BRUCE SOORD w/ JONAS RENKSE "Wisdom of Crowds"

Bruce Soord w/ Jonas Renkse

Wisdom of Crowds

2013 | Kscope

Το Wisdom of Crowds είναι ένα αναχρονιστικό, progressive projectτου Bruce Soord (των The Pineapple Thief) και του Jonas Renkse (Katatonia, Bloodbath). Η μουσική του δίσκου πορεύεται μέσα σε εύθραυστες μελωδίες, μια γνωστή συνταγή έκφρασης που ταιριάζει με την χαρακτηριστική, νοσταλγική χροιά του Renkse. Η λιτότητα των τραγουδιών είναι στοχευμένη και συνειδητά αποσκοπεί στο να συγκινήσει τον ακροατή πότε με την Depeche Mode-ίλα που ζέχνει, πότε με τα Wilson-ικά χορωδιακά και γενικά τον mainstream χαρακτήρα τους. Η λειψή αρχιτεκτονική τους απευθύνεται σε ένα διαλλακτικό κοινό αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι κατακριτέο. Γενικά όμως το Wisdom of Crowds σαν άλμπουμ είναι λίγο. Συμπαθητικό αλλά λίγο. Αν και οι ιδέες που παίζουν εδώ είναι πολλά υποσχόμενες, κάπου χάνονται σε μια φλύαρη προσπάθεια δημιουργίας ατμόσφαιρας. Η εισηγμένη περσόνα του Renkse στο ύφος του δίσκου αρκείται μόνο στην standard εκφορά των λέξεων χαρίζοντας μόνο τη μαγεία της φωνής του. Οι μελωδίες του όμως είναι μονότονες και τελικά κουράζουν (κάτι που προσωπικά εντοπίζω και στα τελευταία albums των Katatonia). Το κάθε track μεμονωμένα ίσως να λειτουργεί πιο ευχάριστα. Στο σύνολο όμως, η συνεργασία αυτή χάνει στους πόντους.

SHINING "One One One"

Shining

One One One

2013 | Universal, Indie Recordings

Αυτούς τους τύπους τους ανακάλυψα με το προηγούμενο άλμπουμ τους, Blackjazz, το οποίο είχε κάνει ένα σχετικό ντόρο. Μάλιστα μου είχε αρέσει αρκετά παρότι πολύ digital για τα γούστα μου. Το One One One το κατέβασα αφού είχα δει κάποιες αποθεωτικές κριτικές στο διαδίκτυο και περίμενα κάτι ανάλογο ή ακόμα καλύτερο του Blackjazz. Πιάστηκα όμως μαλάκας με το μι κεφαλαίο. Ήμουν σχεδόν βέβαιος για το τι πατάτα επρόκειτο ν’ ακούσω με τις πρώτες κιόλας νότες του I Won’t Forget. Κι όμως, η συνέχεια αποδείχτηκε ακόμα χειρότερη απ’ όσο την περίμενα. Το One One One είναι μια μαλακία και μισή, ένα ψηφιακό metal/progressive πράγμα βουτηγμένο στην αθλιότητα. Και όχι, δεν με πείθουν τα άκυρα σαξόφωνα και οι πομπώδεις ρυθμοί στο background, ούτε τα τόσο ψεύτικα και μπροστά στην παραγωγή τύμπανα, ούτε και η εκνευριστική χροιά του παπάρα του τραγουδιστή τους (Jørgen Munkeby) που θέλει λίγο να γίνει ο ακόμα πιο ξεχωριστός Draiman. Μην κάνετε το λάθος και εξαπατηθείτε από τίτλους όπως Blackjazz Rebels κ.τ.λ. Η αλήθεια είναι ότι οι τύποι είναι παπάρια μέντολες.

