαμπρές ιδέες προσφέρονται από τα outsiders των όποιων μουσικών σκηνών. Μετά απ’ την ακρόαση του ντεμπούτου άλμπουμ των Savages δεν έψαξα το παρελθόν της μπάντας αν και απ’ όσο θυμάμαι κάτι πρέπει να είχαν επιδείξει την προηγούμενη χρονιά, ανοίγοντας για τα καλά τις ορέξεις των απανταχού punkers. O Ράγκι με ειδοποίησε προσωπικά για τη ζημιά που επρόκειτο να πάθω. Είχε δίκιο εν μέρει αλλά όχι εξ’ αιτίας της νέας μουσικής επανάστασης που ξεβράζει το Silence Yourself στο σύνολό του. Το άλμπουμ αυτό δε μπορώ να το αντιμετωπίσω μήτε ως καινοτόμο, μήτε ως πρωτοπόρο. Η στρατηγικά εγκλωβισμένη ευφυία του post punk στα έντεκα τραγούδια του δίσκου μαρτυρά μια παραπάνω από απλά καλίσθητη αντίληψη περί του είδους όσον αφορά τα μέλη του γκρουπ. Η συνεχόμενη «να δείς που το’ χω ξανακούσει αυτό» αίσθηση των μελωδιών είναι μια συνταρακτική επίτευξη και το γεγονός ότι όλα αυτά παράχθηκαν από τέσσερα άτομα του ασθενούς φύλου κάνει το όλο θέμα εξωφρενικά cheesy. Αυτά συν η εκτελεστική δεινότητα και ακρίβεια συγκαταλέγουν το άλμπουμ ήδη ανάμεσα στις καλύτερες κυκλοφορίες των πολλών τελευταίων χρόνων. Όσοι δεν το εκτιμήσουν, λυπάμαι αλλά έχουν σοβαρή έλλειψη γούστου.

Implode Festival (Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής Πειραματικού Ήχου & Εικόνας)

Περίπου μια ώρα και κάτι μετά τα μεσάνυχτα της 25ης του Μάη αποχωρήσαμε απ’ το Εργατικό Κέντρο της Χαλκίδας όπου και έλαβε χώρο το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Το παρακάτω κείμενο δεν είναι τόσο ένα live review όσο αντιγραφή των liner notes του προγράμματος που μοίραζαν στην είσοδο του ΕΚ για το συγκεκριμένο event που αξίζει τουλάχιστον την όποια προβολή. Δυστυχώς, μάθαμε τελευταία στιγμή για την συγκεκριμένη οργάνωση και έτσι βαδίζαμε για αρκετά λεπτά στο κέντρο της πόλης μέχρι να δούμε τι ακριβώς και που συμβαίνει. Η διαφήμιση πρέπει να ήταν ελάιστη, ίσως και σκόπιμα, αλλά το όλο σκηνικό είχε στηθεί αξιοπρεπώς, ειδικά για μια περιοχή εκτός Αθηνών.

Φτάσαμε στο χώρο κατά τις 8 και κάτι το απόγευμα, ακριβώς στον απόηχο ενός πολύ οικέιου noise για τ’ αυτιά μου, με τα mind tickles του Χάρη Βακαλό ή αλλιώς Scizhic Inzc. Είναι κρίμα που δεν πρόλαβα το full set του συγκεκριμένου φοιτητή ΗΜΜΥ ΕΜΠ. Αν και είμασταν αργοπορημένοι μόνο κατά μια ώρα απ’ την έναρξη του προγράματος, διαπιστώσαμε πως ήδη είχαμε χάσει τις εμφανίσεις της Ευδοξίας Ράγκου και του δεκάλεπτου fluctuation της, τον Θοδωρή Λαζόπουλο και την προσωπική οπτική του στον kraut και noise ήχο, τον Αλέξανδρο Γεωργιάδη το έργο του οποίου πραγματευόταν το νερό και άλλα πρωτότυπα ηχοχρώματα, τον Παναγιώτη Σιμσίρογλου (Simpsi) και τα drones που φτιάχνει από samples θιβετιανών μπωλ, και τέλος τον Άκη Σίνο ο οποίος εξερευνά τις χαμηλές περιοχές του ηχητικού φάσματος μέσα από ταλαντωτές και γεννήτριες συχνοτήτων.

