MASTODON "The Hunter"

Mastodon

The Hunter

2011 | Reprise Records

Αυτή η μπάντα έχει γίνει τόσο όμορφα αιθέρια που δε μπορεί να μην σ’ αποστομώσει με το υπερ-θεϊκό στυλ που έχει εξοπλίσει τη μουσική της. Εντάξει, είναι γνωστό πλέον ότι οι Mastodon του σήμερα ουδεμία σχέση έχουν με τους Mastodon ενός Lifesblood ή ενός Remission αλλά η πολυσχιδής ταυτότητα του γκρουπ έχει διατηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια καριέρας. Το The Hunter ανήκει στις αποτυχίες της μπάντας για τον λόγο ότι εδώ οι τύποι απλά δανείζονται τις φοβερές ιδεάρες τους δίχως να δημιουργούν κάτι απ’ το μηδέν. Προσωπικά, μου φαίνεται ότι ο δίσκος αυτός συνεχίζει το ανυπέρβλητο μεγαλείο του προηγούμενου αριστουργήματος, Crack the Skye, σε διαφορετικό μοτίβο. Συμπτύσσει τη διάρκεια, κρατά τις βασικές ultra-καύλα riff-άρες και χτίζει κατ’ αυτό το τρόπο τους μικρούς ύμνους που ακούμε εντέλει. Τραγούδια όπως το Stargasm κάνουν όντως τα άστρα να χύνουν, οι φωνητικές γραμμές είναι γραμμένες για να τραγουδιούνται και γενικά η στόφα της μπάντας την κατατάσσει ανάμεσα στους μεγάλους της υπόθεσης metal. Ειλικρινά, πέρα από κάθε γούστο και προκατάληψη, τους αξίζουν τα καλύτερα. Και ακόμα περισσότερα.

VEKTOR "Outer Isolation"

Vektor

Outer Isolation

2011 | Heavy Artillery Records

Καλοκουρδισμένη, καλογυαλισμένη, εφετζίδικη (εκ πρώτης όψεως), άκρως τέλεια μουσική. Η παράπλευρη συνύπαρξη όμως σ’ όλα τα παραπάνω είναι η ψυχή ορισμένων δίσκων που συντελεί σ’ ένα απόλυτα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Θα ήταν βλάσφημο να μην εντάξω τους Vektor στα σχήματα που έχουν ψυχή. Απ’ το ντεμπούτο τους ακόμα με είχαν ψαρώσει άσχημα. Για την ακρίβεια, μου είχαν πέσει τα σαγόνια. Η αντίληψη της μπάντας είναι ακριβοδίκαια μοιρασμένη ανάμεσα στην έμφυτη διάνοια και τον (αναπόφευκτο) δανεισμό. Γιατί μπορεί ν’ ακούγονται σαν μια εξελιγμένη εκδοχή παλιότερων μουσικών ηρώων, όμως δεν παύουν να παίζουν τόσο εκλεπτυσμένα ώστε να δημιουργούν υπεργαμηστερά thrash metal anthems. Το Outer Isolation πατάει πάνω στο ένδοξο Black Future και συνεχίζει από κεί που’ χε σταματήσει το τελευταίο. Επομένως, εδώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν τυφώνα full μεταλλικής επίθεσης με άπταιστη τεχνικούρα και αλλόκοτες αλλαγές. Όλες οι ιαχές ενός όχι και τόσο αγαπημένου (προσωπικά μιλώντας) είδους είναι εδώ. Το μόνο μειονέκτημα είναι πως αυτή τη φορά λείπει το στοιχείο της έκπληξης.

