ABDUCTION "All Pain as Penance"

Abduction

All Pain as Penance

2019 | Inferna Profundus Records

Βίαιη αλμπουμάρα με δυσάρεστες αναθυμιάσεις δυσαρμονίας προσφέρει ο Βρετανός Phil Illsley (Taken by the Tide, Death Tripper). Αρκετά δραστήριος την τελευταία τριετία μες στην οποία έχει προλάβει να κυκλοφορήσει ακόμα δύο full-lengths κι ένα EP πριν από το φετινό δημιούργημά του. Στα συνήθη ξεσπάσματα που θα βρει κανείς καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου θα έρθει αντιμέτωπος με απροσδόκητα ατμοσφαιρικά σημεία που αναμφίβολα εντείνουν την πικρόχολη αίσθηση αντί να ξενερώσουν τον ακροατή. Αν εξαιρέσω το αχρείαστο Embattled ιντερλούδιο όλα τα τραγούδια με άφησαν άναυδο και κορυφαία στιγμή θεωρώ πως είναι το The Funeral of Cosmic Mastery άσμα που κλείνει τον δίσκο μεγαλεπήβολα. Προτεινόμενο όσο δεν πάει.

NUSQUAMA "Horizon Ontheemt"

Nusquama

Horizon Ontheemt

2019 | Eisenwald

Ολλανδικό black metal project που έχει στις τάξεις του μέλη των Iskandr, Lubbert Das, Laster και Solar Temple μεταξύ άλλων. Όσοι έχουν έρθει σε επαφή με δουλειές των προαναφερθέντων μπαντών γνωρίζουν ότι πρέπει να προσμένουν κάτι τουλάχιστον ποιοτικό. Και αυτό ακριβώς πράττουν οι Nusquama. Χωρίς καμία έκπτωση στη λύσσα του black metal τους δημιουργούν μια βιτριολική ατμόσφαιρα για το είδος εφάμιλλης των ηγεμονικών στιγμών των mid-90's. Το Horizon Ontheemt είναι το απάνθισμα της μαύρης ψυχής και διοχετεύει το απαστράπτον σκοτάδι μέσω πανέμορφων μελωδιών, είτε βίαια είτε μέσω μιας πειθαρχημένης εκτέλεσης. Δώστε βάση σε αυτή τη σκηνή. Ο Βορράς έχει αρχίσει να βρυγχάται πάλι επικίνδυνα.

AORATOS "Gods without Name"

Aoratos

Gods without Name

2019 | Debemur Morti Productions

Προφανώς πίσω από την υπόθεση Aoratos κρύβεται ο ιθύνων νους των Akhlys και Bestia Arcana και μάλλον πρόκειται για one-man project. Τι προσφέρει εδώ άραγε ο Kyle Earl Spanswick (aka Naas Alcameth); Black metal φυσικά και μάλιστα στα πρότυπα των προαναφερθέντων acts. Εδώ δεν υπάρχουν αδεξιοσύνες που οδηγούν τον ακροατή σε ρίγη συγκίνησης. Ο mainman του γκρουπ δεν πάσχει από αμάθεια και συνθέτει ένα άλμπουμ (μόλις ντεμπούτο) ισόποσο σε riffs και ατμόσφαιρα. Η αίσθηση όμως ότι το όλο project δημιουργήθηκε άνευ ψυχολογικού κόστους το κατατάσσει αυτόματα σε Β' κατηγορία κάνοντας το αρεστό σε πολύ συγκεκριμένο φάσμα οπαδών: αυτών που δεν δέχονται κανένα άλλο είδος ούτε στη βελόνα του πικάπ τους αλλά ούτε και στον σκληρό δίσκο του ηλεκτρονικού υπολογιστή τους.

