CATHEDRAL "The Last Spire"

Cathedral

The Last Spire

2013 | Rise Above Records

Οι περισσότεροι οπαδοί της μεγάλης αυτής μπάντας είχαν ενθουσιαστεί με το προηγούμενο άλμπουμ τους, The Guessing Game. Εγώ, αντιθέτως, το είχα βρει εντελώς ανέμπνευστο για τα standards των Cathedral. Γνωρίζοντας από πριν ότι το The Last Spire θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν είχα αυξημένες προσδοκίες. Και η αλήθεια είναι ότι δεν τρελάθηκα ούτε με αυτό. Γενικά, στο The Last Spire θ’ ακούσετε τίμιο doom και επιστροφή σε πιο μονολιθικούς δρόμους αλλά σε σχέση με το ultra heavy παρελθόν των Βρετανών υστερεί σαν δίσκος. Στο μπάσο φιγουράρει ο τρανός Scott Carlson (τραγουδιστής των ένδοξων Repulsion) και είναι κρίμα να μην ακούσουμε μια συνέχεια με αυτή την υπερ-cult σύνθεση της μπάντας. Όπως και να ‘χει όμως, οι Cathedral αποχαιρετούν τον δισκογραφικό κόσμο στεκόμενοι στο υψηλότερο βάθρο του είδους, έχοντας κάνει πλουσιότερο τον μουσικό βίο μας, χωρίς ποτέ να προδώσουν το όραμά τους. Τους αποδίδονται εύσημα gurus και μακάρι να συνεχίσουν να δισκογραφούν έστω και σαν ξεχωριστές μονάδες. Προσωπικά, η κιθάρα του Gaz Jennings θα μου λείψει πάρα πολύ. Γονατίζω ταπεινά!

SATAN "Life Sentence"

Satan

Life Sentence

2013 | Listenable Records

Το Life Sentence είναι ένας δίσκος που θα ευνοήσει όσους οπαδούς συναλλαχτούν μαζί του. Βέβαια απευθύνεται στους σκληροπυρηνικούς του heavy metal, αυτούς που εμμένουν στις κυκλοφορίες των early 80s και του NWOBHM γενικότερα. Τους Satan τους είχα αφήσει στο κλασσικό Court in the Act άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1983. Προς έκπληξή μου διαπίστωσα πως οι τύποι έχουν επιλέξει μια αρκετά σύγχρονη παραγωγή για το Life Sentence δίχως ν’ ανασκάβουν την αισθητική παλιών ημερών. Παρ’ όλα αυτά, το heavy metal τους είναι απ’ τα λίγα ουσιαστικά σε σχέση με αντίστοιχα άλλων γερόλυκων (ξερατά με τον όρο) του είδους. Οι κιθάρες έχουν ισχύουσα θέση στη μουσική τους και ξερνάνε ρυθμικούς ολέθρους, φανταστικά riffs και γαμηστερά solos όπως απαιτεί η φύση των απολαυστικών συνθέσεων τους. Πάρτε για παράδειγμα το Cenotaph που ξεκινάει μ’ ένα υπέροχο riff, συνεχίζει με φανταστικό ρυθμικό background και κάνει περατζάδα από ένα speed lapse. Η αίσθηση που αποπνέει είναι τίγκα νοσταλγική. Τρού – ξετρού, οι Satan του σήμερα έχουν να πουν πολλά περισσότερα από νέες μπάντες του είδους. Αφήστε αφέλειες και φορέστε τα άσπρα Asics σας.

HOWL "Bloodlines"

Howl

Bloodlines

2013 | Relapse Records

Στείρο και κλινικό sludge μαζικής παραγωγής με τα grooves των Pantera έμφυτα στο DNA κάθε Αμερικανού που θέλει να επιδείξει σωστό γούστο. Η διαφορά όμως είναι ότι Pantera μια φορά βγήκανε και δεν έχει άλλη. Τα κατά τ’ άλλα ημι-βαλτώδη riffs των Howl που είναι επιμελώς ηχογραφημένα και εκτελεσμένα δεν ταιριάζουν με τα όσα απαιτεί η αισθητική ενός απ’ τα αγαπημένα μου είδη μουσικής. Προσπαθούν δε να επεκταθούν και σε άλλες Anselm-ικές παρέες (βλ. Crowbar) αποτυγχάνοντας οικτρά ν’ αναπαράγουν το αμωνικό riffing όποτε επιλέγουν να ρίξουν τέλως πάντων το tempo των ψευτέ (=με το ζόρι κακούλης) συνθέσεων. Τα φωνητικά είναι απαράδεκτα και ανέκφραστα. Το Bloodlines στερείται πάθους απ’ όποια άποψη κι αν το εξετάσεις. Πιθανότατα να μην ακουγόντουσαν τόσο λάθος αν είχαν επιλέξει να παρέμβουν καίρια σε πιο ταιριαστά για το ύφος τους σημεία όπως το τέλος του Demonic. Όμως τ’ ότι κατάφεραν σ’ όλο αυτό να χώσουν την ΛΑΘΟΣ Σουηδίλα στις μελωδίες τους είναι ένα γεγονός που δύσκολα τους εξιλεώνει. Σε ποιους ν’ απευθύνονται άραγε;

