The Flaming Lips and Heady Fwends
2012 | Warner Bros., Bella Union
Ότι έχω ακούσει απ’ τους The Flaming Lips είναι το πολύ καλό The Soft Bulletin συν κάποια σκόρπια τραγούδια απ’ όλη τη δισκογραφία τους. Η φετινή σύμπραξη τους με όλους αυτούς τους Heady Fwends (πάρτε ανάσα: Kesha, Biz Markie, Hour of the Time Majesty 12, Bon Iver, The Magnetic Zeros, Prefuse 73, Tame Impala, Jim James, Nick Cave, Lightning Bolt, Yoko Ono, Neon Indian, Erykah Badu, New Fumes, Aaron Behrens) είναι το δεύτερο full-length που ακούω. Ώπα, μαλακίες λέω. Προσθέστε και εκείνη την παρτούζα με Henry Rollins και Σία όπου παρουσίαζαν το Dark Side of the Moon. Ναι, έχω ακούσει και αυτό. Ο τρόπος που συνθέτουν είναι αρκετά παρακινδυνευμένος. Πάντως το φετινό τους άλμπουμ μου άρεσε πάρα πολύ. Μέσα σ’ όλο το experimental πνέυμα τους και όλη τη θολούρα που προκύπτει απ’ τη χρήση τόσων ήχων, ξεπροβάλλουν άριστες μελωδίες και μια όμορφα δυστοπική δομή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Ashes in the Air. Λίγες φορές έχει μπορέσει μια ανάλογη ορχηστρική κατήφεια να σε ταξιδέψει σε ονειρικά μέρη του μυαλού. Στιγμιαία όλο αυτό το space ηχόχρωμα σε αναβιβάζει προς τα ουράνια, αιωρείσαι, θεραπεύεσαι. Τραγούδια σαν το Helping the Retarded to Know God δανείζονται την επαχθή τακτική μπαντών σαν τους τρισμέγιστους Swans και το όλο πράγμα ξεφεύγει κατά πολύ απ’ τα όρια μιας απλής τραγουδοποιίας. Αν και δεν είμαι το καταλληλότερο άτομο για να κρίνει μια μπάντα σαν κι αυτούς, το The Flaming Lips and Heady Fwendsείναι ότι καλύτερο έχω ακούσει απ’ αυτούς. Και σίγουρα είναι ο δίσκος που τους ανέβασε στην υπόληψή μου. Η φαινομενική αδεξιότητα με την οποία χτίζουν κάθε τραγούδι είναι σίγουρα ένα τεράστιο ατού για τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Αν το βρω αυθεντικό, σίγουρα το ‘χω τσιμπήσει. Άλλη μια μεγάλη έκπληξη για μένα.
No comments:
Post a Comment