GUARDS "In Guards We Trust"

Guards

In Guards We Trust

2013 | Black Bell Records

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μεγαλώνω αλλά τέτοια ακούσματα μου αρέσουν ολοένα και περισσότερο. Είναι, ρε παιδί μου, το είδος του mainstream που δεν με ενοχλεί ν’ ακούω. Αν και δεν ξέρω το κατά πόσο πολύ mainstream θα καταλήξει να είναι ένας δίσκος σαν το In Guards We Trust. Έχει τα φόντα πάντως. Εδώ διαπραγματευόμαστε με ακόμα ένα indie album που σαφώς δεν καινοτομεί πουθενά. Οι μελωδίες του όμως είναι όμορφες και, αναλόγως τα τραγούδια, μου έφεραν στο νου καταστάσεις από New Republic έως και The Smashing Pumpkins. Ίσως φταίει το γεγονός ότι πιάνουν ενίοτε έναν 90s παλμό μες στον όλο 00s χαρακτήρα της σκηνής. Εντάξει, δεν είμαι και τόσο αδαής που να μη μπορώ να καταλάβω ότι οι Guards περιποιούνται τις συνθέσεις τους μ’ ένα, κατά γενική ομολογία, ρηχό ύφος. Άλλωστε ούτε μνημονεύονται, ούτε που θα μνημονευτούν ποτέ. Όταν είσαι μάλιστα οπαδός που συχνά προσβάλλεσαι απ’ το μικρόβιο της όποιας κουλτούρας (είμαι, το παραδέχομαι) δε δίνεις καν σημασία σε τέτοιες δημιουργίες. Παρ’ όλ’ αυτά, αν και αμύητος στο σύνολο του συγκεκριμένου genre, δε μπορώ παρά να ομολογήσω ότι ευχαριστήθηκα το δισκάκι αυτό όσο δεν πάει. Όταν μάλιστα σου πλασάρουν tracks σαν το Can’t Repair που πιθανότατα επηρρεάζεται περισσότερο από μπάντες σαν το project των The Last Shadow Puppets παρά απ’ τη γνήσια και αμόλυντη pop περασμένων δεκαετιών, τότε χασκογελάς ακόμα περισσότερο. Δεν γαμιέται; Το In Guards We Trust είναι σαφές και ξάστερο ως προς την έκφρασή του και νομίζω ότι κάποια στιγμή θα το ξαναβάλω να παίξει.

THE SPINTO BAND "Cool Cocoon"

The Spinto Band

Cool Cocoon

2013 | Spintonic Recordings

Μέτριες οι εντυπώσεις μου για τους The Spinto Band με τους οποίους για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή μόλις με το παρουσιαζόμενο άλμπουμ. Μου θύμισαν για κάποιο λόγο αρκετά τους The Drums και κάποια θέματά τους απ’ το Portamento άλμπουμ τους (δεν έχω ακούσει και κάτι άλλο απ’ αυτούς ούτως ή άλλως) ενώ ανά φάσεις μου έφεραν στο νου τους Grand Drive του πολύ αγαπημένου μου True Love & High Adventure. Σαφώς και δεν αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο την αίγλη του τελευταίου αλλά υφολογικά κάνουν μια περατζάδα. Όπως και να ‘χει δεν είναι δύσκολο με όσα αναφέρθηκαν να καταλάβεις σε τι είδος κινούνται οι συγκεκριμένοι τύποι. Πρεσβεύουν ένα indie pop πράγμα το οποίο φλερτάρει εμφανέστατα με την έννοια της μπαλάντας. Οι Beach Boys ευθύνονται κατά πολύ για τα όσα μας παρουσιάζουν στο φετινό Cool Cocoon. Ειλικρινά, δεν είναι κακοί. Αντιθέτως έχουν προσεγμένες μελωδίες και όμορφες φωνητικές γραμμές αλλά η πλαδαρότητα του δίσκου τους κάνει ν’ ακούγονται λίγοι. Είναι δύσκολο να το περιγράψω μα ενώ δεν είναι φανταχτεροί, τους ταιριάζει απόλυτα αυτό που παίζουν. Ίσως εσείς τους δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία.

