WILD NOTHING "Nocturne"

Wild Nothing

Nocturne

2012 | Captured Tracks

Είναι τέλεια αυτά τα αεροπέδητα τραγουδάκια. Σε τοποθετούν σε ένα πάλλευκο σκηνικό όπου τα πάντα λαμπυρίζουν, δίχως να είναι απόλυτα σμιλευμένα μες στην αισιοδοξία. Οι κιθάρες, αυτές, δείχνουν έναν ένθερμο ζήλο στο ν’ αγγίζουν τις όποιες ευαίσθητες χορδές σας. Μια πλήρης επαγρύπνηση του ωραίου που συνοδεύεται από επίπονα όμορφα φωνητικά. Φωνητικά ήπια, μα κατάφωτα, κουρνιάζουν στην όμορφη μουσική των Wild Nothing. Η αναπάντεχη ατμόσφαιρα συντειρείται απ’ τη χρήση synths, μια σχεδόν μόνιμη τακτική της μπάντας, που συνήθως κατευνάζουν το πνεύμα και προωθούν το στοιχείο του ονειρικού. Το Nocturne είναι μια μεγάλη ανακούφιση. Και επιπλέον διαβολεμένα κολλητικό. Στον δίσκο αυτό θ’ ανακαλύψετε μια τεράστια αγχιστεία με τη σκηνή του post punk απ’ την οποία η μπάντα δανείζεται τα χρώματα και τα κατανέμει πανέξυπνα μες στις συνθέσεις. Όχι ιδιαίτερα ετερόθερμο, θα σας χαρίσει κάθε στιγμή τον ίδιο παλμό. Δε νομίζω άλλωστε να ήταν διαφορετικό το ζητούμενο απ’ τα μέλη του συγκροτήματος. Η γοητεία τραγουδιών όπως το Counting Days σε σαγηνεύει τόσο ύπουλα που καταλήγει να γίνεται το διακριτικό φετίχ σας. Ολοφάνεροι νοσταλγοί της δεκαετίας του ’80, οι Wild Nothing συνενώνουν τις αμάραντες μέρες της μ’ ένα πρωτόπειρο παρόν. Ο τρόπος που παίζονται τα τύμπανα και το φιλόδοξο μπάσο είναι εκθαμβωτικός. Έχουν αφαιρέσει την έκρηξη και σεργιανίζουν μέσα σε Cure-ικά λιβάδια πειθήνια, τροποποιώντας τα συναισθήματα.

SWANS "The Seer"

Swans

The Seer

2012 | Young God

Το είχα μισοακούσει πριν κανα μήνα και δεν έπιασα κανένα από τα vibes του. Οι τελευταίες μέρες όμως αποδείχτηκαν κατάλληλες για να έρθει και να με ταρακουνήσει. Αυτή τη μικρή περίοδο ασιτίας και αϋπνίας κατάφερε να μου διαφύγει ο χρόνος. Μες στα μάτια μου απουσίασε ακόμα και ο χώρος, ο κόσμος έξω από το παράθυρό μου. Μέσω μιας απολυταρχικής σκηνής, μου ξερίζωσαν την καρδιά, την ποδοπάτησαν και έσβησαν τσιγάρα πάνω της για το τέλος. Άρχισα από το δεύτερο CD αυτή τη φορά. Η απαλλακτικά νεκρή αντίδρασή μου σ’ όλα αυτά οδήγησε σε μια σφοδρή σύγκρουση με το εναρκτήριο Song for a Warrior. Μονομιάς η μουσική των τεράστιων Swans σφούγγιξε ξανά όλον τον πλανήτη. Απολύμανε τη σκέψη από εικόνες και με έφερε αντιμέτωπο με το προσωπικό μου πρόβλημα. Το Avatar έντεινε τη σύγχυση. Διακοπή ανάσας. Ζωή. Διακοπή ανάσας. Ζωή. Ως το A Piece of the Sky είχα κιόλας απορροφηθεί από την ασάφεια. Η συνέχεια του άλμπουμ βασίζεται σε ανεξιχνίαστα αισθήματα, εικόνες που το μάτι ποτέ δεν είδε, ήχους που εναρμονίζουν και συνθέτουν ολόκληρα είναι. Εκεί που το φανταστικό γειτνιάζει με οτιδήποτε κατανοητό, το βουερό χθες σε θρυμματίζει και το προσηνές αύριο σε καλωσορίζει με ανοιχτές αγκάλες. Οι φαινομενικά ακαταληκτικοί στίχοι καρφώνονται μέσα σου σαν κανόνες ενός ανώτερου θεού. Παλιοί γνώριμοι της μπάντας (βλ. Jarboe) επιδοκιμάζουν την Τέχνη με όλη τη σημασία της λέξης, όλοι συνυδοιπόροι ενός διευθετημένου οράματος από μια διάνοια σαν τον Michael Gira. Και αυτός ο δίσκος με βρίσκει εφοδιασμένο με τόση αρνητική ενέργεια και με εμπαίζει σαν μικρό και βλαμμένο παιδί. Συνθλιπτικά τέλειο.

