Kορυφαίοι δίσκοι για το 2011

Ας παραθέσω κι εγώ δειλά δειλά την top-twenty λίστα μου με τα δισκάκια της χρονιάς που μας αφήνει οσονούπω. Τα είδη ποικίλλουν κι αυτό ίσως να ξενίσει μερικές μάπες αλλά στα παπάρια μου. Αυτές ήταν καλώς ή κακώς οι κορυφαίες μουσικές του 2011 για μένα.

20. NECROS CHRISTOS Doom of the Occult

19. MITOCHONDRION Parasignosis

18. VEKTOR Outer Isolation

17. NADER SADEK In the Flesh

16. LEVIATHAN True Traitor, True Whore

15. NEGATIVE PLANE Stained Glass Revelations

14. COLD CAVE Cherish the Light Years

13. AUTOPSY Macabre Eternal

12. VIRUS The Agent That Shapes the Desert

11. RAMESSES Possessed by the Rise of Magik

10. DISMA Towards the Megalith

09. DANAVA Hemisphere of Shadows

08. ULCERATE The Destroyers of All

07. TOMBS Path of Totality

06. PJ HARVEY Let England Shake

05. HEXVESSEL Dawnbearer

04. GRAVEYARD Hisingen Blues

03. KRALLICE Diotima

02. PRURIENT Bermuda Drain

01. PORTRAIT Crimen Laesae Majestatis Divinae

ANTEDILUVIAN "Through the Cervix of Hawaah"

Antediluvian

Through the Cervix of Hawaah

2011 | Profound Lore Records

Μερικές φορές το death metal είναι το αγαπημένο μου είδος μουσικής. Το λατρεύω όχι τόσο για το lifestyle και τις μόδες που έχουν περάσει ανά καιρούς τα διάφορα υποείδη του, αλλά γιατί είναι μια επικίνδυνη και ακραία έκφραση τέχνης από τη γέννησή του ως τώρα. Ιδιαίτερα το παλιό, ανόθευτο death metal, αυτό που ζέχνει μπόχα και θανατίλα, με ανατριχιάζει ακόμα και σήμερα και με συγκινεί στον μέγιστο βαθμό. Οι Antediluvian είναι μια μπάντα που είναι μπολιασμένη με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αυτής της φανταστικής μουσικής σκηνής. Λοξοδρομεί προς το παρελθόν, κρατώντας όλο το κατασκότεινο feeling μες στην μουσική της ενώ όλως περιέργως θα μπορέσει να διακρίνει κανείς πιο σύγχρονες τακτικές να πετάγονται από δω και από εκεί. Η ουσία της μπάντας, σε αυτό το πρώτο και μοναδικό full-length τους, βρίσκεται στις στριμμένες μελωδίες και τη βάναυση ατμόσφαιρα. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν φοβούνται να δείξουν το ταλέντο τους στη δημιουργία μνημειωδών riff όπως το βασικό θέμα του From Seraphic Embrace. Η ερμηνεία του Haasiophis πίσω από το μικρόφωνο προδίδει τις χαοτικές επιρροές της από πρωτομάστορες του είδους σαν τους Incantation αλλά και από τους δικούς μας, πιο πρόσφατους θεούς, Dead Congregation. Αν και το Through the Cervix of Hawaah είναι ένας δίσκος αδιαμφισβήτης αξίας, θεωρώ ότι χάνει το παιχνίδι στη φυσική ροή μεταξύ των τραγουδιών, τουτέστιν στο σύνολο σαν γενικό άκουσμα. Τα πάντα δικαιολογούνται όμως μιας και αυτό είναι μόλις το ντεμπούτο του συγκροτήματος και όλοι οι οιωνοί που προκύπτουν μέσα από την ακρόαση του κατατάσσουν αυτούς τους ταπεινούς Καναδούς στην elite του παγκόσμιου underground death metal σαν μία απο τις μεγαλύτερες ελπίδες του είδους.

