CASTEVET "Mounds of Ash"

Castevet

Mounds of Ash

2010 | Profound Lore Records

Υπάρχουν πολλοί λόγοι πλέον που μπορούν να σε αποτρέψουν από το να χαρείς ένα δίσκο. Ο σπουδαιότερος (για μένα) είναι η υπερπληροφόρηση γύρω από τη μουσική και η ευκολία που μας παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία στο να κατεβάζουμε ένα μάτσο τιποτένια albums. Αυτό ειδικά έχει οδηγήσει πολλές φορές στο να απογοητευόμαστε εκ των προτέρων ή να χαλάμε το όποιο mood που ίσως διαθέταμε ώστε ν’ απολαύσουμε τον άλφα ή βήτα δίσκο. Οι Castevet είναι μια νέα μπάντα σχετικά και θα ήταν πολύ πιθανό να πέσουν κι αυτοί στη μάζα με τις μετριότητες αν όντως δεν είχαν τίποτα να πούν. Η αλήθεια είναι ότι το “Mounds of Ash” μου είχε αρέσει εξ’ αρχής μόνο που τώρα φαίνεται να αρχίζει να μεστώνει σαν το παλιό κρασί μέσα μου. Αυτό το μουσικό τρίο μας χαιρετά απ’ τη Νέα Υόρκη και έχει μπει full στο παιχνίδι του Αμερικάνικου black metal. Τι; Δεν είναι αρκετά black metal για εσάς κάτι που σου φέρνει κάτουρο εξ’ αιτίας της ψύχρας που διαθέτει; Όταν τρέμουν οι αστράγαλοι σου εξ’ αιτίας αυτής της γαμημένα μοχθηρής, majestic αίσθησης; Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι Castevet του “Mounds of Ash” είναι πιο κοντά σε σχήματα της τάξης Ved Buens Ende παρά στους Immortal π.χ. Είναι οι έντεχνοι της παρέας που λέμε. Ηχογραφημένο με τη βοήθεια του Colin Marston (Krallice) εδώ μέσα πέρα από τις πανέξυπνες συνθέσεις του δίσκου μπορείτε να ευχαριστηθείτε με τη ψυχή σας κάποιες από τις καλύτερες ερμηνείες των τελευταίων χρόνων. Ειδικά ο drummer της μπάντας, Ian Jacyszyn (Copremesis, Ash & Elm) ακούγεται σαν τρείς Danny Carey ταυτόχρονα και βρίσκω το παίξιμό του τουλάχιστον εκπληκτικό. Από κεί και πέρα έχουμε τις μπασογραμμές του Joshua Scott (Defeatist) να σιγοντάρουν ΤΕΛΕΙΑ και απολύτως μοναδικά τις δυσαρμονικές εμπνεύσεις και riff-άρες τoυ κιθαρίστα/τραγουδιστή της μπάντας, Andrew Hock (ex-Biolich). Αν αυτό είχε κυκλοφορήσει πριν καμιά δεκαετία, παράλληλα με την έκρηξη των (διαλυμένων πλέον) Isis, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα μιλούσαμε ήδη για ένα ιστορικό άλμπουμ.

MIKE PATTON "Mondo Cane"

Mike Patton

Mondo Cane

2010 | Ipecac Recordings

Η έννοια της προοδευτικότητας δεν επιτρέπει ίχνος διαφάνειας στα καινοφανή μουσικά μοτίβα έκφρασής της. Και εξαιρουμένου του όποιου συγχρονισμού, υπάρχουν καλλιτέχνες που υφαρπάζουν την έμπνευση και το στυλ προηγουμένων δεκαετιών για να συγκλίνουν με την παρελθοντική αίγλη διάφορων σκηνών. Στο τελευταίο εγχείρημα του Michael Patton -το οποίο δε γνωρίζω πόσοι από εσάς πέρασαν στα ψιλά γράμματα- συναντάμε τον Αμερικανό καλλιτέχνη σε μια προσπάθεια διασκευών παλιών Ιταλικών ασμάτων. Μες στην έμφυτη αναγκαιότητά του για αλλαγές που τροποποιούν το μουσικό μοντέλο, ο πολυσχιδής Mike πραγματοποιεί μια ακόμη πετυχημένη μεταμόρφωση. Είναι όντως κοινό μυστικό ότι κάποια στιγμή θα κατέληγε σε κάτι τέτοιο μιας και ήταν πολλά τα ψήγματα κατεύθυνσης προς τέτοιες μουσικές μες στην τεράστια καριέρα του. Άλλωστε ποτέ του εως τώρα δεν αυτοσυντηρήθηκε καλλιτεχνικά γιατί, θες η εγκλωβισμένη παράνοια στο μυαλό του, θες η αδιαμφισβήτητη ικανότητα του να πράττει πάντα υπό αυξημένη ποιότητα, όπως και να’ χει η προικισμένη φωνή του είναι θεϊκής φύσεως και μπορεί να εκτροχιαστεί (καλοπροαίρετα) προς κάθε δυνατή μουσική κατεύθυνση. Προσωπικά μιλώντας, θεωρώ τον συγκεκριμένο ημι-παράφρων τραγουδιάρη ως τον πιο ολοκληρωμένο μουσικό που υπήρξε ποτέ. Στο Mondo Cane project του, θα χαρείτε τους ιταλισμούς της φωνής του (με πολύ καλή χροιά, κάτι στο οποίο ίσως βοήθησε η επί ετών Ιταλίδα σύζυγός του) με όλα τα κορυφαία παιδιαρίσματά της και μια πολυμελής ορχήστρα να χτίζει πανέμορφα το όλο μουσικό background. Όλοι οι παραπάνω ομονοούν σε μια εστιασμένη performance που καταλήγει να αναδείξει γι’ ακόμη μια φορά το αστείρευτο ταλέντο του τεράστιου αυτού frontman και την επίδειξη ενός, αν μη τι άλλο, πανέμορφου άλμπουμ. Ακολουθήστε, όσο αυτό είναι δυνατόν, το ‘Οραμά του.