KATATONIA "Dead End Kings"

Katatonia

Dead End Kings

2012 | Peaceville Records

Όλα κι όλα! Μεγάλη μπάντα οι Katatonia, από τα γεννοφάσκια τους ακόμα και το ακραίο πρόσωπό τους ως και το Viva Emptiness. Τουλάχιστον. Οι φανατικοί θα υποστηρίξουν και τις μετέπειτα δουλειές τους. Εγώ μιλώ προσωπικά όμως και δεν θεωρώ τόσο σπουδαίους τους δύο τελευταίους δίσκους της μπάντας. Το φετινό Dead End Kings επίσης δεν καταφέρνει να σπάσει τα δεσμά αν και κινείται στα γνωστά επιπέδα του Σουηδικού κουιντέτου. Τι εννοώ με αυτό; Το The Parting π.χ. είναι ένα πολύ καλό κομμάτι για κάποιον που θα έρθει σε επαφή με τη μπάντα για πρώτη φορά. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει μια μέτρια στιγμή ενός Viva Emptiness. Το The One You Are Looking For Is… δανείζεται έναν Porcupine Tree αέρα. Και αν και οι Σουηδοί δεν έχουν τις χαριτόβρυτες μάπες της παρέας του Steven Wilson, δε μπορούν παρά να ξαναπέσουν στην παγίδα της μετριότητας. Κατά τα άλλα το μικρόβιο Tool είναι μπολιασμένο για τα καλά στις φλέβες του Anders Nyström ο οποίος υποθέτω ότι και εδώ είναι ο κύριος συνθέτης. Κάτι άλλο που με ενοχλεί είναι ότι ο Jonas Renkse φαίνεται να ξέμεινε από ιδέες όσον αφορά τις φωνητικές κατευθύνσεις του. Το όλο θέμα ακούγεται πιο στρωτό και βατό, επίπεδο ένα πράγμα, και είναι κρίμα μιας και πάντα πέταγε τσαχπίνικες φωνητικές μελωδίες που σου έμεναν για πάντα. Σε τραγούδια όπως το ξεκίνημα του Buildings ανακαλύπτεις στιγμιαία τη δύναμη που έχουν σαν έμπειρη μπάντα αλλά σίγουρα δε μπορούν να τη διατηρήσουν καθ’ όλη τη διάρκεια ενός δίσκου πλέον. Από τη στιγμή που δεν ελπίζεις καν στην κυκλοφορία ενός άλμπουμ εφάμιλλου του Discouraged Ones (αιώνια και ενελέητη δισκάρα) τότε το μόνο που μένει να ζητήσεις είναι δυο-τρεις πουτανιές, ανά δίσκο, που θα κάνουν τη διαφορά.

ELBOW "Dead in the Boot" compilation

Elbow

Dead in the Boot comp

2012 | Fiction, Polydor

Αν η ανατροφή που πήρες στην Τουλούζ με γαλλικά και πιάνο ήταν αυστηρά ρυθμισμένη στο να σε κάνει να διαπρέψεις ίσως κάτι κακό να σου έμεινε για κουσούρι. Αυτά παθαίνεις απ’ την πολλή ποιότητα. Οι Elbow, πιστοί στο ιντελεξουέ ραντεβού τους με τη δισκογραφία αλλά και τη μουσική γενικότερα, αναπαράγουν ένα Asleep in the Back ύφος εσαεί. Χτίζουν το καταγώγιο του προσωπικού τους άλγους με εύθραυστες μελωδίες, τσούκου-τσούκου πιατινέ τύμπανα, ζοφερές τρομπέτες και σπαραξικάρδιες φωνές. Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι! Μου ‘ρθε να αυτοκτονήσω όχι εξαιτίας της καταθλιπτικής μουσικής τους αλλά της βαρεμάρας που μου προσέφερε. Το country στίγμα του The Long War Shuffle είναι απ’ τα λίγα ενδιαφέροντα πράγματα του δίσκου με όλη τη μονοτονία του να μην ενοχλεί. Γενικότερα, αν έχεις ακούσει Elbow και στο παρελθόν, γνωρίζεις τι παίζει μέσες άκρες. Κάποιες στιγμές είναι ανεκτές για chilling κατάσταση, καμπανάκια, προβατάκια να βόσκουν, δυο συγχορδίες στο αρμόνιο και φτιάξαμε τέχνη. Τα πάντα όμως μου ακούγονται σαν φιλεύσπλαχνοι ήχοι μιας κατήφειας που δεν βγαίνει απ’ την ψυχή. Πολύ κακό για το τίποτα εν ολίγοις.