ABOMINISM s/t

Abominism

Abominism

2019 | Independent

Νεοσύστατη μπάντα από την Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α. το ντουέτο των Stephen Baker και John William Dunn IV. Στο ομώνυμο ντεμπούτο τους παίζουν ένα αρκετά καλό death metal το οποίο είναι ελαφρώς χρωματισμένο με black metal αισθητική. Δεν είναι ότι πρόκειται για την πιο καταχθόνια προσπάθεια που θα ακούσει κανείς ούτε το γεγονός ότι θα ανατριχιάσει ακούγοντας τις ορθές και πολύ μελετημένες μελωδίες τους. Είναι συνετοί όσον αφορά τους καιρούς που διανύουμε και πολύ προσιτοί ασχέτως της ακρότητας που πρεσβεύουν. Το μεγάλο μειονέκτημα φυσικά είναι η χρήση drum programming (δε μπορεί να κάνω τόσο λάθος) το οποίο αδυνατεί να κρύψει την εκνευριστική χροιά του παρ' όλη την εξέλιξη της σημερινής τεχνολογίας. Κρίμα γιατί έχουν κάποιες σοβαρές ιδέες.

AKASHA "Canticles of the Sepulchral Deity"

Akasha

Canticles of the Sepulchral Deity

2019 | Grey Matter Productions

Ανδροπρεπές black metal παίζει ο Leech, το μοναδικό μέλος αυτού του project. Δεν έχω ακούσει προηγούμενες προσπάθειες του για να μπορώ να συγκρίνω αλλά αυτό είναι όπως και να 'χει το ντεμπούτο full-length του. Λόγω των high-pitched φωνητικών του και μελωδιών όπως στην έναρξη του Psychic Fog, Draconian Paroxysm το στυλ παραπέμπει σε δρακουλέ/βαμπυρέ καταστάσεις αλλά αυτό μην σας αποκαρδιώσει. Μπορεί να γίνεται λίγο γραφικός ανά φάσεις αλλά βασίζει το performance του κυρίως σε νεοτερισμούς προσπαθώντας συνάμα να κρατήσει ένα παραδοσιακό feeling. Δεν είναι αχαΐρευτος αλλά δεν προσφέρει και κάτι συγκλονιστικό. Επίσης μπορείτε να του δώσετε μια ευκαιρία χωρίς αυτό πάλι να σημαίνει ότι η ακρόαση θα είναι ανεπαίσθητη. Το artwork κάνει "κρα" ότι είναι από τον πολύ Wrest.

CSEJTHE "L'Horreur de Čachtice"

Csejthe

L'Horreur de Čachtice

2019 | Independent

Ο Καναδάς τα τελευταία χρόνια έχει χτίσει μια καλή σκηνή όσον αφορά το black metal και σχεδόν χαρακτηρίζεται από τον ήχο του και το ύφος όσων το πρεσβεύουν. Οι Csejthe είναι μια από αυτές τις μπάντες που είναι κοντά στα πρότυπα των Délétère, Grimoire κ.α. Το L'Horreur de Čachtice είναι το τρίτο full-length του γκρουπ και πιθανότατα το καλύτερο άλμπουμ τους. Αν προσπεράσει κανείς το ασθενικό ξεκίνημα θα χαρεί να ανακαλύψει το αδιαφιλονίκητο ψύχος που ντύνει τραγούδια σαν το Nébuleuse Τentatrice ή το Sadique Lunatique. Η αντι-πλαστικότητα του δίσκου συσσωρεύεται σαν ηχητικό άγχος έτοιμο να εκραγεί προς πάσα κατεύθυνση και γι' αυτό εκτιμάται δεόντως σαν προσπάθεια.

SINMARA "Hvísl Stjarnanna"

Sinmara

Hvísl Stjarnanna

2019 | Ván Records

Ο τρομολάγνος Þórir Garðarsson δεν έχει σταματημό. Προφανώς και είναι μια συλλογική προσπάθεια η υπόθεση Sinmara αλλά φαίνεται η σφραγίδα του φανταστικού αυτού μουσικού και πως υιοθετείται μέσα στα σχήματα που συμμετέχει. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τους ασυναγώνιστους Svartidauði. Η Ισλανδική σκηνή κρατά κατ' εμέ τα ηνία στην υπόθεση black metal. Οι Sinmara ενηλικιώνονται με αυτή τη νέα τους προσπάθεια και ξεπερνούν κατά πολύ το καλό ντεμπούτο τους. Είναι υπερβατικοί και συνδυάζουν τη δυσαρμονία με τη μελωδία και την ονειρική υποβλητικότητα. Όλα τα τραγούδια είναι ψυχωμένα και το υποδόριο χάος τους καταδεικνύει το ανώτερο στάδιο της πνευματικής εξέλιξης των μελών. Για κάτι τέτοια ζούμε πλέον. Αναρωτιέμαι τι θα πάθω όταν βγάλουν νέο δίσκο οι Misþyrming.

