THE WALKMEN "Heaven"

The Walkmen

Heaven

2012 | Fat Possum, Bella Union

Indie rock. Μια πονεμένη ιστορία που επανιστορούν με διαφορετικά λόγια οι The Walkmen στο φετινό Heaven άλμπουμ τους. Διάσπαρτα συναντάς κλισέ φράσεις τύπου «…golden dreams, all lose their glow…» και «…take my heart, it’s right here for you…» και γίνεσαι μάρτυρας ενός ακόμα ανούσιου έργου τέχνης και μιας βαρεμάρας που μακελέυει την κάτω γνάθο εξ’ αιτίας του χασμουρητού που προκαλεί. Το να παίζεις δύο συγχορδίες (άντε τρεις, όταν και αν βρεις την όρεξη) υπό μια γλυκανάλατη παραγωγή δεν σε κάνει μοναδικό. Επιπλέον, δεν είσαι ούτε το ρετρό τυπάκι που καταφέρνει να μελανιάσει το mood μας με τις μελαγχωλικές του ερμηνείες. Τουτέστιν, δεν είσαι δα και κανένας σημαντικός. Έχω ακούσει πολύ περισσότερο ενοχλητικά πράγματα στη ζωή μου, αυτό είναι αλήθεια. Παρ’ όλα αυτά οι Hamilton Leithauser και Σία μου θυμίζουν γιατί μισώ το mainstream (στην πλειοψηφία του). “Ου-ου-ου” σκατο-backing φωνητικές γραμμές που εμπνέονται από τα πιο πεταμένα θέματα των Beach Boys. Ο κάδος των τελευταίων μάλιστα φαίνεται πως ταΐζει δεκαετίες τώρα πεινασμένους καλλιτέχνες που νομίζουν ότι βρήκαν το κοκκαλάκι της νυχτερίδας όσον αφορά την έμπνευσή τους ενώ το μόνο που βρήκαν στην ουσία είναι μισοφαγωμένα ψαροκόκκαλα στον καταπιώνα τους. Και να σου ξανά ο μοναχικός ήχος της κλασσικής κιθάρας που μουρμουράει σε Καΐλικους ρυθμούς με τη φωνή του ερμηνευτή (πράσινος εμετός ακριβώς σ’ αυτό το σημείο) να μπλα-μπλιάζει χωρίς καμιά ουσία. Εγώ είπα να γράψω απλά ένα κείμενο μιας και σπατάλησα τόσο χρόνο για να ακούσω όλο το άλμπουμ. Εσείς μην κάνετε καμιά μαλακία.

VON GOAT "Disappear"

Von Goat

Disappear

2012 | Taphephobia Productions

Οι εποχές που ασφυκτιούσαμε με το παράνομο downloading έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και μπορεί να μας χωρίζουν λίγα χρόνια με την υπόθεση του Napster αλλά πλέον οι δισκογραφικές εταιρείες πλέουν αδύναμες σε έναν ωκεανό καταιγιστικού downloading και πολλές (true ή μη) μπάντες φαίνεται πως έχουν αρχίσει να υποστηρίζουν τις δουλειές τους μέσω διαδικτύου. Χθες διάβασα για το νέο πόνημα των Von Goat στο όμορφο The Plunderer blog κι εδώ απλά παραθέτω το link απ’ την σελίδα της μπάντας στο bandcamp ώστε να μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να κατεβάσουν το δίσκο από κεί. Παρ’ όλα αυτά, εσείς μην σταματάτε να απαιτείτε τις όποιες νέες κυκλοφορίες σε μορφή βινυλίου, CD ή έστω κασέττας (όπως σοφά αναφέρει κι ο Pan Plunderer). Το ότι σας δίνονται τα links για να κατεβάζετε τις μουσικές που προτείνουμε δε σημαίνει ότι πρέπει να μένετε μόνο εκεί. Υποστηρίξτε τη μουσική για να ζήσουν και οι καλλιτέχνες καλά αλλά κι εμείς καλύτερα. Οι Von Goat είναι η νεκρανάσταση των ψόφιων (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Von, μια μπάντα που γεννήθηκε στην εκπνοή του glam κινήματος μες στην ίδια του την πρωτεύουσα, το 1988. Φυσικά το είδος της μπάντας ουδεμία σχέση έχει με αφάνες παρά μόνο υποχθόνιο, κατασκότεινο black/death metal και το εν έτη 2011 πρόσωπο του σχήματος δείχνει πως βαστούν κάτι παραπάνω από απλώς καλά. Δείτε μια ωραία κριτική περί του album εδώ.

