• Άκουσα υλικό από God Violence και οι πρώτες εντυπώσεις ήταν πως έχουν γράψει τίμιο powerviolence στα χνάρια των Napalm Death, κλασσική φάση, όμως τίποτα καινοτόμο.
• Χειρότεροι συνθετικά αλλά πιο καυλάντες όσον αφορά την αισθητική του είδους είναι οι Combat Knife στο τελευταίο 7”. Μόνο για εγκυκλοπαιδικούς λόγους μπαίνει κανείς στον κόπο να τους ακούσει.
• Οι Step-4-Change είναι μια hardcore μπάντα της δυτικής ακτής και στο περσινό United Step γράφουν έξι τραγούδια σύντομης διάρκειας τα οποία αν δεν είχαν αυτή την θεοβάρετη φωνή ίσως και να εντυπωσίαζαν με το old school crossover ύφος τους.
• Το d-beat των Αμερικάνων Jävla αφήνει υποσχέσεις για όμορφες μουσικές, ιδιαίτερα στο τελευταίο 7” που κυκλοφόρησαν. Το σκηνικό είναι μονίμως σαν να ακούς bootleg των θεών Entombed εποχής Wolverine Blues.
• Μέσα από το χρονοντούλαπο τσίμπησα το Loss of Life demo των Αμερικάνων Burial και ανακάλυψα τέσσερα σοβαρά τραγούδια death/thrash υλικού. Είναι σα να βλέπω τον τραγουδιστή τους μες στο στούντιο να τα ηχογραφεί. Τόσο cult είναι τα τραβήγματά της φωνής του.
• Καινούργιο 7” από τους μικρούς θεούς που ονομάζονται Culture Abuse. Ονομάζεται Spray Paint the Dog και έχει δύο τραγούδια ισάξιας ποιότητας. Νομίζω ότι λίγοι μπορούν να διοχετεύουν την μυρωδιά του ιδρώτα μέσα από ηχεία. Αυτοί το κάνουν καλύτερα από τον καθένα.
• Επειδή το άκουγα πρόσφατα πάλι, είπα να πω δύο λόγια για το Hurt 7” των DNF (νομίζω ότι το όνομα τους παραπέμπει εδώ): όσοι γουστάρετε σκληρό powerviolence εδώ έχετε ένα μικρό διαμαντάκι στο οποίο συμμετέχει ο drummer των Touché Amoré. Σύντομο, βαλτώδες, μανιασμένο.
• Το περσινό Water των Healing Waters είναι το πιο σύντομο lo-fi που έχω ακούσει ποτέ μου. Καταλήγεις να μην ξέρεις αν σου άρεσε γιατί δεν σε κούρασε ή αν επρόκειτο απλά για μια φάρσα.
• Πανέμορφα κιθαριστικά drones από τους/τον Forager. Στο To Carthage Then, I Came ο MacLean δημιουργεί εξαιρετικά ηχοτόπια που συνοδεύουν άπταιστα το εικαστικό του μέρος.
