ANTEDILUVIAN / ADVERSARIAL "Initiated in Impiety as Mysteries" split

Antediluvian / Adversarial

Initiated in Impieties as Mysteries split

2012 | Nuclear War Now! Productions

Death metal με φρικιαστικό ιλουστρασιόν μας παρουσιάζουν οι δύο αυτές Καναδέζικες μπαντάρες του underground. Τους Antediluvian τους γνώριζα από πέρυσι και μάλιστα το ντεμπούτο άλμπουμ τους με είχε ξετινάξει για τα καλά. Εδώ δεν διαφοροποιούνται, σαφώς, απ’ το υπερ-βορβορώδες ύφος τους αν και οι συνθέσεις είναι μια σκάλα κατώτερες από εκείνες του μοναδικού full-length τους. Μέσα στα death metal ξεσπάσματα λοιπόν, θα ευχαριστηθείς το ανίερο feeling doom metal περασμάτων (Dissolution Spires) και γενικά μια μπάντα που περφορμάρει με κτηνώδη τρόπο. Είχα πει και παλιότερα πως είναι μια μπάντα κάτι παραπάνω από απλά αξιοσέβαστη που αξίζει την προσοχή των φίλων του σκληρού ήχου γιατί σ’ αυτούς θα ανακαλύψουν το απόκοσμο στοιχείο που δε βρίσκουν πλέον στους αγαπημένους τους μεταλλοπατέρες. Παρ’ όλα αυτα όμως, η έκπληξη του συγεκριμένου split είναι οι υπερκάφροι και παιχταράδες Adversarial. Δεν είχα ακούσει τίποτα από αυτούς πριν από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία και μπορώ άνετα να πω πως με σκλάβωσαν κυριολεκτικά. Ιδιαίτερα ο C.S. (φωνητικά, κιθάρα) αναλαμβάνει συνθετικά τον ρόλο του Vicotnik του death metal. Το παίξιμο της κιθάρας το βρίσκω αριστουργηματικό με αυτές τις στρυφνές διαθέσεις της εξάχορδης να σε στοιχειώνουν ολοκληρωτικά. Καταλαμβάνουν την πρώτη πλευρά της συγκεκριμένης κυκλοφορίας με τρεις συνθέσεις που η μια ξεπερνάει την άλλη σε σύλληψη. Επιπλέον, η μπάντα ολοκληρώνεται με ακόμα δύο μέλη που δουλεύουν υπό το ίδιο ατίθασο πνεύμα. Ομολογώ πως περιμένω το νέο τους full-length (όποτε και αν βγάλουν) με τεράστια ανυπομονησία. Άνετα, το Initiated in Impiety as Mysteries συγκαταλέγεται στις κορυφαίες κυκλοφορίες της τρέχουσας χρονιάς. Μην χάσετε την ευκαιρία να τους ανακαλύψετε.

TY SEGALL BAND "Slaughterhouse"

Ty Segall Band

Slaughterhouse

2012 | In the Red

Αυτά είναι. Να ένας δίσκος που συντάσσεται απόλυτα με θόρυβο. Πολέμιος της νωθρότητας, σε ξεκουνάει για τα καλά. Δε γίνεται να μην αντενεργήσεις με κάποιο ξέσπασμα στο φαζαριστό σκηνικό που στήνει η μπάντα. Ty Segall Band σου λέει. Για να είμαι ειλικρινής, ιδέα δεν είχα για την ύπαρξη του γκρουπ. Είχα καλούς ιντερνετικούς συμβούλους όμως και μόνο χαμένος δεν βγήκα απ’ την εμπειρία. Ανθελκύουν τη γοητεία περασμένων μεγαλείων κυκλοφορώντας ένα διαμάντι του garage rock σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Ωραία πράγματα. Δεν υπάρχουν και πολλά να επιχειρηματολογήσεις για την ομορφιά του Slaughterhouse. Ότι πρέπει να κάνεις είναι απλά να βιώσεις την εμπειρία του. Ενδεικτικά, αναφέρω ότι εδώ μέσα πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η εξάχορδη θεά που βήχει, ως επί το πλείστον, αυτιστικά τα τελείως στριμμένα ρυθμικά της, αντισταθμίζοντας υπέροχα τη rock n’ roll διάθεση του άλμπουμ. Κάθε riff ανατρέπει το πρηγούμενο και ούτω καθ’ εξής. Οι Led Zeppelin εισέβαλλαν και εδώ απροσκάλεστοι και σε τραγούδια όπως το Wave Goodbye βιώνουμε λίγο το πνεύμα τους χάρις στο σαθρό και ετοιμόρροπο riff του. O Ty Segall περφορμάρει παθιασμένα και τον χαιρόμαστε συνεχώς να σκούζει πίσω απ’ το μικρόφωνο ξετρελαμένος. Εν μέρει, το επινοητικό punk (ναι, έχει και απ’ αυτό) του Slaughterhouse γίνεται υποχείριο στις διαθέσεις του γκρουπ. Μια τέλεια κακοτεχνία, μια ωμή βαναυσότητα και μια υπέρλαμπρη τραχύτητα καθορίζουν το δίσκο και τον κάνουν ένα κρίσιμο άκουσμα. “Fuck this fuckin’ song…” είναι μια φράση απ’ τους στίχους του Diddy Wah Diddy (διασκευή Bo Diddley) και αντικατοπτρίζει τέλεια την οπτική και το ύφος της μπάντας. Το κύριο riff του Oh Mary μου θύμισε λίγο το Αδρεναλίνη από Τα Ξύλινα Σπαθιά στη βίαια εκδοχή του. ΟΚ, άσχετο ίσως αλλά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Είναι δισκάρα, ακούστε το.