PIANOS BECOME THE TEETH / TOUCHÉ AMORÉ "Gravity, Metaphorically / Hiding" split

Pianos Become the Teeth / Touché Amoré

Gravity, Metaphorically / Hiding split

2013 | Deathwish Inc., Topshelf Records

Στην αρχή πήγα να ψαρώσω για τα καλά με την Vincent Cavanagh χροιά του Kyle Durfey των Pianos Become the Teeth. Η αλήθεια είναι ότι το Hiding, το οποίο είναι και η συμμετοχή των προαναφερθέντων στο συγκεκριμένο split, θυμίζει λίγο Anathema πριν αυτοί αποτινάξουν κάθε ίχνος παραμόρφωσης από τον ήχο τους. Βέβαια οι Pianos Become the Teeth γυρίζουν το τραγούδι σε ένα emotional πράγμα στην πορεία αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Σαν τραγούδι δεν έχει να πει πολλά αλλά στέκει αξιοπρεπώς σαν μια ημι-πενιχρή σύνθεση ή κάποιο leftover της μπάντας το οποίο μόνο σε μια τέτοια κυκλοφορία θα μπορούσε να σταθεί. Οι Touché Amoré είναι εμφανώς πιο διαχυτικοί και επιθετικοί αλλά κι αυτοί εμμένουν στο emotional στοιχείο της φάσης. Μάλιστα το τραγούδι που προσφέρουν στο συγκεκριμένο split (Gravity, Metaphorically) έχει ένα ωραίο πέρασμα κάπου στο μέσο της διάρκειας του πριν ξεσπάσουν σύντομα με αυτήν την απελπισμένη διάθεση. Σαν release δεν το χαρακτηρίζεις ανούσιο, σίγουρα όμως είναι ημιτελές. Ίσως ένα τραγούδι παραπάνω έκαστως θα έκανε το όλο split πιο ενδιαφέρον. Υφολογικά οι δύο μπάντες ταιριάζουν αλλά η συναισθηματική αψάδα σβήνει τόσο γρήγορα όσο και η διάρκειά του. Εξυπακούεται ότι ζείτε και χωρίς αυτό.

BEKËTH NEXËHMÜ "De Svarta Riterna" demo

Bekëth Nexëhmü

De Svarta Riterna demo

2013| Ancient Records

Αν και είμαι φουλ επιφυλακτικός απέναντι στο Σουηδικό black metal ο Swartadauþuz ή Svartedöden, το μοναδικό μέλος δηλαδή του γκρουπ, εδώ μέσα διαπρέπει σε κάθε τομέα. Τα riffs τραγουδιών όπως το Hels Frusna Nejder ξεπερνούν την έννοια του εθισμού. Τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις που μοιράζουν ισάξια τον βίαιο χαρακτήρα τους και την soundtrack-ική διάθεση του δημιουργού τους.

THE RUBY SUNS "Christopher"

The Ruby Suns

Christopher

2013 | Sub Pop

Από τον eighties αέρα έχουν επηρρεαστεί αυτοί. Κι έχουν αναπλάσει εκείνο το dance-ό,τι να ‘ναι σκηνικό της συγκεκριμένης δεκαετίας μ’ ένα ταμπούρο που ψοφά να βγάλει εκείνον τον χαρακτηριστικό και μισητό ήχο που θέριζε τα ηχεία προ εικοσαετίας. Ανά φάσεις τους χαρακτηρίζεις σαν ρακένδυτους New Order χωρίς την οξύνοια και την αιχμηρότητα των τελευταίων. Απ’ την άλλη, αυτές οι κλούβιες μελωδίες θα μπορούσαν να είναι μια βελτιωμένη εκδοχή των τραγικών Modern Talking. Πολύ μπλα-μπλα στις και καλά φωνητικές γραμμές, synth-ιασμένο ντεκόρ και σπαστά beats σ’ ένα ανόητο indie dance/ηλεκτρονικό άλμπουμ. Δεν καταφέρνουν καν να βγάλουν έναν ασήμαντα κολλητικό ρυθμό. Οι The Ruby Suns είναι μια μπάντα της οποίας το δισκογραφικό παρελθόν αγνοώ πλήρως. Το Christopher πάντως μου αρκεί για να μην ξανασχοληθώ μαζί τους ποτέ ξανά. Τον δίσκο αυτό μπορούν να τον ακούσουν όσοι έχουν άπλετο χρόνο για σκότωμα. Οι βλάκες ίσως τον εκτιμήσουν κιόλας.

COLD CAVE "Oceans with No End" 7"

Cold Cave

Oceans with No End 7"

2013 | Deathwish Inc.

