EVOKEN "Atra Mors"

Evoken

Atra Mors

2012 | Profound Lore Records

Το δημιουργικό κενό των Evoken είναι μορφικής προέλευσης και υπήρχε ανέκαθεν. Συναντιόταν πάνω σε διάφορους τύπους έκφρασης, στην σιωπή, στο σκοτάδι, τον τρόμο και την αγωνία. Όταν ο John Paradiso βρυχάται «I have come…», είμαστε σίγουροι πως το εννοεί. Πέντε χρόνια απουσίας ήταν αρκετά για να σχηματοποιήσουν τα άδεια ορχηστρικά θέματα τους άλλωστε. Η λέξη “άδεια” χρησιμοποιείται εδώ για να δηλώσει το νιχιλιστικό αίσθημα της (καλλιτεχνικής) ταπείνωσης που απλόχερα προσφέρουν αυτοί οι παλαίμαχοι Αμερικάνοι. Έμμεσα, δηλώνεται και ο ρυθμός του παλμού τους, οι κοφτές ανάσες που χρειάζονται για να βιώσεις αυτήν την εμπειρία. Όλα κυλούν αργά εδώ. Αργά και σταθερά. Οι τύποι μοχλεύουν τον ίδιο τον θάνατο. Δανείζονται όλα τα σάπια στοιχεία ενός ερημωμένου doom/death ιδιώματος και επιστρέφουν μόνο ψόφο. Τα πάντα δείχνουν να μαραίνονται πάνω σε άθλια ερείπια μιας στείρας γης. Κι όμως, οι Evoken επικαλούνται το συναίσθημα πάνω απ’ όλα. Έτσι, σε τραγούδια όπως τα Descent Into Chaotic Dream και Grim Eloquence φροντίζουν να σε ξεπετσιάσουν δεόντως μέσω λυτρωτικών μελωδιών. Με την πρώτη ακρόαση σου δίνεται η εντύπωση πως έχει παίξει λίγο περισσότερος πειραματισμός. Όμως η αλήθεια είναι ότι η φανταστική αυτή μπάντα συνεχίζει τον θρήνο ακριβώς απ’ το σημείο που είχε σταματήσει. Κι αν υπάρξουν κάποιες στιγμές που τα πράγματα εδώ μέσα σας φάνουν ολίγον τι φωτεινότερα, μην ξεγελαστείτε και εκθέσετε τους εαυτούς σας για ώρα στο ορχηστρικό μούδιασμα του γκρουπ. Θα καταλήξετε τυφλωμένοι και μουχροί. Γι’ αυτούς που έχουν μονοιάσει με το Μαύρο λοιπόν…

THE YOU AND WHAT ARMY FACTION "Silk" EP

The You and What Army Faction

Silk EP

2012 | GAB Productions

Τα σαστισμένα ηχεία μεταδίδουν τον ήχο ενός σατράπη που σέρνει τα πόδια του στις ερημιές. Οι λεπρές μελωδίες των The You and What Army Faction συνεχίζουν να αποχαυνώνουν τον ακροατή με τακτικές όμοιες εκείνων του προ μηνών Vent EP. Η μπάντα στέργει μια κατάντια πασιφανή για μάτια που έχουν δει το σχήμα του τέλματος και φιλτράρει βασανιστικά, μα ουσιαστικά, τα συστατικά της αχρειότητας μες στις νότες. Ένας δίσκος έρμαιο του φαταλισμού που δικαίως δεν απλώνει τη διάρκεια του τόσο ώστε να δικαιολογεί τον όρο full-length. Διαφορετικά, οι επιπτώσεις μπορεί να ήταν οδυνηρές για πολλούς από εμάς. Το experimental στοιχείο σαφώς και δεν θα μπορούσε να λείπει ούτε απ’ αυτήν την κυκλοφορία τους. Μια ωδή στην οκνηρία, με αυτά τα κοιμισμένα λόγια να παλεύουν να ακουστούν, μια ρευστή εμπειρία κλειστοφοβίας, ένας ρυτιδιασμένος απόηχος στο background. Αν δεν κάνουν αυτοί ναρκωτικά, τότε ποτέ και κανένας καλλιτέχνης δεν έκανε.