KRALLICE "Years Past Matter"

Krallice 

Years Past Matter

2012 | Independent

Η πρώτη κιόλας νότα είναι μια ακτιενεργός ουσία. Η μουσική αρχίζει πρόωρα να δρα ως καταλύτης ενός γνήσιου black metal feeling. Όλο το ψύχος, όλη η παγωμένη θαλερότητα της φύσης. Η υποβόσκουσα θλίψη είναι επίκαιρη. Η οξύνοια που χαρακτηρίζει τα μέλη των Krallice στο ν’ αλλάζουν τον ρυθμό όπως (και το υπογραμμίζω) απαιτείται είναι αφοπλιστική. Η αιχμηρή μελωδία μπροστά από τα αλλόκοτα ρυθμικά αναπλάθει τις διαθέσεις κάθε λίγο και λιγάκι. Εθισμένοι στο μεγαλοπρεπές, οι Αμερικάνοι συγκλονίζουν ολάκαιρους πλανήτες, σείουν σύμπαντα και προσκομίζουν στην Τέχνη ακόμα ένα διαμάντι της. Όποιοι κουραστούν απ’ τις μακροσκελείς συνθέσεις του Years Past Matter θα είναι μόνο οι ειδήμωνες του εύπεπτου. Η καταλληλότητα των αξεπέραστων riffs τους δεν έχει προηγούμενο. Το μπάσο διευθετεί ένα πανδαιμόνιο ρυθμών όπου οι κιθάρες σκιαγραφούν κατά βούληση διαφορετικά τέλη. Όλα διευθετημένα κατά τέτοιο τρόπο ώστε ο ακροατής ν’ αδυνατεί να μην διαχωρίζει την εκάστωτε έξοχη έμπνευση. Στο Diotima ομολόγησα την ικανότητα της μπάντας να γράφει αιώνια μουσική. Το φετινό αριστούργημά τους ψέγει το ενδιαφέρον και ενστερνίζεται ένα ολοκαίνουργιο πρόσωπο μιας μουσικής που γεννήθηκε για να μισιέται. Στέκομαι έρμαιος μπροστά στη δεξιοτεχνία των Krallice να συλλαμβάνουν τόσους επείσακτους κόσμους, ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς να νοθεύεται το βαθύσκιο ίχνος των τραγουδιών τους. Όσοι κουράστηκαν ν’ ακούν μια ταλαίπωρη επανάληψη των early 90s, μόνο ευνοημένοι μπορούν να είναι ύστερα από μια τέτοια εμπειρία. Οι φαύλοι trve του είδους να μας ειδοποιήσουν όταν και αν γίνει η νεκρανάσταση που περιμένουν. Εμείς παραμένουμε στην ελίτ των αχρείων.

ARIEL PINK'S HAUNTED GRAFFITI "Mature Themes"