ANTEDILUVIAN "Λόγος"

Antediluvian

Λόγος

2013 | Nuclear War Now! Productions

Πολλοί είναι αυτοί που σκυλεύουν το κουφάρι του είδους. Αλλά το πραγματικό death metal χαρίζεται μόνο στους αληθινά ξεχωριστούς οι οποίοι αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών. Οι μέρες του παρόντος ζουν μεγαλεία μέσα από μια παγκόσμια έκρηξη του underground. Η έκφραση μπορεί ν’ αλλάζει ανά τους γεωγραφικούς ορίζοντες αλλά η αίσθηση που μένει είναι η ίδια. Οι Antediluvian χαρίζουν γι’ ακόμη μια φορά άπλετο σκοτάδι. Το Λόγος ίσως είναι μια στάλα πιο εύπεπτο απ’ το τίγκα ανίερο ντεμπούτο τους. Εδώ οι Καναδοί είχαν να αντιμετωπίσουν σωρεία απαιτήσεων διαφορετικών βαθμίδων δυσκολίας της μαύρης τέχνης. Τη διατήρηση της τεχνικής κατάρτισης και εκτέλεσης, το ανορθόδοξο riffing και την επίδειξη του απόκοσμου ύφους τους. Όλα, μα όλα όμως, κατάφεραν να τ’ αγγίξουν στο μέγιστο βαθμό. Ξανά. Ακούστε το The Ash and the Stars για παράδειγμα. Ή το Beyond Diurnal Winds. Όλη η συνθετική ευφυία κρύβεται πίσω από έναν τοίχο λάσπης, τα πάντα διακρίνονται αν κοιτάξεις επίμονα μες στην θολή άβυσσο του ήχου τους. Η μπάντα μπαίνει επίσημα πλέον στις πρώτες γραμμές του πολέμου και είναι έτοιμη να θερίσει γαμημένα κεφάλια!

DANIEL CAVANAGH & JOSEPH GERACI "The Passage"

Daniel Cavanagh & Joseph Geraci

The Passage

2013 | Burning Shed

Εάν, λέω εάν, ήμουν στο γυμνάσιο και είχα μόλις ανακαλύψει τους Anathema της mid-περιόδου, ίσως και να εξέταζα τη συγκεκριμένη κυκλοφορία υπό διαφορετικό πρίσμα. Έτσι δε και η Αννούλα μου απαντούσε αρνητικά στο “να τα φτιάξουμε” μπορεί το The Passage να γινόταν η αγαπημένη μου μουσική ψαγμενιά. Όλα αυτά βέβαια δεν ισχύουν και η αλήθεια είναι πως η συνεργασία του Daniel Cavanagh με τον Joseph Geraci είναι μια τεράστια φούσκα που σκάει δις όταν ο πρώτος αποφασίζει να τραγουδήσει κάποιους απ’ τους στίχους του κειμένου του The Passage. Μην μπείτε καν στον κόπο ν’ ακούσετε ένα πιάνο να βαράει εσαεί θεοβάρετες νότες πάνω απ’ τις οποίες απαγγέλονται στίχοι περί του αέναου και του τρομακτικού αγνώστου. Ο δίσκος αυτός είναι μια αχρείαστη κυκλοφορία και ο κατά τ’ άλλα παιδικός μου ήρωας, Daniel Cavanagh, συνεχίζει να κατεδαφίζει όσα οικοδόμησε στο ένδοξο παρελθόν του. Είναι κρίμα πάντως να σπαταλάει το τεράστιο ταλέντό του, είτε σαν τραγουδιστής, είτε σαν συνθέτης, είτε σαν κιθαρίστας σε κάτι τέτοιες μαλακίες. Δώσε μας ένα νέο Serenades ρε φίλε και θα εξιλεωθείς μια και για πάντα. Μας έσκασες!