RINGARË "Under Pale Moon"

Ringarë

Under Pale Moon

2019 | Iron Bonehead Productions

Δημιουργημένοι μετά την διάλυση των Troglodytic, γύρω στο 2004, οι Ringarë είναι ένα project που δεν γνωρίζουμε και πολλά για τη σύστασή του πέραν του γεγονότος ότι σε αυτούς συμμετέχει ο πολύς Esoterica (Alexander Poole) και κάποιος Likpredikaren πλέον. Σαν πάρεργο ίσως του Chaos Moon σχήματος η μπάντα αποτελεί μνεία στο majestic black metal του δεύτερου κύματος που έσκασε από την Ευρώπη στις αρχές με μέσα των 90's. Το Under Pale Moon είναι το πρώτο full-length της μπάντας και διαθέτει μια ορχηστρική (αν και παρωχημένη) παρρησία. Τα keyboards εδώ έχουν lead ρόλο και συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα του εγχειρήματος πειθαρχικά, σαν πλάτη για το σπουδαιοφανές performance. Καλή προσπάθεια γενικά.

DRASTUS "La Croix de Sang"

Drastus

La Croix de Sang

2019 | Norma Evangelium Diaboli

Μάλιστα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ ακατάβλητης παραφωνίας. Στυλιστικά συγγενεύει με οτιδήποτε αρέσκομαι να ακούω από την πιο "σύγχρονη" σκηνή και οι αναφορές στη Γαλλική σκηνή των Antaeus και Deathspell Omega είναι παραπάνω από άμεσες. Ναι, γι' αυτό το είδος παραφωνίας μιλάω. Που ακμάζει στα τραγούδια σαν έρποντας τρόμος με αμείωτη ένταση μόνο και μόνο για να λάμψει το σκοτάδι της riff-ολογίας (του Drast στην προκειμένη). Μια ακατάσχετη κιθαριστική τέλεση που τιθασεύεται μόνο από το συνολικό tempo ξεφεύγοντας από την παγίδα του αλόγιστου blastbeat. Δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ του ο Drast ωριμάζει μέσα στην αναθεματισμένη ψυχή μιας χώρας που πρωταγωνιστεί στην υπόθεση black metal των τελευταίων χρόνων και μας δίνει απλόχερα την καλύτερη δουλειά του έως τώρα.

MYSTIFIER "Protogoni Mavri Magiki Dynasteia"

Mystifier

Protogoni Mavri Magiki Dynasteia

2019 | Season of Mist

Δεκαοχτώ χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ τους οι Βραζιλιάνοι Mystifier επιστρέφουν πιο Έλληνες από ποτέ που, πέρα από τον τίτλο του άλμπουμ, αρέσκονται στη συνέχιση του ύφους που άφησαν: ένα black/death metal αρχαίας κοπής, αρκετά συγγενικό με προσπάθειες των δικών μας Rotting Christ και Varathron. Οι συντοπίτες τους Sarcófago σαφώς και είναι ακόμα ένα σημείο αναφοράς όσον αφορά το στυλ του Protogoni Mavri Magiki Dynasteia. Εντάξει, είναι τρού η φάση, δε λέω, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να ικανοποιηθώ πλέον με κάτι τέτοια. Θα έλεγα ότι όσο μπορώ να γουστάρω με το μπαούτσικο blastbeat άλλο τόσο μπορώ να ξενερώσω με κάτι αλά Mortuary Drape leads. Αξιέπαινοι για το ζήλο τους αλλά το νέο άλμπουμ είναι κάτι που αφορά τους (πολύ) φανατικούς οπαδούς της μπάντας.