DRAWN AND QUARTERED "Feeding Hell's Furnace"

Drawn and Quartered

Feeding Hell's Furnace

2012 | Nuclear Winter Records

Οι Drawn and Quartered είναι μια κρίσιμη death metal μπαντάρα που εως τώρα, δισκογραφικά πάντα μιλώντας, έχει κυκλοφορήσει τρομερή μουσική. Το feeling που σκορπούν οι συνθέσεις της μπάντας χαρακτηρίζεται από μια ανηλεή αγχίνοια και το αναπάντεχο σκοτάδι που προκύπτει είναι τεράστιου κάλλους. Στο καινούργιο Feeding Hell’s Furnace το μουσικό τρίο των Herb Burke, Dario Derna (με θητεία στους θεούς Evoken και Funebrarum) και Kelly Shane Kuciemba φροντίζει να διατηρήσει το βλοσυρό ύφος του γκρουπ σε υψηλά επίπεδα. Παρ’ όλο που οι συνθέσεις δεν ξεπερνάνε τα πέντε λεπτά σε διάρκεια η κάθε μία, το σχήμα παραμένει εύστοχο χωρίς να χάνει τον επικό/αριστοκρατικό αέρα του. Κομματάρες σαν τα Cryptic Consecrations και Stabwound Invocation είναι γλαφυρά δείγματα του πως οφείλει να εκτελεί μια μπάντα το death metal όραμά της. Ως σημείο αναφοράς θα πετάξω τη λέξη Immolation για να εκφράσω μια συγγενική μουσική σχέση. Προσοχή όμως, οι DAQ δεν δανείζονται, δεν κλέβουν, δεν αντιγράφουν. Είναι μια εφάμιλλη σπείρα μουσικών που μέσω της μνημειώδους μουσικής τους καταφέρνει να δηώνει τα πάντα γύρω σας. Όσοι συγκαταλέγουν τη δυσοσμία μες στα κρυφά φετίχ τους, τότε μες στο καινούργιο άλμπουμ των Αμερικάνων (τιμημένο Seattle) θα βρουν την αγαπημένη τους μπόχα.

FIONA APPLE "The Idler Wheel Is Wiser Than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do"

Fiona Apple

The Idler Wheel Is Wiser Than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do

2012 | Epic

Ω μαλάκα μου, τι φωνάρα αυτή η Fiona Apple! Δεν είχα ακούσει την παραμικρή νότα από μεριά της στο παρελθόν και μου ήρθε λίγο ξαφνικό το συγκεκριμένο. Βέβαια, το νέο της δισκάκι που έχει δέκα χιλιάδες αράδες χαρακτήρες στον τίτλο του μα που εδω θα ονομάσουμε απλά The Idler Wheel… δεν είναι τίποτα συγκλονιστικό. Εντάξει, είναι από αυτά τα άλμπουμ που έχουν την underground/alternative φλέβα που πάντα ξεγελούν τους κριτικούς (πολλές φορές άχρηστα πλάσματα που για κάποιο λόγο θωρούνται σαν ειδικοί της μουσικής ή κάτι τέτοιο) και ντύνονται εσαεί μια ποιότητα ασχέτως αν σε λίγες εβδομάδες κανείς δεν θα τα θυμάται. Η μαγκιά της όλης υπόθεσης εδώ όμως είναι πως η Fiona δεν βασίζεται στην πεπατημένη και χτίζει ένα avant-garde, piano rock πράγμα το οποίο πολλοί θα μπορούσαν να βρουν ενδιαφέρον. Όλα τα μουσικά όργανα παίζονται κυρίως από την παρουσιαζόμενη καλλιτέχνιδα και κάποιον Seedy γνωστό και ως Charley Drayton. Στα θέματα engineering και mastering έχουν ασχοληθεί ένα κάρο ανθρώποι. Οι συνθέσεις είναι περίεργες αλλά η τύπα έχει έναν απίστευτο τρόπο που ερμηνεύει. Χωρίς πλάκα, οι φωνητικές της ικανότητες είναι για Όσκαρ. Εντύπωση μου έκανε το Left Alone το οποίο και θεωρώ καλό δείγμα για να τσεκάρει κανείς το ύφος του άλμπουμ.