BROKEN CUPS "Slaves of the Grave"

Broken Cups

Slaves of the Grave

2012 | Independent

Φτάνει το The Sickness ας πούμε, και διακρίνεις μέχρι και ένα διστακτικό rockabilly. Κατά τα άλλα το βαρύτονο μουρμουρητό, η minimal κιθάρα και τα εξωφρενικά όμοια με drum machine τύμπανα κατατάσσουν κατά κάποιο τρόπο τους Broken Cups σε ένα synth-punk υβρίδιο, με τις darkwave και post αναφορές επίσης παρούσες. Το αξιοπερίεργο είναι ότι η μπάντα εδρεύει στην Βουδαπέστη. Όταν νευριάζει λίγο περισσότερο, ο τραγουδιστής της μπάντας, Dávid Fekete, ακούγεται σαν μέλος κάποιας πρωτο-industrial μπάντας, με όλο τον ηχητικό μαμμωνά μιας ναζιστικής σκηνής (A.B.H. κ.α.). Είναι ξεχωριστοί σαν άκουσμα, σίγουρα. Μες στα πλεονεκτήματα του δίσκου θα συμφωνήσει κανείς πως είναι οι μικρές διάρκειες των τραγουδιών. Το μήνυμα άμεσο, οι ρυθμοί και τα beats εθιστικά, δυο με τρία λεπτά υπομονή θέλει, όλα στα μπαμ. Σε κομμάτια όπως το Skin on Skin ακούς μέχρι και μια ψιλο-funk κιθάρα να ξεφαντώνει αυτιστικά. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως τέτοια σύντομα τραγουδάκια μπορούν να σε σκλαβώσουν.

DIRTY PROJECTORS "Swing Lo Magellan"

Dirty Projectors

Swing Lo Magellan

2012 | Domino

Υπάρχουν, που λες, δίσκοι που με τα πρώτα κιόλας λεπτά τους γνωρίζεις αν αξίζουν ή όχι για σένα. Κάτι αντίστοιχο έπαιξε και με το νέο άλμπουμ των Dirty Projectors. Ήξερα λοιπόν, από τα πρώτα λεπτά του Offspring are Blank, πως αυτός ο δίσκος δεν είναι για μένα. Συγεκριμένα οι τύποι είναι απίστευτοι απατεώνες και δε μπορώ να καταλάβω πως είναι τόσο ψηλά στην αντίληψη πολλών μουσικών εντύπων, ηλεκτρονικών ή μη. Αν άρχιζα να αναλύω το πόσο ξεπέτσωτοι είναι και πόσο πούστικα (μα έξυπνα, το ομολογώ) πλασάρουν το παίξιμό τους σε συνδυασμό με την radio super-friendly φωνή του τραγουδιάρη τους, David Longstreth, δεν θα τους ξέπλυνε ένας Βόσπορος μονάχος. Παρ’ όλα αυτά η γαϊδουρινή υπομονή μου μου ανταπέδωσε ένα Maybe That Was It το οποίο παραμένει περιέργως μαγικό. Στα σκουπίδια.