NIKKI LOUDER "Golden Men"

Nikki Louder

Golden Men

2013 | Moonlee Records, Založba Radio Študent

Η δυνατή ιστορία του Barefeet θα μπορούσε να είναι μια απόλυτη εικόνα του δίσκου. Η αφηρημένη θολούρα της παραμόρφωσης, η ομίχλη της σύνθεσης αυτής καθαυτής, οι τόσο γαμημένα catchy αλλά πικρόχολες μελωδίες της κιθάρας, τα γεμάτα πάθος φωνητικά. Το Golden Men είναι κατά βάση μια σπουδαία noise rock δισκάρα. Η μπάντα εδρεύει στη Σλοβενία (κι όμως) και εμβολιάζει ένα ούτως ή άλλως επικίνδυνο είδος με post punk πινελιές. Το αποτέλεσμα είναι απειλητικό. Ο ήχος του δίσκου για σεμινάριο. Το αξιόλογο είναι πως ενώ οι συνθέσεις δεν σπαταλιούνται στο γρήγορο σκρατσάρισμα, καταφέρνουν με το ευθύ ύφος τους να ακούγονται ιδιαίτερα απειλητικές με τις κιθάρες να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο φυσικά. Το αγαπημένο μου track πιθανών να είναι το φοβερά εθιστικό Indian Companion το οποίο κρύβει την ηχητική πρωτο-μαστούρα των πρώιμων Soundgarden, απλώς με πιο απελπισμένα φωνητικά. Ένα τέλειο άλμπουμ για όσους ξεκινάνε από The Jesus Lizard και φτάνουν μέχρι και σε πιο mainstream καλλιτέχνες.

YOUTH AVOIDERS s/t

Youth Avoiders

Youth Avoiders

2013 | Destructure Records, Build Me a Bomb Records

Το συγκεκριμένο άλμπουμ έπεσε στη αντίληψη μου μέσα απ’ το διαδικτυακό stalking και συγκεκριμένα μιας ανάρτησης που έκανε ο Τάκης (Ruined Families). Στην εδώ και καιρό διάθεσή μου να ακούω punk, αποφάσισα να ασχοληθώ και με τους Youth Avoiders. Μια μπάντα της οποίας το παρελθόν (αν υπάρχει) στη δισκογραφία αγνοώ πλήρως, όπως επίσης και την καταγωγή της. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κατσαπιάλικο (που λέει κι ένας φίλος) punk που προσφέρει ένταση στο μέγιστο. Μετά βίας μπορούμε να επευφημήσουμε τους Youth Avoiders για τη μουσική τους κατάρτιση αλλά το ομώνυμο δισκάι τους είναι απολαυστικό και ακούγεται ευχάριστα, πιθανών και εξ’ αιτίας της μικρής διάρκειας του. Τα τραγούδια δεν ξεπερνούν το ενάμισυ λεπτό σε διάρκεια έκαστως με εξαίρεση το Smoked Glass (το οποίο τυγχάνει να είναι η αγαπημένη μου  στιγμή απ’ όλο το άλμπουμ) και το Oil Slick. Ενδιαφέρον έχει ο τραγουδιστής του γκρουπ που ανά φάσεις ακούγεται σαν ένας άλλος Lemmy όταν αυτός ήταν πολύ πιο νέος. Μια χαρά περνάει η ώρα πάντως.

THEE OH SEES "Floating Coffin"

Thee Oh Sees

Floating Coffin

2013 | Castle Face Records

Αυτοί οι τύποι δεν αστειέυονται. Απ’ την προηγούμενη δισκάρα τους, Putrifiers II, είναι παγιδευμένοι σε ένα vintage μουσικό φόντο μόνο που πλέον έχουν ολοκληρωτικά βυθιστεί στην psych rock θάλασσα αλησμόνητων δεκαετιών. Το Floating Coffin έρχεται απλά για να ξεπεράσει αποθεωτικά τον προκάτοχό του και να επιβεβαιώσει ότι οι Thee Oh Sees μόνο τυχαίοι δεν πρέπει να θεωρούνται. Στο Floating Coffin ενορχηστρώνουν δέκα συνθέσεις acid rock με αξιομνημόνευτη ροή και εξασφαλίζουν τη πλήρη ομαλότητα του άλμπουμ που οδηγείται απ’ τον ήχο μιας τέλεια παραμορφωμένης κιθάρας – γεγονός που τους προσδίδει κι έναν garage rock χαρακτήρα. Το ότι ο Ty Segall είχε νταραβέρια μαζί τους ίσως είναι αρκετό για να πειστούμε για το ποιόν τους. Tunnel Time, Night Crawler, I Come from the Mountain, Toe Cutter κι όλα τα υπόλοιπα έξι τραγούδια του δίσκου είναι πλήρως εθιστικά και καθιερώνουν το άλμπουμ αυτό ήδη ανάμεσα στα κορυφαία του τρέχοντος έτους. Τους αναγνωρίζεται κάθε προσπάθεια και τους αποδίδεται μέγιστη αξιοπιστία ως προς την τέχνη τους. Μανιταριαστείτε.