RESURGENCY "False Enlightenment"

Resurgency

Fale Enlightenment

2012 | Hellthrasher Productions

Οι πατέντες των Resurgency θέλγουν τον κλασσικό death metal οπαδό ισόποσα με κάποιον που διατηρεί στενές σχέσεις με πιο ακραία είδη. Το θετικό όμως είναι ότι οι συνθέσεις του ντεμπούτου τους δεν εξαπατούν τον ακροατή. Στοχεύουν στο feeling σαν γνήσιοι εκφραστές του αγαπημένου μας είδους. Δίχως να αρνηθούν την υπερηχητική τους φύση καταφέρνουν να έχουν αυτό το επικό στοιχείο μες στα τραγούδια τους. Τα riffs τους είναι θεόξερα, γαλουχημένα από μπάντες σαν τους παλιούς Death αλλά και πιο σκοτεινούς εκφραστές της σκηνής όπως οι Immolation. Μάλιστα μου ακούγεται σαν όλη η riff-οπλασία της μπάντας να βασίζεται σε βίαιους δίσκους σαν τα πρώτα των Deicide, λίγο Sinister κ.ο.κ. Όπως και να ‘χει, το False Enlightenment χαιρετά σαν ένα ώριμο άλμπουμ με μεστές συνθέσεις και φανταστική ροή. Υπάρχουν δε και κάποιες αξιοπρόσεκτες στιγμές που απογειώνουν το σύνολο. Μια απ’ αυτές είναι μεσαίο κόψιμο για μια σύντομη unholy riff-άρα στο Dark Revival (το οποίο γνωρίζαμε και από το προ διετίας demo της μπάντας). Άλλες τραγουδάρες που έχουν κάνει ήδη αίσθηση είναι τα Where Despair Dominates και Mouth of Hades. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως τα μέλη της μπάντας έχουν εκτελέσει παλιότερα χρέη σε μια πληθώρα ελληνικών σχημάτων όπως Stagnate, Straighthate, Inveracity και Acrimonious. Δεν υπάρχει λόγος να μην εμπιστευθείτε το γούστο της μπάντας. Το νέο τους δισκάκι θα σας αποζημιώσει στο μέγιστο.

NOCTURNAL VOMIT "Cursed Relics"

Nocturnal Vomit

Cursed Relics

2012 | Kill Yourself Productions

Αυτή η ιδιαίτερη death metal μπάντα της εγχώριας σκηνής ξεκίνησε τη δράση της στην αυγή της δεκαετίας του 90. Απ’ το 2001 εως και το 2004 έβγαλε τέσσερα απανωτά demos. Εν συνεχεία κυκλοφόρησε ένα EP κι ένα compilation και έκτοτε έγινε δραστήρια σε split κυκλοφορίες μοιράζοντας πλευρές με τους Bestial Raids, Embrace of Thorns, Empheris και Throneum. Όλα μαρτυρούν, επομένως, ότι δεν είναι τυχαίο το underground hype που λαμβάνουν τώρα σε κλειστούς κύκλους. Και σίγουρα σαν μπάντα δεν είναι τυχαία. Το Cursed Relics χαιρετά σαν το πρώτο full-length της μπάντας με όλο τον ψόφο που το διακατέχει. Ένα αμάλγαμα ληγμένου death metal το οποίο ταξιδεύει στις παρυφές της Florida-σφαίρας στις αρχές των nineties. Η τοξικότητα του δίσκου είναι αντίστοιχη με αυτή των λατρεμένων Obituary. Ειδικότερα, ο τραγουδιάρης των Nocturnal Vomit ακούγεται σαν ένα βρυχώμενο τέρας που έχει καταπιεί τον Tardy. Οι mid-tempo συνθεσάρες τους είναι άκρως ξεσηκωτικές και περιέχουν ένα όμορφα ανίερο riffing – πράγμα που τους ξεχωρίζει από το σωρό. Οι όποιες εξάρσεις τους είναι συγκρατημένες και γίνονται με μελετημένο τρόπο έτσι ώστε να μην κουράζουν και να μην δυσκολεύουν τη χώνεψη του ακροατή. Κυρίως ,όμως, στη φαρέτρα της μπάντας θα βρείτε την ικανότητά τους να γράφουν πιασάρικα και να εκτελούν άρτια και με πάθος τους death metal ύμνους τους. Δίσκος-φετίχ της φετινής χρονιάς για την εγχώρια σκηνή αλλά και την παγκόσμια σκηνή γενικότερα. Κάποιοι νοσταλγοί μπορεί να βάλουν και τα κλάματα από συγκίνηση.