Ariel Pink's Haunted Graffiti

Mature Themes

2012 | 4AD

Ίσως είμαι τόσο τυχερός που τελευταία το internet με εφοδίασε με πραγματικά καλούς δίσκους. Ίσως πάλι να φταίει η διάθεσή μου και τ’ ότι έχω ανάγκη αυτό το διάστημα ν’ ακούω μουσική ακατάπαυστα. Όπως και να’ χει, καταχάρηκα το Mature Themes όσο λίγα πράγματα φέτος. Δεν ξέρω καν αν η οχτάμπιτη ιδιοσυγκρασία είναι ένας κατάλληλος τόπος για ν’ ανθίσει το περίεργο pop της μπάντας. Όχι ότι πρόκειται για οχτάμπιτο εγχείρημα βέβαια. Κάθε άλλο. Όμως αν ακούσετε το μόλις δεύτερο τραγούδι του δίσκου, Is This the Best Spot?, θα καταλάβετε πόσο εξοικειωμένοι είναι οι μουσικοί στο να δημιουργούν πέρα από στεγανά. Εντάξει, η σκέψη τους δεν είναι τακτική αλλά ο τρόπος που λακτίζουν κάθε διαφορετικό στοιχείο εδώ μέσα θα σας κάνει να γελάτε από αμηχανία. Η βάση της μουσικής τους καθώς και οι φωνητικές γραμμές της μπάντας προσδίδουν καθαρά την pop διάθεση. Δίχως να κατακρεουργούν το είδος λοιπόν, οι Ariel Pink’s Haunted Graffiti γητεύονται από έναν αδάμαστο πειραματισμό και φτύνουν δεκατρείς εύρωστες συνθέσεις πέρα κάθε προηγουμένου. Αν και πιθανότατα να είναι μισή αλήθεια αυτό που θα γράψω, νιώθω όμως πως έχουν ενσωματώσει ένα ψευδαισθησιογόνο post punk τόνο στον όλο χαρακτήρα του άλμπουμ που καταλήγουν να δημιουργούν ένα φωτοστεφανωμένο από ψυχεδέλεια αποτέλεσμα. Το επίμονο μπάσο και τα απόμακρα πλήκτρα είναι πανταχού παρόντα. Παρ’ όλα αυτά, ανά φάσεις, οι κιθάρες καπιστρώνουν όλο το παραπάνω ηχητικό background και εκτοξεύουν τις ήδη πανέμορφες ιδέες με σύντομους ρυθμούς ή μελωδίες που ξεχειλίζουν από ουσία. Πιθανότατα απ’ τους πιο ελκυστικούς δίσκους που άκουσα φέτος. Και σίγουρα ο πιο ιδιαίτερος.

ASH BORER "Cold of Ages"

Ash Borer

Cold of Ages

2012 | Profound Lore Records

Δεν υπάρχει καμιά ασυδοσία εδώ μέσα. Είναι πιθανό να ξεγελαστείτε μα τα πάντα είναι πειθαρχημένα σ’ έναν ακράιο επαγγελματισμό. Κάνει αυτό το Cold of Ages έναν κακό δίσκο; Σαφώς και όχι. Οι συγκεκριμένοι τύποι κυβερνούν σταθερά το black metal αστρόπλοιο στο οποίο έχεουν επιβιβαστεί. Σίγουρα είναι αξιέπαινοι για το είδος που διάλεξαν να παίξουν. Γιατί το κάνουν δίχως να το ξεφτιλίζουν. Ίσως να μην διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή του και σίγουρα δεν αποτελούν το καλά κρυμμένο μυστικό του underground, παρ’ όλα αυτά όλα βροντοφωνάζουν πως μπάντες σαν κι αυτή μπορούν να διατηρούν το είδος υγιές και σθεναρό. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία κερδίζουν τις εντυπώσεις μ’ ένα αντιεμπορικό μοτίβο συνθέσεων. Οι Ash Borer δημιουργούν ένα full length με μόλις τέσσερα μακροσκελή τραγούδια. Δεν σπαταλούν την προσπάθειά τους στο να βγάλουν κάτι συγκεντρωμένο. Μακριά απ’ την πολυσχιδή φύση μπαντών όπως οι Krallice ή τη συνθετική διάνοια των Castevet, οι Ash Borer καταφέρνουν να είναι δεξιοτεχνικά ουσιαστικοί πολλές φορές με αρκετά κοινότυπα riffs και μελωδίες. Πασπατεύουν δε την έμπνευσή τους κατά τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει μια συνοχική διεκπεραίωση απ’ το ωμό ύφος σε κάτι που αγγίζει το πιο μεγαλειώδες και επικό. Όλα αυτά μόνο κακότεχνα, ξαναλέω, δεν είναι. Τα σπηλαιϊκά φωνητικά προσδίδουν ένα απόκοσμο feeling στο όλο εγχείρημα στο οποίο, όσον αφορά τη μουσική, η μπάντα έχει χαριτωμένα καπαρώσει λίγο In the Woods (παλιών) αέρα εξίσου με ένα Emperor-ικό όραμα. Αν τα μέλη συνασπιστούν ώστε να προωθήσουν μια πιο προσωπική ταυτότητα, τότε ίσως μας χαρίσουν ένα μικρό αριστούργημα στο μέλλον. Κατά τ’ άλλα, το Cold of Ages είναι και εύστοχο και ποιοτικό.