AOSOTH "IV: An Arrow in Heart"

Aosoth

IV: An Arron in Heart

2013 | Agonia Records

Το III ήταν μεγάλη δισκάρα. Δεν ξέρω κατά πόσο πολύ τον πήραν πρέφα εκείνον τον δίσκο οι όποιοι οπαδοί. Το IV: An Arrow in Heart μου φέρνει ξανά τη διάθεση να γράψω γι’ αυτούς τους Γάλλους οραματιστές της ακραίας μουσικής σκηνής. Κι αν εδώ δεν πρόκειται να βρείτε συνταρακτικές καινοτομίες, το δύστροπο και αυστηρά μορφοποιημένο ύφος τους κατατάσσει το νέο αυτό άλμπουμ μέσα σε εκείνα τα μικρά αριστουργήματα που εκτιμούνται απ’ αυτούς τους λίγους που πρέπει, Όχι, εγώ μπορεί να μην συγκαταλέγομαι καν μέσα σ’ αυτούς αλλά αυτή τη φορά έτυχε να συμβαδίσω χρονικά μαζί τους και πλέον οφείλω να τονίσω τη δύναμη των Aosoth σαν μπάντα. Ο mKm είναι συνυπεύθυνος για την έκρηξη του Γαλλικού black metal της προηγούμενης δεκαετίας, το οποίο ξεφτίλιζε σχδόν όλη τη βόρεια σκηνή, παρέα με κάποιους έτερους ομοϊδεάτες όπως οι (ανεπανάληπτοι) Deathspell Omega και οι Arkhon Infaustus. Οι Aosoth στο τέταρτο άλμπουμ τους έχουν λίγο απ’ όλα. Η απαιτούμενη ορθοδοξίλα, η στάχτη των αξεπέραστων Antaeus, το μίσος του intelligent παραρτήματος του είδους (βλ. Rebel Extravaganza) και άλλα τέτοια κακούδια. Εν ολίγοις, το An Arrow in Heart γαμεί και δέρνει. Τα συστατικά του είναι αυτά που οδηγούν σε επιτυχία όπως και να ‘χει.

UNCLE ACID AND THE DEADBEATS "Mind Control"

Uncle Acid and the Deadbeats

Mind Control

2013 | Rise Above Records

Αυτό μάλιστα. Πριν προτρέξουν διάφοροι μουσικάντες να μιλήσουν περί ανακύκλωσης θεμάτων, ας παραδεχτούμε ότι το Mind Control σφίζει από ενέργεια. Και ναι, δανείζεται εξίσου το πρωτόλειο doom riffing, τον ψυχεδελικό τόνο των 60s και στην τελική ίσως είναι μέρος αυτού του occult (και όποιον πάρει η μπάλα) rock που φιγουράρει συχνά-πυκνά σαν είδος τα τελευταία χρόνια. Στο μυαλό μου το Mind Control διασπάται τέλεια σε δύο πλευρές βινυλίου με την acid τραγουδάρα Death Valley Blues να κυρήττει την έναρξη της Β’ πλευράς όπου τα αλά The Beatles ψυχεδελικά ψήγματα της μπάντας βγαίνουν στο προσκήνιο. Ο ήχος είναι ανεπανάληπτος, τίγκα οργανικός και αναπνέει καύλα. Και να φανταστείτε ότι το προηγούμενο άλμπουμ τους, Bloodlust, το θεωρούσα απλά καλό. Εδώ μέσα όμως, σας το υπόσχομαι, συμβαίνουν μαγικά πράγματα που μέχρι να φτάσουν στον μεσμερισμό του Follow the Leader θα σας έχουν σκλαβώσει. Οι Uncle Acid στις συνθέσεις τους περιέχουν τη ζωοφόρο αλήθεια του σκοτεινού rock και πρέπει να ‘σαι τουλάχιστον άπειρος για να μην συλλάβεις το πνεύμα τους. Στα πολύ υψηλά για εφέτος.

