TORCHE "Harmonicraft"

Torche

Harmonicraft

2012 | Volcom Entertainment

Είχα συστηθεί με τη μουσική των Torche κάτι μήνες πριν το live το καλοκαίρι του 2009 (αν θυμάμαι καλά) στη Μαλακάσα μαζί με Down, Mastodon, Slipknot και Kylesa. Μάλιστα οι τύποι ποτέ δεν μου είπαν πολλά πράγματα με τη μουσική τους. Σ’ εκείνο το live όμως οφείλω να παραδεχτώ ότι είχα συγκλονιστεί με τη διάθεσή τους. Η χαρά στο πρόσωπο του drummer τους, Rick Smith, ειδικά είναι ακόμα και τώρα αξεπέραστη. Και οι Torche, είναι αλήθεια, είναι μια μπάντα που είναι γεννημένοι για να ανεβάζει τα party decibels σε συναυλιακούς χώρους. Τονώνουν τον οργανισμό, είναι χοροπηδηχτοί και ρυθμικοί και όλα αυτά τα καλούδια γενικά. Επίσης ο ήχος της κιθάρας ή του μπάσου δεν είναι τίποτα φλώρικος. Όχι. Οι Torche είναι heavy εζ φακ. Το ότι προέρχονται από ένα περιβάλλον που ευωδιάζει sludge και ηχητικό όγκο είναι ένα γεγονός εμφανές. Από την άλλη όμως, οι Torche ακούγονται σαν τους Jane’s Addiction του metal. ‘Οταν μάλιστα κάθε τραγούδι τους προλαβαίνει να ξεθωριάσει μες στη δίλεπτη (μέσες-άκρες) διάρκειά του, τότε δε μπορώ παρά να κοιτάξω το συγκεκριμένο άλμπουμ υπό συγκεκριμένη οπτική γωνία. Και, εδώ που τα λέμε, το Harmonicraft είναι ένας δίσκος που δεν αποφέρει κανένα βάρος στον μουσικό κόσμο. Αυτό είναι ταυτόχρονα και το μειονέκτημα αλλά και το πλεονέκτημά του. Γιατί ενώ δεν με χαλάει στην τελική, με κάνει να απορώ τι άλλο (εποικοδομητικό) θα μπορούσα να κάνω όλα αυτά τα 38 λεπτά ώρας που σπαταλάει το παίξιμό του.

THE FLAMING LIPS AND HEADY FWENDS s/t

The Flaming Lips and Heady Fwends

The Flaming Lips and Heady Fwends

2012 | Warner Bros., Bella Union

Ότι έχω ακούσει απ’ τους The Flaming Lips είναι το πολύ καλό The Soft Bulletin συν κάποια σκόρπια τραγούδια απ’ όλη τη δισκογραφία τους. Η φετινή σύμπραξη τους με όλους αυτούς τους Heady Fwends (πάρτε ανάσα: Kesha, Biz Markie, Hour of the Time Majesty 12, Bon Iver, The Magnetic Zeros, Prefuse 73, Tame Impala, Jim James, Nick Cave, Lightning Bolt, Yoko Ono, Neon Indian, Erykah Badu, New Fumes, Aaron Behrens) είναι το δεύτερο full-length που ακούω. Ώπα, μαλακίες λέω. Προσθέστε και εκείνη την παρτούζα με Henry Rollins και Σία όπου παρουσίαζαν το Dark Side of the Moon. Ναι, έχω ακούσει και αυτό. Ο τρόπος που συνθέτουν είναι αρκετά παρακινδυνευμένος. Πάντως το φετινό τους άλμπουμ μου άρεσε πάρα πολύ. Μέσα σ’ όλο το experimental πνέυμα τους και όλη τη θολούρα που προκύπτει απ’ τη χρήση τόσων ήχων, ξεπροβάλλουν άριστες μελωδίες και μια όμορφα δυστοπική δομή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Ashes in the Air. Λίγες φορές έχει μπορέσει μια ανάλογη ορχηστρική κατήφεια να σε ταξιδέψει σε ονειρικά μέρη του μυαλού. Στιγμιαία όλο αυτό το space ηχόχρωμα σε αναβιβάζει προς τα ουράνια, αιωρείσαι, θεραπεύεσαι. Τραγούδια σαν το Helping the Retarded to Know God δανείζονται την επαχθή τακτική μπαντών σαν τους τρισμέγιστους Swans και το όλο πράγμα ξεφεύγει κατά πολύ απ’ τα όρια μιας απλής τραγουδοποιίας. Αν και δεν είμαι το καταλληλότερο άτομο για να κρίνει μια μπάντα σαν κι αυτούς, το The Flaming Lips and Heady Fwendsείναι ότι καλύτερο έχω ακούσει απ’ αυτούς. Και σίγουρα είναι ο δίσκος που τους ανέβασε στην υπόληψή μου. Η φαινομενική αδεξιότητα με την οποία χτίζουν κάθε τραγούδι είναι σίγουρα ένα τεράστιο ατού για τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Αν το βρω αυθεντικό, σίγουρα το ‘χω τσιμπήσει. Άλλη μια μεγάλη έκπληξη για μένα.

