Slaughterhouse
2012 | In the Red
Αυτά είναι. Να ένας δίσκος που συντάσσεται απόλυτα με θόρυβο. Πολέμιος της νωθρότητας, σε ξεκουνάει για τα καλά. Δε γίνεται να μην αντενεργήσεις με κάποιο ξέσπασμα στο φαζαριστό σκηνικό που στήνει η μπάντα. Ty Segall Band σου λέει. Για να είμαι ειλικρινής, ιδέα δεν είχα για την ύπαρξη του γκρουπ. Είχα καλούς ιντερνετικούς συμβούλους όμως και μόνο χαμένος δεν βγήκα απ’ την εμπειρία. Ανθελκύουν τη γοητεία περασμένων μεγαλείων κυκλοφορώντας ένα διαμάντι του garage rock σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Ωραία πράγματα. Δεν υπάρχουν και πολλά να επιχειρηματολογήσεις για την ομορφιά του Slaughterhouse. Ότι πρέπει να κάνεις είναι απλά να βιώσεις την εμπειρία του. Ενδεικτικά, αναφέρω ότι εδώ μέσα πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η εξάχορδη θεά που βήχει, ως επί το πλείστον, αυτιστικά τα τελείως στριμμένα ρυθμικά της, αντισταθμίζοντας υπέροχα τη rock n’ roll διάθεση του άλμπουμ. Κάθε riff ανατρέπει το πρηγούμενο και ούτω καθ’ εξής. Οι Led Zeppelin εισέβαλλαν και εδώ απροσκάλεστοι και σε τραγούδια όπως το Wave Goodbye βιώνουμε λίγο το πνεύμα τους χάρις στο σαθρό και ετοιμόρροπο riff του. O Ty Segall περφορμάρει παθιασμένα και τον χαιρόμαστε συνεχώς να σκούζει πίσω απ’ το μικρόφωνο ξετρελαμένος. Εν μέρει, το επινοητικό punk (ναι, έχει και απ’ αυτό) του Slaughterhouse γίνεται υποχείριο στις διαθέσεις του γκρουπ. Μια τέλεια κακοτεχνία, μια ωμή βαναυσότητα και μια υπέρλαμπρη τραχύτητα καθορίζουν το δίσκο και τον κάνουν ένα κρίσιμο άκουσμα. “Fuck this fuckin’ song…” είναι μια φράση απ’ τους στίχους του Diddy Wah Diddy (διασκευή Bo Diddley) και αντικατοπτρίζει τέλεια την οπτική και το ύφος της μπάντας. Το κύριο riff του Oh Mary μου θύμισε λίγο το Αδρεναλίνη από Τα Ξύλινα Σπαθιά στη βίαια εκδοχή του. ΟΚ, άσχετο ίσως αλλά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Είναι δισκάρα, ακούστε το.
No comments:
Post a Comment