PISSGRAVE "Posthumous Humiliation"

Pissgrave

Posthumous humiliation

2019 | Profound Lore Records

Είχα ακούσει φυσικά το Suicide Euphoria ντεμπούτο τους, κυρίως λόγω εκείνου του όμορφα αηδιαστικού εξωφύλλου. Δεν απογοητεύτηκα όμως. Το φετινό άλμπουμ τραβάει (όσον αφορά τα εικαστικά) τα πράγματα στα άκρα. Οι Pissgrave είναι μια νοσηρή μπάντα και περιέργως όλο αυτό που κάνουν δεν φαίνεται σαν παρωδία. Μέλη τους είχαν θητεία στους φρικιαστικούς Otesanek και αυτό δείχνει τη νοσογόνο φύση του γκρουπ. Τα riffs είναι οξυμμένα, τα φωνητικά παραληρηματικά και το γενικότερο performance λυσσαλέο. Λίγο Deicide, λίγο Deeds of Flesh και σπανιότερα Incantation-ικό vibe συνθέτουν αυτό το νέο τους μουσικό έκτρωμα. Όποιος νιώσει παρείσακτος δεν δοκιμάζει καν την ακρόαση.

AARA "So Fallen Alle Tempel"

Aara

So Fallen Alle Tempel

2019 | Naturmacht Productions

Ντεμπούτο άλμπουμ για αυτό το black metal σχήμα που μας χαιρετά από την Ελβετία των Celtic Frost, Coroner αλλά και των Vuyvr, Rorcal και Knut. Οι διαδικτυακές πληροφορίες που μπορούμε να συλλέξουμε μας ενημερώνουν πως πρόκειται για ένα act με δύο μέλη (κλασσικά) ο ένας εκ των οποίων αναλαμβάνει όλα τα όργανα και ο άλλος τα φωνητικά. Το άλμπουμ διαθέτει πέντε συνθέσεις που αγγίζουν τα 40 λεπτά και το ύφος τους είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Το ηχητικό αμάρευμα αυτού, δε, χρωστά τόσα στους early Emperor δίχως βέβαια να προκαλεί ανάλογες ανατριχίλες. Παρ' όλα αυτά οι Aara είναι πολλά υποσχόμενοι με όλο τον ορχηστρικό αναβρασμό που μπορούν να παράξουν. Δεν είναι αναγκαίοι αλλά δε μπορείς να τους παραλείψεις ελαφρά τη καρδία.

ROYAL TRUX "White Stuff"

Royal Trux

White Stuff

209 | Fat Possum

Φυσικά και υπάρχει η αβεβαιότητα για την ορθότητα ενός τέτοιου reunion. To αναθεματισμένο rock όμως του ντουέτου που έδρασε κυρίως στα 90's πάντα θα αφήνει υποσχέσεις για μουσική που δεν είναι αναμενόμενη και αναλώσιμη. Τα σύντομα, χοντροκομμένα riffs τους συνεχίζουν να μην εντάσσονται σε κάτι γνωστό ή εύπεπτο. Κάπου διάβασα ότι η ανταλλαγή ιδεών για τον δίσκο ήταν κυρίως μέσω mails. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ορχηστρική απερισκεψία προκύπτει λόγω αυτού αλλά το παρελθόν του γκρουπ δεν μας επιτρέπει τέτοια πορίσματα. Το παράξενα διαφαινόμενο noise rock είναι εδώ, οι κιθάρες οδηγούν το εγχείρημα ξανά και τα τραγούδια είναι αρκετά εύπεπτα όταν η μπάντα δεν αποκτηνώνεται (βλ. Purple Audacity #1).

POND "Tasmania"

Pond

Tasmania

2019 | Spinning Top

Δεν ξέρω αν το ύφος είναι κοινόκτητο ούτε αν το ότι περιοδεύοντα μέλη των Tame Impala που είναι ενεργά μέλη αυτού του project παίζει κάποιο ρόλο. Αυτό που ακούω όμως παραείναι όμοιο για να το αγνοήσεις. Και για να ακριβολογήσω λίγο περισσότερο, οι Pond του σήμερα μοιράζονται τους κραδασμούς της Currents περιόδου των Impalas. Αυτομάτως καταλαβαίνουμε ότι δεν ακούμε κάτι κοσμογονικό, μήτε κάτι κοσμοσωτήριο. Ένα μεταποιημένο ψυχεδελικό κράμα rock/pop μουσικής είναι όλο κι όλο που σε φάσεις μου θυμίζει λίγο και το πως προσεγγίζουν το συγκεκριμένο είδος οι γείτονες τους, Uknown Mortal Orchestra. Μια συνθετική μικρόνοια την αντιλαμβάνεσαι. Κατά τ' άλλα δε σημαίνει ότι δεν θα ευχαριστηθείς αυτό το άλμπουμ καθόλου.