DEAD CAN DANCE "Anastasis"

Dead Can Dance

Anastasis

2012 | PIAS Recordings

Στο Anastasis η εκτεταμένη χρήση των τυμπάνων κυρίως περδικλώνει την ethnic αύρα που τους περιέβαλλε στο παρελθόν. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή. Ένα σχήμα όμως σαν κι αυτούς δεν επιστρέφει για ν’ αξιώσει τα όποια σκήπτρα. Τα όσα έπραξε άλλωστε ο Brendan Perry με το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Lisa Gerrard ήταν βασισμένα σε μια κραυγαλέα έμπνευση απ’ το υπερπέραν, μια συνήχηση μελωδιών ενός μυστήριου κόσμου. Κανείς δεν απαιτεί απ’ τους Dead Can Dance του 2012 να κυκλοφορήσουν ένα νέο Within the Realm of a Dying Sun. Η διαύγαση που συναντάται στο ταλέντο τους είναι πέραν κάθε κριτικής ούτως ή άλλως. Εδώ, οι σπουδαίοι αυτοί καλλιτέχνες μας τιμούν ιδιαίτερα με τους ελληνικότατους τίτλους που χρησιμοποιούν όπως Anastasis, Anabasis και Agape. Η φωνή της κυρίας Gerrard, ανέγγιχτη απ’ το βάρος του χρόνου, είναι ακόμα ικανή να ξεσχίζει ουράνια υπό τη συνοδεία ενός neo-classical ηχητικού ντεκόρ και εύθραυστων μελωδιών όπου το απόκοσμο συνεχίζει να στοιχειώνει και ο μινιμαλισμός τη μπάντας προσηλώνει. Η φωνή του Perry είναι επίσης το ίδιο σφριγηλή. Σε τραγούδια όπως το Amnesia μαζεύεις τη συγκίνησή σου απ’ το πάτωμα. Πέρα από μουσικά γούστα, τέτοιες μουσικές σε γραπώνουν συναισθηματικά και παίζουν με τις διαθέσεις σου τελείως απροκάλυπτα. Όλοι ξέρετε πάνω κάτω τι να περιμένετε από ένα καινούργιο άλμπουμ των Dead Can Dance. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι βρίσκεστε πάντα προ εκπλήξεως όταν συνειδητοποιείτε πως γι’ ακόμη μια φορά σας χαλιναγώγησαν όπως αυτοί ήθελαν. Απλά αιώνιοι. Και δεν το λέω από υποχρέωση.

POP. 1280 "The Horror"

Pop. 1280

The Horror

2012 | Sacred Bones Records

Αυτόν τον καιρό, στο δειλινό ενός καλοκαιριού που καν δε μύρισα, δεν γεύτηκα ούτε ευχαριστήθηκα, ο παλμός τέτοιων underground anthems είναι αντίδοτο μιας εγκυμονούσας θλίψης. Αφού δεν μπορώ να ευχαριστηθώ πολλά πράγματα τελικώς, τα δηλητηριασμένα τραγούδια του The Horror κάνουν ταίρι με τις λερωμένες μέρες μου. Μπορεί να άργησα λίγο να το ακούσω αλλά είμαι χαρούμενος που αυτό συνέβη στην παρούσα φάση της ζωής μου. Οι Pop. 1280 δεν είναι μια ατσαμπουκάλευτη μπάντα. Οι διεστραμένα μονότονοι ήχοι τους (Nature Boy), οι λοιμώδεις μελωδίες τους (Burn the Worm), η νοθευμένη αισθητική τους και τα λοιπά γνωστά σάπια χαρίσματα που μπορούν να κάνουν ένα δίσκο μνημειώδη είναι όλα τους παρόντα. Η κλιμακωτή Joy Division-ική ανάπτυξη, η Motörhead αύρα, τα post χρώματα, όλα μια γαμάτη μουσική παρτούζα. Αν δεν υπήρχε ο διακεκομμένος (τα-πα-πα) του Dogboy ρυθμός μπορεί και να βρώμαγε λίγο περισσότερο η όλη Hawkwind-ίλα. Γάμησέ τα κατάσταση δηλαδή. Στην τελική εδώ έχουμε να κάνουμε με σκληρό rock με όποια αφέλεια συνεπάγεται αυτό. Μια punk ψυχή που ρυμουλκεί την όλη διάθεση της μπάντας να perform-άρει τόσο γαμηστερά. Ήδη τους φαντάζομαι να δίνουν live στο άγνωστο καταγώγι με τους τριάντα καμενατζήδες άκυρους να ιδρώνουν το μέρος.