BURZUM "Umskiptar"

Burzum

Umskiptar

2012 | Byelobog Productions

Αυτό που με απασχολεί είναι τα σύννεφα μες στις συνθέσεις του αγαπημένου/μισητού Νορβηγού καλλιτέχνη. Από το προηγούμενο άλμπουμ του είχα εκφράσει τη δυσαρέσκειά μου. Κι αν αυτό με κάνει λιγότερο true σε τύπους που “έπιασαν” το νόημα του τότε λυπάμαι πραγματικά. Ακούω αυτή τη μπάντα πάνω από δέκα χρόνια και μπορώ να έχω κι εγώ μια ελάχιστη γνώμη. Ο Vikernes προσπαθεί να είναι επικός, το καταλάβαμε. Μάλιστα κινείται πιθανώς στη σωστή κατεύθυνση μιας και στα αυτιά μου όλα βροντοφωνάζουν BATHORY περιέργως. Παρόλα αυτά οι συνθέσεις είναι βαρετές που σου έρχεται να πεθάνεις. Το Umskiptar δεν κρύβει καν εκείνες τις δυο-τρείς τσαχπινιές του προηγούμενου δίσκου. Down-tempo κυρίως με τον διάσημο mainman να προβαίνει σε αφηγηματικές αφηγήσεις που αφηγούνται μια αφήγηση κ.ο.κ. Τα riffs είναι τρίτης κλάσης και αν μείνουν στο μυαλό είναι επειδή ο ακροατής θα κάνει προσπάθεια ώστε να ακούσει σοβαρά το άλμπουμ. Αν έβγαζε οποιαδήποτε άλλη μπάντα τέτοιο άλμπουμ, θα χασμουριόμασταν και θα το πετάγαμε στον κάδο. Τώρα που το έχει κυκλοφορήσει μια προσωπικότητα σαν τον Varg, χασμουριόμαστε και το πετάμε στον κάδο. 

DEPHOSPHORUS "Night Sky Transform"

Dephosphorus

Night Sky Transform

2012 | 7 Degrees Records

Αυτό είναι μια ενεργειακή απόληψη μεγατόνων. Ένας στροβιλιζόμενος γαλαξίας που βρυχιέται. Astrogrind και παπάρια μέντολες. Το Night Sky Transform είναι μια έκρηξη δύναμης. Τα πάντα καθορίζονται από το ευφάνταστο riffing (και από θέμα σύλληψης αλλά και από θέμα εκτέλεσης) του Θάνου. Σε ότι αγγίζει έστω τον όρο grind (άντε, ας το πούμε ΚΑΙ έτσι) ο άνθρωπος πετάει τα ουσιαστικότερα riffs που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Περιπετειώδη, κυκλικά, συνεχόμενα riffs που επεξεργάστηκαν πάνω στην βύρσα των Straighthate ώσπου και κατέληξαν να πάρουν αυτήν την πιο ανήλεη, πιο διαβολική, πιο Voivod-ική υφή. Κατά τα άλλα, ο Νίκος (επίσης στους Injekting Khaos) είναι ένας drummer κλάσης που εδώ δεν ξεφεύγει από όσα του ζητάει το εκάστωτε τραγούδι. Είπαμε, η μπάντα στο συγκεκριμένο άλμπουμ διατηρεί μέχρι αηδίας τη σωστή ισσοροπία μέσα σε όλους τους τομείς. Μέχρι και η συμμετοχή του Ryan Lipynsky (The Howling Wind, Serpentine Path, ex-Unearthly Trance κ.ο.κ.) κρίνεται εύστοχη, ιδιαίτερα το old school solo που προσφέρει στο Unconscious Excursion (The Hidden Galactic Truth And A Sphere Full Of Sorcerous Solutions). Τέλος, τα φωνητικά του Πάνου θα ξαναπώ ότι απλά τα λατρεύω. Είναι λυσσαλέα, ερμηνευμένα με πάθος και στάζουν βιτριόλι. Είναι δε εκφρασμένα με τέτοιο αγχωτικό τρόπο (ίσα που προλαβαίνουν οι φράσεις να τελειώσουν μες στη μελωδία) που αυτό προσδίδει ένα τίγκα ιδιαίτερο ύφος στη μπάντα. Όλα τα τραγούδια είναι ύμνοι μικρής διάρκειας. Η σειρά που έχουν τοποθετηθεί είναι στρατηγικής σημασίας εφ’ όσον σου αλλάζουν τη διάθεση όταν και όπως πρέπει. Δώστε τους σημασία τώρα που είναι στα γεννοφάσκια τους ακόμα. Το μόνο που ελπίζουμε είναι απλά να αντέξουν σαν σχήμα, σε αντίθεση με τη βραχύβια καριέρα των αδικοχαμένων SXH.