Τον Χάρη Βακαλό διαδέχθηκε ο Βασίλης Χούντας και το επονομαζόμενο Whodoes project του και όχι ο Τόντι Πρόντνικ (Yerma) όπως ήταν κανονισμένο. Ο Βασίλης Χούντας έδωσε σόλο μια τίγκα avant-garde εμφάνιση, πιθανώς μιας απ’ τις καλύτερες της βραδιάς, χτίζοντας λούπες στις εφεδιέρες του και παίζοντας μελωδίες στην εξάχορδη, ηλεκτρική Jackson του πότε με δοξάρι, πότε με slide, ηλεκτρονικό δοξάρι ή και ξύλο, μετατρέποντας την ηλεκτρική κιθάρα σε σαντούρι. Για την ιστορία, ο καλλιτέχνης πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ το οποίο ονομάζεται Dolphins in the Sky. Ακολούθησε ο Λουκάς Μεσσηνέζης (Luc Messinezis) και η διατριβή του σχετικά με την υπαρξιστική προσέγγιση του ηχοτοποίου. Το περφόρμανς του (Sonic Garbage) δεν με άγγιξε ιδιαίτερα αν και ο καλλιτέχνης στοχεύει στην αφύπνιση αισθήσεων και τις ιδιότητες της μνήμης. Αρκετά αδιάφοροι μου ήταν και οι ήχοι του Βύρων Χριστοδούλου αλλά και του Computer Suspect, ενός μουσικού που έχει αποφοιτήσει απ’ το τμήμα Ιόνιων Νήσων, Τεχνολογίας Ήχου και Μουσικών Οργάνων και που παρουσίασε το έργο akrotata όπου και εξερευνά την σχέση ενός υπολογιστικού αλγόριθμου με τον ήχο και την ψυχοσωματιή αντίληψη που διαμορφώνεται κατά την ακρόαση. Αρκετά ενδιαφέρον, αν και επίσης κουραστικός ως προς το τέλος του set του, ήταν ο Αλέξανδρος Δρυμονίτης ο οποίος κινήθηκε στο πεδίου του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και του θορύβου. Κάπου εκεί χάσαμε την εμφάνιση του Μαρίνου Κουτσομιχάλη, ενός καλλιτέχνη που ‘χει φιλοξενηθεί σε ερευνητικά κέντρα και οργανισμούς όπως τα EMS (Στοκχόλμη), Q-02 (Βρυξέλλες), MRC (Γιορκ) κ.α., και περάσαμε σ’ έναν ακατοίκητο χώρο πλησίον του ΕΚ που είχε διακοσμηθεί από διάφορους συντελεστές του event με διάφορα αντικείμενα τοποθετημένα ανορθόδοξα μες στους χώρους του παλιού σπιτιού και ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους. Αν και γενικά μένω ασυγκίνητος με τέτοιου είδους σκηνικά, ομολογώ πως η προσπάθεια ήταν καλύτερη από αντίστοιχες που έχω δει σε άλλου χώρους (π.χ. Taf). Στην ταράτσα του σπιτιού έπαιζε προβολέας με οπτικό υλικό και ανάλογη πειραματική μουσική που άλλαζε με κάθε αλλαγή εικόνας. Βέβαια, δεν θα μπορούσα να αποκτήσω το κατάλληλο mindfuck μιας και διάφορες παρέες “έσπαγαν” την ατμόσφαιρα με συζητήσεις μεταξύ τους.

Επιστρέψαμε στον χώρο του ΕΚ και προλάβαμε κανά δεκάλεπτο της εμφάνισης του noise project Ilios το οποίο έχει παρουσιάσει πάνω από 250 φορές τη δουλειά του σε μουσικά φεστιβάλ και χώρους τέχνης σε 30 χώρες σε 4 ηπείρους. Προσωπικά, δεν συγκινήθηκα απ’ όσα πρόλαβα να ακούσω. Είχαμε ήδη κουραστεί αρκετά και ήταν ούτως ή άλλως ώρα να φεύγουμε αλλά έκατσα να δω την εμφάνιση του Πάνου Αλεξιάδη, γνωστού απ’ τους Lunar Miasma, ο οποίος και ήταν η απόλαυση της βραδιάς. Αν και το “δεύτερο” μέρος του set του ήταν λιγάκι κουραστικό, ο τύπος συνθέτει σε πραγματιό χρόνο χρησιμοποιώντας κυρίως modular synthesizers, δείγματα από φυσικά όργανα και άλλα ηχοτόπια δημιουργώντας φρικιαστικές εικόνες και μνήμες. Άξιος! Κάπου εκεί αναχωρίσαμε τελικά χάνοντας τις εμφανίσεις του Γεώργιου Καραμανωλάκη και το improvisation με αναλογικό synthesizer & field recordings, τους Balinese Beast (Γιώργος Αξιώτης και Ιλάν Μανουάχ), τους No God Ritual και τους concrete ήχους του (σύντομα κυκλοφορεί η καινούργια του δουλειά που θα ονομάζεται Continuum), και τέλος το Nothingness έργο του Νίκου Κυριαζόπουλου που αποτελεί διερεύνηση των συχνοτικών πεδίων του τέταρτου Chakra (για modular synthesizer).

Τέλος, να αναφέρω το εισαγωγικό σημείωμα του προγράμματος ως έχει, δίχως να αναφερθούν τα σχετικά ευχαριστήρια σ’ όσους βοήθησαν στην πραγματοποίηση του φέστιβαλ.

To Implode Festival είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας νέων καλλιτεχνών να εντάξουν για πρώτη φορά τις πειραματικές τέχνες του ήχου και της εικόνας σε μια σχεδόν “ανηχοϊκή” πόλη.

Φιλοξενεί καλλιτέχνες που παρουσιάζουν ζωντανά, έργα σύγχρονης πειραματικής μουσικής που εκτείνονται στο φάσμα του ηχητικού προγραμματισμού, των live electronics, του live coding, της ηλεκτροακουστικής σύνθεσης, καθώς και της ζωντανής επεξεργασίας οπτικών, μέσα από ένα πολυκάναλο σύστημα ήχου μεγάλης ισχύος.

Το γεγονός δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα καθώς αποσκοπεί αποκλειστικά μόνο στην ένταξη των σύγχρονων πειραματικών τεχνών στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης και στην αγνή έννοια της ψυχαγωγίας.