CLIFF MARTINEZ "Drive" OST

Cliff Martinez

Drive OST

2011 | Lakeshore Records

Γενικά δεν έχω ακούσει και πολλά soundtracks στη ζωή μου. Φρόντισα ν’ ακούσω συγκεκριμένα πράγματα τα οποία τα βρήκα τελείως ταιριαστά με τη θεματολογία των ταινιών που έντυναν. Το OST του Amelie π.χ. είναι συγκλονιστικό κατά τη γνώμη μου όπως και ο τρόπος που περιβάλλει το ομώνυμο film. Σχετικά πρόσφατα, ένας φίλος είχε αφήσει στο σπίτι μου το laptop του και τον σκληρό δίσκο. Τελείως τυχαία έβαλα να δω το Drive και ψιλογούσταρα όταν είδα πως πρωταγωνιστεί ο Ryan Gosling τον οποίο και παραδέχτηκα στο Blue Valentine (ταινιάρα, δείτε το). Με το που έσκασε το Nightcall των Kavisnky & Lovefoxx ομολογώ πως υπερκαύλωσα. Οι όλες εικόνες σε συνδυασμό με τη μουσική υπόκρουση ήταν άρτιες μεταξύ τους. Και το συγκεκριμένο track είναι πολύ ιδιαίτερο. Μου θύμισε μια μίξη διάφορων ειδών, synth pop, dark pop, λίγο Chromatics, down-tempo disco, ότι να’ ναι. Όταν κατέβασα το soundtrack είδα πως τελικά και οι Chromatics είναι μέρος με το ορχηστρικό Tick of the Clock. Ανάλογα ιεροφαντικά θέματα του έρωτα θα σας χαρίσουν και οι Desire με το όμορφο Under Your Spell τραγούδι τους όπως και οι College Drive με το A Real Hero. Και στα δύο πρωτοστατεί η γυναικεία φωνή με sexy διαθέσεις. Το μεγαλύτερο μέρος του soundtrack όμως καλύπτεται απ’ την πανέμορφη μουσική του Cliff Martins, τα synths και τις ποικίλλες διαθέσεις που αναπνέουν μέσω αυτών. Όσοι το έχετε γενικά με τις ταινίες είναι ψιλο-standard τ’ ότι θα γουστάρετε. Οι υπόλοιποι έχουν μια καλή ευκαιρία ν’ ανακαλύψουν κάτι διαφορετικό, αλλά πολύ ποιοτικό συνάμα.

OPETH "Heritage"

Opeth 

Heritage

2011 | Roadrunner Records

“Take the road where rumors speak: Opeth’s dead”. Τους Opeth τους λατρεύω γενικά, ιδιαίτερα από την κυκλοφορία του αείμνηστου Blackwater Park καθώς και την μετά από ένα έτος συνέχεια του, Deliverance. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας όταν αρνούμαστε να παραδεχτούμε το πόσο μεγάλοι παιχταράδες είναι και τι συνθετική ευφυία κρύβει κάτω απ’ την κεφάλα του ο “άμουσος” Mikael Åkerfeldt. Είναι μπάντα που μπορεί να οδηγήσει τα νήματα (εμπράκτως) ειδικά στα mainstream ακρωατήρια και δείγμα προς μίμηση όσον αφορά το γεγονός του ν’ ακολουθεί κάποιος το ολόδικο του όραμα. Θα με χάλαγε εμένα μια retro-prog με καθαρά φωνητικά στροφή; Και βέβαια όχι. Μάλιστα, θα τολμήσω να πω ότι ίσως και το αποζητούσα κάτι τέτοιο μιας και ήλπιζα ότι έτσι θα υπερλάμψει το ταλέντο των μουσικών του group. Άλλωστε οι Opeth δεν έχουν να αποδείξουν και πολλά πράγματα ως προς την ειλικρίνεια τους πλέον. Η συμβολή τους ήταν σημαντική -αν όχι τεράστια- όλα αυτά τα χρόνια δράσης. Ο νέος δίσκος όμως έχει πέσει για τα καλά στους ώμους μιας ραστώνης που το μόνο που καταφέρνει είναι χαρίζει πολλά χασμουρητά και δάκρυα εξ’ αιτίας αυτών. Οι εφήμερες ατμόσφαιρες σώζονται μονάχα από απειροελάχιστες, μπροστά στο μέγεθος του δίσκου, στιγμές περίσσιας έμπνευσης και εκτέλεσης. Οι Opeth του 2011 κάνουν το βήμα μπροστά, μόνο που ρεμβάζουν μέσα στο ίδιο τους το όνειρο. Η απολαυστικά «ρηχή» αισθητική του Damnation είναι δεκτή άπαξ και συμβεί. Μία φορά όμως. Ετούτη τη φορά δεν δικαιολογείται. Σαφώς και δεν θα σταυρώσουμε τους Opeth αλλά καλό είναι να κάνουμε γνωστές τις απαιτήσεις μας από δαύτους. Δεν έχετε ιδέα πόσο πάλεψαν τα The Devil’s Orchard, I Feel the Dark και The Lines in my Hand να ανεβάσουν τον μέσο όρο του δίσκου. Και τα κατάφεραν.

Emission: Acid, Psych, Garage (two mixtapes as played on NoizGround web radio)