WHITE LUNG "Sorry"

White Lung

Sorry

2012 | Deranged Records

Κοίτα, ο δίσκος δεν έχει κομμάτι που να ξεπερνά τα δύο λεπτά σε διάρκεια αλλά δεν είναι μόνο αυτό που δικαιολογεί το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος ακούγοντας τον. Η αλήθεια είναι ότι το Sorry έχει μια απίστευτα γαμάτη ροή μες στην οποία παρασύρεσαι από το σύγχρονο punk πνεύμα. Τρεις τύπισσες κι ένας τύπος χαιρετούν από το Βανκούβερ του Καναδά, με έναν δίσκο τίγκα στα τραγούδια-σφηνάκια uplifting χαρακτήρα και αρκετά εμπνευσμένα. Γαμάτες μελωδίες, μια υγιής emotional-ίλα και γενικά punk που ταυτίζεται με μια νεανική οργή όπως εκφράζεται μέσω της φωνής της Mish Way, τις ασταμάτητες κιθάρες και το αδιάκοπο “τούπα-τούπα” της καύλας. Τα άτομα μοιράζονται το βραβείο καλύτερου punk δίσκου (για το τρέχον έτος) με τους Burning Love οι οποίοι είναι επίσης Καναδοί. Τι διάολο γίνεται εδώ; Εαν θέλετε να παρτάρετε σωστά, με ένταση, τότε συνίσταται όλη αυτή η mini δισκάρα των White Lung. Από τώρα έχω ψηθεί να τους δω live. Μακάρι να περνούσαν και από εδω καμιά βόλτα σύντομα.

BEACH HOUSE "Bloom"

Beach House

Bloom

2012 | Sub Pop

Το εύπεπτο indie των Beach House μου κάνει μιά χαρά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το Bloom που κυκλοφόρησε μόλις πρόσφατα είναι ένα άλμπουμ τεραστίων διαστάσεων. Είναι, αντ' αυτού, ένα δυσλεξικό δισκάκι το οποίο συμβιβάστηκα στο να γουστάρω. Θέλω να πω ότι δεν χαλιέμαι με την easy-going, αιθέρια φύση των τραγουδιών αλλά δεν συγκινούμαι κιόλας. Στο νέο τους πόνημα δράττονται της ευκαιρίας να χτίσουν τις εύστοχες μελωδίες τους πίσω από ένα στρώμα αστερικής παραγωγής και μιας loose ερμηνείας. Το ωραίο είναι ότι πινελιάζουν διακριτικά τα κυρίως μέρη της μουσικής με κιθαριστικές τσαχπινιές παιξίματος "νότα-σε-νότα". Ευχαριστήθηκα πολύ τα Myth, New Year και Irene.

STORM CORROSION s/t

Storm Corrosion

Storm Corrosion

2012 | Roadrunner Records

Η κοινή κατεύθυνση των δύο μεγάλων αυτών μουσικών της σύγχρονης μουσικής σκηνής διακρίνεται από μια δωρεοδόχο έμπνευση, μια αστείρευτή πηγή από όπου αντλούν ιδέες και αόριστα μουσικά όρια. Είναι αλήθεια. Σαν συνθέτες και οι δύο τους είναι να τους χαζεύεις. Πόσο μάλλον όταν ανακαλύψεις πως είναι έμφυτα ταλέντα που τόσα χρόνια δημιουργούν με οδηγό την καρδιά και το μυαλό τους και όχι με βάση μουσικούς κανόνες. Η σύμπραξη των Steven Wilson (Porcupine Tree, No-Man κ.α.) και Mikael Åkerfeldt (Opeth, Bloodbath, κ.α.) στο ομώνυμο άλμπουμ τους ως Storm Corrosion θέλει τους δύο μουσικούς να εξερευνούν τις πιο εσώτερες πλευρές του εαυτού τους. Ένα αποτέλεσμα που προκύπτει κατά λάθος μέσα απ’ την σιωπή, λίγο ambient, ή η σιωπή η ίδια. Το σίγουρο είναι ότι δυσχεραίνουν την επικοινωνία με τους ίδιους τους τους οπαδούς μιας και έχουν εκφράσει προφανώς τις πιο μύχιες σκέψεις τους. Αυτό καθιστά δύσκολο το να κατανοήσει ο ακροατής πλήρως τους ήχους του άλμπουμ. Προσωπικά, δεν ενθουσιάστηκα. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα κάτι τέτοιο γιατί συνηθίζεται από τέτοιους καλλιτέχνες να δημιουργούν τόσο experimental πράγματα στις όποιες συνεργασίες τους. Πέρα απ’ αυτό όμως, ήλπιζα σε κάτι πιο μελωδικό και βατό (αν θέλετε) γιατί και οι δύο έχουν το χάρισμα να γράφουν αξιομνημόνευτα μουσικά μέρη που δεν υστερούν καθόλου σε ποιότητα. Αν είστε οπαδοί του παλιού progressive και των “χασιμάτων” του είδους, αν έχετε μια φυσική ροπή προς πιο avant-garde καλλούδια και κυρίως υπομονετικοί με τα άσματα που έχετε βάλει στο πικάπ σας, τότε αυτός ο δίσκος συνίσταται για εσάς. Οι υπόλοιποι, ας επιλέξουν να κάνουν κάτι άλλο καλύτερα. Να αναφερθεί ότι τα όποια τύμπανα παίχτηκαν από τον τεράστιο Gavin Harrison.