Born to Die
2012 | Interscope, Polydor
Ωραία λοιπόν, φτάσαμε να ακούσουμε και το νέο success girl της μουσικής βιομηχανίας και ό,τι εχει να μας πει μέσα από το Born to Die άλμπουμ. Κατ’ αρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι μπήκα στη διαδικασία να το ακούσω μετά από προτροπή ενός αγαπητού blog. Δε γνώριζα καν την ύπαρξη της νεαράς δεσποινίδας από την Νέα Υόρκη και βρέθηκα προ εκπλήξεως όταν διαπίστωσα τα εκατομμύρια views που έχουν τα video clips της στο διαδίκτυο. Είμαι πίσω αλλά στα απ’ αυτά μου γενικά. Οι aequalis συνθέσεις του δίσκου, με το νοσταλγικό τόνο και το vintage περικάλυμμα, έχουν ένα και μόνο σκοπό: να αναδείξουν την (αντικειμενικά) πολύ όμορφη φωνή της καλλιτέχνιδας. Αυτό είναι ένα τρικ κατά το οποίο συχνά οι συνθέσεις πέφτουν στο λάκκο της μετριότητας, καθιστώντας την προσοχή στην εμπορική, cantabile φύση των ασμάτων και τις παραγεμισμένες με bottox αχείλες (π.χ. λέω εγώ τώρα) της εκάστωτε κορασίδας. Ακούγοντας τον δίσκο ξεχώρισα μονομιάς (να πέσει φωτιά να με κάψει) το σπουδαίο ομώνυμο τραγούδι και το μελαγχολικό ρεσιτατίβο του Video Games. Δεν ήμουν προ-ιδεασμένος. Και δεν είναι διόλου τυχαίο που και τα δύο αυτά τραγούδια έχουν διαλεχτεί να γίνουν official clips του άλμπουμ. Γενικά, νομίζω ότι το κατέχει το θέμα η μικρή Lana. Το Born to Die όμως δεν παύει να είναι ακόμα ένα two hits wonder άλμπουμ που κουράζει στο σύνολό του παρόλο το μαύρο timbre που το περιτυλίγει. Το σκοτάδι περιφέρεται γύρω της απροκάλυπτα. Το θέμα είναι αν θα δεχόταν ποτέ, ένα music icon σαν κι αυτή, να το ρουφήξει και να βγάλει σε basso μοτίβο κανά αριστούργημα. Το μέλλον θα δείξει.
No comments:
Post a Comment