euphonicorgasm · Phase One

01 THE GLASS SUN “Silence of the Morning” από το δίσκο Cyclonic Review (1968)
02 OUTCASTS “1523 Blair” από το δίσκο I’m in Pittsburgh and It’s Raining (1967)
03 THE SOUND OF IMKER “Train of Doomsday” από το δίσκο Train of Doomsday/See Those Girls (1969)
04 GIANT CRAB “Hot Line Conversation” από το δίσκο A Giant Crab Comes Forth (1968)
05 HALLELUJAH “Mini Funk” από το δίσκο Hallelujah Babe! (1971)
06 MIND GARAGE “Asphalt Mother” από το δίσκο Mind Garage Early Years (1968)
07 FIGURES OF LIGHT “It’s Lame” από το δίσκο It’s Lame (1970)
08 THE OPEN MIND “Magic Potion” από το δίσκο The Open Mind (1969)
09 THE SPARKLES “No Friend of Mine” από το δίσκο The Sparkles (1967)
10 ACE KEFFORD STAND “Gravy Booby Jam” από το δίσκο For Your Love/Gravy Booby Jam (1969)
11 STONEWALL “Outer Spaced” από το δίσκο Stonewall (1974)
12 YESTERDAYS CHILDREN “Evil Woman” από το δίσκο Yesterdays Children (1969)
13 SWEET “Cockroach” από το δίσκο Give Us a Wink (1976)
14 IRISH COFFEE “The Show, part 2″ από το δίσκο Irish Coffee (1971)
15 THE GHOST “Too Late to Cry” από το δίσκο For One Second (1970)
16 ZIPPER “Let It Freeze” από το δίσκο Zipper (1975)
17 LIGHTSHINE “Sword in the Sky” από το δίσκο Feeling (1975)

Η πρώτη ώρα της εκπομπής στον ιντερνετικό σταθμό NoizGround παρέα με τον Γιωργάρα το boss (2theBone).

euphonicorgasm · Phase Two

01 WICKED LADY “Out of the Dark” από το δίσκο The Axeman Cometh (1968)
02 TRAPEZE “Medusa” από το δίσκο Medusa (1970)
03 IOTA “Better Place” από το δίσκο Iota (1969)
04 RED DIRT “Brain Worker” από το δίσκο Red Dirt (1970)
05 THE YELLOW PAYGES “Devil Woman” από το δίσκο Volume 1 (1969)
06 JERICHO JONES “Man in the Crowd” από το δίσκο Junkies, Monkeys & Donkeys (1971)
07 JOHNNY WINTER “Guess I’ll Go Away” από το δίσκο Johnny Winter And (1970)
08 UFOMAMMUT “Peace of Mind (Blue Cheer cover)” από το δίσκο Satan (1999)
09 HEAVY CRUISER “Wonder Wheel” από το δίσκο Heavy Cruiser (1972)
10 HIGH TIDE “Futilist’s Lament” από το δίσκο Sea Shanties (1969)
11 FRESH BLUEBERRY PANCAKE “Hassles” από το δίσκο Heavy (1970)
12 BULBOUS CREATION “Satan” από το δίσκο You Won’t Remember Dying (1970)
13 MAMA LION “Mr. Invitation” από το δίσκο Ain’t Too Proud to Beg/Mr. Invitation (1972)

Η δεύτερη ώρα της εκπομπής στον ιντερνετικό σταθμό NoizGround παρέα με τον Γιωργάρα το boss (2theBone).

THE PEOPLES TEMPLE "Sons of Stone"

The Peoples Temple

Sons of Stone

2011 | HoZac Records

Κάθε οπαδός της μουσικής έχει κάποια κολλήματα. Αυτό είναι σίγουρο. Και ανεξάρτητα από το πόση μουσική έχει ακούσει ο καθένας το δίκαιο είναι να μην γίνεται αυτόματα κριτικός (με την αρνητική έννοια του όρου) πάνω σ’ αυτό που ακροάζεται. Εγώ, καλώς ή κακώς, πάντοτε μισούσα -και μισώ- τους Rolling Stones. Ακόμα και τώρα δε μπορώ να καταλάβω τον πραγματικό λόγο ύπαρξης τους και γιατί εκθειάζονται σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό. Καταλαβαίνει ο απλός κοσμάκης κάτι που εγώ δεν πιάνω; Μα κι εγώ “απλός κοσμάκης” είμαι. Μήπως είμαι ηλίθιος τελικά; Τέλως πάντων! Οι The Peoples Temple και οι μουσικές του Sons of Stone μπαίνουν στο αυτί μου σαν οι ιδανικοί Rolling Stones. Σαφώς και δεν χαρακτηρίζονται μόνο από το μοτίβο τους μιας και οι τύποι έχουν μπολιάσει surf και ψυχεδέλεια πανέμορφα στον ήχο αυτού του απολαυστικού δίσκου. Ο garage τόνος του άλμπουμ δε, είναι τέλειος και συνάδει με το υπέροχο εξώφυλλο που χρησιμοποίησαν για να ντύσουν τα άσματά τους. Χωρίς περιττά λόγια λοιπόν και φανφαρολογές, από άποψη αισθητικής τα άτομα είναι φουλ κομπλέ. Ο δίσκος, εν ολίγοις, σαν αποτέλεσμα γαμάει και θα ευχαριστήσει τους οπαδούς όλων των ειδών που αναφέρθηκαν. Για το info της υπόθεσης, δεν έχω καμιά ιδέα αν δανείστηκαν το όνομα τους από τη θρησκευτική οργάνωση που ίδρυσε ο Jim Jones πίσω στο 1955. Αυτά.