Paracletus
2010 | Norma Evangelium Diaboli
Σχεδόν γελάω μ’ αυτούς που χαρακτηρίζουν τους Γάλλους σαν τους The Dillinger Escape Plan του black metal. Οι Deathspell Omega δεν φαίνεται να έχουν ανησυχίες τύπου Liturgy ούτε θαρρώ πως κρυφός πόθος του χοντρού (Mikko Aspa) είναι ν’ αφήσει φράντζα. Εντάξει τώρα, πέρα παρεξηγήσεων, οι DEP είναι μιά υπερ-γαμηστερή μπάντα αλλά εδώ μιλάμε για ένα ξεροκέφαλο act που αν ο ένας εκ αυτών δεν έκρυβε επιπλέον μουσικές ανησυχίες (Clandestine Blaze, Stabat Mater, κ.α.) πιθανότατα να μη γνωρίζαμε ούτε τις φάτσες τους. Γιατί ο Hasjarl (πρώην μέλος των Hirilorn) εμμένει σε μιά εκνευριστική μυστικοπάθεια, πίσω από κάθε φακό προβολής. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία άλλωστε. Κι ο συσχετισμός/παραλληλισμός με τους DEP ίσως τείνει να εξηγήσει τη διεστραμμένη φύση των συνθέσεων των Deathspell Omega αλλά και τη δαιδαλώδη δομή τους. Το ότι οι Γάλλοι προσδίδουν μια διαφορετική έννοια στη λέξη progressive είναι αδιαμφισβήτητο. Η Τέχνη τους όμως είναι να διατηρούν ανέπαφο το κατάμαυρο υπόστρωμα της μουσικής τους παραμένοντας πάντα μες στα όρια του black metal. Μπροστάρηδες της Ευρωπαϊκής σκηνής της δεκαετίας 2000-2010 μαζί με τους επίσης Γάλλους Antaeus, έξι χρόνια μετά τη κυκλοφορία του θεϊκού Si Monumentum Requires, Circumspice και τρία χρόνια μετά το συγκλονιστικό Fas-Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum ολοκληρώνουν μιά τυπική ή άτυπη τριλογία μιας Ανάγιας Βίβλου. Το Paracletus είναι τόσο εντυπωσιακό όπως το νερό σ’ έναν περιπλανώμενο επί μέρες στην έρημο. Ενώ όλοι μας το θεωρούμε δεδομένο φτάνει η στιγμή που μας γίνεται απολύτως απαραίτητο και το εκτιμούμε δεόντως. Καλύτερα που τα καθάρματα της μπάντας κρατάνε τα στόματά τους κλειστά. Και τι να μας πούνε άλλωστε; Ας στρέψουμε τη προσοχή μας πάνω στο τελευταίο τους album. Εκεί τα λένε όλα. Αλίμονο σ’ όποιον πάρει μυρωδιά τι παίζει εδώ μέσα. Του εύχομαι καλή αποτοξίνωση. Εγώ ακόμα παλεύω...