Οι Cold Cave είναι ένα απ’ τα καλύτερα μουσικά acts εκεί έξω. Αν κι έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια απ’ την κυκλοφορία του συγκλονιστικά τέλειου Cherish the Light Years full-length, ο Wes Eisold φροντίζει να κρατά το σχήμα επίκαιρο βγάζοντας ενίοτε εφτάρια όπως το παρουσιαζόμενο Oceans with No End. Το ομώνυμο track είναι ενδεικτικό του ποιοτικού dance ύφους της μπάντας με τα synths σε πρωτεύοντα ρόλο και τις παραμορφωμένες κιθάρες παρούσες καθ’ όλη τη διάρκειά του. Το People are Poison, πέρα απ’ τον γαμάτο τίτλο του, είναι μια επίσης εθιστική κομματάρα, μια ποιητική προσέγγιση στα πλαίσια της darkwave ενορχήστρωσης. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε μόνο να εικάζουμε ότι όλες αυτές κυκλοφορίες υπονομέυουν μακροχρόνια (ή μη) τον χαρακτήρα ενός ακόμα full-length όπου θα ικανοποιήσει πλήρως τις ορέξεις μας και δεν θα μας αφήνει μόνο με τη μπουκιά στο στόμα.

STARFUCKER "Miracle Mile"

Strfkr

Miracle Mile

2013 | Polyvinyl Record Company

Ώρες ώρες απορώ με τον εαυτό μου και τα albums που επιλέγω ν’ ακούσω. Οι Starfucker είναι άλλου είδους κουμάσια που, εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια μουσική σύγχυση, πίστεψαν ότι θα μπορούσαν ίσως να σταθούν με στόμφο ως άλλοι πιονέροι της παγκόσμιας σκηνής. Είναι λίγο ξεμυαλισμένοι με το ύφος των Empire of the Sun, φλερτάρουν με το ηλεκτρονικό μοτίβο προφανέστατα και λικνίζονται με το robot dance. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός επιπόλαιου δίσκου που ακούγεται σαν το λιγότερο εμπνευσμένο δευτερόλεπτο μπαντών όπως οι Mr. Bungle (μην βάζει τέτοια ο νους σας, ούτε που πρόκειται να ακούσετε κάτι παρόμοιο, απλή αναφορά γίνεται) και μια electronic indie rock υφής εκδοχή των Bee Gees και δεν ξέρω εγώ τι. Όλως περιέργως, η μαλακία με τους συγκεκριμένους τύπους είναι πως, μέσα σ’ όλη την τραγικότητα του Miracle Mile, μου έδωσαν την εντύπωση πως έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν ένα διαφορετικό όραμα μέσω νοτών. Το θέμα είναι πως αν αντλήσουν έμπνευση από πιο μεστά πράγματα πιθανών και να βγάλουν κάτι αξιόλογο στο μέλλον. Είπαμε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

FÖLLAKZOID "II"

Föllakzoid

II

2013 | Sacred Bones Records

Εδώ η φράση «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου» γίνεται «λίγο stoner, λίγο psych και το μπάφο μου». Οι πρόσφατοι οπαδοί των παραπάνω ιδιωμάτων ίσως κάνουν λίγη χαρά. Η αλήθεια όμως είναι πως το II των Föllakzoid κινείται σε μια χρυσή μετριότητα μινιμαλισμού που συμπληρώνεται με την ηχητική παρέμβαση από space samples. Είναι πιθανών τύποι που μεγάλωσαν ακούγοντας Monster Magnet και κάθε Jalamanta του stoner και στη συνέχεια τους προέκυψε το kraut rock και οι μαγικοί μανιταρο-πλανήτες μέσω αυτών. Διεσπαρμένα φωνητικά-απαγγελιές, το λιτό lead-άκι της φουλ πεταλιασμένης κιθάρας, τύμπανα που ταλανίζουν εσαεί τον ίδιο ρυθμό μες στο κάθε γαμημένο τραγούδι και το χασμουρητό πάει σύννεφο. Αν αυτή η μουσική υποτίθεται ότι είναι επεκτεινόμενη κι έχει χώρο εμπνευσμένης ανάπτυξης, τότε καλύτερα ας κάψω όλα τα Gong albums που έχω αγοράσει αυθεντικά. Και, μα τω Δία!, έλεος πια με αυτή τη συγκεκριμένη, επηρμένη ρετρολαγνεία. Κρίμα για την Sacred Bones.