THE MEN "Leave Home"

The Men

Leave Home

2011 | Sacred Bones Records

Άλλο πάλι τούτο. Οι The Men είναι περιπτωσάρα μπάντας. Εκεί που ακούς τα χαώδη και αδόμητα ηχοτόπια των κιθαριστικών feedbacks σου σκάνε μια Godspeed You! Black Emperor μελωδιάρα με μεστή ατμόσφαιρα και όλα τα συναφή. Στα καπάκια rock n’ roll-ίζουν με αμερικάνικο, εφηβικό τρόπο (απλώς λίγο πιο βαριά). Εν συνεχεία μετατρέπουν το όλο στυλ τους σε ένα Black Cobra meets Kyuss υβρίδιο. Εκεί που γειώνεσαι τελείως όμως είναι όταν ακούς το L.A.D.O.C.H. τραγούδι του άλμπουμ. Πρόκειται για ένα sludge ύμνο που εκθειάζει τη σάπια αντίληψη μπαντών όπως οι τρι-θεοί Eyehategod. Σκισμένα φωνητικά, κιθάρες κουρδισμένες στα Τάρταρα της Κολάσεως, ένας doom ορυμαγδός και ασήκωτα riffs. Πλέον καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά με την πάρτυ τους. Οι The Men είναι βλάκες με την καλή έννοια. Και παρ’ όλα όσα είπα έως τώρα, είναι απλώς μια μπάντα που παίζει σύγχρονο punk με τους δικούς της όρους. Όταν μάλιστα είσαι ικανός να γράψεις τόσο ωραία τραγούδια σαν κι αυτούς, τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Και αυτή η μπάντα σαρώνει τα πάντα στο διάβα της. Γιατί έτσι. Γιατί μπορεί.

KICKBACK "Et le Diable Rit Avec Nous"

Kickback

Et le Diable Rit Avec Nous

2011 | GSR Records

Ναι. Οι Κickback δεν είναι μπάντα που πρεσβεύει την αρετή μιας όποιας παγιοποίησης. Φυσικά και πάντα είχαν trademark σημεία στον ήχο τους μα αυτό δε σημαίνει ότι ακολούθησαν την πεπατημένη, άθλια εκτέλεση μιας συγκεκριμένης νόρμας. Και μπορεί τα εκ-της-κολάσεως εκρηκτικά groove τους να λάμπουν δια της απουσίας τους στο συγκεκριμένο δίσκο αλλά αυτό δεν καθιστά άσχημο το νέο τους πρόσωπο. Παρόλα αυτά θα πρέπει να συμφωνήσω ότι όταν μιλάμε για Kickback προσδοκούμε ένα παράφρων hardcore στυλ μιας και κατέχουν (προσωπική μου γνώμη) τα ηνία στο ιδίωμα παρέα με μπάντες όπως οι Catharsis και κανέναν άλλον. Μπορεί στο It’s a Burning Hell να περνούν μια έντονη κρίση ταυτότητας ανακατέυοντας ένα κοκτέιλ Beastie Boys, Crowbar (αγελαδίσια) riffs και kitsch beats μα τραγούδια σαν το εισαγωγικό Sorption κρύβουν την ευχάριστη εκείνη δυσαρμονία που τόσο τους ταιριάζει. Γενικά θα έλεγα ότι είναι ο πιο τεχνικός τους δίσκος και συνάμα ο πιο προοδευτικός τους εφόσον είναι σαφές ότι μπλέκουν λίγο τις μελωδίες τους από μουσικές επιρροές που δεν καταφέρνουν να καλύψουν πετυχημένα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μετάνιωσα για το συνολικό χρόνο που σπατάλησα για την ακρόασή του. Το θέμα όπως και να’ χει είναι ότι τρώγονται εμφανώς για κάτι διαφορετικό και με λίγη πίστη και ελπίδα αναμένουμε σε ένα αριστούργημα σύντομα. Κατά τ’ άλλα…