VERMINOUS "The Unholy Communion"

Verminous

The Unholy Communion

2013 | Xtreem Music

Υποκινούμενοι απ’ τον Possessed-ικό, ανχόλι παλμό των mid-eighties, οι Verminous στο The Unholy Communion βρωμάνε ρετρίλα αν και τα πάντα σαφώς ακούγονται πιο σύγχρονα. Η δομή του δίσκου είναι η αναμενόμενη: ένα σύντομο intro θα είναι η εκκίνηση για την έκρηξη κλασσικών death metal riff-άρων τα οποία εκτοξεύονται κάπου στο In the Name τραγούδι που διαθέτει λίγο μια Necrosis ατμόσφαιρα της σπείρας των Cadaver Inc. Προσωπικά βρήκα το άλμπουμ διασκεδαστικό και σοβαρό εξίσου. Πέρα απ’ τον drummer της μπάντας, Andreas Johansson, ο οποίος είναι ουσιαστικός στο παίξιμό του με τα κατάλληλα grooves του να καθορίζουν το ύφος των Verminous, ευχάριστη έκπληξη είναι τα φωνητικά του Linus “Germaniac” Björklund που νιώθουν και προσθέτουν την ανάλογη σατανίλα μες στις συνθέσεις. Το The Unholy Communion διαθέτει μόνο κομματάρες που πορώνουν τους οπαδούς του είδους με τα Verminous Fluids-Part II, In the Name και Glorious Sacrilege να ξεχωρίζουν ως τα πιο πιασάρικα tracks της κυκλοφορίας. Σκέτη μούρλια.

NO OMEGA "Shame"

No Omega

Shame

2013 | Throatruiner Records

Το Shame είναι ένα συν στα δισκογραφικά της αξιόλογης της Throatruiner Records. Ένα καθοριστικό καλλιτεχνικό για τους No Omega βήμα, καθώς το hardcore που εκτελεί και συνθέτει η μπάντα είναι πλημμυρισμένο από το πικρό αίσθημα που αποπνέουν οι κιθάρες. Τόσο ώστε να διακρίνονται σχετικά εύκολα από αντίστοιχους ομοϊδεάτες τους. Οι καταβολές της μπάντας προέρχονται και από post κυκλοφορίες των 00s. Τουτέστιν, χτίζουν ένα φιλόδοξο background παράνοιας, αρκούντως στρυφνό και τοξικό συνάμα, δίχως να χάνουν την πάγια αμεσότητά τους με τον ακροατή. Το αξιοζήλευτο είναι πως στο όλο ύφος τους καταφέρνουν να προσθέτουν τόσο λαθραία black metal περάσματα, ενώ αφήνουν για πολλά δευτερόλεπτα ambient feedbacks ως ανάσες (βλ. Utopianist). Το αποτέλεσμα ξεπερνά την απλά γραφική προσπάθεια του καλλιτέχνη να ξεχωρίσει κι έτσι το μόνο που μένει είναι ένας δίσκος φορτισμένος συναισθηματικά που θα καταφέρει να αγαπηθεί από μια πλειάδα οπαδών του είδους για όλα αυτά που προσφέρει. Πολύ δυνατό.

GHOST "Infestissumam"

Ghost

Infestissumam

2013 | Loma Vista Recordings

Οι Ghost κατάφεραν με το ντεμπούτο άλμπουμ τους να κάνουν ολόκληρη metal σκηνή ν’ ασχοληθεί μαζί τους. Να πω την αλήθεια, είχα ευχαριστηθεί κι εγώ εκείνον τον δίσκο γιατί ήταν πάνω απ’ όλα διασκεδαστικός με όμορφα τραγούδια που μπορούσες να σιγοψιθυρίσεις σα να ήταν κάποιο ένοχο φετίχ ή κάτι τέτοιο τέλως πάντων. Αν και γνώριζα πως ο αλτρουισμός της μπάντας είχε σχέση μόνο με τις εμφανίσεις των μελών, τα περίεργα κοστούμια τους και τη διατήρηση της μυστικής ταυτότητας τους, ήλπιζα πως πιθανών η μουσική τους να πιάσει ουσιαστικότερα βάθη σκοταδιού στο μέλλον. Με το Infestissumam όμως δεν χαίρεται κανείς. Είναι τελείως παιδικό, στα όρια του γελοίου και κάποιες “συμφωνικές” τζούρες τύπου μεταγενέστερων, τραγελαφικών Therion μ’ έκαναν κυριολεκτικά να τους στραβοκοιτάξω. Οι τύποι μπορεί να τραγουδούν για Ασμοδαίους, Εωσφόρους και Σατανάδες αλλά μουσικά απευθύνονται σε δεκάχρονα με συνθέσεις ξεφτιλο-pop πρωτίστως και λίγου άγουρου heavy metal. Αν όμως αυτός είναι ο τρόπος τους να προσηλυτίσουν περισσότερο λαό στις τάξεις της σκληρής μουσικής, τότε μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι πράττουν το θέλημα του Σκοτεινού Άρχοντα. Μην μπείτε καν στον κόπο να το ακούσετε.