INVERLOCH "Dusk|Subside" EP

Inverloch

Dusku|Subside EP

2012 | Relapse Records

Οι παλιές κασέτες των Disembowelment ξαραχνιάστηκαν. Από δύο παλιά τους μέλη μάλιστα: τους κύριους Paul Mazziotta και Matthew Skarajew. Στην ουσία οι νεοσύστατοι Inverloch είναι η νεκρανάσταση των d.USK όλα τα μέλη των οποίων συμμετέχουν στους πρώτους. Εκτός από το να περφορμάρουν στουντιακά ή επί σκηνής τα θρυλικά έπη του μοναδικού Transcendence Into the Peripheral των Disembowelment φέτος είπαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε δικές τους συνθέσεις. Η αλήθεια είναι ότι θέματα σαν το βασανιστικό, δεν-πάει-πιο heavy The Menin Road από λίγους μπορούν να γραφτούν. Αυτό το ανατριχιαστικό αίσθημα του no tempo μπορεί να το ακολουθήσει μόνο μια μπάντα που νιώθει. Και οι συγκεκριμένοι Αυστραλέζοι νιώθουν τον κώλο τους (καλοπροαίρετα). Κάθε στιγμή εδώ μέσα είναι μέχρι αηδίας συγκινησιακή. Πολλές φορές μου έφεραν στο νου το πελώριο doom/death του Serenades που έπαιζαν οι Anathema πολύ πριν ανακαλύψουν τους Radiohead και τους Massive Attack. Εκεί που φέτος είχαμε τους Anhedonist να μας θυμίσουν παρόμοιες αγαπημένες μουσικές, εδώ έρχονται οι πρωτομάστορες του είδους με σκοπό να προβούν σε ξεθεωτικά τερτίπια υπέρτατου συναισθήματος. Εγώ σας το λέω, μην λησμονείτε τους Disembowelment άλλο. Τούτοι εδώ δεν ήρθαν για καλό. Όταν ακούσετε το ξέσπασμα που συμβαίνει στο Shadows of the Flame θα χεστείτε πάνω σας απ’ τη χαρά σας. Εναγωνιωδώς περιμένω το πρώτο τους full-length. Κάτι μου λέει ότι οι εποχές αλλάζουν. Winter is coming. Ποτέ αυτή η φράση δεν ήταν πιο επίκαιρη. Μην σας ξεγελά η υψηλή θερμοκρασία.

DISKORD "Dystopics"

Diskord

Dystopics

2012 | No Posers Please!

Αν και ο απόηχος του Doomscapes φαντάζει σχετικά νωπός ακόμα, έχουν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από εκείνο το αριστουργηματικό full-length του 2007. Οι Νορβηγοί αν και demo-γραφούσαν από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας έκαναν αίσθηση κάπου στα μέσα της με εκείνο το Hdfh EP πριν μας πάρουν κυριολεκτικά τα σώβρακα δυό χρόνια αργότερα. Το μουσικό τρίο των Eyvind Wærsted Axelsen, Hans Jørgen Ersvik και Håvard Østli (νέο μέλος στις κιθάρες) συνεχίζει τις τεχνικές αναζητήσεις του από κει που σταμάτησε με το προηγούμενο άλμπουμ. Ένας Cynic-ος και Atheist-ικός μουσικός προσανατολισμός που εμπνέεται απ’ τη μούχλα των Autopsy και Abscess εξίσου. Οι Νορβηγοί κάνουν μια αισθητή διαφορά από τις μπάντες του σωρού γιατί πρωτίστως είναι (και ακούγονται) μπεργκέτες με γνήσιο νταλκά για το death metal αίσθημα. Παρ’ όλ’ αυτά, ως δια μαγείας, λίγη σχέση έχουν να κάνουν με οποιοδήποτε ίχνος φθηνού ντιλεταντισμού, ξεδιπλώνοντας αφοπλιστικές δυνατότητες μιας τεχνικής κατάρτισης που δεν μπλα-μπλιάζει το τελικό σύνολο αλλά, αντιθέτως, το απογειώνει. Οι μικρές doom εναποθέσεις αποτίουν φόρο τιμής στους μεγάλους του ιδιώματος διατηρώντας τα obscure επίπεδα του death metal σε ικανοποιητικό βαθμό. Το ντεπόζιτο των Diskord είναι γεμάτο με σαπίλα του βάλτου, μπόχα, δυσωδία αλλά και μια εκλεπτυσμένη μορφή ακραίας έκφρασης. Από τις πολύ ιδιαίτερες μπάντες των τρέχοντων ετών που αξίζει να ανακαλύψετε.