Interview: White Lung

Ήμουν στο τσακ να μην αναρτήσω τη συγκεκριμένη συνέντευξη. Δεν ξέρω τους White Lung προσωπικά. Δεν ξέρω πόσο επαναστάτες είναι ή γιατί έχουν διαλέξει να παίξουν μουσική (και ιδιαίτερα punk). Το μόνο που γνωρίζω σίγουρα γι’ αυτούς είναι ότι φέτος έβγαλαν μια δισκάρα. Βέβαια, όποτε προκύψει θέμα κοινωνικότητας σαν τον για-τον-πούτσο ωχαδερφισμό της frontwoman τους, Mish Way, με την οποία και μίλησα τότε αρχίζω να αποκτώ πρόβλημα. Η Way λοιπόν σε ένα διαγωνισμό βαρεμάρας ή “αντί”- στάσης με τον ίδιο της τον εαυτό ίσα που κατάφερε να φτύσει δυό λέξεις από δω κι από κει. «Ευχαριστώ πολύ», απαντάει μετά τα συγχαρίκια μου για το νέο τους δίσκο. Όσο για τους συμπατριώτες τους Burning Love η Way το μουγγώνει. Να υποθέσω ότι ίσως και να μην τους ξέρει. Κι εγώ δεν γνώριζα τη μπάντα της μέχρι το φετινό τους αριστούργημα. Άραγε όλο αυτό το punk ολοκαύτωμα έτυχε ή είναι όντως το σήμα κατατεθέν της μπάντας; «Σ’ αυτόν το δίσκο μεγαλώσαμε όπως οφείλει να μεγαλώνει μια μπάντα σε κάθε δίσκο. Είναι απλώς ο τρόπος που γράφουμε. Πάντα είμασταν μια μπάντα που πιστεύει στα σύντομα, γρήγορα μουσικά sets. Μας κάνει εντύπωση πως φτάσαμε τα 20 λεπτά στο νέο δίσκο.Δε νομίζω άλλωστε ότι είμαστε ικανοί να γράψουμε τραγούδια που να ξεπερνούν τα 2,5 λεπτά σε διάρκεια.» Και τι θα ωθούσε τρεις γυναίκες να εκφραστούν τόσο επιθετικά; Ο Kenneth (κιθάρα και μοναδικό αρσενικό μέλος της μπάντας) πως τα βγάζει πέρα με τρία θηλυκά; «Δεν έχω καμιά ιδέα για το πως μας αντιμετωπίζει ο Kenny. Είναι ένας άγιος με σπονδυλική στήλη οπότε ξέρει πως να εξισορροπεί την υπομονή με την ανάγκη του να είναι λίγο ξερόλας, κάτι το οποίο σέβομαι απόλυτα.» Ναι αλλά τι γίνεται με το πρώτο σκέλος της ερώτησης; «Το ότι εκφράζομαι επιθετικά δεν είναι κάτι που γίνεται συνειδητά. Απλώς έτσι λειτουργούν τα πράγματα για μένα. Δεν είμαι η καλύτερη τραγουδίστρια στον κόσμο αλλά μπορώ να παίζω ζωντανά κι αυτό λειτουργεί τελείως καθαρτικά για μένα.» Κοιτάζοντας το σαν τρίτοι, θεωρούν ότι ο νέος τους δίσκος είναι καλύτερος απ’ το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Τι πρόοδο έχουν κάνει όσον αφορά τις συνθέσεις; «Ναι, το It’s the Evil φτιάχτηκε σε μια περίοδο που ήμασταν πολύ πράσινοι (σ.σ.: είπε green συγκεκριμένα). Ήμασταν στην διαδικασία του να γνωρίστουμε ο ένας με τον άλλον σαν συνθέτες. Τώρα πλέον καταλαβαινόμαστε λίγο καλύτερα, συνεπώς το παίξιμό μας είναι πιο συνεκτικό.» Η μπάντα σχηματίστηκε προφανώς λόγω της αγάπης τους για τη μουσική. Στο ερώτημα αν, εκτός της μουσικής, υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα που θα ήθελαν να θίξουν, δεν πήρα ποτέ απάντηση. Παρ’ όλα αυτα, λέει η Mish: «Όλοι θα έπρεπε να έχουν στην κατοχή τους από έναν τουλάχιστον δίσκο των Wipers», εξηγώντας τις επιρροές της μπάντας. Το περίεργο εξώφυλλο του δίσκου από που εμπνέεται άραγε και τι να απεικονίζει; «Το εξώφυλλο το σχεδίασε ο Justin Gradin, όπως και στο πρώτο μας LP. Έχει και μια δική του μπάντα, λέγονται Random Cuts.» Μάλιστα. Όσο για τις περιοδείες; Υπάρχει κάποια στα άμεσα σχέδια της μπάντας; Πως να αντιμετωπίζουν τη ζωή στο δρόμο οι White Lung; «Μόλις γυρίσαμε σπίτι μετά από μια μεγάλη περιοδεία. Θα κάνουμε κάποια shows παρεά με τους The Men και τους Ceremony νωρίς τον Σεπτέμβριο. Μετά θα θερίσουμε στο Rifflandia (φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα στη Βρετανική Κολούμβια – δυτικές επαρχείες του Καναδά) κι ύστερα θα περιοδεύσουμε στην Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο. Υπάρχουν και κάποια επιπλέον σχέδια για περιοδείες που είναι στα σκαριά ακόμα.» Οι White Lung όμως καταφέρνουν να ζήσουν από τη μουσική τους; Αν όχι, πως συνδυάζουν το πρόγραμμα της μπάντας με τις καθημερινές δουλειές τους; «Πρέπει να βγάλουμε λεφτά. Με τη μουσική δεν βγάζεις λεφτά. Όλοι μας έχουμε καθημερινές δουλειές.» Χαίρω πολύ αλλά δεν λύθηκε η απορία μου. Κάπου εδώ είπα να την ευχαριστήσω (σαν ευγενικός μαλάκας που είμαι) για όσο χρόνο ξόδεψε. Ούτως ή άλλως η ριζοσπαστική φύση της δεν της επέτρεπε να προσθέσει ούτε ένα “καληνύχτα” για το τέλος. Πόσο μάλλον κάποιο μήνυμα για όποιον οπαδό τους ή μια ταπεινή αυτο-προβολή…