ZOZOBRA "Savage Masters" EP

Zozobra

Savage Masters EP

2013 | Brutal Panda Records

Τίθεται γενικά πρόβλημα εκτίμησης διάφορων projects που έχουν μέλη άλλων, μεγαλύτερων μπαντών που θερίζουν ή θέριζαν ολόκληρες σκηνές. Οι Zozobra είναι μια τέτοια περίπτωση μπάντας που στο παρελθόν μπήκα στον κόπο ν’ ακούσω λόγω της συμμετοχής του Aaron Harris (Isis) και των Cave In μελών της αλλά δεν εντυπωσιάστηκα. Στο Savage Masters EP του 2013 οι Zozobra έχουν εμφανώς διάχυτες τις rock διαθέσεις τους και είναι ξεκάθαρο ότι γουστάρουν αυτά που παίζουν. Τα τραγούδια είναι δίλεπτα, up tempo, με ικανοποιητικό groove και μεγάλο ήχο με μπασάτη θολούρα. Δυστυχώς όμως, δεν εντυπωσιάστηκα ούτε αυτή τη φορά κι αν είναι να ξεχωρίσω κάποια σύνθεση μέσα απ’ το ΕΡ, τότε θα προτιμήσω το A Chorus of War που, αν και σύντομο, κλέβει λίγο την αίγλη των παλιών καλών Intronaut. Ο επίλογος του δίσκου, Born in a Blaze, έχει επίσης κάτι καλές στιγμές παρότι δεν καταφέρνει να ξεφύγει πέρα απ’ τον απλό εντυπωσιασμό. Όσοι ακολουθείτε τα δισκογραφικά βήματα της μπάντας πάντως μάλλον θα γουστάρετε.

THE FLAMING LIPS "The Terror"

The Flaming  Lips

The Terror

2013 | Warner Bros., Bella Union

Δεν ξέρω τι σκατά ναρκωτικά χαπακιάζει ο Wayne Coyne και η παρέα του. Πάντως όποιες κι αν είναι οι ψυχοτρόπες ουσίες που καταπίνει, αυτές τον οδηγούν σε πηγές έμπνευσης. Στο The Terror ξαναβρίσκουμε τους μεγάλους The Flaming Lips με πειραματικές διαθέσεις (πως αλλιώς;) να χτίζουν ένα άλμπουμ πλησίον στο ambient και το noise. Η ιδιοσυγκρασία του δίσκου είναι μελαγχολικής φύσεως κυρίως εξ’ αιτίας των ύπουλων αλλά πανέμορφων φωνητικών γραμμών. Αν και με την πρώτη εντύπωση ίσως ξεγελαστείς ότι ακούς κάτι τετριμμένο, οι εννιά συνθέσεις καταφέρνουν να πλασάρουν το όραμα της μπάντας σαν κάτι μοναδικό. Οι καταβεβλημένοι και ωχροί ήχοι του The Terror ζωντανεύουν τη φρίκη και το τέλος του δίσκου με αφήνει έρημο να ζητάω για παραπάνω συνέχεια. Άσχετο αλλά η background λούπα του Try to Explain μου θύμισε μια ολοΐδια που κάνει εμφάνιση στο πολύ καλό Hliðskjálf άλμπουμ των Burzum και έτσι η συγκίνηση βάρεσε κόκκινο. Αν ακούσετε το The Terror ναρκωμένοι τότε ετοιμαστείτε για υπεργαλαξιακά ταξίδια. Αν το βάλετε να παίζει όντας νηφάλιοι, τότε οι The Flaming Lips θα φροντίσουν να σας έχουν ναρκώσει μέχρι το τέλος του.